แผนร้าย

แสงไฟระยิบระยับจากแชนเดอเลียร์คริสตัลส่องประกายไปทั่วทั้งห้องจัดเลี้ยง กลิ่นอาหารชั้นเลิศและเสียงดนตรีบรรเลงคลอเบาๆ สร้างบรรยากาศที่หรูหราและผ่อนคลาย แต่สำหรับ คิมหันต์ บรรยากาศเหล่านี้กลับเป็นเหมือนกองไฟที่กำลังเผาไหม้หัวใจของเขา เขาหลบมุมอยู่ในเงามืดของเสาต้นหนึ่ง ดวงตาคมกริบไม่เคยวางไปจากคู่หมั้นข้าวใหม่ปลามันอย่าง ณลิน และ ปอร์เช่ ที่กำลังยืนพูดคุยอยู่กับผู้หลักผู้ใหญ่ในวงการธุรกิจด้วยใบหน้าที่เปี่ยมสุข

ความเจ็บปวดและความแค้นที่อัดแน่นอยู่ในอกทำให้เขาแทบจะคลั่ง เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วกดโทรออกไปหา สมบัติ ลูกน้องของเขา

"แกไปเอาของมาให้ฉันได้หรือยัง?" คิมหันต์เอ่ยด้วยน้ำเสียงกดต่ำ

"ได้แล้วครับคุณคิมหันต์... ผมกำลังจะเข้าไปในงาน... คุณต้องการอะไรอีกหรือเปล่าครับ?" สมบัติถามด้วยน้ำเสียงที่ร้อนรน

"ไม่... แค่นี้พอแล้ว... รีบมาหาฉันที่ห้องน้ำชายเดี๋ยวนี้!" คิมหันต์สั่งการ ก่อนจะรีบเดินตรงไปยังห้องน้ำชายทันที

เพียงไม่นานนัก สมบัติก็เดินเข้ามาในห้องน้ำด้วยท่าทางที่ดูร้อนรน เขายื่นถุงพลาสติกสีดำขนาดเล็กให้กับคิมหันต์ "นี่ครับคุณคิมหันต์..."

คิมหันต์รับถุงนั้นมาเปิดดู ภายในถุงมีขวดเล็กๆ บรรจุของเหลวสีใสที่ไม่มีกลิ่น เขาพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะหยิบธนบัตรปึกหนึ่งยื่นให้สมบัติ

"แกเอาไป... แล้วรีบไสหัวออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้! อย่าให้ใครรู้เรื่องนี้เด็ดขาด!" คิมหันต์สั่งเสียงกร้าว

"ครับคุณคิมหันต์..." สมบัติรับเงินมาด้วยท่าทางที่นอบน้อม ก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว

คิมหันต์เก็บขวดเล็กๆ นั้นไว้ในกระเป๋าเสื้อสูทของเขา ก่อนจะมองตัวเองในกระจกและยิ้มอย่างชั่วร้าย

"ณลิน... แกจะต้องเป็นของฉัน... ฉันจะทำให้แกได้รู้ว่า... การทรยศฉัน... มันต้องชดใช้ด้วยอะไรบ้าง"

คิมหันต์เดินกลับเข้ามาในงานเลี้ยง เขากวาดสายตามองหาจังหวะที่เหมาะสม และในที่สุดโอกาสก็มาถึง เมื่อปอร์เช่ถูกผู้ใหญ่ท่านหนึ่งเรียกตัวออกไปพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องธุรกิจ ณลินจึงยืนอยู่ตามลำพังด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

คิมหันต์ไม่รอช้า เขาเดินตรงเข้าไปหาเธอทันที ในมือของเขาถือแก้วน้ำส้มที่แอบหยอดของเหลวสีใสที่ไม่มีกลิ่นลงไปแล้ว

"ณลิน... ฉันอยากจะขอคุยกับเธอหน่อยได้ไหม?" คิมหันต์เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่สุภาพและนอบน้อมที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้

ณลินหันไปมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความระแวงและไม่เชื่อใจ เธอจำได้ดีว่าคำพูดที่สุภาพของเขาในอดีตนั้นนำพาความเจ็บปวดมาสู่เธอมากมายแค่ไหน

"ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับเธอ... คิมหันต์" ณลินตอบเสียงห้วน

"ฉันรู้ว่าเธอไม่เชื่อใจฉัน... แต่ฉันแค่อยากจะแสดงความยินดีกับเธอและปอร์เช่" คิมหันต์พูดด้วยสีหน้าที่ดูจริงจังและสำนึกผิด "ฉันขอโทษสำหรับทุกอย่างที่ฉันเคยทำกับเธอ... ฉันเพิ่งรู้ว่าฉันได้ทำผิดพลาดครั้งใหญ่ที่สุดในชีวิตไปแล้ว"

คำพูดของคิมหันต์ทำให้ณลินรู้สึกแปลกใจ แต่เธอก็ยังคงไม่เชื่อในสิ่งที่เขาพูด

"ฉันไม่เชื่อเธอ... คิมหันต์" ณลินพูดด้วยน้ำเสียงที่เฉียบขาด

คิมหันต์ยิ้มบางๆ "ฉันรู้... ดังนั้นฉันจึงอยากจะทำอะไรบางอย่างเพื่อพิสูจน์ให้เธอเห็นว่าฉันไม่ได้คิดร้ายกับเธอแล้ว... ฉันอยากจะจบเรื่องทุกอย่างระหว่างเรา... และอยากจะเริ่มต้นเป็นเพื่อนกันใหม่ได้ไหม?"

ณลินมองหน้าเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่มั่นใจ "เธอจะให้ฉันเชื่อเธอได้ยังไง?"

"ถ้าเธอไม่เชื่อใจฉัน... งั้นฉันจะดื่มให้เธอดู" คิมหันต์พูดพร้อมกับยกแก้วน้ำส้มขึ้นมาทำท่าจะดื่ม

ทันทีที่คิมหันต์ทำท่าจะดื่ม ณลินก็รู้สึกถึงลางสังหรณ์บางอย่างที่เตือนเธอ เธอนึกถึงความร้ายกาจของคิมหันต์ที่เธอเคยเจอมาในชาติที่แล้ว และรู้ดีว่าเขาไม่มีทางที่จะยอมแพ้ง่ายๆ อย่างแน่นอน

"ไม่ต้อง!" ณลินรีบคว้าแก้วน้ำส้มจากมือของเขามาถือไว้ "ฉันจะดื่มเอง!"

คิมหันต์ยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย เขารู้ดีว่าณลินจะต้องทำแบบนี้แน่นอน และนั่นก็คือสิ่งที่เขาต้องการ ณลินยกแก้วน้ำส้มขึ้นมาดื่มจนหมดแก้ว

"คราวนี้... เชื่อฉันได้หรือยัง? ว่าฉันไม่ได้คิดร้ายกับเธอแล้ว" คิมหันต์ถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนที่สุด

ณลินวางแก้วลงบนโต๊ะ แล้วมองหน้าคิมหันต์ด้วยสายตาที่เฉียบขาด "ต่อไปนี้... อย่ามายุ่งกับฉันอีก... และถ้าฉันรู้ว่าเธอคิดร้ายกับฉันอีก... ฉันจะเอาคืนเธออย่างสาสมแน่นอน!"

คิมหันต์ยิ้มเยาะในใจ ก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย "ตกลง... ฉันจะไปจากเธอแล้ว... ขอให้เธอมีความสุขกับปอร์เช่นะ"

คิมหันต์เดินจากไปอย่างช้าๆ ณลินมองแผ่นหลังของเขาที่เดินลับหายไปในฝูงชน ความรู้สึกในใจของเธอผสมปนเปกันไปหมด ทั้งความโล่งใจที่เขาจากไป และความรู้สึกที่แปลกประหลาดอย่างบอกไม่ถูก

เพียงไม่นานนัก ณลินก็รู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่าง ร่างกายของเธอเริ่มร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ ลมหายใจของเธอเริ่มติดขัด หัวใจของเธอเต้นรัวแรงกว่าปกติ ใบหน้าของเธอแดงก่ำราวกับคนเป็นไข้

"อะไรกัน... นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับฉัน?" ณลินพึมพำกับตัวเองด้วยความตกใจ เธอยกมือขึ้นมาสัมผัสใบหน้าของตัวเอง

ณลินรู้สึกได้ถึงอาการที่ผิดปกติรุนแรงขึ้นกว่าเดิม ร่างกายของเธออ่อนปวกเปียกไปทั้งตัว สติของเธอกำลังจะเลือนหายไป เธอพยายามจะเดินออกจากงาน แต่ขากลับไม่มีเรี่ยวแรงที่จะก้าวต่อไปได้ ณลินจึงตัดสินใจที่จะเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อที่จะไปพักผ่อนสักครู่

แต่ในขณะที่เธอกำลังเดินเข้าไปในห้องน้ำนั้นเอง คิมหันต์ ที่ยืนรออยู่ข้างนอกก็รีบเดินเข้ามาประคองร่างของเธอเอาไว้

"ณลิน... เธอเป็นอะไรไป? หน้าของเธอแดงก่ำไปหมดแล้วนะ" คิมหันต์ถามด้วยน้ำเสียงที่แสดงความร้อนรน

ณลินพยายามสะบัดตัวออก แต่เธอก็ไม่มีแรงพอที่จะทำเช่นนั้นได้

"ปล่อยฉัน... คิมหันต์..." เธอพึมพำด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

"ปล่อยเธอได้ยังไงกันล่ะ? ดูเหมือนว่าเธอจะไม่สบายนะ... ให้ฉันพาเธอไปพักที่ห้องพักของโรงแรมดีกว่า" คิมหันต์พูดด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์ ก่อนจะพยายามประคองร่างของเธอเดินออกจากงานไปอย่างช้าๆ

ในขณะเดียวกันนั้นเอง ปอร์เช่ ที่เพิ่งเดินคุยกับผู้ใหญ่เสร็จก็หันมามองหาณลิน แต่เขาก็ไม่เห็นเธออยู่ตรงที่เดิมอีกแล้ว ปอร์เช่รู้สึกถึงลางสังหรณ์บางอย่างที่ไม่ดี จึงรีบเดินออกตามหาเธอทันที

"ริน! รินอยู่ไหน!?" ปอร์เช่ตะโกนเรียกชื่อเธออย่างร้อนรน สายตาของเขากวาดมองไปทั่วทั้งงานด้วยความร้อนใจ

ปอร์เช่เดินหาณลินไปทั่วทั้งงานแต่ก็ไม่เจอเขาจึงตัดสินใจวิ่งออกไปหาข้างนอกเพราะคิดว่าณลินอาจจะไปรับลมอยู่ แต่เขาก็ไม่เจอ ปอร์เช่จึงรีบกลับมาถามคนที่อยู่ในงานว่าเห็นณลินบ้างไหม

"คุณครับ... คุณเห็นณลินบ้างไหมครับ?" ปอร์เช่ถามชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่ใกล้ๆ

"อ๋อ... ผมเห็นผู้ชายคนหนึ่งประคองเธอออกไปข้างนอกนะครับ" ชายคนนั้นตอบ

คำตอบของชายคนนั้นทำให้หัวใจของปอร์เช่เต้นรัวด้วยความตกใจ เขาไม่รอช้าที่จะรีบวิ่งออกไปหาณลินทันที และหวังว่าเขาจะไปช่วยเธอได้ทันเวลา