All Chapters of ภรรยาห้าอีแปะ: Chapter 31 - Chapter 40

สำหรับนางแล้วไม่ว่าจะสามารถเข้าถึงการแข่งขันในรอบสุดท้ายได้หรือไม่ ล้วนไม่สำคัญ ขอเพียงบุตรสาวจวนกั๋วกงอย่างนางไม่ทำให้ท่านพ่อของตนและจวนเฉินกั๋วกงต้องขายหน้า เท่านี้นางก็พอใจแล้วแม้นางจะไม่อยากแสดงความสามารถให้สะดุดตาผู้คนจนไปต้องตาผู้หลักผู้ใหญ่หรือคุณชายจากตระกูลใด ให้มีอันต้องถูกทาบทามสู่ขอจากตระกูลสักตระกูล หรืออาจจะหลายตระกูล ทว่าที่อนุหานกล่าวมาก็มีเหตุผล ตัวนางเองก็ไม่อาจแกล้งทำตัวโง่เขลาไร้ความสามารถ ทำลายเกียรติภูมิของจวนเฉินกั๋วกง ทำให้บิดาของตนต้องอับอายขายหน้าผู้คนได้เช่นกันจะทำอย่างไรดีนะ...เซียงหรงคิดแล้วก็หนักใจเป็นอย่างยิ่งนางไม่น่าถูกคัดเลือกให้เข้าร่วมประชันขันแข่งชิงตำแหน่งโฉมงามยอดเมธีเช่นนี้เลย...ไม่ถูก ต่อให้มีใบเรียกตัวนางเข้าประชันขันแข็ง นางก็สมควรแกล้งป่วย สมควรยืนกรานคัดค้านพี่ชายใหญ่และน้องเล็กของตน ไม่ยอมตามใจพวกเขา ชักนำตนเองเข้าสู่การแข่งขันท่ามกลางความไม่พอใจของอนุหาน อนุจาง และพี่หญิงทั้งสองของตนเช่นนี้นี่กระมัง สิ่งที่ท่านอาจารย์ของนางเคยย้ำเตือนอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน...“เกิดเ

เซียงหรงเติบโตในเรือนหลัง ไม่เคยย่างเท้าออกมาสู่โลกภายนอก ไม่เพียงไม่เคยชินกับการออกมาอยู่ท่ามกลางฝูงชนให้ผู้คนวิพากษ์วิจารณ์ สองหูยังไม่เคยฟังเสียงผู้คนสบถบ่นก่นด่ามาก่อน จึงตกใจกลัวเป็นอย่างยิ่งทว่าเมื่อได้ยินว่ามีชื่อมารดาและจวนเฉินกั๋วกงถูกพาดพิง ยังไม่นับอีกว่าท่านลุงของนางก็ยังพลอยถูกกล่าวถึง เรื่องที่จะแกล้งกระทำตัวโง่เขลาเบาปัญญาด้อยความสามารถจึงถูกปัดทิ้งไปจากใจทันทีแม้วันนี้ตัวนางจะต้องมาเสียชื่อ นางก็ไม่เห็นว่าจะเป็นปัญหาอันใด แต่หากต้องพลอยทำให้มารดาที่ล่วงลับ บิดา และท่านลุง รวมทั้งจวนเฉินกั๋วกงพลอยเสียหน้าไปกับนางด้วยเช่นนี้ นางยอมไม่ได้!ไวเท่าความคิด เซียงหรงเงยหน้าขึ้นอ่านคำถามบนป้ายประกาศ “สิ่งใดกันที่อยู่กึ่งกลางระหว่างดินและฟ้า”อืม...คำถามที่เปิดโอกาสให้ผู้ตอบ ตอบได้อย่างอิสระเช่นนี้ ย่อมต้องอธิบายขยายความคำตอบของตนลงไปสักเล็กน้อยจึงจะดีเซียงหรงตวัดพู่กันเขียนคำตอบพร้อมคำขยายความอย่างรวดเร็ว แล้วยกมือขึ้น ส่งกระดาษคำตอบให้นางกำนัลที

“ถูกแล้ว...”จวิ้นหวังเฟยแย้มยิ้มก่อนค่อยๆ อธิบาย “เนื่องจากระยะนี้ไท่โฮ่วบรรทมไม่เป็นสุข มักทรงพระสุบินถึงก็แต่เรื่องร้ายๆ หวงโฮ่วซึ่งถูกเหล่าราชบัณฑิตกราบบังคมทูลเชิญให้เสด็จเป็นองค์ประธานในงานเทศกาลชมบุปผาเป็นผู้มีความกตัญญูเป็นอย่างยิ่ง ทรงคิดเผื่อไท่โฮ่ว ปรารถนาจะนำเอาทั้งสิ่งของ บทกวี และบทเพลงทั้งหลายเหล่านี้ ทูลถวายแก่ไท่โฮ่ว ด้วยหวังว่าสิ่งเหล่านี้จะช่วยให้ไท่โฮ่วสามารถบรรทมได้เต็มตื่น ไม่เอาแต่ทรงพระสุบินเช่นนั้นอีก ดังนั้น หัวข้อในการคัดเลือกเหล่าดรุณีเข้าประชันขันแข่งในงานเทศกาลชมบุปผาปีนี้ จึงเป็น ‘สิ่งที่ทำให้ใจสงบ’ ป้าสะใภ้รู้ดีว่าหรงเอ๋อร์ไม่ชอบความวุ่นวาย จึงได้คิดอ่านวางแผนการวานให้หรงเอ๋อร์ทุ่มเทแรงกายแรงใจปักผ้าผืนนั้นขึ้นมา...” จวิ้นหวังเฟยก้าวเข้ามาบีบมือเซียงหรงเบาๆ กล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเป็นอย่างยิ่ง “นี่นับเป็นครั้งแรกกระมังที่หรงเอ๋อร์ของพวกเราต้องออกมานอกจวนเช่นนี้ หรงเอ๋อร์คนดีคงหวาดกลัวไม่น้อยเป็นแน่ ครั้งนี้ป้าสะใภ้คิดน้อยเกินไปแล้ว...”“ท่านป้าสะใภ้อย่าได้กล่าวโทษตนเองเช่นนั้น ความหว

ผู้ออกปากปรามเห็นเช่นนี้แล้วก็ได้แต่ทอดถอนใจ บ่นพลางเบือนหน้าหนี “...ปากพวกเจ้านี่นะ...เอา เอา เชิญพวกเจ้าสนทนากันตามสบาย อีกไม่ถึงครึ่งเค่อยามก็จะเริ่มประลองหมากแล้วกระมัง ดูสิ เหล่านางกำนัลจากในวังเริ่มยกเบาะรองนั่ง โถใส่หมาก และกระดาน ออกมากันแล้ว ป้ายไม้ที่ใช้จับคู่ประชันฝีมือก็ถูกนำมาวางเรียงไว้รอเหล่าสาวงามมาเลือกหยิบแล้วเช่นกัน”“จริงสิ...การแข่งขันรอบที่สองใกล้เข้ามาทุกทีแล้ว” ผู้คน ณ บริเวณนั้นเริ่มหันเหความสนใจตาม“พวกเจ้าคิดว่าคุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกงผู้นั้นจะสามารถผ่านเข้า รอบที่สามได้หรือไม่?” จู่ๆ ก็มีเสียงอันเข้มขรึมทรงพลังฟังดูน่าเกรงขามอย่างน่าประหลาด ดังขึ้นจากเบื้องหลัง เหล่าคนที่เมื่อครู่เพิ่งจะสนทนาเรื่องคุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกงกันอย่างออกรส ต่างตกใจไม่น้อยหากนับกันตามเชื้อสายข้างมารดา ที่จริงแล้วคุณหนูสามท่านนี้ก็นับว่ามีสายเลือดราชวงศ์สกุลหลี่ไหลเวียนอยู่ในร่าง...เหล่าบุรุษช่างวิพากษ์วิจารณ์ค่อยๆ หันไปมองที่ต้นเสียงอย่างหวาดๆ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นเพียงบุรุษร่างสูงใหญ่ สวมชุดแดนใต้

อู๋ชิงชิงทอดถอนใจ นางเอ่ยเสียงนุ่ม “ตัวข้านั้นนับได้ว่าอายุรุ่นราวคราวเดียวกับพี่หญิงใหญ่ของท่าน ตามธรรมเนียมปฏิบัติแล้ว ผู้สูงอาวุโสสมควรให้เกียรติผู้น้อยเป็นผู้เริ่มก่อน” นางผายมือพลางเอ่ยด้วยท่าทีเคร่งขรึม จริงจัง “คุณหนูสาม เชิญ”เซียงหรงเคยได้ยินธรรมเนียมประเภทนี้จากทั้งท่านอาจารย์ชราทั้งสองและจวิ้นหวังเฟยผู้เป็นท่านป้าสะใภ้ของตน จึงค้อมศีรษะยิ้มรับด้วยรอยยิ้มสดใสเจิดจ้า ก่อนวางหมากในตำแหน่งที่ท่านอาจารย์ชราของนางมักชอบวางเป็นประจำกล่าวถึงฝีมือการเดินหมากของนางแล้ว...ที่จริงแล้วฝีมือหมากของนางทิ้งห่างท่านอาจารย์ทั้งสองมานานแล้ว แม้ยามนี้ผู้เก็บตัวในเรือนหลังเรื่อยมาอย่างนางยังไม่อาจกล่าวว่าตนเองคือผู้เยี่ยมยุทธ์ด้านการเดินหมาก ด้วยยังไม่เคยได้ประลองฝีมือกับผู้ใดนอกเหนือไปจากท่านอาจารย์ทั้งสองและป้าสะใภ้ ทว่าตัวนางก็ค่อนข้างแน่ใจ ว่าตนเองมีฝีมือการเดินหมากไม่ด้อยไปกว่าเหล่าบัณฑิตผู้เขียนตำราหมากขั้นสูงของเทียนจินเราสำหรับนางแล้ว ยามนี้...แม้จะไม่อยากออกจากการแข่งขันในรอบนี้ ให้บิดา ป้าสะใภ้ และจวนเฉินกั๋วกงของตนต้องอับอายขายหน้า ทว่