Lahat ng Kabanata ng เกิดใหม่ครั้งนี้ต้องมีความสุข: Kabanata 21 - Kabanata 30

หลังจากที่หลี่เล่อเยียนวิ่งกลับมาถึงบ้านก็เจอเข้ากับฟ่านเหมยเหมยที่กำลังจะใช้ครัวพอดี จึงเดินกลับไปยังห้องนอน แล้วนำซี่โครงผัดเปรี้ยวหวานที่เหลือสำหรับตัวเองออกมา" อ่ะเอาไป วันนี้ฉันขอใช้ครัวห้ามรบกวนเด็ดขาด " ฟ่านเหมยเหมยมองเนื้อในจานตาค้าง วันนี้ช่างเป็นลาภปากของเธอจริง ๆ เชียว" อะไรกัน ครัวนี้ไม่ใช่ของเธอเพียงคนเดียวนะ " ฟ่านเหมยเหมยยังคงเล่นลิ้น ด้วยต้องการในปริมาณที่มากกว่านี้อีกสักหน่อย เพราะเธอต้องนำไปแบ่งฮุ่ยหลินด้วย" จะกินไม่กิน ไม่กินก็เอาคืนมา " หลี่เล่อเยียนไม่ต่อปากต่อคำ เธอรอให้ฟ่านเหมยเหมยใช้ครัวเสร็จก่อนก็ได้ คงใช้เวลาทำไม่นานนักหรอก อย่างมากหล่อนก็คงจะทำแป้งจี่แล้วก็ผักต้มไม่ก็ผักย่างเพียงเท่านั้น" ก็ได้ ก็ได้ ถ้าอย่างนั้นเธอตามสบายเลย ฉันไม่กวนเธอแล้วล่ะ"เดิมทีฟ่านเหมยเหมยกะจะไม่ยอม แต่เนื้ออยู่ตรงหน้ามีหรือจะปฏิเสธได้ ตลอดทางหลี่เล่อเยียนขบคิดกับตัวเองว่า จะทำขนมอะไรไปสู้กับขนมขึ้นชื่อของเว่ยอี้หยาง แต่แล้วก็คิดออกของแปลกและหายากจะว่าไปสิ่งที่เธอทำไม่ได้แปลกใหม่หากแต่ว่าเวลานี้เกรงว่าทั้งเมืองในเวลานี้คงจะหายากสักหน่อยแล้วล่ะหลี่เล่อเยียนทำทีเป็นเข้าไปเอาของอ

ทางด้านหลี่เล่อเยียนเมื่ออี้หยางมาส่ง เธอก็ไม่ได้นอนต่ออีก แต่เดินไปยังในครัวเพื่อทำอาหารเช้า เธอตัวคนเดียวจะทำอะไรก็ได้ไม่เปลืองมากนัก ถือว่าของที่เตรียมมาในมิติกินได้หลายปีเลยทีเดียวหลี่เล่อเยียนตั้งตารอวันหยุดช่วงสิ้นเดือนแทบจะไม่ไหวอยากจะไประบายของพวกเครื่องปรุงออกบ้าง ขายของในตลาดมืดไม่ค่อยมีคนถามที่มาที่ไปกันหรอกส่วนเว่ยอี้หยางระหว่างเดินทาง เขาแกะห่อขนมขึ้นมากิน ขนมนั้นช่างส่งกลิ่นหอมทำให้เขาอดคิดถึงคนทำไม่ได้ มาไกลขนาดนี้แล้ว แต่เหมือนว่าใจของเขานั้นจะลืมไว้ที่สาวเจ้าซะแล้วซิเมื่อถึงที่ทำงาน เว่ยอี้หยางแบ่งขนมไปกินที่ทำงานด้วยช่วงพักกลางวัน 2 ชิ้น เป็นอย่างที่เล่อเยียนบอก ว่าขนมที่เธอทำนั้นชิ้นค่อนข้างใหญ่ ช่วงเช้าระหว่างเดินทางเขากินไป 2 ชิ้น ช่วงพักกลางวันเขาแกะขนมออกมา ทำให้เพื่อนร่วมงานที่นั่งข้างๆ กันหันไปมอง เนื่องจากขนมนั้นส่งกลิ่นหอมมาก"นี่อี้หยาง ขนมอะไรน่ะทำไมถึงได้หอมขนาดนี้ มันเหมือนกลิ่นของดอกกุ้ยฮวาเลยนี่นา" เพื่อนร่วมงานคนหนึ่งเอ่ยทักขึ้น" ขนมโก๋กุ้ยฮวา " เว่ยอี้หยางตอบสั้นๆ เพราะรำคาญพวกปากหอยปากปู" อี้หยาง นายมาจากซื้อที่ไหนหรือ ทำไมกลิ่นถึงได้หอมเพียงนี

หรือนี่จะเป็นอาการของคนที่เจอหนุ่มหล่อหน้าตาดีคนหนึ่งเท่านั้นนะ แต่ทำไมเมื่อตอนที่เธอเจอกับ เว่ยอี้หยาง ถึงไม่ใช่แบบนี้ ถึงแม้ว่าครั้งที่เธอเจอกับอี้หยางเธอจะใจเต้นแรงแต่มันไม่รุนแรงต่อความรู้สึกเธอมากเพียงนี้จู่ ๆ มันกลับทำให้น้ำตาของเธอพานจะไหลเอาเสียดื้อๆ ภาพเหตุการณ์บางอย่างวิ่งเข้ามาในหัว หากแต่ว่ามันเพียงภาพเลือนลาง ตอนนี้ในหัวเธอเบลอไปหมด ทั้งภาพและเสียงที่ปรากฏขึ้นไม่ชัดเจน ชวนให้ปวดหัวมากมายอะไรขนาดนี้กันนะ" เล่อเยียน " เพียงไม่นานเหอหมี่เมี่ยนก็ตะโกนเรียกด้วยความตกใจที่จู่ ๆ หลี่เล่อเยียนก็เป็นลมไปต่อหน้า" ทุกคนหลบไปก่อน อย่ามุง " เสียงของเลขาคณะกรรมการหนุ่มตะโกนขึ้น พร้อมกับรีบวิ่งมาอุ้มร่างที่ไม่มีสติของเล่อเยียนขึ้น เพื่อพาเธอกลับไปยังบ้านพักท่ามกลางเสียงตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ทุกคนเดาว่าเล่อเยียนที่ร่างกายอ่อนแอเมื่อตากฝน จึงอาจจะทำให้ตัวเธอนั้นไม่สบายเอาได้ หลังจากนั้นนายทหารก็ได้ให้พวกเขาแยกย้ายกันไปพักผ่อนยังบ้านพักของตัวเองเมื่อมาถึงยังบ้านพัก เลขาหนุ่มทำได้เพียงวางเธอลงยังเตียงนอนเท่านั้น ที่เหลือต้องให้หม่ายวี่ไท่และเหอหมี่เมี่ยนจัดการ ทั้งสองรีบจัดการทำค

" ขอบคุณพวกเธอมากนะ ถ้าไม่มีพวกเธอฉันคงแย่ " หลี่เล่อเยียนกล่าวอย่างซึ้งใจ คนเราจะดูความมีน้ำใจหรือไม่ก็ดูกันตอนนี้แหละ" ไปขอบคุณเลขาเตียวเถอะ รายนั้นอุ้มเธอกลับมาบ้านทั้งยังยืนเฝ้าหน้าบ้านทั้งคืน เช้าก็มาตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง เพื่อเอายาต้มหม้อนี้มาให้ " หมี่เมี่ยนพูดอย่างฝืนๆ มันจุกในอก ในใจเธอแอบคิดว่าถ้าหากเป็นเธอเองที่เป็นลมล้มป่วย จะได้รับการดูแลจากเขาเช่นนี้หรือไม่" อย่างนั้นหรือ เอาไว้เจอหน้าค่อยขอบคุณแล้วกัน " หลี่เล่อเยียนพยักหน้ารับรู้" เธอรู้ไหมว่าขนาดฟ่านเหมยเหมยที่ขี้เกียจตัวเป็นขนยังมีน้ำใจช่วยยกน้ำมาล้างเนื้อล้างตัวให้เธอเลยนะเล่อเยียน " หม่ายวี่ไท่พูดขำๆ เปลี่ยนบรรยากาศที่ขมุกขมัวนี้" หืม เหมยเหมยเนี่ยนะไม่อยากจะเชื่อ " เล่อเยียนตาโตกล่าวอย่างไม่อยากจะเชื่อ" ใช่น่ะสิ หล่อนดูตกใจมาก ปากก็ถามไถ่ว่าเธอฟื้นขึ้นมาหรือยังขาก็วิ่งตักน้ำไม่หยุด " หม่ายวี่ไท่เล่าอย่างขำๆ" ฉันไม่เป็นไรแล้วล่ะ ขอบคุณทุกคนมากนะฉันนี่แย่จริง ๆ เลย ร่างกายฉันอ่อนแอตั้งแต่เด็ก " หลี่เล่อเยียนพูดขึ้นอย่างซึ้งใจ เพราะคิดว่าทุกคนคงจะเหนื่อยกันมาก เมื่อวานตัวเธอนั้นเลอะดินโคลน แต่พอตื่นขึ้นมาเนื้อตัว

เล่อเยียนแบ่งกับข้าวให้ฟ่านเหมยเหมย ซึ่งหล่อนก็ไม่ปฏิเสธ ทั้งยังอยากจะขอร่วมวงกินข้าวด้วย แต่เล่อเยียนปฏิเสธไปเสียก่อน เธอไม่อยากกินข้าวร่วมกันกับแม่หมูพันธุ์กินจุตัวนี้" ไม่น่าทำมากมายเพียงนี้เลย " หม่ายวี่ไท่ที่เห็นเล่อเยียนใช้ไข่ทำกับข้าวร่วม 10 ฟองเห็นแล้วก็ปวดใจ ไข่ 10 ฟองเธอสามารถกินได้ 10 วันเชียวนะ แต่เล่อเยียนใช้มันเพียงมื้อเดียวเธออยากจะกระอักเลือดตรงนี้เดี๋ยวนี้เลย ทั้งยังมีเห็ดหอมราคาแสนแพงนั่นอีก แต่พอได้กินเธอก็แทบจะกัดลิ้นตัวเองตามไปด้วย รสชาติช่างละมุนลิ้น อีกทั้งซุปไข่นี้ยังแก้อาการหวัดได้ดีทีเดียวอีกด้วย หากจะบอกว่าใครที่รวยน้ำใจมากที่สุดก็คงจะเป็นเล่อเยียนนี่แหละ"กินให้อร่อยนะ เธอด้วยนะหมี่เมี่ยน" หลี่เล่อเยียนยิ้มกว้าง เชิญชวนให้เพื่อนเริ่มกินอาหารที่ตนเองทำ" เออจริงสิ พวกทหารกลับกันไปหมดหรือยัง " เล่อเยียนแอบกลั้นหายใจกับคำตอบที่เธอถามออกไป" น่าจะไปแล้วนะ เห็นว่าต้องไปดูอีกหลายที่ในพื้นที่ใกล้เคียง" หม่ายวี่ไท่ตอบ" จริงหรือ ดีแล้วล่ะรีบกินเถอะ กินตอนร้อนๆ จะได้อร่อย" เล่อเยียนหันมาสนใจอาหารตรงหน้าแทน อยากจะเอาซี่โครงในมิติมาแทะกินให้หนำใจซะจริงเลย เฮ้อ.....ห