All Chapters of เกิดใหม่ครั้งนี้ต้องมีความสุข: Chapter 11 - Chapter 20

หลี่เล่อเยียน เรียกเถ้าแก่เจ้าของร้านเก็บเงินค่าบะหมี่ 3 ชาม วันนี้เธอจ่ายค่าเบิกทางในการหาเงินเกือบ 7 หยวนช่างเป็นประสบการณ์ที่แสนแพงเหลือเกิน แต่พอคิดถึงเม็ดเงินที่กำลังจะเกิดขึ้น ก็พลันทำให้เธอยิ้มขึ้นมาในทันทีหม่ายวี่ไท่ที่สังเกตใบหน้าของหลี่เล่อเยียน ที่เดี๋ยวยิ้มเดี๋ยวทำหน้าเศร้าแล้วก็กลับมายิ้มอีกครั้ง ก็คิดไปไกลว่าเธอคงจะใช้เงินมากจนสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้วกระมังมันก็น่าใจหายอยู่หรอก เพียงครึ่งวันหล่อนใช้เงินไปถึง 6.9 หยวน นั่นมันเงินจำนวนเท่าไหร่กัน หากเป็นเธอคงใช้ได้ถึงครึ่งปีเป็นแน่วันนี้ถือว่าหลี่เล่อเยียนได้ซื้อใจของเหอหมี่เมี่ยนกับหม่ายวี่ไท่ไปจนหมดแล้ว พวกเขาทั้งสองคนรู้สึกซาบซึ้งใจ จนน้ำตาคลอ เพราะหากเป็นพวกเธอที่ถึงแม้ว่าจะมีเงินก็คงไม่กล้าที่จะจ่ายเงินมากมาย เพื่อเลี้ยงข้าวแบบนั้นอย่างแน่นอน อย่างดีที่สุดก็คงจะแค่บะหมี่หนึ่งชาม แล้วกินด้วยกันหรือไม่ก็ซาลาเปาคนละลูกเพียงเท่านั้น ถือว่าเพียงพอแล้วต่อน้ำใจที่หยิบยื่นให้กันด้านเจ้าตัวนั้น คงจะยังไม่รับรู้ว่าเธอนั้นได้ใจของเพื่อนทั้งสองไปแล้ว หลี่เล่อเยียนไม่คิดมากกับการแบ่งปันของกินเพียงเล็กน้อยนี้ เพราะหากเธอคิด

" เธอรู้ได้อย่างไร ฉันยังไม่ได้บอกเธอเลยนะว่าของฉันหายหรือเกิดเรื่องอะไรขึ้นในบ้าน " หลี่เล่อเยียนจ้องตาเขม็งแบบไม่หลบสายตา พร้อมกับไล่สำรวจอย่างจ้องจับผิด" อ้อ ก็ ก็เสียงคุยกันดังขนาดนี้ใครก็พอจะปะติดปะต่อเรื่องราวเองได้บ้างน่ะจ้ะ " ฟู่หลินฮุ่ยรีบโบกไม้โบกมือเป็นพัลวันในการแสดงท่าทางให้ดูน่าเชื่อถือ" เอาล่ะ มาครบแล้วก็แยกย้ายกัน แล้วตามสมาชิกคณะกรรมการไปสอบสวนเถอะ " เป็นผู้ใหญ่บ้านที่แยกวงบทสนทนานี้"เดี๋ยวก่อนค่ะ ฉันคิดว่าไม่ต้องถามแล้วล่ะค่ะ เพราะฉันรู้ตัวคนทำแล้วฟู่หลินฮุ่ย เธอมีอะไรจะพูดหรือไม่ ฉันให้โอกาสเธอสารภาพผิด " หลี่เล่อเยียนพูดเข้าประเด็นไม่อ้อมค้อมอีกต่อไป" เธอพูดเรื่องอะไรนะเล่อเยียน ฉันนอนในห้องของตัวเองตลอด วันนี้ทั้งวันยังไม่ได้ออกจากห้องเลยนะ " หลินฮุ่ยพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆ พร้อมกับอาการประหม่า มือเธอชื้นไปด้วยเหงื่อที่ไหลซึมออกมาตามรูขุมขน"อย่างนั้นหรือ ถ้าอย่างนั้นเธอบอกว่าเธอไม่สบายไม่ได้ออกไปไหน ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงฉันขอถามหน่อยเธอไม่ได้ออกจากห้องแล้วเธออาบน้ำสระผมอย่างไร เธอคงจะไม่บอกว่าเป็นเพราะเหงื่อของเธอหรอกนะ เพราะผมของเธอตอนนี้ยังไม่แห้งดี ซ้ำตอนนี้ผ

หากเป็นราคาขายในร้านสหกรณ์ เนื้อคุณภาพต่ำอยู่ที่ราคาชั่งละ 5.5 หยวน ส่วนเนื้อชั้นดีจะอยู่ที่ราคาชั่งละ 7 หยวนหลี่เล่อเยียนรู้ว่าราคาที่เธอขายนั้นสูงลิ่วมีโอกาสที่หญิงคนนี้จะไม่ซื้อสูงมาก แต่ช่วยไม่ได้เพราะเธอตัดใจขายราคาต่ำกว่านี้ไม่ได้แล้ว" ตกลงค่ะ คุณมีเท่าไหร่คะ ฉันต้องการเนื้อชั้นดี 5 ชั่ง ส่วนหมูสามชั้นกับซี่โครงต้องการอย่างละ 10 ชั่งค่ะ "เมื่อรู้ความต้องการของคุณผู้หญิงคนนี้เห็นทีหลี่เล่อเยียนต้องเปลี่ยนไปเรียกคุณนายแล้วล่ะ หล่อนจะเอาไปทำอะไรกันมากมายถึงเพียงนั้น แต่ช่างเถอะไม่ใช่เรื่องของเธอ" เอ่อ คุณรอฉันสักครู่นะคะเดี๋ยวฉันไปหยิบของมาให้ "หลี่เล่อเยียนแสร้งเดินไปยังตรอกที่ไม่มีคน ทำทีล้วงถุงผ้าที่พกมาด้วยอยู่ครู่หนึ่งจึงเดินออกมา" ของที่คุณต้องการได้แล้วค่ะ แล้วคุณจะเอาไปอย่างไรหรือคะ มันค่อนข้างเยอะพอสมควร " ขนาดเธอยังต้องเดินถึงสองรอบ แล้วหล่อนจะเอากลับอย่างไรกัน"ไม่ต้องห่วงค่ะ ฉันมากับแม่บ้าน นั่นไงคะหล่อนมาแล้ว ป้าจางทางนี้ค่ะ " จากนั้นคุณนายอำเภอก็จ่ายเงินเนื้อชั้นดีชั่งละ 12 หยวน 5 ชั่งเป็นเงิน 60 หยวนเนื้อสามชั้นชั่งละ 13 หยวน 10 ชั่งเป็นเงิน 130 หยวนเนื้อซี่

" หืม... ปกติจะสั่งเนื้อต้องไปสั่งร้านข้างๆ สหกรณ์น่ะค่ะ แต่เพียงต้องจองล่วงหน้า 1 วัน ทางร้านจะได้จัดสรรให้ " คุณนายซ่งตอบออกไปยิ้มๆ แต่ภายในใจเธอนั้นเต้นระส่ำนี่อย่าบอกนะว่าพวกเขากำลังสงสัยที่มาที่ไปของเนื้อพวกนี้" แล้วคนที่ เอ่อ ผมหมายถึงคนที่เป็นธุระให้คุณนายซ่งเธอทำงานที่นั่นด้วยหรือเปล่าครับ " หยางหมิงเฉิงไม่ละความพยายาม วันนี้จะต้องรู้ให้ได้ว่าใช่เล่อเยียนคนเดียวกันหรือไม่"ใช่จ้ะ เธอทำงานที่นั่นแต่ทำวันนี้วันสุดท้ายแล้ว สามีเธอป่วยจึงต้องลาออกไปดูแล " ซ่งเยว่ซินไม่รู้จะตอบยังไงต่อตัดบทไปแบบนี้เลยแล้วกัน" สามีอย่างนั้นหรือ คุณแน่ใจนะว่าเธอมีสามีแล้ว สามีเธอชื่ออะไรครับ ตกลงว่าเธอแซ่อะไรหรือครับ " หยางหมิงเฉิงพอรู้ว่าเธอมีสามีก็หน้าซีดไป แต่เพียงครู่เดียวกลับทำหน้าเขียวใส่ อารมณ์แปรปรวนเหมือนไปกินรังแตนที่ไหนมา" แน่ใจสิจ๊ะ แต่แซ่อะไรนั้นฉันก็จำไม่ได้หรอกค่ะ รู้จักแค่ชื่อเธอเท่านั้นเพราะเคยสั่งเนื้อกับเธอ 2-3 ครั้ง หากคุณต้องการเนื้อเพียงแค่มีคูปองไปจองก็ได้แล้วล่ะค่ะขอตัวก่อนนะคะพอดีต้องไปดูความเรียบร้อยข้างใน ไม่ส่งนะคะ " ซ่งเยว่ซินไม่รอคำตอบพูดจบเธอรีบเข้าไปยังบ้านตัวเองทั

หลี่เล่อเยียนไม่เคยรู้สึกอึดอัดอะไรเท่านี้มาก่อน เธอนั่งตรงข้ามกับเว่ยอี้หยาง แต่ไม่มีบทสนทนาใด ๆ เกิดขึ้นเลย ได้แต่มองชมนกชมไม้รอเวลาตั้งโต๊ะของบ้านเว่ย' คุยอะไรดีนะ ถามชื่อดีไหม ไม่สิ เธอบอกไปแล้วนี่ว่าชื่อเล่อเยียน ถามอายุจะน่าเกลียดไปไหมดูก็รู้ว่าน่าจะอายุน้อยกว่า อยู่เฉยๆ แล้วกันแค่นั่งเป็นเพื่อนก็คงพอ'เว่ยอี้หยางที่ตอนนี้สมองกำลังคิดคำพูดที่จะพูดกับเล่อเยียน เพื่อให้บรรยากาศไม่เงียบเกินไป แต่ตัวเองเป็นคนไม่ค่อยพูดจึงไม่รู้ว่าจะคุยอะไรกับเธอดี' ทำไมขนตาหล่อนถึงได้ยาวเป็นแพถึงเพียงนี้นะ ตาโตเหมือนกระต่ายน้อย ปากเล็ก ๆ นั่น จมูกที่ดูรั้นนั่นอีก คิ้วโก่งรับกับใบหน้าและดวงตา หล่อนเคยโดนแดดบ้างหรือไม่นะ ทำไมถึงได้มีผิวขาวเพียงนี้ 'เว่ยอี้หยางคงลืมตัวว่าเผลอจ้องหลี่เล่อเยียนนานเกินไป ส่วนคนถูกมองก็นั่งตัวเกร็งทำอะไรไม่ถูก' ทำไมต้องจ้องอะไรขนาดนั้นนะ ฉันไม่ใช่โจรขโมยของสักหน่อย หรือว่าเขาไม่พอใจที่มารบกวนเวลาส่วนตัวของเขา คนหล่อนี่มันเข้าถึงยากซะจริงวุ้ยฉันควรจะชวนเขาคุยดีรึเปล่านะ อย่าเลยดีกว่าดูท่าแล้วคงไม่อยากจะอ้าปากสักเท่าไหร่ 'หลี่เล่อเยียนเมื่อคิดว่าพ่อหนุ่มหุ่นขี้ผึ้งโคลน