บทที่ 13 ซาลาเปาถูกลอกเลียนแบบแล้ว!

บทที่ 13

ซาลาเปาถูกลอกเลียนแบบแล้ว!

            ตอนที่ตงตงมาถึงโรงเตี๊ยม จิ่งฝานเตรียมทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย เช็ดโต๊ะ และเปิดหน้าต่างประตูรับแดดยามเช้า

            นอกจากนี้ จิ่งฝานยังจุดไฟต้มน้ำเสร็จสรรพ เหลือเพียงแค่ยกซึ้งขึ้นตั้งบนเตากับนึ่งซาลาเปาเท่านั้น

            เนื่องจากตงตงจะกลับมาเปิดโรงเตี๊ยมอีกครั้ง วันนี้นางจึงไม่ได้ยกโต๊ะกับเก้าอี้ออกมาตั้งนอกร้าน แต่ให้ลูกค้าเข้าไปนั่งกินซาลาเปากับดื่มชาข้างในโรงเตี๊ยม

            โรงเตี๊ยมตระกูลจางมี 2 ชั้น เพราะยังไม่ได้เปิดเต็มตัว นางจึงปิดชั้นบน เปิดเพียงชั้นล่าง

            “ร้านซาลาเปาเปิดแล้วเจ้าค่ะ” เด็กสาวตะโกนเรียกลูกค้าหลังจากซาลาเปาเสร็จแล้ว

            “ซาลาเปาร้อนๆ 1 ลูก 3 อีแปะเท่านั้นขอรับ” จิ่งฝานออกมาช่วยตงตงเรียกลูกค้าอีกแรง 

            “โอ้ วันนี้มีผู้ช่วยด้วยหรือ” ลุงฉีมาตั้งแต่เช้าตรู่ พอเห็นจิ่งฝานกลับมาทำงานที่โรงเตี๊ยมตระกูลจางอีกครั้งจึงเอ่ยถาม

            จิ่งฝานโค้งศีรษะให้กับผู้อาวุโสฉี ทักทายด้วยท่าทางนอบน้อม “สวัสดีขอรับ ลุงฉี ตั้งแต่วันนี้ข้าจะกลับมาเป็นเสี่ยวเอ้อให้กับโรงเตี๊ยมของตงตง ลุงฉีจะรับอะไรดีขอรับ ซาลาเปาไส้หมูหรือไส้ฟักทองหวาน น้ำชาก็มีนะขอรับ”

            ลุงฉียิ้มแย้มพลางพยักหน้าบอกว่า “ดี วันนี้ข้าเอาซาลาเปาอย่างละ 2 ลูก ห่อกลับบ้านนะ”

            “ได้เจ้าค่ะ”

            ตงตงเห็นว่าลุงฉีเป็นลูกค้าประจำ ไม่เพียงแถมซาลาเปาไส้หมูให้ไป 1 ลูก นางยังโฆษณาว่า พรุ่งนี้จะมีปาท่องโก๋กับโจ๊กขายเป็นอาหารเช้า สำหรับลุงฉีที่เป็นลูกค้าประจำ นางจะไม่คิดเงินหนึ่งวัน

            ลุงฉีไม่รู้จักปาท่องโก๋ แต่เพียงได้ยินชื่อก็รู้สึกว่าน่าสนใจไม่เบา อาวุโสฉียิ้มชื่นชมเด็กสาว จ่ายเงินค่าซาลาเปาเสร็จก็ถือห่อซาลาเปาตรงกลับบ้าน

            ไม่นานนัก ถังเหวินกับซานหลัวเฉินก็มาถึง

            เด็กหนุ่มทั้งสองพอเห็นจิ่งฝานมาช่วยงาน ด้วยความที่เป็นคนปากไวกว่าสมอง พวกเขาแกล้งพูดเหน็บแหนม

            “ซาลาเปาของเจ้าคงขายดีมาก ถึงขั้นมีเสี่ยวเอ้อมาช่วยงานแล้วด้วย”

            “ต่อไปนางคงไม่ง้อลูกค้าอย่างพวกเราแล้วกระมัง”

            “อย่าพูดแบบนั้นสิ จริงๆ ต้องขอบคุณพวกพี่ชายทั้งสองที่มาอุดหนุนข้าทุกวัน ข้าถึงมีเงินจ้างพี่จิ่งฝานอย่างไรเล่า…มาๆ พวกท่านเข้ามานั่งข้างในก่อน”

            ขณะที่พูด ตงตงคลี่ยิ้มอย่างมืออาชีพ แต่ในสายตาของเด็กหนุ่ม รอยยิ้มของนางกลับดูซื่อบื่อ ขนาดถูกพูดประชดใส่ นางยังยิ้มแย้ม แถมยังขอบคุณพวกเขาอีก โง่ชะมัด

            “ที่สำคัญนะ ถ้าพวกพี่ชายไม่มาอุดหนุนข้าอีกแล้ว ต่อไปก็ไม่ได้กินของอร่อยๆ อย่างอื่นอีกน่ะสิ” ตงตงพูดพลางยิ้ม

            “เมนูอย่างอื่นหรือ แล้ว…เจ้าจะทำอะไรล่ะ!” ซานหลัวเฉินกระตือรือร้นถาม ซาลาเปาของตงตงแม้ภายนอกดูธรรมดา แต่รสชาติกลับอร่อยยิ่ง ตนนี้นางยังบอกว่ามีของอร่อยอย่างอื่นอีก จะรสชาติอร่อยขนาดไหนกันเชียว ชักอยากรู้แล้วสิ!

            ทางด้านของถังเหวิน แสดงสีหน้าอยากรู้อยากเห็นไม่ต่างกับซานหลัวเฉิน เพียงแต่เด็กหนุ่มเป็นคนชอบวางมาด ครู่เดียว เขาเปลี่ยนสีหน้า แสร้งทำเป็นไม่สนใจ แต่จริงๆ กลับเงี่ยหูรอฟัง

            ตงตงยิ้มแย้มแล้วกล่าว “พรุ่งนี้มีโจ๊กกับปาท่องโก๋ขายเจ้าค่ะ พวกพี่ชายต้องมาชิมให้ได้เลยนะ”

            “แน่นอนอยู่แล้ว” ซานหลัวเฉินรับปากฉีบพลัน

            ท่าทางกระตือรือร้นของซานหลัวเฉินทำเอาถังเหวินไม่สบอารมณ์ เด็กหนุ่มแกล้งกระแอกระไอแล้วกล่าวแทรก

            “อะแฮ่ม ข้าเอาซาลาเปาไส้หมูกับน้ำชาเหมือนเดิม ยกมาเดี๋ยวนี้เลย!”

            “ข้าก็เอาเหมือนเดิม” 

            “ได้เลย พี่ชายทั้งสองนั่งรอสักครู่” ตงตงตอบรับด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะบอกให้จิ่งฝานยกน้ำชาไปเสิร์ฟให้กับพวกเขา

            ระหว่างจิ่งฝานยกน้ำชาไปเสิร์ฟโต๊ะของเด็กหนุ่มทั้งสอง ในใจรู้สึกชื่นชมตงตงเป็นอย่างมาก

            ไม่เจอตงตงแค่ 2 เดือน เด็กสาวไม่เพียงรู้วิธีพูดจาโน้มน้าวลูกค้า ทั้งยังไม่มีท่าทีหวาดกลัวถังเหวินเหมือนเมื่อก่อนแล้ว

            อย่าว่าแต่หวาดกลัว นางยังมัดใจถังเหวินกับซานหลัวเฉินได้อยู่มัด

            ตงตงกล้าหาญตั้งแต่เมื่อไร

            ในตอนที่เด็กสาวกำลังคีบซาลาเปาไส้หมูใส่เข่งติ่มซำอยู่นั้น หานเจียเอ๋อร์เข้ามาในร้านพร้อมกับสาวใช้ติดตามสองคน

            “หลบไป วันนี้ข้าเหมาซาลาเปาร้านนี้หมดแล้ว พวกเจ้าห้ามกิน!” หานเจียเอ๋อร์กล่าวเสียงแหลม ทั้งยังชี้ซึ้งนึ่งซาลาเปาด้วยท่าทีวางอำนาจ

            ตงตงกะพริบตาปริบๆ

            เล่นเหมาซาลาเปาทั้งหมด ทั้งที่ร้านเพิ่งเปิด ไม่คิดจะให้ลูกค้าคนอื่นได้กินซาลาเปาอร่อยๆ เลยหรือ?

            ถึงจะดีใจที่ซาลาเปาถูกเหมาเกลี้ยง แต่ตงตงก็ไม่อยากให้ลูกค้าคนอื่นพลาดโอกาสลิ้มรสของอร่อย

            “พี่สาวเจียเอ๋อร์…”

            ตงตงเพิ่งขยับปากเรียกหานเจียเอ๋อร์ ตอนนั้นเอง ซานหลัวเฉินลุกพรวดจากเก้าอี้ โวยวายอย่างไม่พอใจ “เหมาหมด? หมายความว่ายังไงหานเจียเอ๋อร์ เจ้าไม่คิดจะให้ตงตงขายซาลาเปาให้ลูกค้าคนอื่นเลยหรือยังไง”

            หานเจียเอ๋อร์เชิดหน้าใส่ซานหลัวเฉินอย่างไม่สนใจ ชี้ซาลาเปาที่ตงตงกำลังคีบแล้วย้ำอีกครั้ง “ข้าเหมาหมด รวมซาลาเปาที่เจ้ากำลังคีบนี้ด้วย เข้าใจหรือไม่”

            “เอ่อ…”

            ตงตงเอียงศีรษะอย่างไม่เข้าใจ หานเจียเอ๋อร์มาไม้นี้คิดจะทำอะไรกันแน่

            เมื่อเห็นตงตงนิ่งเฉย หานเจียเอ๋อร์เดาะลิ้นอย่างฉุนเฉียว “ไม่ได้ยินที่ข้าพูดหรือ ข้าเหมาหมด”

            “ข้าได้ยิน แต่…” ตงตงเว้นคำพูดไว้แค่นั้น นางวางซาลาเปากับที่คีบลง ก่อนจะเดินอ้อมโต๊ะออกมา คล้องแขนหานเจียเอ๋อร์ จูงอีกฝ่ายมาคุยกันให้ชัดๆ “พี่สาวคนสวย ท่านมานี่สักเดี๋ยว”

            หานเจียเอ๋อร์ตวัดสายตามองตงตง หากก็ยอมเดินตามเด็กสาว

            “หากท่านต้องการความสนใจจากพี่ชายถังเหวินละก็ วิธีนี้ไม่ถูกต้องนะ”

            “เอ๊ะ ระ ระ เรื่องนั้น…ไม่ใช่สักหน่อย” หานเจียเอ๋อร์หน้าแดงก่ำ ทั้งยังพูดจาตะกุกตะกักอย่างร้อนรน

            ดูอย่างไรก็มีพิรุธ!

            ตงตงหรี่ตามองหานเจียเอ๋อร์อย่างกดดัน

            “แน่ใจหรือว่าไม่เกี่ยวกับถังเหวิน?”

            “ข้า…ข้า…” หานเจียเอ๋อร์ที่ถูกกดดันแก้ตัวไม่ออก ในที่สุดก็ยอมรับออกมา “จริงๆ ก็มีส่วนนิดหน่อย แต่หลักๆ คือ ข้ากำลังช่วยเจ้าต่างหาก”

            “ช่วยข้าหรือ” ตงตงชี้หน้าตัวเองพร้อมกับตั้งคำถาม

            หานเจียเอ๋อร์ทำแก้มป่อง สบตากับตงตงขณะกล่าวด้วยเสียงแหลมบาดหู “เพราะซาลาเปาของเจ้าถูกโรงเตี๊ยมตระกูลฉินลอกเลียนแบบแล้วน่ะสิ!”