บทที่ 18 ลูกจ้างชั่วคราว (2)

บทที่ 18

ลูกจ้างชั่วคราว (2)

            ทันทีที่ร้านเปิด ลุงฉียังคงมาอุดหนุนตงตงเป็นคนแรก

            “ขอเหมือนเดิม” ชายสูงวัยบอกพร้อมกับชี้ไปที่ซึ้งนึ่งซาลาเปาควันฉุย 

            ตงตงเดินอ้อมโต๊ะนึ่งซาลาเปา ออกมาต้อนรับลุงฉีอย่างคนกันเอง

            “ลุงฉี วันนี้มีโจ๊กกับปาท่องโก๋ ท่านเข้ามานั่งก่อนเจ้าค่ะ”

            “จริงด้วยสิ เจ้าบอกจะเลี้ยงโจ๊กกับปาทอดอะไรนั่นนี่นา” ลุงฉีพูดเหมือนเพิ่งนึกออกเช่นกัน

            “เรียกว่าปาท่องโก๋เจ้าค่ะ”

            “ใช่ๆ ปาท่องโก๋” ลุงฉีกล่าวย้ำด้วยรอยยิ้มของคนแก่ผู้ใจดี

            ตั้งแต่จำความได้ ตงตงก็เห็นลุงฉีมาอุดหนุนโรงเตี๊ยมอยู่เสมอ พอท่านแม่ของนางเสีย ช่วงแรก ลุงฉีมาอุดหนุนเพราะความเห็นอกเห็นใจ แต่หลังจากนางปรับเปลี่ยนสูตรซาลาเปา ลุงฉีก็มาทุกวันเพราะติดใจในความอร่อย

            คุยกันจบแล้ว จิ่งฝานเป็นคนเดินนำลุงฉีเข้ามานั่งในร้าน 

            ลุงฉีเพิ่งจิบชาหมดเพียงครึ่งจอก จิ่งฝางก็ยกโจ๊กกับปาท่องโก๋มาเสิร์ฟ

            “ทานให้อร่อยขอรับ”

            “ดูน่าอร่อยเสียจริง” ลุงฉีโพล่งอย่างชื่นชม

            “ท่านลุงฉี ฉีกปาท่องโก๋ใส่ถ้วยโจ๊ก กินพร้อมกันก็อร่อยนะขอรับ หรือกินคู่กับน้ำชาร้อนๆ ก็อร่อยเหมือนกัน”

            จิ่งฝานลองกินแล้ว ไม่ว่าจะฉีกปาท่องโก๋ใส่โจ๊กหรือกินกับน้ำชาก็อร่อยไม่ต่างกัน เขาจึงแนะนำวิธีกินให้กับอาวุโสฉี 

            ลุงฉีผงกศีรษะ ก่อนหยิบปาท่องโก๋ขึ้นมาชิมหนึ่งชิ้น

            ทันใดนั้น ดวงตาของชายชราพลันเปล่งประกาย ในขณะกล่าวชมเปราะ “อร่อย!”

            ลุงฉียังลองฉีกปาท่องโก๋ใส่ลงในถ้วยโจ๊ก ตอนนี้เอง ชายชราเพิ่งเห็นว่าโจ๊กในถ้วยทั้งเนียนและแวววาว น่ากินอย่างมาก

            กินไปคำแรกก็หยุดกินต่อไม่ได้ เผลอแป๊บเดียว ทั้งโจ๊กทั้งปาท่องโก๋ถูกกินจนเกลี้ยง

            “อร่อยมาก!”

            ตงตงที่ยืนหน้าซึ้งนึ่งซาลาเปาหันมายิ้มให้ชายชราพร้อมกับกล่าวขอบคุณ

            ก่อนออกจากร้าน ลุงฉียังซื้อซาลาเปาของตงตงกลับบ้านอย่างละ 2 ลูกเหมือนเดิม

            ระหว่างที่ตงตงกำลังคีบซาลาเปาใส่ห่อ เหยียนหลิ่วหอบฟืนออกมาเติมให้กับตงตงที่หน้าร้าน

            ชายชราเห็นคนมาใหม่หน้าตาไม่คุ้น จึงเอ่ยกับเด็กสาวยิ้มๆ ว่า “มีเสี่ยวเอ้อคนใหม่มาเพิ่มอีกแล้วหรือ เห็นทีโรงเตี๊ยมตระกูลจางคงกลับมาเปิดแบบเต็มตัวในเร็ววัน” 

            “เขาแค่มาช่วยชั่วคราวเจ้าค่ะ”

            “อย่างนั้นหรอกหรือ”

            “ลุงฉี ข้าแถมปาท่องให้ท่าน 5 คู่ จิบชาร้อนๆ ตามจะทำให้ไปเลี่ยนเจ้าค่ะ”

            “ขอบใจๆ”

            หลังจากลุงฉีกลับไปแล้ว ลูกค้าขาประจำเริ่มทยอยเข้าร้าน

            ลูกค้าส่วนใหญ่ที่เข้าร้านของตงตงเป็นกลุ่มคนใช้แรงงานจึงมักมากันตั้งแต่เช้า พอสายหน่อย ภายในร้านจึงค่อนข้างเงียบ  

            ถึงอย่างนั้น โจ๊กของตงตงก็ขายหมดทั้งที่ยังเช้าอยู่

            ระหว่างที่ตงตงกำลังเก็บหม้อโจ๊กกับเข้าหลังร้าน ถังเหวินกับซานหลัวเฉินมาที่โรงเตี๊ยมตระกูลจาง วันนี้พวกเขาไม่ได้เดินมา แต่นั่งรถม้ามา

            “เอาซาลาเปามาอย่างละ 2 ลูก ล้างปากซะหน่อย!” ถังเหวินรัวเสียงสั่งตงตงด้วยสีหน้าเหมือนอารมณ์เสีย สั่งจบปุบก็เดินไปนั่งโต๊ะติดหน้าต่างปับ

            ตงตงหันมากะพริบตาถามซานหลัวเฉินที่เดินตามหลังเข้ามา “พวกพี่ชายไปไหนมาหรือ แล้วทำไมพี่ชายถังเหวินถึงดูอารมณ์เสียนัก”

            “เมื่อเช้าพวกเราไปโรงเตี๊ยมตระกูลฉินมา”

            โรงเตี๊ยมตระกูลฉินอยู่บนถนนฝั่งตะวันออก ไกลจากโรงเตี๊ยมตระกูลจางและบ้านของถังเหวินหลายถนน มิน่าเล่า วันนี้ถังเหวินถึงนั่งรถม้ามาที่นี่

            “แล้ว…ที่ถังเหวินอารมณ์เสีย เพราะเมื่อวานเจ้าบอกให้เขาไปลองชิมซาลาเปาโรงเตี๊ยมตระกูลฉินใช่ไหมล่ะ” ซานหลัวเหฉินกล่าวต่อ

            ตงตงได้ยินแบบนั้นพลันเข้าใจทันที ไม่ใช่เพราะถูกหลอกใช้ เกรงว่ารสชาติซาลาเปาของทางนั้นจะไม่ถูกปากมากกว่า

            “ซาลาเปาของที่นั่นรสชาติเป็นอย่างไรหรือ”

            ถังเหวินนั่งเท้าคางได้ยินคำถามนั้นก็ตะโกนขึ้นว่า “ถามได้ ก็ไม่อร่อยน่ะสิ!”

            ตงตงยิ้มอย่างรู้สึกผิด “อย่างนี้นี่เอง”

            “เทียบกับซาลาเปาของเจ้า โรงเตี๊ยมตระกูลฉินทำไส้หมูรสชาติอ่อนเกินไป อีกอย่าง คงอยากให้ไส้หมูชุ่มฉ่ำเหมือนกับร้านของเจ้ากระมัง พวกเขาใส่มันหมูมากเกิน เลยทำให้เลี่ยน ส่วนไส้ฟักหวานมีรสหวานอย่างเดียว สรุปคือไม่อร่อย” ซานหลัวเฉินอธิบายเพิ่ม

            นั่นสินะ

            รู้ทั้งรู้ว่าวัตถุดิบในยุคนี้มีไม่มากนัก การรังสรรค์รสชาติยังไม่หลากหลายเท่ากับยุคสมัยที่ตงตงจากมา 

            “ถ้าอย่างนั้น เพื่อตอบแทนพวกพี่ชาย วันนี้ข้าไม่คิดเงินค่าซาลาเปา และจะแถมปาท่องโก๋กับน้ำชาให้พวกท่านด้วย…น่าเสียดายที่โจ๊กหมดแล้ว เอาไว้พรุ่งนี้ พวกพี่ชายค่อยมาอุดหนุนโจ๊กของข้านะ” ตงตงบอก พร้อมกับคีบซาลาเปาใส่เข่งใบเล็ก หยิบปาท่องโก๋ใส่จานจนมือเป็นระวิง

            ถังเหวินเดาะลิ้นทำเสียงจิ๊จ๊ะ

            ขณะนั้นเอง สายตาของเขาเหลือบเห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งวัยไล่เลี่ยกัน ตรงเอวพกดาบไม้ เดินถือหม้อและถ้วยชามที่ใช้แล้วเข้าหลังร้าน

            ปัง!

            ถังเหวินทุบโต๊ะก่อนจะลุกพรวด ใบหน้าของเขาแสดงความตกใจอย่างชัดเจน

            “ถังเหวิน เจ้าเป็นอะไร อาหารเป็นพิษหรือ!?” ซานหลัวเฉินร้องถามด้วยความเป็นห่วง 

            เด็กหนุ่มขมวดคิ้ว สีหน้ากังวล หากกระนั้นก็ไม่ได้ตอบสหาย