แก้แค้น

หลังจาก ณลิน และ ปอร์เช่ เดินเข้าบ้านไปแล้ว ความเงียบงันก็เข้าปกคลุมบริเวณหน้าบ้านอีกครั้ง คิมหันต์ ยืนนิ่งราวกับรูปปั้น ใบหน้าของเขาซีดเผือดด้วยความอับอายและโกรธแค้น ความฝันที่จะผลักดันบริษัทเข้าตลาดหลักทรัพย์พังทลายลงในพริบตา เมื่อไม่มีณลินและอำนาจของบริษัทอสังหาริมทรัพย์ของพ่อเธอสนับสนุน เขาก็ไม่ต่างอะไรจากนักธุรกิจธรรมดาคนหนึ่งที่ต้องเริ่มต้นจากศูนย์

ส่วน พิม ที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็ไม่ต่างกัน ความรู้สึกอิจฉาริษยาที่เคยมีต่อณลินนั้นบัดนี้ได้กลายเป็นความเกลียดชังที่รุนแรงขึ้นเป็นทวีคูณ เธอเกลียดที่ณลินได้ครอบครองทุกสิ่งอย่างง่ายดาย ทั้งความรักจากปอร์เช่ และอำนาจที่เธอคิดว่าณลินไม่เคยเห็นคุณค่า

"พี่คิมหันต์คะ! พี่ต้องทำอะไรสักอย่างแล้วนะคะ! พี่จะยอมแพ้ไม่ได้!" พิมเขย่าแขนของคิมหันต์อย่างร้อนรน

คิมหันต์สะบัดแขนออกอย่างแรง "จะให้ฉันทำอะไรได้ล่ะ! ณลินบอกชัดแล้วว่าเธอจะไม่ช่วยฉันอีกต่อไป! แล้วถ้าไม่มีพ่อของเธอช่วย... บริษัทของฉันก็ไม่มีทางไปถึงฝั่งฝัน!"

"แต่... แต่มันไม่ยุติธรรมเลยนะคะ!" พิมแหว "พี่รินทำแบบนี้กับพี่ได้ยังไง!?"

คิมหันต์แค่นเสียงหัวเราะเยาะ "ยุติธรรมงั้นเหรอ? เธอคงลืมไปแล้วสินะว่าทุกอย่างมันเริ่มต้นมาจากความ 'ไม่ยุติธรรม' ของเธอ! ถ้าไม่ใช่เพราะเธอทำตัวน่ารำคาญ ฉันคงไม่ปฏิเสธที่จะไปกินข้าวกับณลินจนทำให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้!"

คำพูดของคิมหันต์เหมือนคมมีดที่ทิ่มแทงเข้ากลางใจของพิม ใบหน้าของเธอซีดเผือดลงทันที ความจริงที่ว่าเธอเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดทำให้เธอรู้สึกทั้งเจ็บใจและโกรธตัวเอง แต่ในไม่ช้าเธอก็เปลี่ยนความรู้สึกนั้นให้เป็นความโกรธแค้นที่พุ่งตรงไปที่ณลิน

"ไม่ใช่พิมหรอกค่ะที่ผิด! พี่รินต่างหากที่ผิด! พี่รินเปลี่ยนไป! พี่รินแย่งพี่ปอร์เช่ไปจากเรา!" พิมตะโกนอย่างขาดสติ

คิมหันต์ส่ายหน้าอย่างเหนื่อยหน่าย "ปอร์เช่ไม่เคยเป็นของใครอยู่แล้วพิม... ณลินกับเขามีอะไรบางอย่างที่ฉันไม่เข้าใจ แต่ฉันรู้แค่ว่า... มันแข็งแกร่งกว่าความสัมพันธ์ที่ฉันเคยสร้างกับเธอ..." เขามองไปที่หน้าประตูบ้านของณลินด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความแค้นเคือง "แต่ฉันจะไม่ยอมแพ้แค่นี้หรอก... เธอต้องชดใช้ในสิ่งที่เธอทำณลิน! เธอต้องชดใช้!"

ในเวลาเดียวกันนั้นเอง ภายในบ้านของณลิน บรรยากาศกลับอบอวลไปด้วยความสุขและความอบอุ่น ณลินกับปอร์เช่เดินเข้ามานั่งที่โซฟาตัวใหญ่กลางห้องรับแขก คุณป้าศรี เดินเข้ามาพร้อมถาดเครื่องดื่ม ก่อนจะวางน้ำส้มคั้นสองแก้วลงบนโต๊ะ

"คุณหนูกลับมาพร้อมคุณปอร์เช่ ป้าดีใจจริงๆ ค่ะ" คุณป้าศรีเอ่ยด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุข

"ขอบคุณนะคะป้าศรี" ณลินยิ้มตอบ "ฉันเองก็ดีใจที่ได้กลับมาเจอคุณป้าอีกครั้งค่ะ"

เมื่อคุณป้าศรีเดินออกไปแล้ว ปอร์เช่ก็หันมามองณลินด้วยสายตาที่สงสัยระคนดีใจ

"ริน... เธอเปลี่ยนไปมากเลยนะ" เขาเอ่ยขึ้น

ณลินยิ้มบางๆ "ฉัน... ฉันมีเรื่องที่อยากจะเล่าให้คุณฟัง... เรื่องที่ฟังดูเหมือนนิยายเลยล่ะค่ะ"

ปอร์เช่ขมวดคิ้ว "เรื่องอะไรเหรอ?"

ณลินลังเลเล็กน้อย ก่อนจะตัดสินใจเปิดปากเล่าเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นในชาติที่แล้ว ตั้งแต่การประสบอุบัติเหตุ การเสียชีวิตอย่างโดดเดี่ยว ไปจนถึงการย้อนเวลากลับมาในวันนี้

"ฉันรู้ว่ามันฟังดูบ้ามาก... แต่ทุกอย่างที่ฉันเล่าคือความจริงค่ะปอร์เช่... ฉันเคยโง่เขลา หลงเชื่อในคำโกหกของคิมหันต์และพิมจนต้องจบชีวิตลงอย่างน่าเศร้า... แต่โชคชะตาก็ให้โอกาสฉันได้กลับมาแก้ไขมันอีกครั้ง" ณลินพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

ปอร์เช่เงียบไปชั่วขณะหนึ่ง ดวงตาคมกริบของเขาจ้องมองณลินอย่างพิจารณา ก่อนจะยื่นมือมาจับมือของเธอไว้แน่น

"ฉันเชื่อเธอ... ริน" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

ณลินเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ "คุณ... คุณเชื่อฉันจริงๆ เหรอคะ?"

"ทำไมจะไม่เชื่อล่ะ?" ปอร์เช่ยิ้ม "เรื่องราวที่เธอเล่ามันสอดคล้องกับทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนี้... ท่าทีของเธอที่เปลี่ยนไป คำพูดที่กล้าหาญของเธอ... ทุกอย่างมันบอกว่าเธอไม่ใช่รินคนเดิมที่ฉันรู้จัก... แต่เป็นรินที่ฉันเคยรอคอยมาตลอด"

คำพูดของปอร์เช่ทำให้ณลินรู้สึกซาบซึ้งใจจนน้ำตาคลอเบ้า เธอไม่คิดว่าเขาจะเชื่อเธออย่างง่ายดายเช่นนี้

"ขอบคุณนะคะปอร์เช่..." เธอพึมพำ

"ไม่ต้องขอบคุณหรอก... ฉันต่างหากที่ต้องขอบคุณเธอที่กลับมาหาฉันอีกครั้ง" ปอร์เช่พูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรัก "แล้วตอนนี้... เธออยากจะทำอะไรต่อ?"

ณลินเช็ดน้ำตาเบาๆ "ฉันอยากจะทำให้คิมหันต์กับพิมได้รับผลกรรมในสิ่งที่พวกเขาทำกับฉัน... ฉันอยากจะทำให้พวกเขาได้เรียนรู้ว่า... การทำร้ายคนอื่นมันต้องแลกมาด้วยอะไรบ้าง"

ปอร์เช่พยักหน้า "ฉันจะอยู่เคียงข้างเธอเอง... ไม่ว่าเธอจะทำอะไรก็ตาม"

วันรุ่งขึ้น ณลินกับปอร์เช่เดินทางไปที่บริษัทของคิมหันต์ ทั้งคู่เดินเข้าไปในห้องทำงานของเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉย คิมหันต์ที่กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงานถึงกับผงะเมื่อเห็นทั้งคู่เดินเข้ามาในห้อง

"ณลิน! แกเข้ามาทำไม!?" คิมหันต์ลุกขึ้นยืนด้วยความไม่พอใจ

"ฉันแค่จะมาแจ้งข่าวให้พี่ทราบค่ะ... ว่าฉันได้ส่งเรื่องยกเลิกการสนับสนุนบริษัทของพี่ให้กับพ่อฉันแล้ว... และฉันก็ขอให้คุณปอร์เช่เป็นคนดูแลเรื่องนี้แทนฉันด้วย" ณลินพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

คิมหันต์หันไปมองหน้าปอร์เช่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธ "ปอร์เช่! แกจะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะ! แกกับฉันก็เป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ!?"

ปอร์เช่ส่ายหน้า "เพื่อน... สำหรับผมแล้วเพื่อนต้องไม่คิดร้ายกับเพื่อน... และคุณคิมหันต์... คุณไม่ได้เป็นเพื่อนกับผมมานานแล้ว"

"แก... แกต้องการอะไรจากฉัน!?" คิมหันต์ถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

ณลินยิ้มบางๆ "ฉันไม่ได้ต้องการอะไรจากพี่หรอกค่ะ... ฉันแค่จะมาทวงคืนในสิ่งที่พี่เคยเอาไปจากฉัน... ทวงคืน... ความสุขของฉัน... และความเชื่อใจที่ฉันเคยมีให้พี่"

ในขณะนั้นเอง เสียงเปิดประตูก็ดังขึ้น พิมเดินเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าที่ยังคงดูหมองคล้ำ แต่เมื่อเห็นปอร์เช่ เธอก็รีบปรับสีหน้าให้ดูเป็นปกติ

"พี่ริน... พี่ปอร์เช่... มาทำอะไรที่นี่คะ?" พิมถามอย่างประหลาดใจ

"ก็มาทำในสิ่งที่เธอไม่ควรจะยุ่ง" ณลินตอบเสียงห้วน "พิม... ฉันจะบอกอะไรเธออย่างหนึ่งนะ... ต่อไปนี้... เธอไม่ต้องมายุ่งเกี่ยวกับชีวิตฉันอีก... เพราะฉันถือว่าฉันได้ยกผู้ชายที่ไร้ค่าอย่างคิมหันต์ให้กับเธอแล้ว... และฉันก็ไม่อยากจะไปแย่งสิ่งที่ไร้ค่าจากเธออีกต่อไป"

คำพูดของณลินเหมือนคมมีดที่กรีดเข้าไปในใจของพิมอีกครั้ง ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ

"พี่ริน! พี่พูดอะไรแบบนี้ได้ยังไง!?"

"ก็ฉันไม่ได้พูดความจริงเหรอ? หรือว่าเธอจะเถียงว่าผู้ชายที่หักหลังภรรยาตัวเองเพื่อไปกกอยู่กับน้องสาวบุญธรรมนั้นมีค่าพอที่ฉันจะต้องแย่งกลับมา?" ณลินยิ้มเยาะ "เชิญเธอรับกรรมในสิ่งที่เธอเลือกเถอะพิม... เพราะฉันไม่สนใจแล้ว"

คิมหันต์ที่ยืนฟังอยู่ถึงกับหน้าซีดเผือดไปถนัดตา เขาไม่เคยคิดว่าณลินจะกล้าพูดออกมาอย่างตรงไปตรงมาขนาดนี้

"ริน... เธอใจร้ายเกินไปแล้วนะ!" คิมหันต์ตะโกน

"ฉันใจร้ายงั้นเหรอ?" ณลินหัวเราะในลำคอ "พี่คิมหันต์... พี่ลองคิดดูดีๆ สิคะว่าใครกันแน่ที่ใจร้าย... ใครกันแน่ที่ทำร้ายฉันจนถึงที่สุด... พี่... ที่ทิ้งฉันให้ตายอย่างโดดเดี่ยว... หรือฉัน... ที่กลับมาเอาคืนในสิ่งที่ฉันเคยได้รับ"

คำพูดของณลินทำให้คิมหันต์ถึงกับอึ้งไป เขาไม่สามารถเถียงอะไรได้อีก เพราะสิ่งที่เธอพูดคือความจริงทุกประการ ณลินหันไปมองปอร์เช่ด้วยรอยยิ้ม แล้วเดินออกจากห้องไปโดยไม่หันกลับมามองคิมหันต์และพิมที่ยืนอยู่ตรงนั้นอีกเลย

หลังจากณลินและปอร์เช่ออกจากห้องไป พิมก็พุ่งเข้าไปหาคิมหันต์ทันที "พี่คิมหันต์คะ! พี่จะยอมให้พี่รินทำแบบนี้ไม่ได้นะคะ! พี่ต้องทำอะไรสักอย่างสิคะ!?"

คิมหันต์สะบัดมือของพิมออกอย่างแรง "จะให้ฉันทำอะไรได้ล่ะ! ณลินฉลาดกว่าที่ฉันคิดไว้มาก! เธอรู้ทุกอย่าง... เธอรู้เรื่องที่เราเคยทำ!"

"แล้วเราจะทำยังไงดีคะ?" พิมถามอย่างร้อนรน

คิมหันต์ใช้ความคิดครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย "ณลินอาจจะฉลาด... แต่เธอก็ยังมีความอ่อนแอ... และความอ่อนแอของเธอ... ก็คือพ่อของเธอ"

พิมมองคิมหันต์อย่างไม่เข้าใจ "พี่หมายความว่ายังไงคะ?"

"ฉันจะไปคุยกับพ่อของเธอ... ฉันจะทำให้เขาเชื่อว่าณลินถูกปอร์เช่ปั่นหัว... และทำให้เขาต้องกลับมาสนับสนุนบริษัทของฉันอีกครั้ง!" คิมหันต์พูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น "ถ้าฉันมีพ่อของเธออยู่ข้างฉัน... ณลินกับปอร์เช่ก็ไม่สามารถทำอะไรฉันได้!"

พิมยิ้มออกมา "จริงด้วยค่ะพี่คิมหันต์! พ่อของพี่รินต้องเชื่อเราแน่นอน! เพราะเขารักพิมเหมือนลูกสาวแท้ๆ! เราต้องทำให้พ่อของพี่รินเข้าใจว่าพี่รินเปลี่ยนไปเพราะพี่ปอร์เช่!"

คิมหันต์พยักหน้า "เราจะทำให้ณลินได้รู้ว่า... การมีอำนาจในมือมันยิ่งใหญ่แค่ไหน... และเราจะทำให้เธอต้องคุกเข่าลงต่อหน้าฉันอีกครั้ง... คอยดู!"

ณลินที่กำลังเดินออกมาจากบริษัทกับปอร์เช่ก็ไม่รู้ว่า ณ ตอนนี้แผนการแก้แค้นครั้งใหม่ของคิมหันต์และพิมกำลังจะเริ่มต้นขึ้นแล้ว แผนการที่อาจจะทำให้เธอและปอร์เช่ต้องเผชิญกับอุปสรรคที่ยิ่งใหญ่กว่าที่คิดไว้...