บทที่ 11 ความอยุติธรรมในยุคศักดินา

บทที่ 11

ความอยุติธรรมในยุคศักดินา

            พอเก็บร้านเสร็จ จิ่งฝานก็วิ่งมาหาตงตงที่ร้านโดยที่ยังไม่ถึงเวลานัด บนใบหน้าของจิ่งฝานยังมีรอยช้ำตรงเบ้าตาข้างซ้าย และดูเหมือนว่าจะเป็นของใหม่

            “พี่จิ่งฝาน ใครทำร้ายท่าน!” ตงตงร้องถามด้วยความตกใจ

            จางไคเฮ่อมุ่นหัวคิ้ว แม้ไม่ได้พูดอะไร แต่ก็มองจิ่งฝานด้วยสายตาเป็นห่วง

            “แหะๆ พอดีข้าบอกเถ้าแก่ใหญ่ว่าจะขอลาออก เลยเบิกเงินค่าแรงทั้งหมด แต่เถ้าแก่ใหญ่บอกว่าข้าลาออกกระทันหัน ผิดสัญญาจ้าง นอกจากจะไม่จ่ายค่าแรง ยังต่อยข้าเพราะข้าพูดไม่รู้เรื่อง แล้วก็ไล่ตะเพิดข้าออกมา” ชายหนุ่มหัวเราะแห้งๆ พลางเกาแก้มไปด้วย

            สองมือของตงตงกำเป็นหมัดแน่น ในอกเดือดปุดๆ ด้วยความโกรธ

            จิ่งฝานถูกเอาเปรียบขนาดนี้ ทำไมยังทำเหมือนเป็นเรื่องปกติ

            ไม่ว่าที่ไหนๆ ก็เหมือนกันหมด คนไม่มีเงิน คนฐานะต่ำต้อย ต้องถูกเอาเปรียบอยู่เสมอหรือไง! 

            “พี่จิ่งฝานมีสัญญาจ้างงานหรือไม่”

            จิ่งฝานส่ายหัว

            ไม่มีสินะ

            สัญญาจ้างคือหลักฐานสำคัญในการทำงานและเงินเดือน ถ้าไม่มีสัญญานั้น ต่อให้ผู้ว่าจ้างเอาเปรียบลูกจ้าง ก็ไม่มีหลักฐานเอาผิดน่ะสิ!  

            เรื่องนี้จิ่งฝานเสียเปรียบเต็มๆ

            ไม่สิ ต้องบอกว่าถูกหลอกตั้งแต่แรกถึงจะถูก

            “โรงเตี๊ยมอะไรหรือ” ตงตงถามทันที

            “หะ?”

            “โรงเตี๊ยมที่ทำกับท่านเช่นนี้ ใครเป็นเจ้าของหรือ”

            “อ๋อ โรงเตี๊ยมตระกูลฉิน…เถ้าแก่ใหญ่ชื่อว่าฉินเทียน”

            โรงเตี๊ยมตระกูลฉินอยู่บนถนนฝั่งตะวันออก เป็นเส้นทางที่นักเดินทางสัญจรกันเยอะ โรงเตี๊ยมตระกูลฉินใหญ่โตไม่น้อย ห้องพักสะอาดและยังมีหลายห้อง เปลือกนอกเป็นโรงเตี๊ยมที่ดี แต่ไม่คิดว่าเบื้องหลังของเถ้าแก่ใหญ่จะสกปรกเช่นนี้ 

            เดี๋ยวก่อน โรงเตี๊ยมตระกูลฉินหรือ!?

            ทันใดนั้น ตงตงก็นึกออก เช้าตรู่วันนี้หลงจู๊โรงเตี๊ยมตะกูลฉินมากินซาลาเปาร้านของนาง ท่าทางของหลงจู๊นั่น แน่ชัดว่าไม่ได้หิวหรืออยากชิมรสชาติซาลาเปา แต่มาเพื่อสอดส่อง

            หนอยแหน่ะ! เอาเปรียบคนอื่นไม่พอ ยังคิดจะมาสอดส่องซาลาเปาของคนอื่นอีก

            จางไคเฮ่อสัมผัสได้ถึงอารมณ์โกรธอันรุนแรงจากลูกสาว จึงรีบพูดเตือนสติ “โรงเตี๊ยมตระกูลฉินจ่ายเงินสินบนให้กับขุนนางไม่น้อย ถึงเจ้าพาจิ่งฝานไปฟ้องร้อง ทั้งทางเราไม่มีหลักฐานเอาผิด พวกเรามีแต่เสียเปรียบ”

            “เรื่องนั้นข้ารู้เจ้าค่ะ แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่า ชาวบ้านอย่างพวกเราถูกรังแกแบบนี้ ไม่ยุติธรรมเลย” ตงตงก้มหน้าบ่น 

            “ใช่ โลกนี้ยังมีอะไรอีกอย่างหลายที่ไม่ยุติธรรม” ท่านพ่อบอกอย่างเห็นด้วย ราวกับว่าตัวเขาก็ถูกความอยุติธรรมทำร้ายมาก่อน 

            จิ่งฝานแม้จะซื่อบื่อ แต่ก็เข้าใจคำพูดของสองพ่อลูก ชายหนุ่มรีบโบกมือห้ามปราม “ตงตง ข้าไม่เป็นอะไรหรอก อย่าเอาชีวิตไปเสี่ยงเพื่อข้าเลย”

            “ข้ารู้ว่าพี่จิ่งฝานไม่คิดมาก เป็นข้าที่ไม่พอใจโรงเตี๊ยมตระกูลฉินเป็นการส่วนตัวเอง”

            จากนั้นตงตงก็เล่าเรื่องที่หลงจู๊โรงเตี๊ยมนั้นมากินซาลาเปาตั้งแต่ร้านเพิ่งเปิด ท่าทางของเขาเหมือนไม่ได้มากินเพราะติดใจรสชาติ แต่เหมือนมาเพื่อสอดส่อง

            จางไคเฮ่อได้ยินแบบนั้นก็มุ่นหัวคิ้ว “ถ้าพวกนั้นเลียนแบบซาลาเปาของเจ้า ทางเราก็ไม่มีที่ยืนแล้ว ร้านเราเป็นร้านเล็กๆ ตรงข้ามกับโรงเตี๊ยมตระกูลฉินที่มีชื่อเสียงใหญ่โต หากพวกเขาบอกว่าเป็นต้นแบบก็ทำได้ง่ายๆ”

            “ท่านพ่ออย่าเพิ่งกังวล เรื่องเลียนแบบซาลาเปาของข้า คนพวกนั้นไม่มีทางทำได้หรอกเจ้าค่ะ”

            “ทำไมคิดเช่นนั้นเล่า”

            ตงตงคลี่ยิ้มอย่างมั่นใจ “ก็เพราะสูตรของข้า ไม่มีใครเลียนแบบได้ยังไงล่ะ”

            ท่านพ่อส่ายหัว “ช่วยไม่ได้ ถ้าเจ้ามั่นใจแบบนั้น ข้าก็มีแต่ต้องเชื่อเจ้า”

            พูดจบ ท่านพ่อยกตระกร้าขึ้นสะพายหลัง

            จิ่งฝานเห็นจางไคเฮ่อหิ้วของเต็มสองมือก็รีบเข้ามาช่วยถือของ

            ตงตงเดินตามทั้งสองตัวปลิว ในใจครุ่นคิดไปเรื่อย

            อาหารขึ้นชื่อของโรงเตี๊ยมตระกูลฉินคือเอ็นหมูตุ๋น พ่อครัวจะตุ๋นเอ็นหมูจนเปื่อยและนุ่ม คนแก่ฟันไม่ดีเคี้ยวได้สบายๆ กินคู่กับหมั่นโถวร้อนๆ ยิ่งอร่อย ยังมีบะหมี่เส้นนุ่ม น้ำซุปกลมกล่อม

            แน่นอน ตงตงไม่เคยกินอาหารโรงเตี๊ยมตระกูลฉิน แค่ได้ยินมาเท่านั้น

            ทว่ามาตรฐานการทำอาหารยุคนี้ค่อนข้างต่ำ ความรู้เรื่องวัตถุดิบก็มีน้อย แป้งทำซาลาเปาของพวกเขาที่ว่านุ่ม ยังเทียบกับแป้งซาลาเปาที่ตงตงทำไม่ได้เลย

            เพราะอย่างนั้น ตงตงถึงมั่นใจว่าพวกเขาไม่มีทางทำซาลาเปาออกมาได้เหมือนนางอย่างแน่นอน

            พอกลับถึงบ้าน ตงตงบอกให้จิ่งฝานนั่งรอสักครู่

            ชายหนุ่มจึงไปช่วยจางไคเฮ่อล้างของ

            เด็กสาวเข้ามาในห้อง เปิดระบบร้านค้า ซื้อยารักษาอาการพกช้ำและยาแก้ปวด จากนั้นก็แบ่งใส่กระปุกไม้เล็กๆ แล้วเอาออกไปให้จิ่งฝาน

            ชายหนุ่มซาบซึ้งจนหลั่งน้ำตา โพล่งประกาศว่าจะทำงานให้ตงตงแม้ไม่ได้ค่าแรงก็ยอม

            ตงตงส่ายหัว “ถ้าไม่เอาค่าแรง พี่จิ่งฝานจะเอาเงินที่ไหนไปซื้อยาให้ลุงจิ่งเล่า”

            จิ่งฝานเกาหัวแกรกๆ หัวเราะแห้งๆ