เมืองตานหลี่

"ข้าแค่ผ่านมา เห็นว่าเห็นว่าเด็ก ๆ ต้องการความช่วยเหลือ ท่านลุกขึ้นเถอะพี่ชาย ว่าแต่พวกท่านจะไปที่ใดกัน เหตุใดจึงมาอยู่กลางหุบเขาแบบนี้"

"ตอบแม่นาง เดิมทีพวกข้าทำการค้าเล็ก ๆ อยู่ในเมืองหลวง แต่ครั้งนี้พลาดถูกญาติผู้พี่ใช้อุบายโกงเงินไปจนพวกเราหมดตัว ไม่โทษใคร โทษที่ข้าประมาทเชื่อใจคนอื่นเกินไป ท้ายที่สุดจึงทำให้ครอบครัวต้องลำบากแบบนี้ขอรับ"

สายตาของจั่วเหวินเฉิงยามที่พูดจ้องไปมองไปที่ลูกเมียและมารดาอย่างสิ้นหวัง เมิ่งซีเห็นแล้วก็อดสงสารไม่ได้ แต่ใจหนึ่งก็กลัวว่าจะเป็นแผนการให้พวกนางตายใจ

[ครอบครัวจั่วเป็นคนดีของรับนายหญิง อาเป่ามีระบบคัดกรองผู้คนที่นายหญิงสามารถเรียกใช้งานได้ตลอดเวลา]

เสียงใจหัวทำให้เมิ่งซีมีความมั่นใจขึ้นอีกระดับหนึ่ง

"แล้วพวกท่านจะไปที่ใดกัน?"

"บ้านเดิมของพวกเราอยู่ที่เมืองตานหลี่ขอรับ ลงจากเขาลูกนี้ไปก็ถึงแล้ว ถึงอย่างนั้นก็ยังต้องเดินเท่าอีกหลายชั่วยาม คืนนี้เราอาจจะต้องพักบนเขาลูกนี้ก่อน"

"บังเอิญมาก ข้ากับเสี่ยวซือก็จะแวะเข้าเมืองตานหลี่ไปเติมเสบียงก่อนเดินทางไปที่เมืองฉางซา ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็กินข้าวให้อิ่ม ข้าจะไปส่งพวกท่านเอง"

พอครอบครัวจั่วได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มกว้างออกมา การเดินทางของพวกเขาลำบากกว่าคนอื่นเพราะในบ้านมีทั้งคนแก่ ผู้หญิงและเด็ก จึงทำให้การเดินทางล่าช้าไปมาก

"ขอบคุณ ของคุณแม่นางมาก ในอนาคตข้ายินดีตอบแทนท่านทุกอย่าง" ผู้เป็นหัวหน้าครอบครัวจั่วกล่าว

"พบเจอถือเป็นวาสนา ข้าวต้มสุกแล้ว ทุกคนค่อย ๆ กินให้อิ่ม ในหม้อยังมีอีก ถ้าไม่อิ่มก็เติมได้นะซินเอ๋อร์ ไป๋เอ๋อร์"

"ขอบคุณพี่สาวเจ้าค่ะ"

"ขอบคุณพี่สาวขอรับ บุญคุณครั้งนี้ข้าจะไม่ลืม" จั่วไป๋กล่าวก่อนจะรีบไปป้อนข้าวต้มท่านย่าของเขา

"ขอบคุณแม่นางมากที่ช่วยเหลือข้ากับครอบครัว" เสียงของจั่วจือหลินผู้เป็นภรรยากล่าวขึ้น หลังจากได้รับการช่วยเหลือจนฟื้นจากการหมดสติ

"แค่เรื่องเล็กน้อยเจ้าค่ะ พวกเรากินข้าวกันเถอะ"

หลังจากพูดคุยกันเสร็จทุกคนก็กินข้าวต้มกันอย่างเอร็ดอร่อย เด็กน้อยทั้งสองกินหมดก่อนแต่ไม่กล้าเอ่ยปากขอ เมิ่งซีหันไปเห็นพอดีจึงตักข้าวต้มให้พวกเขาเมิ่งอีกคนละถ้วย พอเห็นแบบนั้นเด็กน้อยทั้งสองก็ยิ้มอย่างมีความสุขแล้วรีบรับถ้วยข้าวต้มไปกิน

พอล้างทำความสะอาดและเก็บอุปกรณ์เสร็จ เมิ่งซีก็ให้แม่นางจั่ว แม่เฒ่าจั่วและเด็ก ๆ ขึ้นไปนั่งบนรถม้ากับนางและเสี่ยวซือ ส่วนจั่วเหวินเฉิงก็อาสาบังคับรถม้าลงจากเขา

ใช้เวลาเดินทาง 2 ชั่วยาม รถม้าของพวกเขาก็เคลื่อนตัวเข้าเมืองตานหลี่ก่อนเวลาพลบค่ำ รถม้าเคลื่อนมาจอดที่หน้าบ้านเดิมสกุลจั่วซึ่งไม่ได้หลังใหญ่มาก หลังจากทุกคนลงจากรถแล้วเมิ่งซีจึงมอบของให้คนบ้านจั่วอีกเล็กน้อย

"ฮูหยินจั่ว ยานี่เป็นยาช่วยฟื้นฟูร่างกาย ตอนนี้ท่านกับฮูหยินผู้เฒ่าควรกินคนละ 1 เม็ด ส่วนที่เหลืออีก 5 เม็ดเก็บไว้ใช้ในยามจำเป็น ส่วนพวกนี้เป็นเสบียงที่ข้าพอจะช่วยพวกท่านได้ กับเงินอีกเล็กน้อย ขอให้ท่านเก็บไว้เพื่อใช้เป็นทุน"

เมิ่งซียื่นห่อยาพร้อมกับเสบียงข้าวสารอาหารแห้งและเงินอีก 10 ตำลึงเงินเพื่อช่วยเหลือคนสกุลจั่ว ทำเอาพวกเขาถึงกับน้ำตาซึมเพราะไม่คิดว่าคนนอกจะยอมช่วยเหลือในยามลำบาก ต่างจากคนในครอบครัวที่ทำให้พวกเขาลำบากจนต้องมาอยู่จุดนี้

"ขอบคุณแม่นาง การช่วยเหลือครั้งนี้ข้าจะไม่ปฏิเสธ ขอถามแม่นางชื่อแซ่อะไร วันข้างหน้าหากครอบครัวเรารอดพ้นวิกฤติไปได้ ข้าและสามีต้องตอบแทนแม่นางแน่นอน" ฮูหยินจั่วกล่าวอย่างนอบน้อม

"ข้าแซ่ฉิน นามว่าเมิ่งซี กำลังมุ่งหน้าไปฉางซาบ้านเกิดของมารดาข้า หากมีวาสนา คงได้พบกันอีก"

พูดจบเมิ่งซีก็ส่งสัญญาณให้เสี่ยวซือออกรถม้าทันที โดยมีครอบครัวจั่วที่ยืนส่งจนรถม้าเคลื่นตัวพ้นตรอกเล็ก ๆ ไป

[ขอแสดงความยินดีกับนายหญิง ผลของการช่วยเหลือผู้อื่น ทำให้ท่านผ่าเกณฑ์ยกระดับในร้านเถาเป่าเป็นระดับ.2 นี่คือสิ่งที่นายหญิงสามารถซื้อในระบบได้ และเหรียญรางวัลที่จะได้รับ]

🔥 ระดับ.2 — ผู้ให้มือแรก

เงื่อนไขปลดล็อก: ช่วยคนครั้งแรก / แบ่งปันอาหาร

ร้านค้าเถาเป่า: ปลดล็อกเครื่องปรุง ภาชนะ เมล็ดพันธุ์

หมวดของใช้: หม้อดิน หม้อทองเหลือง เตาถ่าน ตะกร้า จาน ชาม ช้อน ตะเกียบ

หมวดอาหาร: เต้าเจี้ยว ซอสเปรี้ยว น้ำส้มสายชู ซีอิ๊วขาว น้ำตาล

หมวดยา: ชุดปฐมพยาบาล ยาแก้ปวด

หมวดอาวุธ/เทคโนโลยี: สนับเท้า(รองเท้า) กระโดดสูง ถีบแรง

เหรียญรางวัล: 200 เหรียญเงิน

"แม่เจ้า! แค่ช่วยคนก็ยกระดับร้านค้าได้แล้วเหรอ? แถมยังมีของดี ๆ อีกเพียง ได้เงินรางวัลอีกด้วย นี่มันดีเกินไปแล้ว แบบนี้ชีวิตใหม่ของข้าก็ไม่นับว่าเสียเปล่าแล้ว"

เมิ่งซีเอ่ยในใจขณะที่สายตาก็ไล่อ่านจอสีฟ้าเบื้องหน้าไปด้วย

[ก่อนหน้านี้นายหญิงใช้เหรียญในการซื้อยาฟื้นฟูร่างกายให้ครอบครัวสกุลจั่วไป 70 เหรียญทองแดง และได้รับ 200 เหรียญเงินรางวัลจากระบบ ตอนนี้เหรียญในระบบเหลือ 619 เหรียญทอง  9 เหรียญเงิน 920 เหรียญทองแดง]

"ขอบคุณมากอาเป่า"

"เราจะพักที่ไหนดีเจ้าคะนายหญิง?" เสี่ยวซือเอ่ยถามหลังจากบังคับรถม้าออกมาได้สักพักหนึ่งแล้ว

"โรงเตี๊ยมข้างหน้าดีหรือไม่ ผู้คนดูคึกคักไม่น้อย ไว้พรุ่งนี้เราค่อยออกไปซื้อเสบียงกัน"

รถม้าของเมิ่งซีเคลื่อนไปจอดที่หน้าโรงเตี๊ยมใหญ่ใจกลางเมืองตานหลี่ คืนนี้พวกนางตัดสินใจพักผ่อนและให้เสี่ยวเอ้อให้อาหารม้าอย่างดี พรุ่งนี้พวกนางจึงจะออกไปเตรียมเสบียง เพราะหลังจากออกจากเมืองตานหลี่ไปจะไม่มีเมืองไหนให้พักอีก กระทั่งถึงฉางซา

เสียงลมหายใจของค่ำคืนค่อย ๆ แผ่วเบาลง ขณะแสงจันทร์เจือหม่นเลือนรางอยู่หลังม่านเมฆ เมิ่งซีนอนซุกอยู่ใต้ผ้านวมผืนบาง ร่างน้อยขดตัวพลางส่งเสียงครางเบาในลำคอ...ไม่ใช่เพราะหนาว หากเพราะภาพในฝันที่กำลังเผาใจนางอย่างรุนแรง

ในฝันนั้น นางอยู่ในห้องนอนที่ไม่คุ้นเคย เตียงไม้แกะสลักลวดลายวิจิตรตั้งเด่นอยู่กลางห้อง มีเพียงโคมไฟน้ำมันที่ให้แสงสลัวนวลคล้ายเปลวเทียน สาดเงาไหวระริกบนม่านแพรแดงที่พลิ้วไหวตามแรงลม

เงาร่างหนึ่งโน้มเข้าหาร่างกำยำของบุรุษผู้มีนัยน์ตาดำสนิทดั่งรัตติกาล เส้นผมสีเข้มปล่อยยาวระต้นคอ เสียงลมหายใจหนักแน่นของเขาแทรกผ่านอากาศร้อนผ่าว

"เจ้าฝันถึงข้าอีกแล้วหรือ...สตรีใจง่าย"

เสียงแหบพร่าดังอยู่ชิดหู กลิ่นกายเขาร้อนจัดจนชวนหลอมละลาย ริมฝีปากของเขาประทับลงที่ซอกคอแล้วเลื่อนต่ำไปตามลาดไหล่ ลิ้นอุ่นไล้โลมดุจงูเลื้อย ฝ่ามือร้อนผ่าวก็ลูบไล้แผ่นหลังเปลือยเปล่าของนางอย่างไม่ให้ตั้งตัว

"อื้อ... ท่านอ๋อง..."

เสียงครางหลุดรอดจากลำคอในฝัน ดวงตาของเมิ่งซีในความฝันเต็มไปด้วยไอพิศวาส ร่างของเขากดทาบร่างของนางบนฟูกหนานุ่ม มือเรียวยึดขอบเตียงไว้แน่นเมื่อสะโพกเขาเคลื่อนเข้าออกในจังหวะรุนแรงแต่อ่อนโยน ลมหายใจของทั้งสองพันกันแน่นราวเสียงเพลงเร้าใจที่เล่นวนไม่รู้จบ

เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังเป็นจังหวะมั่นคง แผ่วแล้วแรงขึ้น ราวกับโหมกระหน่ำพายุฝนฤดูร้อน ใต้ท่วงท่าพัวพันของกลีบดอกไม้และเพลิงไฟ

นางแอ่นร่างแน่งน้อยในเงาม่านสั่นระริก แผ่นหลังโค้งงออย่างไม่อาจต้านทานแรงปรารถนา ริมฝีปากของเขายังครอบครองทุกจังหวะหายใจ ปลายนิ้วของเขาคลึงเคล้นความปรารถนาในกายนางจนแทบระเบิด

และในวินาทีนั้นที่นางกำลังจะปลดปล่อยเสียงหวีดร้องสุดท้าย…

"นายหญิง! นายหญิงเจ้าคะ! รีบตื่นเถิด!"

เสียงของเสี่ยวซือดังฝ่าความมืดราวสายฟ้า เมิ่งซีสะดุ้งตื่นขึ้น ดวงตาเบิกกว้าง หอบหายใจแรงจนอกกระเพื่อม เสื้อผ้าแนบลำตัวด้วยเหงื่อที่ชื้นเปียก มือบางยกขึ้นกุมไว้ที่อก

"ขะ...ข้า..."

นางมองไปรอบห้อง ม่านไม้เก่า เสียงไก่ขันยามรุ่งสาง และเงาเล็กของเสี่ยวซือที่ยืนอยู่ปลายเตียงพร้อมผ้าห่มในมือ

"นายหญิงเจ้าคะ! ฟ้าสางแล้ว เราต้องออกเดินทางต่อเจ้าค่ะ!"

เมิ่งซีเม้มริมฝีปากแน่น ใบหน้าแดงก่ำจนน่าเอ็นดู ดวงตาหรี่ลงอย่างขัดเขินปนขัดใจ

...ฝันบ้าอะไรกันนั่นเล่า...

นางก่นด่าตนเองในใจ ขณะเหลือบมองมือเรียวที่ยังสั่นน้อย ๆ ใต้ผ้าห่ม ราวกับไออุ่นจากฝันนั้นยังไม่จางไปจากปลายนิ้ว

ใจหนึ่งก็อยากฝันต่อให้จบ ถึงคนในฝันจะเย็นชา แต่ร่างกำยำนั้นช่างน่าหลงใหลไม่น้อย....

"เจ้าลงไปดูว่าเสี่ยวเอ้อให้อาหารม้าเรียบร้อยรึยัง เราต้องเตรียมน้ำดื่มให้พร้อมนะ ข้าขอเวลาอาบน้ำสักหน่อยแล้วจะรีบตามลงไป"

"เจ้าค่ะนายหญิง"

หลังจากเสี่ยวซือเดินออกไป เมิ่งซีก็รีบอาบน้ำแต่งตัวอย่างรวดเร็ว ตบท้ายด้วยการหยิบถุงหอมมาเหน็บไว้ที่เอวตามความเคยชิน ก่อนจะรีบเดินลงไปสมทบกับเสี่ยวซือข้างล่าง

"เรียบร้อยดีหรือไม่เสี่ยวซือ?"

เมิ่งซีเดินลงมาจากห้องพักก็พบว่าเสี่ยวซือเตรียมรถม้ามารอรับนางอยู่หน้าโรงเตี๊ยมแล้ว

"ให้อาหารม้าเรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ บ่าวยังสั่งให้ห้องครัวทำไก่ย่างแล้วก็ข้าวเตรียมไว้ให้นายหญิงแล้ว"

"ขอบใจมาก งั้นเราออกเดินทางกันเถอะ เข้าไปในตลาดเจอข้าว เจอของแห้งก็ซื้อเพิ่มอีกสักหน่อย"

ครั้งนี้พวกเขาต้องเตรียมตัวให้พร้อม เพราะเมื่อคืนเมิ่งซีได้ถามเสี่ยวเอ้อถึงการเดินทางไปยังเมืองฉางซา ถึงได้รู้ว่าหลังจากออกจากเมืองตานหลี่ไป พวกเขาอาจจะไม่มีหมู่บ้านหรือตำบลไหนให้ขอพักอาศัยได้ เพราะแต่ละที่อยู่ห่างจากเส้นทางหลักไปหลายลี้

ตลาดเมืองตานหลี่ยามสายอบอวลไปด้วยกลิ่นเครื่องเทศ หอมปนเผ็ดจากเครื่องเทศริมทาง และกลิ่นขนมโบราณที่เพิ่งยกออกจากเตาอบดินแดง ควันบาง ๆ ลอยเอื่อยขึ้นฟ้าเคล้ากับเสียงเรียกลูกค้าอย่างคล่องปาก

เมิ่งซีเดินช้า ๆ ผ่านแผงผักผลไม้ นางสวมเสื้อคลุมผ้าฝ้ายสีฟ้าอ่อน แขนยกขึ้นบังแดดยามสาย สายตากวาดมองร้านรวงสองข้างทางอย่างมุ่งมั่น ข้างหลังมีเสี่ยวซือยืนคอยอยู่ใกล้ ๆ รถม้า ที่จอดอยู่แถวร้านซาลาเปา

"ข้าวสารขอรับ ร้านเรามีข้าวสารใหม่ ๆ คุณภาพดีราคาถูก!" 

คนขายวัยกลางคนยิ้มแฉ่ง โบกไม้พัดไผ่พลางชี้ไปยังกระสอบผ้าเตี้ย ๆ ข้างตัว เมิ่งซีหยุดเท้า โน้มกายตรวจดูเมล็ดข้าว สีขาวสะอาด ไม่ผสมเปลือก ไม่มีกลิ่นอับ

"จินละเท่าไรพ่อค้า"

"10 เหวินเท่านั้นขอรับ ไม่โกงแน่นอน!"

"ข้าเอา 20 จิน นี่เงินค่าของ เสร็จแล้วให้เอาไปส่งที่รถม้าคันนั้นนะ ข้ายังต้องไปซื้อของอีก"

"ได้ขอรับ เชิญนายท่านเดินดูของได้ตามสบาย ข้าจะรีบเอาข้าวไปส่งตอนนี้เลย"

จ่ายเงินเสร็จเมิ่งซีก็เดินไปข้างหน้าต่อ ไม่ไกลนักมีร้านเนื้อแห้ง เนื้อรมควัน เป็ดรมควันและอย่างอื่นให้เลือกอีกหลายอย่าง

"นายท่าน เชิญเข้ามาดูเนื้อแห้งในร้านเราก่อนขอรับ เนื้อคุณภาพดี เก็บรักษาได้นาน มีหลายอย่างให้เลือกขอรับ"

"หมูแผ่นจินละเท่าไหร่?"

" 60 เหวินขอรับ นายท่านจะรับกี่จินดี วันนี้รมควันใหม่ ๆ หอมมาก!"

"เอา 4 จิน แล้วหมูแดดเดียวกับเนื้อรมควันล่ะ"

"หมูแดดเดียวกับเนื้อรมควันจินละ 50 เหวินเท่ากันขอรับ ส่วนเป็ดรมควันทางด้านนั้นตัวละ 80 เหวินขอรับ"

"ข้าเอาอย่างละ 4 จิน เป็ด 2 ตัว คิดเงินเลยนะเถ้าแก่"

"ขอรับ ทั้งหมด 800 เหวินขอรับ"

เมิ่งซีไม่ต่อราคานางยิ้มแล้วจ่ายเงิน พร้อมกับรับสิ่งของมาใส่ตะกร้าแล้วเดินไปร้านอื่นต่อ

ครู่ต่อมา นางแวะร้านขนมพื้นบ้านซึ่งมีเด็ก ๆ รายล้อม มีขนมหลายอย่างให้เลือก และยังมีผลไม้เชื่อมและผลไม้อบแห้งอีกด้วย

"ขอผลไม้อบแห้งหนึ่งห่อ ผลไม้เชื่อมหนึ่ง แล้วก็ขนมสามอย่างนั้นรวมเป็นชุดเลย 2 ชุด"

"รอสักครู่นะเจ้าคะนายท่าน ข้าจะรีบห่อให้ตอนนี้เลยเจ้าค่ะ"

แม่ค้าสาววัยกลางคนยิ้มแฉ่ง แล้วรีบหยิบจับห่อของอย่างคล่องมือ

"ผลไม้อบแห้ง 25 เหวิน ผลไม้เชื่อม 20 เหวิน ขนม 2 ชุด 50 เหวิน รวมเป็น95 เหวินเจ้าค่ะนายท่าน"

เมิ่งซียื่นเงิน 100 เหวินให้แม่ค้า พร้อมกับบอกว่าไม่ต้องทอน พอได้ยินแบบนั้นคนฟังก็ยิ้มหน้าบาน เพราะสินค้าในร้านของนางถือเป็นของฟุ่มเฟือย มีเพียงบ้านคนมีเงินเท่านั้นที่จะซื้อกิน เช้านี้นางได้เปิดการขายประเดิมร้านด้วยยอดขายดี ๆ เช่นนี้ย่อมเป็นเรื่องน่าปลื้มใจ

นอกจากนั้นนางยังไปตระเวนซื้ออาหารม้าอีกหลายอย่าง ตามสูตรเสริมกำลังม้าที่เสี่ยวเอ้อของโรงเตี๊ยมให้มา เมื่อกลับมาถึงรถม้า เสี่ยวซือก็รีบวิ่งมารับตะกร้าจากมือของผู้เป็นนาย

"นายหญิง! ท่านรีบขึ้นไปพักบนรถม้าเถอะเจ้าค่ะ บ่าวเตรียมอาหารและน้ำไว้ให้ท่านแล้ว"

"ขอบใจเจ้ามาเสี่ยวซือ งั้นเราออกเดินทางกันเถอะ"

จากนั้นม้าทั้งสองตัวก็พาผู้เป็นนายเคลื่อนตัวออกจากเมืองตานหลี่ มุ่งหน้าตามทางไปยังทิศตะวันออกเมื่อไปยังเมืองฉางซาที่หมายของพวกเขา