บทที่ 12 เหยียนหลิ่วมาพร้อมกับบาดแผล

บทที่ 12

เหยียนหลิ่วมาพร้อมกับบาดแผล

            ในตอนบ่าย ตงตง จางไคเฮ่อและจิ่งฝานมาช่วยกันความสะอาดโรงเตี๊ยม 

            ถึงกระนั้น ตงตงก็ไม่อยากให้จิ่งฝานฝืนตัวเองมากเกินไป เลยบอกให้เขากลับไปพักที่บ้าน แต่ชายหนุ่มยืนกรานว่าทำไหว ตงตงจึงปล่อยให้เขาทำตามใจชอบ

            โชคดีที่ท่านพ่อยังไม่ขายอุปกรณ์ทำครัวของท่านแม่ ภายในโรงเตี๊ยมจึงมีอุปกรณ์ครบครันให้นางใช้

            ทันใดนั้น เด็กสาวก็เกิดความคิด ตั้งแต่พรุ่งนี้ นางไม่ต้องขนข้าวของจากบ้านมาที่นี่ให้ลำบาก ใช้ครัวที่นี่เตรียมของขายสะดวกกว่าเป็นไหนๆ

            นอกจากนี้แล้ว หลังโรงเตี๊ยมยังมีพื้นที่ว่างเหลือนิดหน่อย ตงตงคิดว่าจะทำแปลงปลูกผัก ใช้สอยพื้นที่ให้เป็นประโยชน์ เผื่อว่าจะประหยัดขึ้นมาบ้าง

            “เจ้าอยากขายอาหารอะไรหรือ”

            ระหว่างเช็ดถูโต๊ะเก้าอี้ จางไคเฮ่อเงยหน้ามาถามลูกสาว

            ตงตงทำสีหน้าครุ่นคิด สักครู่ก็ยิ้มแย้มแล้วตอบ

            “ตอนนี้ข้าขายซาลาเปาเป็นอาหารเช้า หากคิดจะต่อยอดก็คงเป็นอาหารเช้าเหมือนกัน อย่างปาท่องโก๋กับโจ๊กร้อนๆ ช่วงบ่ายถึงเย็น อาจจะเป็นอาหารทั่วไป”

            “ปาท่องโก๋?” จางไคเฮ่อถามด้วยสีหน้ามึนงง

            ยุคนี้ยังไม่มีคนรู้จักปาท่องโก๋ ตงตงจึงอธิบายคร่าวๆ ว่า ปาท่องโก๋คือการเอาแป้งที่หมัก ปั้นแล้วจับเป็นคู่ ก่อนจะนำลงไปทอดในกะทะให้ฟู ข้างในจะนุ่ม ส่วนข้างนอกจะกรอบ กินคู่กับชาหรือน้ำเต้าหู้ก็อร่อย หรือจะใส่ลงไปในโจ๊กก็เข้ากัน  

            พอฟังนางอธิบาย จางไคเฮ่อยิ่งเกิดความสงสัย ลูกสาวของเขารู้จักอาหารแปลกๆ แบบนั้นได้ยังไง ตอนที่กำลังจะถาม เขาสังเกตสีหน้าของตงตง เวลานางพูดเรื่องอาหาร บนใบหน้าจะมีรอยยิ้มสดใส

            ท้ายที่สุด จางไคเฮ่อก็ปิดปากลง ไม่ได้ถามออกไป

            สูตรอาหารพวกนี้นางจะเอามาจากไหนก็เป็นเรื่องของนาง แค่นางทำในสิ่งที่ชอบก็พอ

            …..

            …..

            เช้ามืดของวันถัดมา เหยียนหลิ่วกระโดดข้ามกำแพงมาพร้อมกับใบหน้าที่บวมฉึ่ง แขนขาก็มีรอยเขียวช้ำเต็มไปหมด

            ตงตงกำลังบ้วนปากอยู่ พอเห็นสภาพของเด็กหนุ่มก็ถึงกับพ่นน้ำออกมา

            พรวด!

            “พี่ชายหลิ่ว หน้าท่านไปโดนอะไรมาหรือ” เด็กสาวถามอย่างเป็นห่วง

            เหยียนหลิ่วเดินเข้ามาช่วยตงตงเตรียมข้าวของ พร้อมกับพูดด้วยสีหน้าและท่าทางปกติ

            “ข้าซุ่มซ่ามหกล้มน่ะ ไม่มีอะไรหรอก”

            “โกหก”

            ตงตงไม่ได้โง่ อาการบวมฉึ่งบนหน้าเป็นร่องรอยของคนที่ถูกซ้อมมาชัดๆ เพราะว่าเหมือนกับที่จิ่งฝานไม่มีผิด

            “ว่าแต่เจ้าเถอะ ทำไมของวันนี้มีน้อยจัง” เหยียนหลิ่วเฉไฉเปลี่ยนเรื่อง

            ตงตงรู้ว่าเขาไม่บอกเรื่องจริงแน่ๆ นางจึงตอบกลับไปว่า “บ่ายเมื่อวานข้ากับท่านพ่อ แล้วก็พี่จิ่งฝานช่วยกันทำความสะอาดโรงเตี๊ยม วันนี้เลยไม่ต้องขนอุปกรณ์ไป แค่ขนซาลาเปาไปนึ่งเท่านั้น”

            “เจ้าจะกลับมาเปิดโรงเตี๊ยมแล้วหรือ” เด็กหนุ่มถามอย่างตื่นเต้นดีใจ 

            “ใช่ ข้าตั้งใจจะกลับมาเปิดโรงเตี๊ยม แต่ก็ต้องเตรียมอะไรอีกตั้งเยอะ คงใช้เวลา 2-3 วันถึงจะเรียบร้อย…พี่ชายหลิ่ว รอข้าแป๊บนึงนะ”

            พูดจบ ตงตงก็วิ่งเข้าบ้าน หยิบยาทาแก้พกช้ำที่เคยแบ่งให้จิ่งฝานคราวก่อน เอามาให้กับเหยียนหลิ่ว

            “นั่นอะไรหรือ”

            “ยาทาแก้พกช้ำ”

            “จริงๆ ไม่ต้องลำบากเจ้าก็ได้ แผลพวกนี้ปกติแล้วจะหายเองน่ะ” เด็กหนุ่มบอกด้วยสีหน้าลำบากใจ

            ได้ยินแบบนี้ ความโกรธพลันผุดขึ้นในใจ

            คนยุคนี้จิตใจทำด้วยอะไร ไม่พอใจก็ลงไม้ลงมือหรือ น่ารังเกียจที่สุด

            ระหว่างคิด มือของนางกำแน่นอย่างไม่รู้ตัว

            “ข้าทนเห็นไม่ได้ ท่านนั่งลงสิ”

            ไม่พูดเปล่า ตงตงยังชี้ไปที่เก้าอี้ สั่งให้เขานั่งลง

            เหยียนหลิ่วเห็นว่าตงตงกำลังโกรธ เขาจึงนั่งลงนิ่งๆ อย่างเชื่อฟัง

            ตงตงป้ายยาขึ้นมาเล็กน้อย ตอนที่กำลังจะทาให้เหยียนหลิ่ว เสียงกระแอมของท่านพ่อก็ดังขึ้น

            ทั้งนางทั้งเหยียนหลิ่วหันไปมองจางไคเฮ่อด้วยแววตาสงสัย

            “เขามีมือมีเท้า ทำไมไม่ให้ทาเอง” จางไคเฮ่อบอกเสียงเรียบ

            “นั่นสิ ข้าทาเองได้” เหยียนหลิ่วเห็นด้วย

            ตงตงกลับย่นหัวคิ้วพร้อมกับส่ายหัวเบาๆ 

            “บนหน้าพี่ชายหลิ่วมีแผลเต็มไปหมด ให้ข้าช่วยทาจะไม่สะดวกกว่าหรือ”

            ตงตงบอกด้วยสีหน้าเหมือนไม่ได้คิดอะไรมาก ทั้งยังป้ายยาลงบนแผลให้กับเด็กหนุ่มทันที

            ลองว่าเป็นอย่างนี้ ห้ามไปก็เปล่าประโยชน์ จางไคเฮ่อกรอกตาทีหนึ่ง แล้วเดินไปล้างหน้า

            ระหว่างทายา พอได้มองเหยียนหลิ่วใกล้ๆ ชัดๆ แบบนี้ เขาหน้าตาดีไม่เบาเลย

            ทางด้านเหยียนหลิ่ว ตอนที่ตงตงป้ายยาลงมา หัวคิ้วของเหยียนหลิ่วกระตุก ก่อนจะขมวดคิ้วมุ่น เห็นชัดว่าเจ็บ

            ตงตงอดจะรู้สึกสงสารเด็กหนุ่มไม่ได้ …ไม่ใช่แค่เหยียนหลิ่ว จิ่งฝานก็ด้วย แค่ฐานะต่ำต้อยกว่า ทำไมคนพวกนั้นต้องลงไม้ลงมือด้วย 

            “มีตรงไหนที่เจ็บอีกบ้าง” พอทายาบนหน้าให้เหยียนหลิ่วเสร็จ ตงตงมองหาจุดอื่นต่อ

            เหยียนหลิ่วดีใจมาก เป็นครั้งแรกที่มีคนเป็นห่วงเป็นใยเขาขนาดนี้ แต่เขาก็ไม่อยากรบกวนนางมากไปกว่านี้อีกแล้ว เลยบอกว่าจะทายาเอง

            “ส่วนอื่นข้าทาเองได้ ขอบใจเจ้ามากเลยนะ ตงตง”

            เด็กหนุ่มพูดด้วยความซาบซึ้งใจ

            ตงตงพยักหน้า ก่อนจะยื่นตลับยาให้เขา

            “ข้ายกให้”

            เหยียนหลิ่วรับตลับยา ขณะกล่าวขอบคุณเด็กสาว เขายื่นมือออกมาลูบหัวตงตงด้วยความเคยชิน พร้อมกับความรู้สึกบางอย่างที่ก่อเกิดขึ้นในใจ