All Chapters of ของหวงของ ท่านแม่ทัพ: Chapter 61 - Chapter 70

ภายในเรือนของสตรีตัวเล็กที่ได้ชื่อว่าเป็นฮูหยินของท่านแม่ทัพ ภายในห้องลับของนางเต็มไปด้วยขวดน้ำหอมและแป้งฝุ่นมากมาย แต่ไม่ใช่สิ่งที่คนทั่วไปใช้กันเพราะทุกอย่างล้วนผสมยาพิษร้าย แตกต่างกันออกไป จูหลงมองสิ่งของต่าง ๆ ที่วางอยู่บนโต๊ะสลับกับมองหน้าของสตรีผู้งดงามตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา " เลือกสิ จะมัวมองอะไรนักหนา " " เจ้า....ทำเอง ทั้งหมดเลยหรอ แล้ว..... " " ใช่ ข้าทำตั้งแต่อยู่ที่อำเภอชิงเหอ หลังจากตั้งครรภ์ก็ไม่ได้แตะต้องพวกมันอีก " " แล้ว......ท่านผู้บัญชาการเขารู้ไหม " " ข้าคิดว่า...เขารู้นะ " จูหลงพยักหน้ารับ แล้วหยิบกล่องสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ ขึ้นมาดู ข้างในเหมือนจะเป็นแป้งฝุ่นธรรมดา " นั่นคือผงนิทรา มีฤทธิ์ร้ายแรงหากเผลอใช้มากเกินไปคนที่สูดดมเข้าไปอาจจะหลับยาว 3 วัน 7 วันเลยก็ได้ " จูหลงที่กำลังจะยกขึ้นมาดมดู ถึงกับต้องปิดไว้แล้ววางลงที่เดิมทันที " ส่วนชาติทาปา

แม่ทัพสาวเดินเข้ามาภายในห้องโถงใหญ่พร้อมกับผู้ติดตาม ด้วยความเร่งรีบ " แม่ทัพไป๋ องค์ชายสาม รวมถึงท่านทูต องค์รัชทายาทมีคำสั่งให้ข้าพาพวกท่านไปส่งที่ชายแดนโดยด่วน ข้าไม่มีเวลาอธิบายมาก เรารีบไปกันเถอะ " แม้ว่าอินหยวนจะพูดแบบนั้น แต่ก็มิมีผู้ใดขยับเขยื้อนเลยแม้แต่คนเดียว " จงหนานเกิดศึกภายใน แล้วเช่นนี้ พี่หญิงของข้าเล่า นางปลอดภัยดีหรือไม่ " " องค์ชายโปรดวางใจ ตอนนี้พระชายาอยู่ที่ตำหนักบูรพา มีเหล่าองครักษ์มากมายคอยคุ้มกัน นางไม่เป็นอะไรหรอกเพคะ พระนางทรงกำชับให้หม่อมฉันไปส่งองค์ชายให้ถึงชายแดน " องค์ชายสามได้ฟังเช่นนั้น ก็ยิ่งเป็นกังวลใจ มากกว่าเดิมอีก พี่สาวของเขากำลังเจอปัญหา จะให้เขาทิ้งนางแล้วหนีไปได้อย่าวไรกัน " เราไม่ไปหรอก " " จื่อหลง.....ซีหยางนางเป็นคนรอบคอบ ที่ให้เจ้าไปเพราะไม่อยากให้มันกลายเป็นสงครามระหว่างแคว้น เจ้าคิดดู หากองค์ชายสามแห่วแคว้นเหลียง มีอันเป็นไปในจงหนาน เจ้าคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้น แล้วอีกอย่างคนขององค์ชายสี่ก็กำลังจับตาดูเราอยู่ องค์หญิงใหญ่

เสนาบดีหลิงเดินเข้ามาหาหลานชายของตนที่กำลังเกลี้ยกล่อมฝ่าบาทอยู่ด้วยความใจเย็น แต่พอมองสบตากับบุคคลตรงหน้าแล้วเขาแทบจะหน้าถอดสี " เป็นไปไม่ได้ " " อะไรเป็นไปไม่ได้หรือท่านตา " " ฝ่าบาทยังไม่ถูกพิษ " เสนาบดีเฒ่าชี้ไม้ชี้มือไปที่องค์ฮ่องเต้ด้วยความตื่นตระหนก ทำให้อี้หลางต้องหันกลับมามองเสด็จพ่อของตนด้วยเช่นกัน " เป็นไปไม่ได้ ข้าน้อยปรุงยานี้กับมือ คนที่มียาถอนพิษก็มีแค่ข้าคนเดียวเท่านั้น " เติ้งฮุย ลูกน้องคนสนิทของเสนาบดีเอ่ยขึ้นอย่างร้อนรน และยิ่งตกใจมากกว่าเดิมเมื่อองค์ฮ่องเต้ยืนขึ้นแล้วเดินตรงมาหาเขา " เสด็จพ่อ อย่าบังคับข้าเลย " " อี้หลางอย่ามัวชักช้า รีบจับเขาไว้และเอาตราประทับมาให้ตา มิเช่นนั้นเราไม่มีทางรอดหรอก " " ลูกเอ๋ย กลับตัวกลับใจเสียเถิด " " อี้หลางอย่าไปฟังเค้า.....ฝ่าบาทส่งตราประทับมาเสียดีกว่า " เป็นเสนาบดีเฒ่าเอ่ยขัดขึ้นเพราะกลัวว่าหลานชายของตนจะใจอ่อน เขาสาวเท้าถือดาบเล่มยาวเดินตรงเข

หลังจากเรื่องทุกอย่างจบลง พวกเขาคงต้องขอตัวเพียงเท่านี้ ต่อจากนี้ก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ขององค์รัชทายาทและพระชายาเป็นคนจัดการเอง จะตัดสินยังไง ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเขาอีกแล้ว ไป๋มู่จิน ยอมรับว่าความวุ่นวายที่เกิดขึ้นในจงหนานครั้งนี้ เขาเองก็ได้รับบทเรียนไม่น้อย บางครั้งคนที่เราคิดว่ารู้จักดีแล้ว แต่ความเป็นจริงเราอาจจะไม่รู้จักเขาเลยก็ได้ ทั้งความคิดและการกระทำนี้แปลเปลี่ยนไปทั้งหมด เฉดเช่นเดียวกันกับอำนาจ หากอยู่ในมือคนที่มีคุณธรรมอยู่ก็ถือว่าเป็นความโชคดีของชาวเมือง แต่หากอยู่ในมือของคนชั่วช้า นั่นก็คงแล้วแต่โชคชะตา ขบวนเดินทางเตรียมพร้อมเรียบร้อยแล้ว มีเพียงแค่เขาและองครักษ์ของสนิท ที่ยังอยู่ในเมืองส่วนคนของหน่วยพยัคฆ์เหินนั้นตั้งขบวนเตรียมอยู่ที่นอกประตู และยังมีราชทูตที่ยังไม่กลับ เขาขอตัวอยู่ดูแลกิจการของสกุลลู่ต่อ " ต้องขอขอบคุณทุกท่านทุกคนที่ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ ไม่เช่นนั้นชาวบ้านคงได้รับความเดือดร้อนเป็นทวีคูณ ส่วนพวกที่หนีข้ามแดนไป ก็คงต้องรบกวนท่านแม่ทัพเสียแล้ว "

ไป๋มู่จินเดินนำเหล่าทหารออกไปเผชิญหน้ากับคนสกุลหลิงอย่างซึ่ง ๆ หน้าเขาพยายามข่มอารมณ์ของตนเอาไว้ เพราะนางยังอยู่ในมือของพวกมัน ใบหน้าสวยหวานของนาง ดูหม่นแสงลงไปมากและนางยังส่งสายตาสำนึกผิดมาให้เขาอยู่ตลอดเวลาอีก ทั้ง ๆ ที่นางไม่ได้ทำผิดอะไร แต่เป็นเขาที่ดูแลนางได้ไม่ดีเอง " มาเร็วดีนี่ ท่านแม่ทัพ " เขาละสายตาจากสตรีตรงหน้าแล้วหันไปสนใจคุณชายหลิงแท่น ถึงแม่หยวนอิงส่งข่าวมาบอกแล้วว่าพวกเขาไม่สนใจเข้าร่วมกับการก่อกบฏในครั้งนี้ แต่ถูกตาเฒ่านั้นบีบบังคับ โดยการจับภรรยาและลูก ๆ ของเขาไป พวกเขาถึงต้องเข้าร่วมการก่อกบฏในครั้งนี้ แต่เรื่องที่ไม่น่าให้อภัยคือ กล้าดียังไงมายุ่งกับลูกเมียของเขากัน " ข้ามารับคน ถ้ายังอยากตายแบบไม่ต้องทรมาน ก็ส่งตัวนางมา " " ข้าต้องขออภัยที่ทำให้ฮูหยินของท่านต้องลำบาก แต่พวกเราไม่มีทางเลือกแล้วจริง ๆ คนของท่าน จ้องจะจับพวกข้าส่งกลับไปอย่างเดียว ไม่ยอมฟังอะไรเลย ท่านก็น่าจะรู้ว่าคนที่รักถูกนำมาเป็นเครื่องต่อรองนั้นเจ็บปวดใจเพียงใด " " เฮอะ คิด