All Chapters of ภรรยาห้าอีแปะ: Chapter 61 - Chapter 70

เฉินเซียงหรงยืนอยู่กลางลานแข่งขันด้วยชุดผ้าไหมสีฟ้าปักลายดอกเหมยละเอียดอ่อน ดวงหน้าของนางสงบนิ่ง ทว่าดวงตาคู่งามเปล่งประกายแห่งสมาธิและความมั่นใจเบื้องหน้านางยามนี้มีม้วนกระดาษเซวียนจื่อที่ถูกจับขึงตั้งฉากกับพื้น แขวนไว้ด้วยเส้นเชือกเกลียวทองอันบางเบา ซ้ายมือมีโต๊ะที่ตั้งฉินเอาไว้สายลมพัดดอกเหมยพร่างพรู เซียงหรงยกพู่กันขึ้นด้วยมือขวา พลันปลายนิ้วของมือซ้ายก็เริ่มดีดสายพิณ เพลงที่บรรเลงเป็นทำนองที่รื่นหู ทว่ามีความลึกล้ำคล้ายสะท้อนธรรมชาติ ดั่งสายลมที่พัดผ่านเหล่าดอกเหมยบนภูเขาหิมะปลายพู่กันตวัดไปตามเสียงพิณราวกับเป็นส่วนหนึ่งของท่วงทำนอง นางก้าวขยับไปมาอย่างพลิ้วไหว อาภรณ์ปลิวตามลมเบา ๆ มือหนึ่งดีดฉินคลอคล้ายบอกเล่าเรื่องราวของสายลมและสายฝน อีกมือลากปลายพู่กันสร้างเส้นสายของภาพบนกระดาษ ขณะดีดพิณ นางหมุนตัว ตวัดพู่กันเป็นเส้นโค้งที่งดงามราวกวางน้อยกำลังโลดแล่นในหุบเขาภาพบนกระดาษเซวียนจื่อเริ่มชัดเจนขึ้น เป็นภาพของดอกเหมยยืนต้นท่ามกลางหิมะโปรยปรายภาพนี้ไม่เพียงสะท้อนถึงความงดงามของธรรมชาติ แต่ยังเปี่ยมด้วยความหมายลึกซึ้ง เหมือนบอกเล่าถึงจิตใจของ

เวลาผ่านไปได้ไม่นาน หลังจากตรวจดูจนแน่ใจ หมอหญิงที่มีความเชี่ยวชาญสูงสุดก้าวออกมาพร้อมกับสีหน้าจริงจัง “ทูลหวงโฮ่ว เรียนราชบัณฑิตและสักขีพยานทุกท่าน ข้าในนามหมอหลวงหญิงผู้ตรวจสอบ ขอประกาศว่าผลการตรวจสอบพรหมจรรย์ คุณหนูสามแห่งจวนเฉินกั๋วกงยังคงบริสุทธิ์ผุดผ่อง หาได้แปดเปื้อนราคีคาวดังที่ถูกกล่าวหาไม่!” ทันทีที่คำกล่าวนั้นถูกประกาศ เสียงซุบซิบในลานพลันเงียบสงบลง เหล่าผู้คนที่เคยวิพากษ์วิจารณ์กลับกลืนไม่เข้าคายไม่ออก บางคนเริ่มกล่าวขอโทษอย่างกระอักกระอ่วน ไท่โฮ่วตรัสด้วยสุรเสียงเรียบเรื่อย ทว่าทรงอำนาจ “เรื่องนี้ควรเป็นบทเรียนแก่ทุกคน อย่าให้ข่าวลือที่ไร้หลักฐานกลายเป็นอาวุธทำลายเกียรติของสตรีอีกต่อไป” สวีหวงโฮ่วค้อมศีรษะคารวะแม่สามีอย่างนบนอบ “เสด็จแม่กล่าวได้ถูกต้องแล้วเพคะ” พระนางผินหน้ากลับมาถอดปิ่นหงส์ทองคำอันหนึ่งออกส่งให้นางกำนัลคนสนิท ประกาศด้วยเสียงอันดัง “คุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกงเปรียบดังทองแท้ไม่กลัวไฟ งดงามกล้าหาญ นับเป็นแบบอย่างที่ดีของสตรีเยาว์วัย มอบปิ่นหงส์ทองคำประดับมุกหยกเป็นรา

กลางฤดูใบไม้ผลิ สวนดอกเหมยในจวนเฉินกั๋วกงงดงามจับใจ กลีบดอกที่โรยตัวล้อสายลมเหมือนม่านโปรยขาวบาง ประดับพื้นหญ้าจนดูคล้ายพรมบุปผาแสนงาม เซียงหรงนั่งอยู่บนม้านั่งไม้ไผ่ใต้ร่มเหมย หวังว่าจะได้ใช้ช่วงเวลาสงบอ่านตำราเพลงพิณเล่มโปรดซู่ซินซึ่งยืนอยู่ไม่ไกล เห็นนายสาวของตนแววตาจดจ่อ ทว่าแก้มป่องเล็กน้อย ราวกับครุ่นคิดไม่เลิกเกี่ยวกับเหตุการณ์ในงานประชันโฉมงามยอดเมธี นางไม่กล้าเอ่ยขัดจังหวะ ได้แต่ยืนถือถาดน้ำชาในมือ รอจนกว่าเซียงหรงจะเรียกเนิ่นนานจากนั้น นางจึงค่อยได้ยินเสียงฝีเท้าแว่วมาซู่ซินหันไปมอง ขมวดคิ้วเล็กน้อย ผู้ใดกัน ต้องมารบกวนตอนที่คุณหนูกำลังจะได้อยู่อย่างสงบทุกทีสิน่านับตั้งแต่นายสาวของนางได้ชื่อว่าเป็นโฉมงามยอดเมธีของปีนี้ ชีวิตในเรือนก็เริ่มสุขสงบลงมากยิ่งขึ้น แม้จะเริ่มมีเทียบเชิญให้ไปร่วมชุมนุมงานกวี หรือเล่นดนตรีชมบุปผา ร่ำสุราแต่งกลอนกับเหล่าบัณฑิตสุภาพชนทั้งหลาย ทั้งชื่อเสียงที่เคยเสียหายก็กลับมาดีแล้วจากการพิสูจน์ความบริสุทธิ์ต่อหน้าธารกำนัลในครานั้นยิ่งผู้พิสูจน์คือหมอหญิงและนางกำนัลในวัง มีไท่โฮ่วและหวงโฮ่วเป็นประธาน ใครเล่าจะกล้าแย้งว่าการพิสูจน์ไม่เป็นไปอย่างชอบธ

สีหน้าของหลี่จือหลินพลันมืดครึ้มขึ้นมาทันที เมื่อนางกล่าวถึงเรื่องน่ากลัวที่อาจเกิดขึ้น“อย่าได้พูดเช่นนั้น”เป็นความผิดของเขาเอง หากครั้งนั้นเขาไม่รีบร้อนจากไปชายแดน หรืออย่างน้อยๆ ก็กระทำการอย่างระมัดระวังรอบคอบกว่าในตอนนั้นสักหน่อย หรงเอ๋อร์ของเขาคงไม่ต้องถูกผู้คนเข้าใจผิดมาเนิ่นนานถึงเพียงนี้หากนางทำเช่นนั้นจริง... แค่คิดหลี่จือหลินก็จิตใจร้อนรุ่มไปหมดเซียงหรงไม่ได้ใส่ใจท่าทีนั้น “ข้าก็ไม่ได้อยากจะพูดให้ท่านไม่สบายใจ เพียงแต่อยากบอกว่าเรื่องชื่อเสียงอะไรนั่น ไม่ใช่สิ่งที่ข้าให้ความสำคัญเลยแม้แต่นิดเดียวต่างหาก” นางยิ้มแย้มอ่อนหวาน กิริยาอาการดูสงบและผ่อนคลาย ทว่าในใจกลับกระหยิ่มยิ้มย่องอย่างที่สุดไม่รู้หรอกว่าคนอื่นๆ ที่ถูกตราหน้าว่าถูกพรากพรหมจรรย์ตั้งแต่ยังเยาว์จะรู้สึกย่ำแย่เพียงใด สำหรับนาง ชื่อเสียงเสียหายนั่นกลับเป็นเกราะกำบังชั้นดี ช่วยปกป้องไม่ให้ผู้คนที่นางไม่ประสงค์ให้เข้าใกล้เข้ามายุ่งเกี่ยวกับนาง ชีวิตในเรือนหลังในแต่ละวันช่างสงบสุขเป็นอย่างยิ่งเฮ้อ...คิดแล้วก็เสียดายหน่อยๆ ที่ต้องเสีย

ซู่ซินหัวเราะเบาๆ เมื่อได้ยิน"แต่คุณหนูเจ้าขา จวิ้นหวังจ๋างจื่อของพวกเรา...เอ้อ...ข้าหมายถึงของคุณหนูเจ้าค่ะ”“พี่ซู่ซิน!”ซู่ซินกระแอมไอ กลั้นยิ้ม“คุณหนูเจ้าขา...จนป่านนี้แล้วท่านยังไม่รู้ใจจวิ้นหวังจ๋างจื่ออีกหรือเจ้าคะ นับตั้งแต่กลับเมืองหลวงมา จวิ้นหวังจ๋างจื่อก็สารพัดจะหาข้ออ้างแวะเวียนมาหาท่านไม่ได้หยุด หากท่านไม่ออกเรือน จวิ้นหวังจ๋างจื่อที่ไหนจะยอมรามือ เช่นนี้แล้วคุณหนูจะปล่อยให้จวิ้นหวังจ๋างจื่อคอยตามติดท่านไปอีกกี่ปี?"เซียงหรงตอบอย่างจริงจัง “อืม...สักสี่สิบปีกระมัง”ไม่แน่ว่าพอเข้าปีที่สาม จิตใจเขาอาจเปลี่ยนผัน หันไปชอบพอผู้อื่นแล้วก็เป็นได้!“จวิ้นหวังจ๋างจื่อประกาศต่อหน้าไท่โฮ่ว หวงโฮ่ว และผู้คนมากมายชัดเจนถึงเพียงนั้น คงไม่ยอมรามือจากคุณหนู ซ้ำคงไม่ยอมรอนานถึงเพียงนั้นหรอกเจ้าค่ะ”เซียงหรงนิ่งงันไปชั่วขณะ ก่อนจะตอบเสียงเบา "ไม่รามือแล้วอย่างไร หากข้าหนีไปบวชชี ต่อให้เป็นจวิ้นหวังจ๋างจื่อก็คงทำอะไรไม่ได้แล้วกระมัง..."“ท่านว่าเขาจะปล