บทที่ 19 ถังเหวินมีพิรุธ

บทที่ 19

ถังเหวินมีพิรุธ

            บ้านของถังเหวินทำการค้า เป็นพ่อค้ารายใหญ่ในท้องถิ่น และจัดสรรวัตถุดิบส่งให้กับกองพัสดุในวังหลวง

            นอกจากตระกูลถังทำการค้าจนร่ำรวย คนในตระกูลที่หัวดีหน่อยจะสอบเข้าไปทำงานในราชสำนัก ลุงแท้ๆ ของถังเหวินเป็นขุนนางขั้นสามในกองพัสดุ ตระกูลถังนับว่ามีเส้นสายอยู่บ้าง

            สมัยเด็ก ถังเหวินมักจะติดพี่ชายที่เป็นลูกพี่ลูกน้อง พ่อของเขาเลยพามาเล่นที่บ้านท่านลุงอยู่บ่อยๆ

            ในบางครั้ง สหายของพี่ชายก็จะมาเที่ยวหา คนผู้นั้นชื่อว่า ‘กู้อวี้ชุน’ เป็นบุตรชายคนโตของแม่ทัพกู้เหว่ย

            ข้างหลังของกู้อวี้ชุนจะมีเด็กรับใช้คนหนึ่งติดตามมาด้วยเสมอ เด็กชายคนนั้นมีอายุไล่เลี่ยกับถังเหวิน ร่างกายผอมแห้ง แต่งตัวซอมซ่อ สกปรกยิ่งกว่าขอทาน ตามเนื้อตัวยังเต็มไปด้วยบาดแผลและร่องรอยถูกทำร้าย

            ด้วยนิสัยที่หยิ่งผยองและรักสะอาดของกู้อวี้ชุน ไม่มีทางพาเด็กสภาพดูไม่จืดติดสอยห้อยตามแบบนั้นแน่

            แม้เป็นถังเหวินที่ไม่สนใจคนอื่นนอกจากตัวเอง แต่พอเห็นบ่อยเข้า อดรู้สึกสงสัยไม่ได้ 

            ภายหลังถังเหวินได้รู้ความจริง เด็กคนนั้นมีไว้รับมือรับเท้ากู้อวี้ชุน และยังเป็นลูกนอกสมรสของแม่ทัพกู้เหว่ย!

            “ถังเหวิน เจ้ารู้สึกไม่สบายท้องหรือ?”

            เห็นว่าถังเหวินเอาแต่เงียบ ซานหลัวเหวินเลยถามอย่างร้อนรนอีกครั้ง 

            แม้ซานหลัวเฉินจะเป็นสหายสมัยเด็กของถังเหวิน แต่ด้วยฐานะของถังเหวิน และนิสัยที่ชอบวางโต ซานหลัวเฉินถูกคนมองว่าเป็น ‘ลูกน้อง’ มากกว่า ‘สหาย’

            ถ้าถังเหวินเป็นอะไรไปละก็ ซานหลัวเฉินที่ติดตามถังหวินต้องถูกตระกูลซานตำหนิจนหูชาแน่!

            ยิ่งคิดซานหลัวเฉินก็ยิ่งกังวลใจ

            ตงตงเดินเข้ามาหาเด็กหนุ่มทั้งสอง สีหน้าของนางกังวลใจไม่ต่างกัน

            “พี่ชายถังเหวิน ถ้าแน่นท้องหรือรู้สึกไม่ดี กลับบ้านไปพักก่อนเถิดเจ้าค่ะ”

            ถังเหวินขมวดคิ้วหน้าตาบึ้งตึงใส่เด็กสาว “ข้าไม่ได้ปวดท้องสักหน่อย”

            “ก็เจ้าเล่นร้องเสียงดัง และยังทำหน้าเหมือนปวดท้อง ข้าก็คิดว่าเจ้าปวดท้องเสียอีก” ซานหลัวเฉินว่า

            “ถ้าไม่ได้ปวดท้อง แล้วท่านเป็นอะไร”

            ตงตงถามถังเหวินด้วยหน้าตาซื่อใส เห็นอย่างนั้นแล้ว ถังเหวินรู้สึกขัดใจอย่างบอกไม่ถูก 

            เด็กหนุ่มจ้องหน้าตงตงตาเขม็ง สีหน้าเห็นชัดว่าไม่พอใจอย่างมาก 

            ตงตงไม่เข้าใจว่าไปปทำอะไรให้ถังเหวินโกรธ นางชี้หน้าตัวเองพลางถามอีกคร้ัง “ท่านโกรธข้าหรือ เป็นเพราะข้าขอให้ไปกินของไม่อร่อยที่โรงตี๊ยมตระกูลฉินใช่หรือไม่”

            “ไม่ใช่” ถังเหวินตอบทันควัน

            อ้าว…

            ถ้าไม่ใช่ แล้วเป็นอะไรอีกล่ะ?

            ตงตงมองถังเหวินอย่างสงสัย

            “ลูกจ้างคนใหม่ ทำไมถึงจ้างเจ้านั่นมา”

            “ลูกจ้างคนใหม่หรือ”

            ตงตงทวนคำพูดของถังเหวินพร้อมกับทำหน้าครุ่นคิด

            คงไม่ได้หมายถึงจิ่งฝาง เมื่อวานถังเหวินเจอกับจิ่งฝางแล้ว แต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทางไม่พอใจเหมือนอย่างตอนนี้ 

            ถ้าอย่างนั้นคงเป็นเหยียนหลิ่ว…?

            พอรู้ว่าถังเหวินหมายถึงเหยียนหลิ่ว ตงตงก็โคงศีรษะมาทางซ้าย ถามออกมาอย่างไม่อ้อมค้อม

            “พี่ชายถังเหวินรู้จักพี่ชายหลิ่วด้วยหรือ…ข้าหมายถึงเหยียนหลิ่วน่ะ”

            “เหยียนหลิ่ว หรือว่าจะเป็น…!”

            คราวนี้คนที่ร้องเสียงดังเป็นซานหลัวเฉิน แถมยังทำสีหน้าตื่นตระหนกราวกับรู้อะไรมา

            “พวกพี่ชายรู้จักพี่ชายหลิ่วจริงๆ ด้วย”

            ถังเหวินทำหน้าถมึงทึงใส่ซานหลัวเฉินที่ปากเปราะ ฝ่ายนั้นจึงรีบเม้มปากแน่นสนิท

            ท่าทางของทั้งสองคนมีพิรุธอย่างเห็นได้ชัด ยิ่งทำให้ตงตงเกิดความสงสัย

            “พวกพี่ชายเป็นอะไรกับพี่ชายหลิ่วหรือ”

            ถังเหวินยังคงทำหน้าขึงขังขณะตอบ “ข้าแค่รู้ว่าเขาเป็นคนของจวนตระกูลกู้ เจ้าคงรู้ใช่หรือไม่ เจ้าบ้านหลังนั้นเป็นขุนนางฝ่ายบู๊ รับคนของทางนั้นมาทำงานเดี๋ยวก็เป็นเรื่องเอาหรอก!”

            “เอ่อ…”

            ตงตงอับจนคำพูด เพราะถังเหวินกล่าวถูกเผง 

            เหยียนหลิ่วเป็นบ่าวในบ้านขุนนาง หากเกิดปัญหาอะไรขึ้นมา บ้านตระกูลจางของนางคงย่ำแย่

            มากไปกว่านั้น คนที่จะถูกทุบตีก็คือเหยียนหลิ่ว

            แต่ว่า…

            นางเองก็ปฏิเสธไปแล้ว หากไม่รู้ทำไมกลับรู้สึกทอดทิ้งเหยียนหลิ่วไม่ลง

            “ไล่เขากลับไปเลย”

            ถังเหวินพูดเหมือนคนโมโหร้าย ทั้งที่จริงแค่หวังดีเท่านั้น

            “ท่านใจเย็นๆ ก่อน” ตงตงบอกด้วยสีหน้าลำบากใจ หากไม่ใช่เรื่องอาหาร นางโน้มน้าวใจคนไม่เป็น

            “เจ้าเข้าใจคำพูดข้าหรือไม่” ถังเกวินถามด้วยสีหน้าบึ้งตึง

            “ข้าเข้าใจ พรุ่งนี้ข้าจะบอกเขา ว่าไม่ต้องมาช่วยงานที่ร้านแล้ว”

            ถังเหวินพยักหน้า แม้ครึ่งหนึ่งจะไม่ค่อยเชื่อใจนางก็ตาม

            ในจังหวะนั้นลูกค้าสามคนเดินเข้ามาในร้าน จิ่งฝางปาดออกไปต้อนรับลูกค้าพร้อมกับแนะนำเมนู

            ตงตงนั้นมีหลายอย่างอยากถามถังเหวิน แต่จำใจต้องผละออกมาหน้าร้าน

            “เถ้าแก่เนี้ยน้อย ซาลาเปาไส้หมู 3 ลูก ห่อกลับบ้าน”

            “…ได้เจ้าค่ะ”

            ตงตงขายของของนางต่อไป

            ทางด้านถังเหวินกับซานหลัวเฉิน ทั้งสองคนจ้องมองเด็กสาว สายตาของพวกเขาสับสนและเห็นใจ สักครู่หนึ่ง ค่อยหันมากระซิบกระซาบกัน

            “ใช่เหยียนหลิ่วคนนั้นหรือไม่” ซานหลัวเฉินถามถังเหวินให้แน่ใจ

            เรื่องของเหยียนหลิ่วก็พอรู้มาจากถังเหวินบ้างแล้ว และรู้สึกว่าเหยียนหลิ่วคนนั้นน่าสงสารไม่น้อย ครั้งหนึ่งซานหลัวเฉินเคยยื่นหมั่นโถให้อีกฝ่ายด้วยความสงสาร วันต่อมา ซานหลัวเฉินกลับถูกกู้อวี้ชุนหมายหัว

            ซานหลัวเฉินถูกเพื่อนในสถานศึกษารุมแกล้งด้วยการทำเหมือนว่าเขาไร้ตัวตน เดือดร้อนถึงลูกพี่ลูกน้องของถังเหวินต้องช่วยไกล่เกลี่ยสถานการณ์

            ขนาดตระกูลซานมีหน้ามีตา ซานหลัวเฉินเองก็เป็นสหายสนิทของถังเหวิน กู้อวี้ชุนยังกล้าทำแบบนั้นกับเขา

            …แล้วตงตงเล่า?

            นางจะแบกรับการกลั่นแกล้งของกู้อวี้ชุนไหวหรือ!!??

            “เป็นเจ้านั่น หาไม่ข้าจะโกรธหรือ” ถังเหวินตอบด้วยสีหน้าฉุนเฉียว แต่ลดเสียงให้เบาลง

            “นางไม่รู้ว่าเหยียนหลิ่วเป็นใคร คงช่วยเหลือเพราะรู้สึกว่าน่าสงสาร ข้าคิดว่า เจ้าควรบอกนางไปตรงๆ นะ”

            ถังเหวินเดาะลิ้นใส่ซานหลัวเฉินอย่างไม่พอใจนัก

            “เจ้าโง่ไปแล้วหรือ! เรื่องของเหยียนหลิ่วมีคนรู้น้อยยิ่งปลอดภัยกับตัวเอง สำคัญกว่านั้น นิสัยใจอ่อนชอบช่วยเหลือคนอื่นของนาง พอรู้ความจริงแล้ว คงยิ่งหาหนทางช่วยเหลือเหยียนหลิ่วมากกว่า ข้าไม่บอกหรอก!”

            “ถังเหวิน…”

            ซานหลัวเฉินคิดว่าการปิดปากเงียบเป็นวิธีที่ไม่ถูกต้อง แต่ไม่ปฏิเสธว่าถังเหวินพูดถูก

            ตงตงเป็นคนใจอ่อน ชอบช่วยเหลือคนอื่น เพราะอย่างนั้น ถังเหวินถึงได้ชอบนาง

            แม้ตอนนี้นางจะกล้าหาญเหมือนเป็นคนละคน แต่การที่เหยียนหลิ่วมาช่วยงานที่ร้านนี้ หมายความว่านางคงแอบช่วยเหลือฝ่ายนั้นมาสักพักแล้ว