INTRO🌾

เข้มยืนอยู่กลางลานหญ้าหน้าบ้าน ในมือหนาพลอยกำแหวนเงินวงเล็กเอาไว้แน่น เขาตั้งใจซื้อจากเงินเก็บที่สะสมมานาน ใบหน้าหล่อเผยให้เห็นรอยยิ้มบนใบหน้า หัวใจก็เต้นรัวด้วยควาตื่นเต้นที่จุกอยู่ในอก

“ดาวต้องดีใจมากแน่ๆ” เข้มเขาพลอยบ่นพึมพำกับตัวเอง เมื่อคิดถึงแผนที่เตรียมไว้อย่างดี ในคืนนี้เขาตั้งใจจะขอเธอหมั้นหมาย ทั้งชีวิตทั้งหัวใจและความอบอุ่นนี้คือสิ่งที่เขาตั้งใจอยากจะมอบให้กับเธอ เพราะดาวคือทุกสิ่งทุกอย่างของเขาในตอนนี้ แต่แล้ว… ดาวก็เดินมา แต่ทว่าสีหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยความทุกข์ และแฝงไปด้วยความเครียดและอึดอัด ก่อนที่เขาจะถามคนรักขึ้น

“ดาว...” เข้มยิ้มกว้างและกำลังจะพูดบางอย่างกับเธอ แต่คำพูดนั้นก็กลับถูกกลืนลง เมื่อได้ยินคำพูดจากปากของเธอที่พูดขึ้น พร้อมกับสีหน้าของเข้มที่หม่นลง

“เข้ม... ดาวมีเรื่องจะบอก” ดาวพูดขึ้นเสียงเบา แต่ทว่าเธอก็ไม่หันมาสบตาของเข้มเลย ก่อนที่เธอจะกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเศร้าลง

“เราคงอยู่ด้วยกันไม่ได้อีกแล้วนะ พี่เข้ม” เมื่อสิ้นประโยคคำพูดของเธอจบลง หัวใจของเข้มเหมือนถูกอะไรบางอย่างกระแทกเข้าอย่างแรง เสียงลมที่พัดผ่านรอบตัวดูเงียบงันในทันที พร้อมกับรอยยิ้มของเขาที่คลอยหายไป

“ด…..ดาวพูดอะไรนะ?” เข้มถามเธอกลับด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ราวกับไม่เชื่อในสิ่งที่ตนได้ยิน ดวงตาคมสวยที่ในตอนนี้ก็เริ่มหม่นลง ก่อนที่ฝามือหนาจะพลางไปจับมือของนุ่มของเธอขึ้น ก่อนที่ดาวเธอจะเงยหน้ามองที่ใบหน้าหล่อของคนตรงหน้า พร้อมกับริมฝีปากเรียลสวยจะพลอยพูดขึ้น

“คือ...คือว่า ดาวจะไปทำงานที่กรุงเทพฯ”

ดาวพูดด้วยน้ำทีดูสั่นและลังเล พร้อมกับสีหน้าของเธอที่บอกพิรุธอยากเห็นได้ชัด เข้มนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพยายามรวบรวมสติและตั้งคำถามขึ้นในใจ ว่าไปทำงานทำไมถึงต้องมาบอกแบบนี้กับเขาด้วย แต่ทว่าเข้มเองเขาก็พยามยื้ออีกฝ่ายไว้อย่างสุดกำลัง

“ดาว......แต่เราวางแผนชีวิตด้วยกันมาแล้วนะ ดาวบอกเองว่าจะอยู่ที่นี่ อยู่กับพี่...ไหนว่าเราจะมีลูกด้วยกันไง อยู่กินกันตามภาษาสามีและภรรยา” เข้มพูดขึ้นน้ำเสียงที่สั่นเทา พร้อมกับหัวใจที่โดนแทงเข้าออกซ้ำๆ จนในเจ็บแทบไม่เหลือชิ้นดี

“คือดาว......เปลี่ยนใจแล้วอา...”

เธอพูดตอบตัดบทพร้อมกับมีเล่ห์นัยแฝง และที่จะเริ่มรักษาระยะห่างระหว่างตนกับเข้ม เข้มรู้สึกเหมือนทุกอย่างรอบตัวพังทลายลง เขายังจับแหวนในมือไว้แน่น แต่ไม่กล้าที่จะพูดถึงมันออกมาอีก พร้อมกับถามเค้นความจริงจากคนตรงหน้า

“นี่มันเรื่องอะไร ดาว... บอกพี่ตามตรงๆ เถอะ พี่ว่าไม่ใช่เพราะงานที่กรุงเทพฯ จริงๆ มันเพราะอะไร? หรือว่าดาวมีคนอื่น” เมื่อได้ยินเข้มพูดขึ้นดวงตาของดาวหลบเลี่ยงทันที ราวกับคำถามนั้นพุ่งเข้ากลางใจของเธอ และจับผิดเธอได้อย่างตรงจุด

“ดาวเหนื่อยนะพี่เข้มที่จะต้องทนอยู่ที่นี่...พี่แม่งมันจน ไม่มีอะไรดี ดาวทนอยู่ทุกวันก็เพราะ เพราะอะไรก็ไม่รู้ เอาเป็นว่าดาวมีคนที่คอยจะดูแลดาว และดีกว่าพี่เข้มแล้วนะ” ดาวเธอพูดขึ้นอย่างไม่ใยดี พร้อมกับจ้องมองเข้มด้วยสายตาที่เย็นชา พร้อมกับเดินหันหลังให้กับเข้มไป

ตอนดึก

คืนนั้น เข้มนั่งอยู่คนเดียวในลานหญ้าหน้าเถียงนา พร้อมกับดวงจันทร์สีนวลลอยเด่นบนฟ้าสลัวแต่กลับไม่อาจให้ความสว่างในใจของเขาได้ เข้มนั่งกอดขวดเหล้าแน่นพร้อมกับหันมองที่ควายเผือกตัวใหญ่

เบ้......

“ลอล่า เขาถิ่มอ้ายไปแล้วเด้อ” (ลอล่า เขาทิ้งพี่ไปแล้วนะ) เข้มพูดพร้อมกับเดินตรงมาทางควายเผือก พร้อมกับลูบหัวของมันเบาๆ ทั้งคืนเข้มไม่สามารถหลับได้ คำพูดของดาวยังคงวนเวียนอยู่ในหัว ทุกคำพูดเหมือนเข็มทิ่มแทงหัวใจของเขา เขาพยายามคิดหาคำตอบว่าทำไมดาวถึงเปลี่ยนไป แต่คำตอบก็มีเพียงว่า

“อ้ายคงทุกข์คงยาก บ่สมกันกับน้องนาง”

เข้มพูดกลับปล่อยโฮออกมาใหญ่ ในมือกำแหวนเงินนั้นไว้แน่น พร้อมกับทิ้งตัวลงที่แคร่หน้าเถียงนา สายตาพลางมองลงยังข้างๆ พร้อมกับหน้าของดาวที่ยิ้มหวานคอยร้องเพลงกล่อมเขาในยามดึก บัดนี้ไม่มีอีกฝ่ายอยู่แล้วเข้มก็รู้สึกหวิวๆ ขึ้นในใจ

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา... ความจริงก็ถูกเปิดเผยอย่างเจ็บปวด เมื่อเพื่อนบ้านบอกเข้มว่าเห็นดาวอยู่กับชายอีกคนในตลาดเมื่อหลายวันก่อน ทั้งตัวของหนุ่คนนั้นเต็มไปด้วยแบรนด์ และทองหลายสิบบาท

“เรื่องจริงแมนบ่ เฮาสิเอาหยังไปสู้เขาได้ สุมื่อกะกินข้าวโฮยเกลือ บ่กะน้อไม้ต้มจืดๆ เขาคงทนอยู่บ่ได้ดอก ไปอยู่นำเขาได้กินฮอดหมูกระทะชาบู KFC สมพื้นเขาถึงถิ่มมึงอยู่” (เรื่องจริงใช่ไหม เราจะเอาอะไรไปสู้ ทุกวันก็กินข้าวโรยเกลือ ไม่ก็หน่อไม้ต้มจืดๆ เขาคงทนอยู่ไม่ได้หรอก ไปอยู่กับเขาได้กินถึงหมูกระทะชาบู kFC สมน้ำหน้าตัวเองไม่แปลกที่เขาทิ้งมึง)

เข้มพูดกับตัวเองด้วยน้ำเสียงเจ็บลึก พร้อมกับสมน้ำหน้าตัวเองอยู่ลึกๆ ก่อนที่จะปริวิเวกเดินออกไปยังทุ่งนากว่าง เข้มเดินไปตามท้องทุ่งที่เคยมีความทรงจำดีๆ ระหว่างเขากับดาว แต่ทุกอย่างกลับดูเปลี่ยนไป ดวงตาคมเริ่มน้ำตาคลอเบ้าโดยไม่รู้ตัว

“เป็นหยังคือเฮ็ดแบบนี้ดาว...” (ทำไมถึงทำแบบนี้ดาว....) เขากระซิบขึ้นกับสายลม เข้มรู้ตัวดีว่าเขาต้องเข้มแข็ง แต่เสียงใจของเขาไม่อาจหยุดร้องไห้ได้ เพราะความรักที่เขามอบให้เธออย่างเต็มเปี่ยมแต่ตอนนี้กลับถูกทำลายอย่างไร้เยื่อใย เข้มพยายามคิดหาวิธีที่จะกลับมายืนหยัดได้อีกครั้ง แม้ในใจจะเต็มไปด้วยบาดแผลก็ตาม

แหวนที่เขาเคยตั้งใจจะให้ดาวถูกเก็บไว้ในกล่องเล็กๆ มันไม่ได้หมายถึงความล้มเหลวที่เขารัก แต่มันคือบทเรียนที่ล้ำค่าที่เขาต้องจดจำ.....