บทที่ 17 ลูกจ้างชั่วคราว (1)

บทที่ 17

ลูกจ้างชั่วคราว (1)

            เช้ามืดของวันต่อมา เหยียนหลิ่วกระโดดข้ามกำแพงมาบ้านตระกูลจางเหมือนอย่างทุกที

            ตงตงยิ้มให้กับเด็กหนุ่ม “พี่เหยียนหลิ่ว วันนี้ข้าทำโจ๊กขายเป็นวันแรก บนโต๊ะในครัวข้าเตรียมโจ๊กกับซาลาเปาไว้ให้แล้ว อย่าลืมกินนะ”

            “วันนี้…ข้า…” เหยียนหลิ่วพูดจาอ้ำอึ้งไม่มั่นใจ

            “หือ?”

            ตงตงยิ้มและเอียงหัวด้วยความสงสัย รอคอยอย่างใจเย็นจนกว่าอีกฝ่ายจะพูด

            ผ่านไปสักพักหนึ่ง เหยียนหลิ่วถามเสียงเบา แต่ชัดเจนว่า “วันนี้ข้าขอไปที่ร้านกับเจ้าด้วยได้หรือไม่”

            เด็กสาวรีบโบกมือห้าม “ไม่ได้ๆ เอ่อ...ไม่ใช่ว่าข้าปฏิเสธความหวังดีของพี่ชายหลิ่วหรอกนะ แต่ถ้าท่านไปกับข้า เดี๋ยวนายท่านบ้านนั้นรู้เข้าจะเป็นเรื่องเอา”

            คราวก่อนเขาบอบช้ำมาทั้งตัว หากคราวนี้นายท่านของเขาไม่พอใจแล้วทุบตีจนแข่งขาหักจะทำยังไง นางรักษาไม่เป็นหรอกนะ!

            ตรงข้ามกับความกังวลของตงตง เหยียนหลิ่วกลัวว่าจะไม่ได้ไปช่วยงานนางที่ร้าน เด็กหนุ่มรีบโพล่งออกมาอีกครั้ง

            “พวกเขาไม่สนใจข้าหรอก!”

            “นั่นยิ่งแปลกเข้าไปใหญ่ไม่ใช่หรือ” ตงตงพูดออกมาอย่างที่ใจคิด

            เหยียนหลิ่วเองได้ฟังแบบนั้นก็ก้มหน้าด้วยความลำบากใจ ทั้งไม่ได้อธิบายอะไรเพิ่มเติม

            เด็กสาวเห็นท่าทางของเขาที่เป็นแบบนั้นก็ไม่คิดจะบังคับให้พูด หากเหลือบไปมองท่านพ่อเพื่อขอความเห็นชอบ

            จางไคเฮ่อได้ยินทั้งสองคนคุยกันมาสักพักแล้ว พอเห็นสายตาของลูกสาวที่มองมาทางนี้ เขาทำเพียงแค่มองกลับอย่างเรียบเฉยเท่านั้น ก็เพื่อให้นางตัดสินใจเรื่องนี้เอง

            ก่อนหน้านี้ ตงตงช่วยเหลือเหยียนหลิ่วโดยไม่รู้จักตัวตนที่แท้จริงของเด็กหนุ่ม ต่อมา นางตัดสินใจว่าจะจ้างจิ่งฝาง ทั้งที่เพิ่งเริ่มขายซาลาเปา รายได้ยังไม่แน่นอน   

            ตอนนั้นจางไคเฮ่อถามลูกสาวว่า นางจะรับผิดชอบชีวิตจิ่งฝางไหวหรือ

            การที่จางไคเฮ่อถามแบบนั้นเพราะรู้ว่าตงตงเป็นคนใจอ่อน เขากลัวว่านางจะพูดไปเพียงเพราะความสงสาร

            ตอนที่โรงเตี๊ยมตระกูลจางปิดกิจการ พวกเขาเคยปล่อยจิ่งฝางลอยเคว้งคว้างแล้วครั้งหนึ่ง หากธุรกิจขายซาลาเปาของตงตงไปไม่รอด เขาไม่อยากเห็นจิ่งฝางถูกลอยแพซ้ำสอง

            แต่ทว่า...

            ตงตงกลับตอบด้วยแววตามุ่งมั่น ราวกับมั่นใจฝีมือทำอาหารและการบริหารร้าน นางตกปากรับคำดิบดี ‘ไหวแน่นอน!’

            แววตาของตงตงในตอนนั้น ทำให้จางไคเฮ่อตระหนักได้ นางไม่ใช่เด็กสาวที่ตัดสินใจอะไรเพียงแค่ความใจอ่อนอีกต่อไป 

            ด้วยเหตุนี้ จางไคเฮ่อจึงอยากให้ตงตงตัดสินใจเอง

            รออยู่นาน แต่ท่านพ่อก็ไม่ยอมตอบ

            แววตาของตงตงพลันฉายแววตาไม่มั่นใจ “ท่านพ่อ...เรื่องของพี่ชายหลิ่วไม่เหมือนกับพี่จิ่งฝาน ท่านต้องช่วยข้าตัดสินใจแล้วเจ้าค่ะ ข้าไม่รู้ว่าควรจะต้องทำอย่างไร”

            คราวนี้ เหยียนหลิ่วหันไปมองจางไคเฮ่อด้วยสายตาอ้อนวอน

            “ท่านอาจารย์?”

            ตั้งแต่ที่จางไคเฮ่อสอนวิชาดาบและศิลปะการต่อสู้ เหยียนหลิ่วก็นับถือจางไคเฮ่อเป็นอาจารย์ ทั้งยังเรียกเขาเช่นนี้มาตลอด

            จางไคเฮ่อยกมือขึ้นลูบคางด้วยท่าทีสังเล ผ่านไปสักครู่ เขาค่อยขยับปากกล่าวเสียงเรียบ

            “อันที่จริง ข้าอยากให้เจ้าอยู่ที่นี่มากกว่า แต่...มีคนมาช่วยเพิ่มก็ดีเหมือนกัน วันนี้พวกเราขายโจ๊กกับปาท่องโก๋วันแรก มีงานให้ทำเยอะแยะ อีกอย่าง นายท่านบ้านนั้นไม่ได้สนใจอะไรเขาอยู่แล้ว มาช่วยที่ร้านย่อมได้อยู่ พอว่างก็ฝึกฝนร่างกายเสีย”

            ได้ยินเช่นนั้นเหยียนหลิ่วยิ้มกว้าง โค้งตัวกล่าวขอบคุณจางไคเฮ่อ

            “ขอบคุณขอรับท่านอาจารย์!”

            “ห้ามลืมว่าหน้าที่หลักของเจ้าคืออะไร”

            “ฝึกฝนตัวเองให้แข็งแกร่งจนกว่าจะเข้าทัพได้ ข้าไม่ลืมขอรับ”

            จางไคเฮ่อพยักหน้า

            ตงตงยิ้มให้กับทั้งสอง เคลียร์ไปอีกหนึ่งเรื่อง!

            …..

            …..

            จิ่งฝานมาเปิดร้านตั้งแต่เช้ามืดเหมือนเดิม พอเห็นเหยียนหลิ่วมาด้วย จิ่งฝานร้องถามด้วยความสงสัย

            “อ้าว วันนี้น้องเหยียนหลิ่วก็มาช่วยที่ร้านด้วยหรือ”

            “ฝากตัวด้วยขอรับ” เหยียนหลิ่วก้มหัวให้จิ่งฝาน

            จิ่งฝานเป็นคนซื่อ ส่วนเหยียนหลิ่วแม้พูดน้อยแต่อัธยาศัยดี ใช้เวลาไม่นานทั้งสองคนก็สนิทสนมกัน

            จากนั้น ทั้งสี่ก็ช่วยกันเตรียมของเปิดร้านอย่างขยันขันแข็ง

            เหยียนหลิ่วทำงานอย่างคล่องแคล่วและความจำดี ทั้งที่จิ่งฝานสอนแค่ครั้งเดียว

            ผ่านไปเพียง 2 เค่อ (30 นาที) ทุกอย่างก็เตรียมพร้อม ตงตงกับจิ่งฝานเดินมาหน้าโรงเตี๊ยม ตะโกนเรียกลูกค้า

            “โรงเตี๊ยมตระกูลจางเปิดแล้วเจ้าค่ะ”

            “ซาลาเปาร้อนๆ อร่อยๆ ขอรับ”

            “วันนี้มีโจ๊กกับปาท่องโก๋ด้วยนะ”

            เหยียนหลิ่วมองทั้งสองคนที่ตะโกนเรียกลูกค้าอยู่หน้าโรงเตี๊ยมอย่างชำนาญ สักพักหนึ่ง เขาพลันหน้าแดงเล็กน้อย

            “งะ งานนี้ข้าทำไม่ไหว” เด็กหนุ่มก้มหน้างุด บอกกับจางไคเฮ่อที่ยืนข้างๆ ด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาราวกับพึมพำ

            จางไคเฮ่อหลุบตามองเหยียนหลิ่วแล้วว่า “เจ้าทำงานนี้ไม่ไหวจริงๆ นั่นละ”

            ไม่ใช่แค่เหยียนหลิ่วเท่านั้น จางไคเฮ่อเองก็ตะโกนเรียกลูกค้าไม่เป็นเหมือนกัน

            “ตรงนี้ไม่มีอะไรให้เจ้าทำแล้ว เวลานี้เจ้าควรกินข้าวรองท้อง แล้วฝึกร่างกายต่อ อย่าทิ้งเวลาไปเปล่าๆ”

            “เอ่อ...ขอรับ!”

            เด็กหนุ่มตอบรับฉับพลัน แล้ววิ่งกลับไปที่หลังร้าน

            ก่อนออกจากบ้านตระกูลจาง จางไคเฮ่อบอกให้เหยียนหลิ่วพกดาบไม้มาด้วย ใช้เวลาว่างฝึกฝนร่างกายตัวเอง และทบทวนวิชาดาบ

            พอกินโจ๊กรองท้องเรียบร้อย เด็กหนุ่มออกกำลังกายเพื่ออบอุ่นร่างกาย จากนั้นก็มายืนแกว่งดาบ พร้อมกับฝึกกระบวนท่าโจมตี

            จางไคเฮ่อจ้องมองลูกศิษย์อย่างพึงพอใจ

            ร่างกายของเหยียนหลิ่วตอนนี้สามารถปกป้องตัวเองได้แล้ว เหลือก็แค่ความทะเยอทะยานอยากเอาชนะเท่านั้น!