บทที่ 15 ทำธุรกิจร่วมกับโรงเตี๊ยมตระกูลหาน

บทที่ 15

ทำธุรกิจร่วมกับโรงเตี๊ยมตระกูลหาน

            ตั้งแต่ที่ตงตง(คนใหม่)เปลี่ยนสูตรซาลาเปาเล็กๆ น้อยๆ ร้านของนางก็เริ่มกลับมาขายดี

            พอยามเฉิน (07.00-09.00 น.) ลูกค้าก็เข้าร้านจนแน่นขนัด ตงตงกับจิ่งฝานช่วยกันขายซาลาเปาหน้าร้าน จางไคเฮ่อคอยเติมฟืนและยกน้ำชาเสิร์ฟให้กับลูกค้า

            ทางด้านถังเหวิน ซานหลัวเฉินและหานเจียเอ๋อร์นั่งกินซาลาเปากันอย่างเอร็ดอร่อย

            ไม่นานนัก ชายวัยกลางคนร่างท้วม เหงื่อท่วมตัว สวมอาภรณ์ที่ตัดเย็บจากผ้าแพรเนื้อดี เดินซับเหงื่อเข้ามาในร้าน พอเห็นตงตงปุบ ชายร่างท้วมก็ตรงปรี่เข้ามาปับ

            ชายร่างท้วมเท้าสองมือลงกับโต๊ะ ยื่นหน้าเข้าไปถามเด็กสาวด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

            “เจ้าพูดจริงหรือ ที่บอกว่าจะขายสูตรให้โรงเตี๊ยมของข้าน่ะ!”

            ด้วยความตกใจ ตงตงถึงกับผงะถอยหนึ่งก้าว

            “ท่านเป็นใครเจ้าคะ”

            ชายวัยกลางคนร่างท้วมทำหน้ามึนงง “อ้าว ทำไมถึงจำข้าไม่ได้แล้วเล่า”

            ตงตงกะพริบตาปริบๆ มองชายร่างท้วม สักครู่พลันร้อง อ๋อ…

            คนคนนี้ก็คือ ‘หานป๋อเหล่ย’ บิดาของหานเจียเอ๋อร์ หรือก็คือเถ้าแก่หานแห่งโรงเตี๊ยมตระกูลหานรุ่นที่ 3 นั่นเอง

            เมื่อกี้ จู่ๆ หานป๋อเหล่ยก็พุ่งเข้ามากะทันหัน ตงตงไม่ทันมองอีกฝ่ายให้ชัดก็เลยตกใจ  

            หานป๋อเหล่ยจ้องมองเด็กสาวตาไม่กะพริบ ถามซ้ำอีกครั้ง “เจียเอ๋อร์บอกว่าเจ้าจะขายสูตรซาลาเปาให้โรงเตี๊ยมตระกูลหาน สรุปแล้วพูดจริงหรือไม่”

            “พูดจริงเจ้าค่ะ แต่ไม่เชิงว่าจะเป็นการขายสูตร”

            “หมายความว่…”

            หานป๋อเหล่ยยังถามไม่จบประโยค ลูกค้าคนหนึ่งเดินเข้ามาในร้านพร้อมกับตะโกนแทรก 

            “เถ้าแก่เนี้ยน้อย ซาลาเปาไส้ฟักทองหวาน 3 ลูก!”

            “ได้เจ้าค่ะ” ตงตงหันไปยิ้มตอบรับลูกค้าคนนั้น ก่อนจะบอกให้เถ้าแก่หานขยับไปยืนข้างๆ ก่อน

            พอขายให้คนหนึ่งเสร็จ ลูกค้าคนใหม่พลันทยอยเข้ามาซื้อซาลาเปาต่อ

            ตงตงยุ่งกับการขายซาลาเปาจนไม่มีเวลาหันไปคุยกับเถ้าแก่หาน

            ย้อนกลับมา

            ตรงหน้าของหานป๋อเหล่ยคือเข่งนึ่งซาลาเปากรุ่นควันฉุย กลิ่นหอมของหมูสับและกลิ่นหวานละมุ่นของไส้ฟักทอง ทำเอากระเพาะของเขาส่งเสียงร้อง ‘จ๊อกกก….’ มิหนำซ้ำ เสียงยังดังไปถึงโต๊ะของหานเจียเอ๋อร์

            “ดูท่าว่าท่านพ่อของเจ้าจะไม่ได้กินข้าวเช้ามากระมัง ไม่เรียกมานั่งกินซาลาเปาด้วยกันหรือ” ถังเหวินแซวหานเจียเอ๋อร์

            ซานหลัวเฉินกลั้นขำจนไหล่สั่น

            หานเจียเอ๋อร์นั้นอับจนคำพูด ทำได้เพียงยกมือขึ้นปิดหน้าด้วยความอาย

            หานป๋อเหล่ยเป็นคนชอบกิน และมักเฟ้นหาของอร่อยมาเติมเต็มท้องอยู่เสมอ นอกจากนี้ เขายังพัฒนาและต่อยอดรสชาติความอร่อยให้กับโรงเตี๊ยมตระกูลหาน ผู้เฒ่าหานเห็นว่าลูกชายคนนี้มีแวว จึงมอบตำแหน่งเจ้าของโรงเตี๊ยมตระกูลหานรุ่นที่ 3 ให้กับเขา

            ไม่มีอะไรที่หานป๋อเหล่ยไม่เคยกิน อย่างซาลาเปาไส้หมูของร้านตระกูลจางเมื่อก่อนก็กินออกจะบ่อย แต่ว่า…

            สายตาของหานป๋อเหล่ยมองซาลาเปาที่นึ่งร้อนๆ ในซึ้ง พร้อมกับเสียงกระเพาะดังประท้วงไม่หยุด

            จ๊อกกกก...จ๊อกกก...

            ทั้งที่เป็นซาลาเปาไส้หมูธรรมดาและทำง่ายๆ แต่ทำไมรสมือของเด็กสาวคนนี้ทำให้คนติดใจจนลืมไม่ลง

            ด้านหานเจียเอ๋อร์ทนอับอายไม่ไหว ลุกขึ้นมาคว้ามือบิดา ดึงให้มานั่งรอตงตงที่โต๊ะ

            “ท่านพ่อ นั่งรอตงตงก่อนเจ้าค่ะ”

            “เจียเอ๋อร์ก็อยู่ที่นี่ด้วยหรือ พ่อคิดว่าเจ้ากลับบ้านไปแล้ว”

            “…”

            หานเจียเอ๋อร์ไร้คำพูด ลากบิดามานั่งที่โต๊ะด้วยกัน

            แม้ว่าถังเหวินไม่ได้ชอบหานเจียเอ๋อร์แบบคู่รัก เขาไม่เคยชอบใจเรื่องที่พวกผู้ใหญ่หมั้นหมายเขากับนาง แต่ถังเหวินก็ไม่ได้โกรธหรือเกลียดหานป๋อเหล่ย พอหานป๋อเหล่ยเดินมาทางนี้ ถังเหวินกับซานหลัวเฉินลุกขึ้นยืน ประสานมือคารวะผู้ใหญ่

            “พวกเจ้าก็อยู่ที่นี่ด้วย?”

            “ท่านลุงเชิญนั่งขอรับ”

            “ขอบใจพวกเจ้ามาก มาๆ นั่งลงก่อน”

            “ท่านลุง กินซาลาเปาด้วยกันสิขอรับ ยังร้อนอยู่เลย” ถังเหวินไม่พูดเปล่า ขยับเข่งซาลาเปาของตนไปตรงหน้าหานป๋อเหล่ย

            “โอ้ ขอบใจมาก!”

            ถึงจะกินข้าวเช้ามาแล้ว แต่ด้วยเป็นคนกินเก่ง หานป๋อเหล่ยจึงหิวขึ้นมาอีกแล้ว เขาหยิบซาลาเปาจากเข่งใบเล็กขึ้นมากินอย่างไม่เกรงใจ

            ราวๆ ครึ่งชั่วยามต่อมา ลูกค้าในร้านเริ่มซาลง ตงตงถึงค่อยเดินมาที่โต๊ะของถังเหวิน

            เด็กสาวประสานมือ โน้มศีรษะทักทายและขอโทษหานป๋อเหล่ยที่ต้องให้รอนาน 

            หานป๋อเหล่ยโบกมืออย่างใจกว้างบอกว่า ‘ไม่เป็นไร’ จากนั้นชวนให้ตงตงนั่งลง ทั้งยังกล่าวเข้าเรื่อง ว่าด้วยเรื่องสูตรซาลาเปา

            ตงตงไม่อ้อมค้อม อธิบายเกี่ยวกับการทำธุรกิจแบบแฟรนไชส์โดยใช้ศัพท์ง่ายๆ ของโลกทางนี้

            “ซาลาเปาของข้าตอนนี้ยังมีไส้หมูกับไส้ฟักทองหวาน แต่ต่อไป ข้าจะเพิ่มไส้อื่น อ้อ เพื่อให้ลูกค้าเห็นว่าซาลาเปาของร้านข้าและร้านท่านเป็นสูตรที่ทำจากเจ้าเดียวกัน พวกเราต้องปั้มตราบนหน้าซาลาเปาด้วย สัญลักษณ์นี้ใช้ได้เฉพาะร้านตระกูลจางกับร้านตระกูลหานเท่านั้น เรื่องตราปั้มทางข้าจะทำเอง ส่วนเรื่องสัญญา เถ้าแก่หานช่วยเขียนขึ้นมาได้หรือไม่”

            ตงตงคิดว่าซื้อตราปั้มกับสีผสมอาหารจากในระบบร้านค้า นอกจากสะดวกและรวดเร็วกว่าแล้ว ยังประทับเงินกว่าจ้างช่างฝีมือในยุคนี้  

            อีกอย่าง ยิ่งขยายแฟรนไชส์ได้เร็ว ยิ่งการันตีว่าต้นตำรับมาจากร้านของตงตง

            “ได้แน่นอน” หานป๋อเหล่ยรับปากทันที หนำซ้ำยังเอ่ยชมเด็กสาวว่าคิดวิธีการขายและใช้ตราปั้มบนผิวซาลาเปา ช่างเป็นวิธีที่แยบยลยิ่งนัก  

            ตงตงยิ้มรับคำชมจนเห็นฟันขาว

            “แล้ว...ไส้ซาลาเปาใหม่ที่ว่า เป็นไส้อะไรหรือ” หานป๋อเหล่ยถามต่อ

            “ไส้ผักรวมมิตรสำหรับคนกินเจ และไส้เผือกหวาน” ตงตงตอบฉะฉาน

            ทว่า...พอทุกคนได้ยินว่าเป็นไส้เผือต่างก็ทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก

            จากความทรงจำของตงตงคนเก่า ในยุคนี้เผือกไม่เป็นที่นิยม โดยเฉพาะกลุ่มคนที่มีอันจะกิน แทบจะไม่ทำเมนูเผือกขึ้นโต๊ะ นอกจากฝืดคอกินยาก ตอนปอกเปลือกยังทำให้คันมือ ถ้าไม่ลวกน้ำหลายๆ ครั้งก็จะทำให้คันคอเหมือนคนแพ้อาหาร นับเป็นพืชหัวที่ใช้ทำอาหารได้ยาก

            ดังนั้นคนที่เก็บหัวมันหัวเผือกมากินส่วนใหญ่เป็นคนจรจัดไร้บ้าน พูดง่ายๆ คือ เผือกไม่เป็นที่นิยมสำหรับชาวเมืองนั่นเอง

            หานป๋อเหล่ยยิ้มอย่างลำบากใจก่อนจะกล่าว “ข้าไม่ติดปัญหาเรื่องวิธีการขายของเจ้า แต่ใช้เผือกเนี่ย...จะไม่ทำให้พวกเราเสียลูกค้าหรอกหรือ”

            ตงตงส่ายหน้า ตอบอย่างมั่นใจว่า “เถ้าแก่หานต้องลองชิมเผือกของข้าก่อนแล้วค่อยสรุป”

            “ทำไมเจ้ามั่นใจว่าซาลาเปาไส้เผือกจะขายดี” หานเจียเอ๋อร์ถามตรงประเด็น

            “เพราะข้ารู้วิธีทำเผือกให้อร่อย” ตงตงยังคงตอบอย่างมั่นอกมั่นใจ

            ทุกคนได้ยินแบบนั้น คิดตรงกันว่า เช่นนั้นจะลองเชื่อนางดู!

            กลับมาที่ประเด็นหลัก วิธีแก้ปัญหาการลอกเลียนสูตรของตงตงถือว่าไม่เลว หานป๋อเหล่ยเองก็เห็นด้วย เหลือก็แค่ราคาสูตร

            “ว่าแต่ เจ้าคิดราคาสูตรเท่าไร”

            ตงตงคิดอยู่สักพัก ก่อนจะยกนิ้วชู 3 นิ้ว

            “ทั้ง 4 สูตรเจ้าขายแค่ 3 ตำลึงเงินเองหรือ ถูกไปแล้ว!” หานป๋อเหล่ยเบิกตาโพล่งเสียงดังลั่น

            ตงตงผงะ แก้ไขความเข้าใจผิด

            “เอ่อ ข้าจะขายให้สูตรละ 3 ตำลึงทองต่างหาก”

            “อ้อ...” หานป๋อเหลินพยักหน้าเหมือนเข้าใจ หากอึดใจต่อมา เขากลับโพล่งขึ้นอีกครั้ง “3 ตำลึงทอง!!”

            แม้หานป๋อเหล่ยจะยอมรับว่าซาลาเปาของตงตงอร่อยมาก ทั้งที่เป็นสูตรธรรมดา แต่แป้งซาลาเปาของนางนุ่ม ตัวไส้หมูก็มีรสชาติเป็นเอกลักษณ์ มันหมูแทรกอยู่ในเนื้อทำให้ไส้ชุ่มฉ่ำ แต่ไม่เลี่ยน ไส้ฟักทองหวานกลมกล่อมละมุ่นลิ้น แต่ราคาสูตรละ 3 ตำลึงทอง ไม่แพงไปหน่อยหรือ?

            อย่างไรก็ตาม หากในหนึ่งวันขายซาลาเปาได้วันละ 1-2 ตำลึงเงิน ไม่เกิน 1 ปีย่อมได้ค่าสูตรคืน!

            มันก็คุ้มอยู่หรอก แต่...

            หานป๋อเหล่ยอย่างลังเล

            ด้านตงตงจิบชารอคอยด้วยความใจเย็น

            ในที่สุด หานป๋อเหล่ยก็เอ่ยขึ้นว่า “ช่วยลดราคาค่าสูตร เป็นสูตรละ 2 ตำลึงทองแทนไม่ได้หรือ”

            ตงตงได้ฟังแล้วพลันยิ้มแฉ่ง

            คนผู้นี้ไม่เลวเลย ไม่ได้หน้ามืดตามัวอยากได้สูตรจนทำให้ตัวเองขาดทุน

            อีกอย่าง ทั้งที่ตระกูลหานร่ำรวยกว่าตระกูลจางหลายเท่า แต่เขากลับไม่ได้กดดันตงตงให้ขายสูตร   

            เด็กสาวแสร้งทำหน้าเหมือนคิดหนัก

            คนอื่นๆ เองก็มองนางอย่างใจจดใจจ่อ รอฟังอย่างตื่นเต้น  

            ผ่านไปสักครู่ ตงตงตอบหานป๋อเหล่ยว่า “ได้เจ้าค่ะ ราคาสูตรคือ 2 ตำลึงทอง!”  

            มิหนำซ้ำ ตงตงยังรับปากกับหานป๋อเหล่ยว่า นางจะไม่คิดค่าสูตรซาลาเปาตัวใหม่

            หานป๋อเหล่ยยิ้มพอใจ นับว่าได้ประโยชน์ต่อทั้งสองฝ่าย

            เมื่อตกลงกันเรียบร้อย หานป๋อเหล่ยอุดหนุนซาลาเปาของตงตง ก่อนจะกลับไปที่โรงเตี๊ยมของตัวเอง