ตอนที่ 16 แพนิค

หลังจากแยกกันที่ร้านกาแฟ น้ำตาลก็เดินไปรอรถตรงป้ายรถเมล์ เธอนั่งอยู่พักใหญ่แม้รถจะมาจอดคันแล้วคันเล่า เธอก็ยังคงนั่งอยู่ที่เดิมจนเวลาผ่านไปเกือบชั่วโมง เธอถึงได้กวาดสายตามองไปโดยรอบ

น้ำตาลสะดุดตาเข้ากับผู้ชายคนหนึ่ง เขากำลังยืนสูบบุหรี่อยู่ไม่ไกลจากเธอมากนัก เธอรู้สึกคุ้นหน้าเขา เหมือนเคยเจอที่ไหนสักที่ แต่คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออกจนกระทั่งผู้ชายคนนั้นหันหน้ามาทางที่เธอนั่งอยู่

ฮะ!! นั่นมัน

น้ำตาลจำรอยแผลเป็นบนแก้มนั้นได้ดี ไม่มีความลังเลใด ๆ เธอตัดสินใจเดินไปหน้าบริษัทของไคล์อีกครั้ง

[เข้าไม่ได้ครับ]

“ฉันขออยู่ตรงนี้สักพักได้มั้ยคะ”

เมื่อรู้ว่าพูดไป รปภ.คงไม่เข้าใจ มือเล็กสองข้างผสานเข้าหากัน เธอต้องการจะอ้อนวอนแค่อนุญาตให้เธอนั่งอยู่ตรงนี้ เพราะเธอรู้สึกกลัวจนทำอะไรไม่ถูก

เมื่อเห็นว่าน้ำตาลไม่มีท่าทีว่าจะแอบเข้าไป รปภ.เลยปล่อยให้เธออยู่ตรงนั้นได้โดยไม่คิดจะไล่ แต่เขาก็ยังเฝ้าระวังเผื่อว่าเธอจะเล่นไม่ซื่อ แอบวิ่งเข้าไปตอนเขาเผลอ

ส่วนน้ำตาลเธอเอาแต่คิดว่าหากผู้ชายคนนั้นจะเข้ามาจับตัวเธอจะทำยังไง ถ้าเธอวิ่งออกไปแล้วผู้ชายคนนั้นวิ่งตามจนคว้าตัวของเธอได้ แล้วใครจะยื่นมือเข้ามาช่วยเธอ การนั่