บทที่ 16 ตุนวัตถุดิบในช่วงลดราคา

บทที่ 16

ตุนวัตถุดิบในช่วงลดราคา

            เพิ่งพ้นยามเฉินมาไม่นาน ซาลาเปาของตงตงก็ขายหมดเกลี้ยง

            ตงตงกับจางไคเฮ่อ และจิ่งฝานช่วยกันเก็บร้าน จากนั้นหิ้วของคนละไม้คนละมือตรงกลับบ้านตระกูลจาง

            ระหว่างทางกลับบ้าน ตงตงเพิ่งคิดได้ว่าวัตถุดิบสำหรับทำอาหารเช้าของวันพรุ่งนี้ยังซื้อไม่ครบ นางจึงแวะร้านขายเนื้อหมูข้างทาง ซื้อหมูสามชั้น 10 จิน (5 กิโลกรัม) และเนื้อหมูส่วนที่ไม่ติดมันอีก 10 จิน แล้วยังแวะร้านขายผัก ซื้อขิงกับต้นหอมต่อ

            ซื้อของครบแล้ว ทั้งสามคนก็หิ้วของพะรุงพะรังกลับมาจนถึงบ้านตระกูลจาง

            พอเดินมาถึงลานหลังบ้าน พลันเห็นเหยียนหลิ่วกำลังฝ่าฟืน ข้างๆ กันนั้นมีฟืนกองใหญ่ที่ผ่าเรียบร้อยแล้ว

            จิ่งฝานเพิ่งเคยเจอเหยียนหลิ่วครั้งแรก ขณะวางของลง ชายหนุ่มถามตงตงว่า “ลูกจ้างคนใหม่หรือ”

            “ไม่ใช่เจ้าค่ะ เขาคือพี่ชายที่อยู่ข้างบ้าน” ตงตงตอบ ทั้งยังแนะนำให้ทั้งสองรู้จักกัน

            “พี่ชายหลิ่ว ท่านมาเวลานี้ นายท่านทางนั้นไม่จะไม่ลงโทษท่านเอาหรือ”

            “คุณชายใหญ่กลับหอพักของสถานศึกษาไปแล้ว ไม่มีใครสนใจข้าหรอก” เหยียนหลิ่วตอบเฉยเมยเหมือนเป็นเรื่องปกติ

            “มีแบบนี้ด้วยหรือ” จิ่งฝานถามอย่างไม่เข้าใจ

            พวกบ่าวรับใช้มักมีงานให้ทำทั้งวัน แต่เหยียนหลิ่วกลับข้ามมาทำงานให้กับตงตง หนำซ้ำเจ้านายบ้านนั้นยังไม่มีใครสนใจว่า เหยียนหลิ่วจะไปที่ไหนหรือทำอะไร แปลกจังแหะ!

            ตงตงเองก็คิดแบบเดีวกับจิ่งฝาง เพียงแต่ไม่ได้ถามออกไป ส่วนหนึ่งเพราะไม่อยากเซ้าซี้ หากดูจากสีหน้าลำบากใจเหยียนหลิ่วอาจมีเหตุผลที่บอกไม่ได้

            เด็กสาวพยักหน้าส่งเสียง อืม อย่างไม่ได้ใส่ใจ จากนั้นยกเขียงออกมาซอยต้นหอมและหั่นหมูต่อ  

            เหยียนหลิ่วฝ่าฟืนเสร็จแล้ว เด็กหนุ่มเดินมาหาตงตงแล้วบอกว่าจะช่วยหั่นหมู แต่กลับถูกจางไคเฮ่อกล่าวแทรก ทั้งยังกวักมือเรียก

            “เจ้าน่ะ มาทางนี้” 

            เด็กหนุ่มทำท่าลังเล

            เนื้อหมู 20 กิโลกรัมดูเหมือนจะเยอะ แต่ไม่ได้หนักหนาถึงขั้นทำคนเดียวไม่ไหว ในชาติก่อนตอนที่ตงตงเป็นผู้ช่วยพ่อครัว นางทำงานจิปาถะและหนักมากกว่านี้เสียด้วยซ้ำ หั่นหมูแค่นี้ถือว่าเล็กน้อย 

            ดังนั้นตงตงจึงพยักเพยิดคางให้กับเด็กหนุ่ม “ท่านไปหาท่านพ่อเถอะ ตรงนี้ข้ากับพี่จิ่งฝางจะทำกันเอง”

            เหยียนหลิ่วเกาแก้มก่อนจะพยักหน้าทีหนึ่ง ต่อมา เขาก็วิ่งไปหาจางไคเฮ่อที่ยืนรออยู่ในลานกว้าง

            ด้านหนึ่ง ตงตงกับจิ่งฝางช่วยกันเตรียมของสำหรับขายวันพรุ่งนี้ อีกด้านหนึ่ง จางไคเฮ่อกับเหยียนหลิ่วฝึกฝนวิชาการต่อสู้

            ตงตงมองเด็กหนุ่มพร้อมกับชื่นชมในใจ

            แต่เดิม เหยียนหลิ่วมีพรสวรรค์อยู่แล้ว ทั้งยังมีความจำที่ดี พอได้ฝึกฝนอย่างถูกต้องกับอดีตหัวหน้านายกอง บวกกับความมุ่งมั่นตั้งใจ พัฒนการของเหยียนหลิ่วยิ่งก้าวกระโดด

            “ขนาดข้าไม่รู้วิธีต่อสู้ยังมองออก ว่าน้องเหยียนหลิ่วเป็นคนมากพรสวรรค์ ถ้าเข้ากองทัพไปเป็นทหาร ไม่ถึงสิบปีคงได้เลื่อนตำแหน่งเป็นแม่ทัพนายกองแน่ๆ”

            จิ่งฝานพูดราวกับอ่านความคิดของตงตงออก

            ตงตงเห็นด้วยจึงตอบสั้นๆ ว่า “นั่นสิ”

            จิ่งฝางมองทั้งสองคนที่กำลังฝึกดาบอีกครั้ง จากนั้นก้มหน้าทำงานต่อไป

            พอมีคนมาช่วยงาน ตงตงก็เตรียมวัตถุดิบเสร็จเร็วขึ้น และยังได้พักเร็วขึ้นด้วย

            ตงตงเตรียมซาลาเปาและเงินค่าจ้างของวันนี้ให้กับจิ่งฝานล่วงหน้าแล้ว พอเสร็จงาน นางควักเงินออกมาจ่ายค่าตอบแทนให้ชายหนุ่ม  

            ก่อนหน้านั้น จิ่งฝางถูกที่ทำงานเก่าโกงเงินค่าจ้างไปจนหมด จึงไม่มีเงินสักอีแปะติดตัว ไหนจะต้องซื้อยารักษาพ่ออีก ตงตงเลยจ่ายค่าแรงให้กับจิ่งฝางแบบรายวัน อนาคตข้างหน้า หากเปิดโรงเตี๊ยมเปิดเต็มตัวแล้ว นางตั้งใจว่าจะห่อกับข้าวให้จิ่งฝางเอากลับไปกินที่บ้านด้วย แม้ตอนนี้จะมีแค่ซาลาเปาก็ตาม

            พอรับเงินค่าจ้างกับซาลาเปามาแล้ว จิ่งฝางก็กลับบ้านไปดูแลพ่อของเขาต่อ

            ทางจางไคเฮ่อกับเหยียนหลิ่วยังฝึกดาบกันไม่เสร็จ

            ตงตงไม่อยากรบกวนพวกเขาจึงเดินเข้าบ้านมาอย่างเงียบๆ

            เมื่อเข้ามาในห้อง นางปิดประตูลงกลอน จากนั้นเปิดหน้าต่างระบบร้านค้า 

            ตอนนี้ใกล้จะ 18.00 น. ระบบร้านค้าจะจัดโปรโมชั่นลดราคาสัปดาห์ละหนึ่งครั้ง ในเวลา 12.00 น. และ 18.00 น.

            วันนี้ตรงกับวันจัดโปรโมชั่นลดราคาพอดี

            “…ว่าไปแล้ว ซื้อแป้งกับน้ำตาลตุนไว้ดีกว่า” ตงตงพึมพำ พร้อมกับเลื่อนไปที่หน้าต่างขายวัตถุดิบ

            เทียบราคาวัตถุดิบระหว่างร้านค้าข้างนอกกับร้านค้าในระบบ บอกได้เต็มปากเต็มคำเลยว่า วัตถุดิบในระบบสามารถซื้อได้ในราคาถูกกว่า

            ที่สำคัญ!

            วัตถุดิบจากระบบร้านค้าเป็นของดีมีคุณภาพ เอาทำอาหารย่อมได้รสชาติที่อร่อย

            อย่างไรก็ตาม ตงตงไม่ได้ใช้วัตถุดิบจากระบบร้านค้าทั้งหมด นางนำมาผสมกับวัตถุดิบที่ซื้อจากร้านข้างนอกเพื่อไม่ให้คนอื่นสงสัย

            ซาลาเปาของตงตงมีรสชาติเป็นเอกลักษณ์ไม่เหมือนใคร เพราะได้เครื่องปรุงปริศนาที่ยุคนี้ไม่มี ทั้งหมดนี้คือเคล็ดลับความอร่อยของซาลาเปาที่ตงตงทำนั่นเอง

            นางกดซื้อแป้ง น้ำตาลทราย พริกไทยป่น ผงปรุงรส ผงฟูและเนย เพียงวินาทีเดียว ของทั้งหมดก็ปรากฏบนพื้นตรงหน้า

            “จริงด้วย!”

            เด็กสาวร้องเหมือนเพิ่งนึกอะไรออก

            ต้องซื้อตราปั้มกับสีผสมอาหารด้วย

            ว่าแต่ จะเลือกลายอะไรปั้มบนผิวซาลาเปาดีนะ

            ตงตงคิดพร้อมกับเลื่อนนิ้วบนหน้าจอโปร่งใส ค้นหาตราปั้มขนมและสีผสมอาหาร

            เด็กสาวลังเลอยู่พักใหญ่ เพราะไม่ว่าตราปั้มลวดลายไหนก็สวยเหมือนกันหมด!

            หากในท้ายที่สุด ตงตงก็เลือกแบบลายที่เป็นรูปดอกไม้ แต่ดูซับซ้อนหน่อยๆ สี่ชิ้น  

            หลังจากซื้อของทุกอย่างครบถ้วน นางกางแขนทั้งสองข้าง ทิ้งตัวลงนอนบนเตียง

            “เฮ้อ…เหนื่อยจัง” 

            วันนี้เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ของีบสักหน่อยแล้วค่อยลุกมาทำบัญชีดีกว่า

            เวลานี้เป็นช่วงพลบค่ำ เพราะอยู่ในต้นฤดูใบไม้ร่วง ความหนาวเย็นเริ่มเจือเข้ามาในอากาศ ทำให้ตงตงงีบหลับได้อย่างสบายตัว