หลังจากเหตุการณ์เผชิญหน้าอันดุเดือดที่บ้านของณลิน ปอร์เช่ ก็พาเธอไปที่บริษัทของเขา เพื่อให้ณลินได้พักผ่อนและหลีกหนีจากความวุ่นวาย ปอร์เช่พาเธอไปที่ห้องทำงานของเขา ซึ่งเป็นห้องที่เงียบสงบและเป็นส่วนตัวที่สุด ณลินนั่งลงบนโซฟาตัวนุ่ม ในขณะที่ปอร์เช่กำลังเตรียมน้ำส้มคั้นให้กับเธอ
"คุณโอเคไหมครับ?" ปอร์เช่ถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ขณะที่ยื่นแก้วน้ำส้มให้เธอ ณลินรับแก้วน้ำมาจิบช้าๆ "โอเคค่ะ... แต่ฉันก็อดคิดไม่ได้ว่าคิมหันต์กับพิมจะทำอะไรต่อไป" ปอร์เช่ถอนหายใจยาว ก่อนจะนั่งลงข้างๆ เธอ "ไม่ต้องห่วงนะครับ... ผมไม่ปล่อยให้พวกเขาทำอะไรเธอได้อีกแล้ว" "แต่ฉันก็ยังกังวลอยู่ดีค่ะ... พวกเขาคงไม่ยอมแพ้ง่ายๆ แน่" ณลินพูดด้วยความกังวล ปอร์เช่ยื่นมือมาจับมือของเธอไว้แน่น "ผมรู้ครับ... ดังนั้นผมจึงคิดว่าถึงเวลาแล้วที่เราจะทำอะไรบางอย่าง เพื่อให้พวกเขาได้รู้ว่าพวกเขาไม่มีทางที่จะเข้ามาแทรกแซงชีวิตของเราได้อีก" "อะไรเหรอคะ?" ณลินถามด้วยความสงสัย "เราจะประกาศข่าวการหมั้นของเราครับ" ปอร์เช่พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น "เราจะทำให้คนทั้งประเทศได้รับรู้ว่าเรากำลังจะแต่งงานกัน และทำให้พวกเขาได้รู้ว่าความสัมพันธ์ของเรานั้นจริงจังแค่ไหน" ณลินเบิกตากว้างด้วยความตกใจ "แต่... มันเร็วเกินไปหรือเปล่าคะ?" "ไม่เร็วเกินไปหรอกครับ... เพราะผมรอเธอมานานแล้ว" ปอร์เช่พูดด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น "และผมก็อยากให้เธอได้รู้ว่า... ต่อจากนี้ไป... เธอไม่ใช่คนโสดอีกต่อไปแล้ว... แต่เป็นคู่หมั้นของผม... ปอร์เช่" คำพูดของปอร์เช่ทำให้ณลินถึงกับน้ำตาคลอเบ้า เธอไม่คิดว่าเขาจะรักเธอมากถึงขนาดนี้ ความรักที่เขามีให้เธอนั้นบริสุทธิ์และจริงใจ จนเธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนโชคดีที่สุดในโลก "ตกลงค่ะ... เราจะประกาศข่าวการหมั้นของเรา" ณลินพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง "แต่เราจะประกาศข่าวนี้ยังไงดีคะ?" ปอร์เช่ยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย "ไม่ต้องห่วงครับ... ผมมีวิธีที่ทำให้ข่าวนี้เป็นที่สนใจของทุกคนอย่างแน่นอน" เพียงไม่นานนัก ข่าวการหมั้นของ ณลิน ลูกสาวเจ้าของบริษัทอสังหาริมทรัพย์ระดับประเทศ และ ปอร์เช่ เจ้าของบริษัทสื่อโฆษณาที่ใหญ่ที่สุดในประเทศ ก็กลายเป็นประเด็นร้อนแรงในโลกโซเชียล สื่อทุกสำนักต่างลงข่าวนี้กันอย่างต่อเนื่อง ผู้คนต่างพากันอิจฉาในความรักของทั้งคู่ที่ดูเหมือนจะสมบูรณ์แบบราวกับนิยาย "ไฮโซสาว ณลิน สละโสด! ประกาศหมั้นกับเจ้าพ่อวงการโฆษณา ปอร์เช่!" "พลิกล็อกครั้งใหญ่! ณลิน หวนกลับมาหมั้นกับอดีตคู่หมั้น ปอร์เช่!" "งานหมั้นแห่งศตวรรษ! ณลินและปอร์เช่ เตรียมจัดพิธีหมั้นอย่างยิ่งใหญ่ในปลายเดือนนี้!" ข่าวเหล่านี้แพร่สะพัดไปทั่วทุกแพลตฟอร์มโซเชียลมีเดีย ทุกคนต่างพากันชื่นชมในความรักของทั้งคู่ และต่างพากันคาดเดาถึงงานแต่งงานที่จะเกิดขึ้นในอนาคต ณ ออฟฟิศของบริษัทส่งออกเสื้อผ้า คิมหันต์ กำลังนั่งดูข่าวในโทรศัพท์มือถือด้วยใบหน้าที่แดงก่ำด้วยความโกรธแค้น เขาไม่คิดว่าณลินจะกล้าทำแบบนี้กับเขา เขารู้สึกเหมือนถูกหักหลังซ้ำแล้วซ้ำเล่า "ไม่จริง! มันต้องเป็นเรื่องโกหก! ณลินไม่มีทางหมั้นกับไอ้ปอร์เช่ได้!" คิมหันต์ตะโกนอย่างบ้าคลั่ง พิม เดินเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าที่ซีดเซียว เธอเองก็เห็นข่าวนี้แล้วเช่นกัน ความอิจฉาริษยาที่เคยมีในใจบัดนี้ได้กลายเป็นความเกลียดชังที่รุนแรงขึ้นเป็นทวีคูณ "พี่คิมหันต์คะ... มันเป็นเรื่องจริงค่ะ" พิมพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ "พิมโทรไปถามเพื่อนๆ มาแล้ว... พวกเขาบอกว่าพี่รินกับพี่ปอร์เช่จะหมั้นกันจริงๆ ค่ะ" คิมหันต์ลุกขึ้นยืนเต็มตัว แล้วปัดโทรศัพท์มือถือลงกับพื้นอย่างแรงจนหน้าจอแตกละเอียด "ไอ้ปอร์เช่! แกกล้าดียังไงมาหมั้นกับเมียฉัน!?" คิมหันต์ตะโกนลั่นห้อง พิมเดินเข้าไปหาคิมหันต์ แล้วจับมือของเขาไว้แน่น "ใจเย็นๆ นะคะพี่คิมหันต์... เรายังไม่แพ้นะคะ... เราต้องหาทางเอาชนะพวกเขากลับคืนมาให้ได้" "จะให้ฉันทำยังไงได้ล่ะ!? ในเมื่อตอนนี้ณลินมีทุกอย่างในมือ! ทั้งเงิน อำนาจ และไอ้ปอร์เช่ที่คอยปกป้องเธออยู่ข้างๆ! ฉันจะเอาอะไรไปสู้กับพวกเขาได้!?" คิมหันต์พูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง พิมยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย "เราไม่จำเป็นต้องสู้กับพี่รินหรอกค่ะ... เราแค่ต้องสู้กับพี่ปอร์เช่... เพราะถ้าพี่รินไม่มีพี่ปอร์เช่อยู่ข้างๆ... พี่รินก็จะกลับมาเป็นเหมือนเดิม... ณลินคนเก่าที่อ่อนแอและยอมคน... ณลินคนเดิมที่พร้อมจะกลับมาหาพี่คิมหันต์อีกครั้ง" คิมหันต์หันไปมองหน้าพิมด้วยสายตาที่สงสัย "เธอ... หมายความว่ายังไง?" "พิมจะทำให้พี่ปอร์เช่เห็นว่าพี่รินไม่ได้รักเขาจริง... พิมจะทำให้พี่ปอร์เช่เข้าใจว่าพี่รินกลับมาหาเขา... ก็แค่เพราะเธอต้องการใช้เขาเป็นเครื่องมือในการแก้แค้นพี่คิมหันต์เท่านั้น" พิมพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ คิมหันต์ยิ้มออกมา "แล้วเธอจะทำได้ยังไง?" พิมยิ้มเยาะ "พี่คิมหันต์ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ... พิมมีวิธีของพิม... เพราะพิมรู้ดีว่าพี่รินมีจุดอ่อนตรงไหน... และพิมก็จะใช้จุดอ่อนนั้น... ทำลายพี่รินให้ถึงที่สุด!" คำพูดของพิมทำให้คิมหันต์ถึงกับขนลุก เขารู้สึกเหมือนได้เห็นปีศาจในตัวพิม แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกเหมือนมีความหวังบางอย่างผุดขึ้นมาในใจ เขาพร้อมที่จะทำทุกอย่าง เพื่อที่จะได้กลับมามีอำนาจอีกครั้ง... และเพื่อให้ณลินต้องกลับมาคุกเข่าต่อหน้าเขาอีกครั้ง...ข่าวการจับกุม คิมหันต์ และเครือข่ายมาเฟียที่นำโดย เฮียเกา แพร่สะพัดไปทั่วทั้งวงการธุรกิจและสังคมออนไลน์ราวกับพายุที่โหมกระหน่ำ ทุกหน้าหนังสือพิมพ์และทุกสำนักข่าวต่างพาดหัวข่าวใหญ่ถึงจุดจบของชายผู้บ้าคลั่งที่พยายามทำร้าย ณลินและ ปอร์เช่ ณลินและปอร์เช่ที่ตอนนี้กำลังพักฟื้นอยู่ในบ้านของพวกเขามองหน้ากันด้วยความรู้สึกที่ผสมปนเปกันไปหมด ทั้งความโล่งอก ความดีใจ และความเศร้าในสิ่งที่เกิดขึ้น"ในที่สุด...เขาก็ได้รับผลกรรมในสิ่งที่เขาทำลงไปแล้วนะคะ" ณลินพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือปอร์เช่กอดเธอไว้แน่น "ใช่ครับ...ริน...แต่ผมก็ไม่ได้อยากให้เรื่องมันจบลงแบบนี้เลย"คำพูดของปอร์เช่ทำให้ณลินถึงกับอึ้งไป เธอไม่คิดว่าเขาจะพูดเรื่องแบบนี้ออกมาได้ ณลินมองไปที่ปอร์เช่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย "คุณรู้สึกสงสารเขาเหรอคะ?""ผมไม่ได้สงสารเขาหรอก...ผมแค่รู้สึกเสียใจ...เสียใจที่คนคนหนึ่ง...ต้องจมอยู่กับความแค้นและความอิจฉาริษยาจนชีวิตของเขาต้องพังทลายลงไปแบบนี้" ปอร์เช่พูดพร้อมกับมองไปที่ณลินด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรักและความอ่อนโยน "ริน...ผมไม่อยากให้เราเป็นเหมือนเขา...เรามาเริ่มต้นชีวิตใหม่ด้วยกันนะครั
ควันไฟสีดำลอยคละคลุ้งไปทั่วทั้งโกดังร้างที่ตอนนี้กลายเป็นสนามรบไปแล้ว เสียงปืนและเสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วบริเวณ ทิ้งไว้เพียงซากปรักหักพังและร่างของลูกน้องที่นอนจมกองเลือด ปอร์เช่ ยืนอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้าที่เรียบเฉยแต่ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น มือของเขากำปืนไว้แน่น ราวกับจะส่งความแค้นทั้งหมดไปที่ คิมหันต์ และ เฮียเกา"ปอร์เช่! แกยังไม่ตายงั้นเหรอ!?" คิมหันต์ตะโกนอย่างสุดเสียงด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้นปอร์เช่ยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย "ผมไม่ได้ตายหรอกครับ...คุณคิมหันต์...ผมแค่แกล้งทำเป็นตาย...เพื่อที่จะได้ล่อให้แกออกมาจากที่ซ่อน"คำพูดของปอร์เช่ทำให้คิมหันต์ถึงกับอึ้งไป เขาไม่เชื่อในสิ่งที่ปอร์เช่พูดเลยแม้แต่น้อย"โกหก! แกกำลังโกหกฉัน!?" คิมหันต์ตะโกนอย่างสุดเสียงในขณะนั้นเอง เฮียเกา ก็เดินเข้ามาหาปอร์เช่ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้น "แกมันเลว! เลวที่สุด!"ปอร์เช่หัวเราะในลำคอ "ผมไม่ได้เลวหรอกครับ...เฮียเกา...ผมแค่ทำให้พวกคุณได้รับผลกรรมในสิ่งที่ทำลงไปเท่านั้นเอง"คำพูดของปอร์เช่ทำให้เฮียเกาถึงกับเงียบไป เขาไม่สามารถเถียงอะไรได้อีก เพราะสิ่งที่ปอร์เช่พูดคื
ณลินนั่งเฝ้า ปอร์เช่ ที่โรงพยาบาลจนอาการของเขาดีขึ้นมากแล้ว ในขณะที่ปอร์เช่กำลังวางแผนการที่ซับซ้อนเพื่อที่จะจัดการกับ คิมหันต์ และ เฮียเกา ให้สิ้นซากในค่ำคืนหนึ่ง ปอร์เช่ได้ให้ลูกน้องที่ปลอมตัวเป็นหมอพาเขาไปยังที่ซ่อนของพวกตัวร้าย ลูกน้องของปอร์เช่ได้สลับตัวเขาและปลอมตัวเป็นปอร์เช่ที่ยังคงรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลอย่างแนบเนียน ไม่มีใครรู้เลยว่าตอนนี้ปอร์เช่กำลังจะไปที่ไหนรถยนต์คันหรูของปอร์เช่ได้ขับมาจอดที่หน้าโกดังร้างแห่งหนึ่ง ชายในชุดสูทสีดำจำนวนหนึ่งได้เดินออกมาจากรถแล้วเปิดประตูรถให้ปอร์เช่ ปอร์เช่เดินออกมาจากรถด้วยสีหน้าที่เรียบเฉยแต่ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น"แกแน่ใจนะว่าพวกมันอยู่ที่นี่?" ปอร์เช่ถามชายคนนั้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาที่สุดชายคนนั้นพยักหน้าเล็กน้อย "แน่ใจครับ...บอส...พวกมันอยู่ที่นี่กันหมดเลย"ปอร์เช่ยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย "ดี...เราไปจัดการพวกมันกันเถอะ"ปอร์เช่และลูกน้องของเขาเดินเข้าไปในโกดังร้างแห่งนั้นอย่างเงียบๆ พวกเขาเดินผ่านโกดังไปอย่างรวดเร็ว ไม่มีใครรู้เลยว่าตอนนี้พวกเขากำลังจะไปที่ไหนในขณะเดียวกันนั้นเอง คิมหันต์ และ เฮียเกา กำลังนั่งดื่มเบียร
กลิ่นยาฆ่าเชื้อที่คุ้นเคยในโรงพยาบาลไม่ได้ทำให้ ณลิน รู้สึกไม่สบายใจอย่างที่ควรจะเป็น ตรงกันข้าม...มันกลับเป็นกลิ่นที่ปลุกเธอให้ตื่นจากฝันร้ายอันยาวนาน ณลินนั่งเฝ้า ปอร์เช่ อยู่ข้างเตียงของเขามาทั้งคืน ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยคราบน้ำตาและใบหน้าที่ซีดเซียว เธอไม่ได้หลับตาลงเลยแม้แต่นาทีเดียว"ปอร์เช่...คุณต้องไม่เป็นอะไรนะ...คุณต้องไม่เป็นอะไร" ณลินพึมพำกับตัวเองด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ เธอกุมมือของเขาไว้แน่น ราวกับจะส่งความรักและความอบอุ่นไปให้เขาเมื่อเปลือกตาคู่สวยของปอร์เช่ค่อยๆ กระพริบ ณลินก็รู้สึกถึงความหวังที่แทรกซึมเข้ามาในหัวใจ เธอรีบกุมมือของเขาไว้แน่น"ปอร์เช่...คุณฟื้นแล้ว! คุณเป็นยังไงบ้าง? มีอะไรไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?" ณลินถามรัวเร็วด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความร้อนรนปอร์เช่ยิ้มบางๆ "ผมไม่เป็นไร...ริน...ผมไม่เป็นไรแล้ว"คำพูดของปอร์เช่ไม่ได้ทำให้ณลินรู้สึกโล่งใจเลยแม้แต่น้อย "ปอร์เช่...ฉันกลัว...ฉันกลัวว่าเขาจะกลับมาอีก"ปอร์เช่เอื้อมมือไปสัมผัสแก้มของเธอเบาๆ "ไม่ต้องกลัวนะครับ...ผมจะปกป้องเธอเอง...ผมจะไม่มีวันยอมให้ใครมาทำร้ายเธอได้อีกแล้ว"ณลินพยักหน้าเล็กน้อย เธอรู้
เช้าวันรุ่งขึ้น ณลินตื่นขึ้นมาในอ้อมกอดของปอร์เช่ เธอรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นและความปลอดภัยที่เธอไม่เคยได้รับมาก่อน แต่ในขณะเดียวกัน เธอก็รู้สึกได้ถึงความกังวลที่ยังคงหลงเหลืออยู่ในใจ ณลินเงยหน้าขึ้นมามองใบหน้าหล่อเหลาของเขาที่กำลังหลับอย่างสงบ เธอรู้สึกได้ถึงความรักอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน"คุณตื่นแล้วเหรอคะ?" ณลินถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนปอร์เช่ยิ้มบางๆ "ผมตื่นมานานแล้ว...ผมแค่อยากมองหน้าเธอในตอนที่เธอกำลังหลับ"ณลินกอดเขาไว้แน่น "ฉันมีความสุขมากเลยค่ะปอร์เช่""ผมเองก็มีความสุขมากเหมือนกันครับ...ริน" ปอร์เช่พูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรัก "ริน...ผมมีเรื่องอยากจะคุยกับเธอ"คำพูดของปอร์เช่ทำให้ณลินรู้สึกถึงลางสังหรณ์บางอย่างที่ไม่ดี "เรื่องอะไรคะ?""ผมจะให้ลูกน้องของผมปล่อยข่าวออกไปว่าอาการของผมแย่ลง...และผมก็คงอยู่ได้อีกไม่นาน" ปอร์เช่พูดด้วยสีหน้าจริงจัง "ผมจะใช้ตัวเองเป็นเหยื่อล่อให้คิมหันต์กับเฮียเกาออกมาจากที่ซ่อน"คำพูดของปอร์เช่ทำให้ณลินถึงกับอึ้งไป เธอไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำแบบนี้ได้"ปอร์เช่! คุณทำแบบนี้ไม่ได้นะ! มันอันตรายเกินไป!" ณลินพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ"ผมรู้ครับ..
กลิ่นยาฆ่าเชื้อที่คุ้นเคยในโรงพยาบาลไม่ได้ทำให้ ณลิน รู้สึกไม่สบายใจอย่างที่ควรจะเป็น ตรงกันข้าม...มันกลับเป็นกลิ่นที่ปลุกเธอให้ตื่นจากฝันร้ายอันยาวนาน ณลินนั่งเฝ้า ปอร์เช่ อยู่ข้างเตียงของเขามาตลอดทั้งคืน ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยคราบน้ำตาและใบหน้าที่ซีดเซียว เธอไม่ได้หลับตาลงเลยแม้แต่นาทีเดียว"ปอร์เช่...คุณต้องไม่เป็นอะไรนะ...คุณต้องไม่เป็นอะไร" ณลินพึมพำกับตัวเองด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ เธอกุมมือของเขาไว้แน่น ราวกับจะส่งความรักและความอบอุ่นไปให้เขาเมื่อเปลือกตาคู่สวยของปอร์เช่ค่อยๆ กระพริบ ณลินก็รู้สึกถึงความหวังที่แทรกซึมเข้ามาในหัวใจ เธอรีบกุมมือของเขาไว้แน่น"ปอร์เช่...คุณฟื้นแล้ว! คุณเป็นยังไงบ้าง? มีอะไรไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?" ณลินถามรัวเร็วด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความร้อนรนปอร์เช่ยิ้มบางๆ "ผมไม่เป็นไร...ริน...ผมไม่เป็นไรแล้ว"คำพูดของปอร์เช่ไม่ได้ทำให้ณลินรู้สึกโล่งใจเลยแม้แต่น้อย "ปอร์เช่...ฉันกลัว...ฉันกลัวว่าเขาจะกลับมาอีก"ปอร์เช่เอื้อมมือไปสัมผัสแก้มของเธอเบาๆ "ไม่ต้องกลัวนะครับ...ผมจะปกป้องเธอเอง...ผมจะไม่มีวันยอมให้ใครมาทำร้ายเธอได้อีกแล้ว"ณลินพยักหน้าเล็กน้อย เธ