บทที่ 20 ความสงสัย และ สอนสูตรไส้ซาลาเปา

บทที่ 20

ความสงสัย และ สอนสูตรไส้ซาลาเปา

            พอปิดร้านเสร็จ ตงตง จางไคเฮ่อ จิ่งฝางและเหยียนหลิ่วช่วยกันหิ้วของกลับมาที่บ้านตระกูลจาง

            ตงตงมองเหยียนหลิ่วด้วยความสงสัยตลอดทาง

            ตอนแรกเหยียนหลิ่วทำเป็นมองไม่เห็น ทว่าสีหน้าที่เหมือนอยากพูด แต่ไม่กล้าพูดของเด็กสาวทำเอาเหยียนหลิ่วข้องใจจนแกล้งเมินเฉยไม่ได้ 

            คิดใคร่ครวญอย่างลังเลสักครู่ เหยียนหลิ่วก็เอ่ยถามเด็กสาว “มีอะไรอยากพูดกับข้าหรือ”

            มีหลายเรื่องเชียวละ!

            ตงตงโพล่งอยู่ในใจ

            แต่พอคิดถึงจิตใจของอีกฝ่าย อาจจะดีกว่าก็ได้หากไม่ถามออกมา

            เด็กสาวสั่นศีรษะ ปฏิเสธว่าไม่มีอะไร แต่เปลี่ยนมาพูดถึงงานที่ร้านแทน

            “พี่ชายหลิ่ว พรุ่งนี้ท่านฝึกฝนดาบอยู่ที่บ้านข้าเถอะ ไม่ต้องตามไปช่วยงานข้าที่ร้านหรอก”

            ทันใดนั้นสีหน้าของเหยียนหลิ่วเปลี่ยนเป็นตกใจ ต่อมา เด็กหนุ่มก็ก้มหน้าอย่างเชื่องซึม

            ตงตงรู้สึกว่าท่าทาของของเด็กหนุ่มเหมือนกับโกลเด้น รีทริฟเวอร์ที่น่าสงสารไม่มีผิด

            “ข้าคงทำให้เจ้าเดือดร้อน ขอโทษนะ”

            “ไม่ใช่ๆ ข้าไม่ได้คิดแบบนั้น!” ตงตงรีบแก้ไขความเข้าใจผิด ทั้งยังอธิบายรัวๆ “ข้าเห็นว่าท่านมุ่งมั่นจะเป็นทหาร เพราะอย่างนั้นอย่าเสียเวลามาช่วยงานที่ร้านเลย เอาเวลาไปฝึกซ้อมดีกว่า เห็นว่าอีกไม่กี่เดือนก็จะมีการเปิดรับสมัครทหารแล้วด้วย”

            “แต่งานที่ร้านของเจ้ายุ่งมาก ข้ารบกวนเจ้ากับอาจารย์มตั้งหลายเรื่อง อย่างน้อยอยากทำตัวเป็นประโยชน์บ้าง ให้ข้าช่วยเจ้าจนกว่าจะมีลูกจ้างคนใหม่ได้หรือไม่” เหยียนหลิ่วยืนกรานหนักแน่น

            เด็กหนุ่มคนนี้กลัวว่าตัวเองจะไม่มีประโยชน์ แล้วจะไม่เป็นที่ต้องการ

            คนบ้านตระกูลกู้ คงทำแบบนั้นกับเหยียนหลิ่ว

            เฮ้อ…น่าปวดหัวชะมัด

            ตงตงคิดพร้อมกับยกมือนวดขมับ

            ทันทีที่ลดมือลง ดวงตากลมโตของเด็กสาวเหลือบมองแผ่นหลังของท่านพ่อที่เดินนำหน้า 

            ไม่รู้ว่าถังเหวินมีปัญหาอะไรในตัวเหยียนหลิ่ว แต่ว่า อยู่ข้างบ้านกันมาตั้งนาน ไม่มีทางที่จางไคเฮ่อจะไม่รู้สาเหตุ

            ถึงอย่างนั้น จางไคเฮ่อก็ยังอนุญาตให้เหยียนหลิ่วไปที่ร้าน

            จริงๆ แล้ว เหยียนหลิ่วเป็นใครกันแน่

            โอ้ย!

            พอรู้สึกสงสัยขึ้นมาแล้ว ไม่ว่าอะไรก็รู้สึกสงสัยไปหมด

            “ตงตง?”

            คงเห็นว่าตงตงเงียบอยู่นาน เหยียนหลิ่วจึงเรียกด้วยน้ำเสียงกังวลใจ

            ตงตงมองเหยียนหลิ่ว คิดพร้อมกับย่นคิ้ว

            สักครู่หนึ่ง นางตอบเขาด้วยน้ำเสียงติดจะรำคาญหน่อยๆ “ช่างเถอะ ข้าจะให้พี่ชายหลิ่วช่วยงานที่ร้านจนกว่าจะรับคนงานเพิ่มได้ก็แล้วกัน”

            ตอนนี้อย่าไปคิดเยอะเลยดีกว่า เป้าหมายของนางคือเปิดโรงเตี๊ยม แล้วมุ่งหน้าสู่ความร่ำรวย!

            ด้านเหยียนหลิ่ว พอได้ยินคำตอบที่พอใจ เด็กหนุ่มพลันยิ้มด้วยสีหน้าดีใจระคนซาบซึ้ง “อื้อ”

            …..

            …..

            2 วันแล้วที่ป้ายประกาศรับสมัครผู้ช่วยแม่ครัวและเสี่ยวเอ้อติดหน้าโรงเตี๊ยมตระกูลจาง แต่กลับยังไม่มีวี่แววว่าจะมีใครมาสมัครงานสักคน

            ตงตงมองแผ่นป้ายประกาศที่ติดหน้าร้าน ก่อนจะเหลือบมองถังเหวินกับซานหลัวเฉินที่นั่งสั่นขา หน้าตาบึ้งตึง

            ทุกครั้งที่มาร้านของตงตง ถังเหวินจะพกความไม่สบอารมณ์มาด้วย  

            เนื่องจากสัมผัสได้ถึงสายตาของตงตง ถังเหวินหันมาถลึงตาใส่นางทีหนึ่ง

            เด็กสาวยิ้มแห้งๆ ให้กับเด็กหนุ่ม ก่อนจะหันกลับมาขายของต่อ

            ถังเหวินถอนหายใจเฮือกใหญ่

            “เฮ้อ...”

            ทั้งที่เตือนตงตงแล้ว แต่เด็กโง่อย่างนางก็ยังพา ‘เจ้านั่น’ มาที่ร้านอีก

            สมองของนางมีแต่ซาลาเปารึยังไง!

            “ถังเหวิน พวกเราไปไล่เจ้านั่นแทนนางดีหรือไม่ เจ้าก็รู้ว่านางเป็นคนใจอ่อนแค่ไหน” ซานหลัวเฉินแนะนำสหาย

            “ข้าไม่อยากเสวนากับเจ้านั่น”

            ประเด็นสำคัญคือหลังร้านมีจางไคเฮ่อ ถ้าเขาเหยียบย่างเข้าไปคงได้ถูกเชือดแน่นอน!

            “แต่ว่า...”

            ซานหลัวเฉินยังพูดไม่จบดี ตงตงก็ยกปาท่องโก๋มาเสิร์ฟ เขาจึงปิดปากทันที

            “ข้าเลี้ยง” ตงตงบอกด้วยรอยยิ้มของแม่ค้า

            ถังเหวินตวัดตามองนาง ปากก้โพล่งออกมาว่า “เจ้ารับปากข้าแล้วไม่ใช่หรือ ห้ามพาเขามาที่นี่อีก”

            นี่ก็เพื่อตัวนางเองหรอกนะ!

            แต่ถึงอย่างนั้น ต่อให้พูดปากเปียกปากแฉะ คำตอบของตงตงยังคงเป็นรอยยิ้มแห้งๆ ที่โง่เขลา

            “ถ้าข้าได้คนมาช่วยงานเพิ่ม ข้าจะไม่ให้พี่ชายหลิ่วมาช่วยที่ร้านอีก ตอนนี้ให้เขาช่วยงานอยู่หลังร้านไปก่อน รับรองว่าเขาจะโผล่มาที่หน้าร้านเด็ดขาด” นางอธิบายรัวๆ 

            ถังเหวินกรอกตาอย่างเอือมระอา หมดคำจะพูด

            แต่แล้ว…

            สองสามอึดใจต่อมา ถังเหวินพลันขมวดคิ้วไม่พอใจ “ทำไมคำพูดของเจ้าฟังแล้วรู้สึกแปลกพิกล อย่าบอกนะว่า นอกจากมาช่วยงานที่ร้าน เขายังไปบ้านเจ้าด้วย!?”

            ตงตงยิ้มลำบากใจ ไม่ได้อธิบายแก้ไขความเข้าใจผิด

            “ข้าพูดถูกสินะ เด็กโง่เอ้ย เกิดอะไรขึ้นกับเจ้า ข้าไม่รู้ด้วยแล้ว!”

            “แหะๆ”

            ถังเหวินขมวดคิ้วมุ่น

            เงาแห่งความเคราะห์ร้ายกำลังมาเยือนแท้ๆ ยังจะยิ้มอยู่อีก เด็กโง่ตงตงเอ้ย!!

            …..

            …..

            ก่อนเที่ยงวัน ทั้งโจ๊กและซาลาเปาก็ขายจนหมด

            พอเก็บร้านเสร็จ จางไคเฮ่อกับเหยียนหลิ่วกลับบ้านไปก่อน

            จิ่งฝางกับตงตงอยู่ที่โรงเตี๊ยมต่อ ทั้งสองคนช่วยกันเตรียมวัตถุดิบสำหรับทำซาลาเปาทั้ง 4 ไส้ ซาลาเปาไส้หมู ไส้ฟักทองหวาน ไส้ผักรวมและไส้เผือก

            ราวๆ สิบนาทีต่อมา หัวหน้าพ่อครัวจากโรงเตี๊ยมตระกูลหานกับผู้ช่วยพ่อครัวก็มาถึง

            หัวหน้าพ่อครัวชื่อว่ากังซวน อายุราวสี่สิบ ร่างสูงใหญ่แต่ไม่อ้วน ส่วนผู้ช่วยพ่อครัวอายุยี่สิบต้นๆ เขามีชื่อว่าอาเฉิง

            เมื่อแนะนำตัวกันเรียบร้อย ตงตงจึงเริ่มสอนพวกเขาผสมแป้งโดว์และทำไส้ซาลาเปา

            “ก่อนอื่นเลยก็เตรียมแป้งโดว์ ที่โรงเตี๊ยมตระกูลหานคงมีที่ตวงใช่หรือไม่” ตงตงถาม

            “มีๆ” หัวหน้าพ่อครัวตอบ

            ตงตงบอกให้เขาผสมแป้งโดว์ และนางจะยืนดูอยู่ข้างๆ

            ซาลาเปานั้นจะว่าทำง่ายก็ง่ายเพราะแทบเป็นอาหารหลักของทุกบ้าน ต่อให้ไม่ใช้เครื่องตวง แค่กะปริมาณวัตถุดิบด้วยมือเปล่าก็ใช้ได้แล้ว

            แต่บางโรงเตี๊ยมยังคงใช้เครื่องตวงวัด เพื่อให้รสชาติมีความอร่อยอย่างคงที่ หากผิดสัดส่วนนิดเดียวก็ทำให้เสียรสชาติได้

            หัวหน้าพ่อครัวกังนำส่วนผสมแต่ละอย่างใส่เครื่องตวง

            ตงตงมองดูหัวหน้าพ่อครัวพร้อมกับพยักหน้า แต่ก่อนที่เขาจะเติมน้ำอุ่นแล้วเริ่มนวดแป้ง ตงตงบอกให้เขาตักผงสีขาวละเอียดในโถไม้ลงไปด้วย 2 ช้อนชา

            “ผงนี้คืออะไรหรือ” หัวหน้าพ่อครัวถาม

            ตงตงหยุดคิดครู่หนึ่ง 

            ผงฟูยังไม่เป็นที่รู้จักในยุคนี้ ถ้าบอกไปว่าเป็นผงฟู คงอธิบายกันยาว

            “ผงนี้ทำมาจากองุ่น ขั้นตอนการทำซับซ้อน ท่านไม่ต้องคิดก็ได้ เอาเป็นว่าผงนี้จะทำให้แป้งนุ่มฟูเจ้าค่ะ”

            ตงตงตอบอย่างรวบรัด และยังบอกอีกว่าจะแบ่งให้โรงเตี๊ยมตระกูลหานไปใช้แบบไม่คิดเงินในระยะเวลา 3 เดือน แต่หลังจากครบ 3 เดือน ทางนั้นเสียเงินซื้อ

            จริงๆ แล้วหัวหน้าพ่อครัวสงสัยเรื่องผงสีขาว แต่พอได้ยินเรื่องผลประโยชน์ เขาก็ลืมเรื่องที่ตนสงสัยทันที

            “เข้าใจแล้ว” หัวหน้าพ่อครัวกังกล่าว

            ขั้นตอนต่อไปคือนวดแป้ง เขายกหน้าที่นี้ให้กับผู้ช่วย

            ต่อมาเป็นขั้นตอนสำคัญ นั่นคือทำไส้ซาลาเปาทั้ง 4 สูตร

            คราวนี้ตงตงชี้แนะหัวหน้าพ่อครัวกังแบบละเอียดยิบ

            หลังจากเรียนรู้วิธีทำทั้งหมดจบ หัวหน้าพ่อครัวเหม่อลอยไปพักใหญ่

            ตอนที่ตงตงถามว่าจำได้หรือไม่ หัวหน้าพ่อครัวร้องเสียงดังลั่นว่า “สะ สุดยอดเลย! ”

            “หา!?”

            “ข้าเพิ่งรู้ว่าเผือกนี้ต้องปอกอย่างไรถึงจะไม่ทำให้คันมือ ส่วนฟักทองหวานต้องใส่อะไรถึงจะหอมและมีรสชาติกลมกล่อม ของเหลวที่เรียกว่าเนยก็น่าสนใจมาก เถ้าแก่เนี้ยน้อย เจ้าทำให้ข้าเบิกเนตรแล้ว”

            ใช่แล้ว ความอร่อยของไส้ซาลาเปาทั้ง 4 สูตรคือส่วนผสมที่เป็นความลับ อาทิ ผงฟู พริกไทยป่น เกลือและเนยที่มีคุณภาพดี นั่นรวมไปถึงกรรมวิธีในการเตรียมวัตถุดิบด้วย

            คนส่วนใหญ่ไม่นิยมกินเผือกเพราะว่าคัน แต่ถ้านำเผือกไปล้างทั้งหัว ปอกเปือกโดยปล่อยให้น้ำไหลผ่าน ให้เผือกปล่อยยางเหนียวๆ ซึมออกมาทั้งหมดค่อยล้างอีกรอบ แค่นี้ก็ไม่ทำให้คันแล้ว จะให้ดีต้องนำเผือกไปแช่ในน้ำส้มสายชูด้วย

            เคล็ดลับง่ายๆ นี้ทำให้หัวหน้าพ่อครัวกังมองตงตงใหม่

            แม่ครัวน้อยคนนี้มีพรสวรรค์อย่างยิ่ง

            “…สุดท้ายคือปั้มตราบนผิวซาลาเปาเจ้าค่ะ” เด็กสาวบอกพร้อมกับยื่นตราปั้มขนมให้กับหัวหน้าพ่อครัวกัง

            หัวหน้าพ่อครัวมองตราปั้มด้วยสีหน้าอึ้งๆ

            “ข้าไม่เคยเห็นของสลักออกมาอย่างประณีตเช่นนี้ เจ้าจ้างช่างไม้ร้านไหนทำขึ้นมาหรือ”

            “เอ่อ…เป็นร้านเล็กๆ เอาไว้ข้าจะแนะนำแล้วกัน”

            “อืมๆ”

            ถึงอย่างไรตงตงก็ไม่ได้โกหก ร้านในระบบที่นางซื้อตราปั้มนี้เป็นร้านเล็ก ทั้งตราปั้มและสีผสมอาหารราคาแค่ไม่กี่หยวน เทียบกับเงินยุคนี้ตราปั้ม 20 อีแปะ ส่วนสีผสมอาหารราคา 34 อีแปะเท่านั้น ถือว่าถูกมาก

            “สีนี้…”

            หัวหน้าพ่อครัวเพิ่งขยับปากถามตงตงตอบกลับทันที

            “เป็นสีที่ทำจากดอกไม้กินได้เจ้าค่ะ”

            “อย่างนี้เอง!”