All Chapters of แม่ครัวแห่งยุคกับระบบร้านค้า : Chapter 11 - Chapter 20

บทที่ 11ความอยุติธรรมในยุคศักดินา พอเก็บร้านเสร็จ จิ่งฝานก็วิ่งมาหาตงตงที่ร้านโดยที่ยังไม่ถึงเวลานัด บนใบหน้าของจิ่งฝานยังมีรอยช้ำตรงเบ้าตาข้างซ้าย และดูเหมือนว่าจะเป็นของใหม่ “พี่จิ่งฝาน ใครทำร้ายท่าน!” ตงตงร้องถามด้วยความตกใจ จางไคเฮ่อมุ่นหัวคิ้ว แม้ไม่ได้พูดอะไร แต่ก็มองจิ่งฝานด้วยสายตาเป็นห่วง “แหะๆ พอดีข้าบอกเถ้าแก่ใหญ่ว่าจะขอลาออก เลยเบิกเงินค่าแรงทั้งหมด แต่เถ้าแก่ใหญ่บอกว่าข้าลาออกกระทันหัน ผิดสัญญาจ้าง นอกจากจะไม่จ่ายค่าแรง ยังต่อยข้าเพราะข้าพูดไม่รู้เรื่อง แล้วก็ไล่ตะเพิดข้าออกมา” ชายหนุ่มหัวเราะแห้งๆ พลางเกาแก้มไปด้วย สองมือของตงตงกำเป็นหมัดแน่น ในอกเดือดปุดๆ ด้วยความโกรธ จิ่งฝานถูกเอาเปรียบขนาดนี้ ทำไมยังทำเหมือนเป็นเรื่องปกติ ไม่ว่าที่ไหนๆ ก็เหมือนกันหมด คนไม่มีเงิน คนฐานะต่ำต้อย ต้องถูกเอาเปรียบอยู่เสมอหรือไง! “พี่จิ่งฝานมีสัญญาจ้างงานหรือไม่” จิ่งฝานส่ายหัว ไม่มีสินะ สัญญาจ้างคือหลักฐานสำคัญในการทำงานและเงินเดือน ถ้าไม่มีสัญญานั้น ต่อให้ผ

บทที่ 13ซาลาเปาถูกลอกเลียนแบบแล้ว! ตอนที่ตงตงมาถึงโรงเตี๊ยม จิ่งฝานเตรียมทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย เช็ดโต๊ะ และเปิดหน้าต่างประตูรับแดดยามเช้า นอกจากนี้ จิ่งฝานยังจุดไฟต้มน้ำเสร็จสรรพ เหลือเพียงแค่ยกซึ้งขึ้นตั้งบนเตากับนึ่งซาลาเปาเท่านั้น เนื่องจากตงตงจะกลับมาเปิดโรงเตี๊ยมอีกครั้ง วันนี้นางจึงไม่ได้ยกโต๊ะกับเก้าอี้ออกมาตั้งนอกร้าน แต่ให้ลูกค้าเข้าไปนั่งกินซาลาเปากับดื่มชาข้างในโรงเตี๊ยม โรงเตี๊ยมตระกูลจางมี 2 ชั้น เพราะยังไม่ได้เปิดเต็มตัว นางจึงปิดชั้นบน เปิดเพียงชั้นล่าง “ร้านซาลาเปาเปิดแล้วเจ้าค่ะ” เด็กสาวตะโกนเรียกลูกค้าหลังจากซาลาเปาเสร็จแล้ว “ซาลาเปาร้อนๆ 1 ลูก 3 อีแปะเท่านั้นขอรับ” จิ่งฝานออกมาช่วยตงตงเรียกลูกค้าอีกแรง “โอ้ วันนี้มีผู้ช่วยด้วยหรือ” ลุงฉีมาตั้งแต่เช้าตรู่ พอเห็นจิ่งฝานกลับมาทำงานที่โรงเตี๊ยมตระกูลจางอีกครั้งจึงเอ่ยถาม จิ่งฝานโค้งศีรษะให้กับผู้อาวุโสฉี ทักทายด้วยท่าทางนอบน้อม “สวัสดีขอรับ ลุงฉี ตั้งแต่วันนี้ข้าจะกลับมาเป็นเสี่ยวเอ้อให้กับโรงเตี๊ยมของตงตง ลุงฉีจะรับอะไรดี

บทที่ 15ทำธุรกิจร่วมกับโรงเตี๊ยมตระกูลหาน ตั้งแต่ที่ตงตง(คนใหม่)เปลี่ยนสูตรซาลาเปาเล็กๆ น้อยๆ ร้านของนางก็เริ่มกลับมาขายดี พอยามเฉิน (07.00-09.00 น.) ลูกค้าก็เข้าร้านจนแน่นขนัด ตงตงกับจิ่งฝานช่วยกันขายซาลาเปาหน้าร้าน จางไคเฮ่อคอยเติมฟืนและยกน้ำชาเสิร์ฟให้กับลูกค้า ทางด้านถังเหวิน ซานหลัวเฉินและหานเจียเอ๋อร์นั่งกินซาลาเปากันอย่างเอร็ดอร่อย ไม่นานนัก ชายวัยกลางคนร่างท้วม เหงื่อท่วมตัว สวมอาภรณ์ที่ตัดเย็บจากผ้าแพรเนื้อดี เดินซับเหงื่อเข้ามาในร้าน พอเห็นตงตงปุบ ชายร่างท้วมก็ตรงปรี่เข้ามาปับ ชายร่างท้วมเท้าสองมือลงกับโต๊ะ ยื่นหน้าเข้าไปถามเด็กสาวด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น “เจ้าพูดจริงหรือ ที่บอกว่าจะขายสูตรให้โรงเตี๊ยมของข้าน่ะ!” ด้วยความตกใจ ตงตงถึงกับผงะถอยหนึ่งก้าว “ท่านเป็นใครเจ้าคะ” ชายวัยกลางคนร่างท้วมทำหน้ามึนงง “อ้าว ทำไมถึงจำข้าไม่ได้แล้วเล่า” ตงตงกะพริบตาปริบๆ มองชายร่างท้วม สักครู่พลันร้อง อ๋อ… คนคนนี้ก็คือ ‘หานป๋อเหล่ย’ บิดาของหานเจียเอ๋อร์ หรือก็คือเถ้

บทที่ 17ลูกจ้างชั่วคราว (1) เช้ามืดของวันต่อมา เหยียนหลิ่วกระโดดข้ามกำแพงมาบ้านตระกูลจางเหมือนอย่างทุกที ตงตงยิ้มให้กับเด็กหนุ่ม “พี่เหยียนหลิ่ว วันนี้ข้าทำโจ๊กขายเป็นวันแรก บนโต๊ะในครัวข้าเตรียมโจ๊กกับซาลาเปาไว้ให้แล้ว อย่าลืมกินนะ” “วันนี้…ข้า…” เหยียนหลิ่วพูดจาอ้ำอึ้งไม่มั่นใจ “หือ?” ตงตงยิ้มและเอียงหัวด้วยความสงสัย รอคอยอย่างใจเย็นจนกว่าอีกฝ่ายจะพูด ผ่านไปสักพักหนึ่ง เหยียนหลิ่วถามเสียงเบา แต่ชัดเจนว่า “วันนี้ข้าขอไปที่ร้านกับเจ้าด้วยได้หรือไม่” เด็กสาวรีบโบกมือห้าม “ไม่ได้ๆ เอ่อ...ไม่ใช่ว่าข้าปฏิเสธความหวังดีของพี่ชายหลิ่วหรอกนะ แต่ถ้าท่านไปกับข้า เดี๋ยวนายท่านบ้านนั้นรู้เข้าจะเป็นเรื่องเอา” คราวก่อนเขาบอบช้ำมาทั้งตัว หากคราวนี้นายท่านของเขาไม่พอใจแล้วทุบตีจนแข่งขาหักจะทำยังไง นางรักษาไม่เป็นหรอกนะ! ตรงข้ามกับความกังวลของตงตง เหยียนหลิ่วกลัวว่าจะไม่ได้ไปช่วยงานนางที่ร้าน เด็กหนุ่มรีบโพล่งออกมาอีกครั้ง “พวกเขาไม่สนใจข้าหรอก!” “นั่นยิ่งแปลกเข้าไปใหญ่ไ

บทที่ 19ถังเหวินมีพิรุธ บ้านของถังเหวินทำการค้า เป็นพ่อค้ารายใหญ่ในท้องถิ่น และจัดสรรวัตถุดิบส่งให้กับกองพัสดุในวังหลวง นอกจากตระกูลถังทำการค้าจนร่ำรวย คนในตระกูลที่หัวดีหน่อยจะสอบเข้าไปทำงานในราชสำนัก ลุงแท้ๆ ของถังเหวินเป็นขุนนางขั้นสามในกองพัสดุ ตระกูลถังนับว่ามีเส้นสายอยู่บ้าง สมัยเด็ก ถังเหวินมักจะติดพี่ชายที่เป็นลูกพี่ลูกน้อง พ่อของเขาเลยพามาเล่นที่บ้านท่านลุงอยู่บ่อยๆ ในบางครั้ง สหายของพี่ชายก็จะมาเที่ยวหา คนผู้นั้นชื่อว่า ‘กู้อวี้ชุน’ เป็นบุตรชายคนโตของแม่ทัพกู้เหว่ย ข้างหลังของกู้อวี้ชุนจะมีเด็กรับใช้คนหนึ่งติดตามมาด้วยเสมอ เด็กชายคนนั้นมีอายุไล่เลี่ยกับถังเหวิน ร่างกายผอมแห้ง แต่งตัวซอมซ่อ สกปรกยิ่งกว่าขอทาน ตามเนื้อตัวยังเต็มไปด้วยบาดแผลและร่องรอยถูกทำร้าย ด้วยนิสัยที่หยิ่งผยองและรักสะอาดของกู้อวี้ชุน ไม่มีทางพาเด็กสภาพดูไม่จืดติดสอยห้อยตามแบบนั้นแน่ แม้เป็นถังเหวินที่ไม่สนใจคนอื่นนอกจากตัวเอง แต่พอเห็นบ่อยเข้า อดรู้สึกสงสัยไม่ได้ ภายหลังถังเหวินได้รู้ความจริง เด็กคนนั้นมีไว้รั