บทที่ 62

บรรยากาศในลานประชันฝีมือยังคงคึกคักหลังจากการแสดงของยอดหญิงงามทั้งห้าสิ้นสุดลง เมื่อถึงเวลาลงคะแนน ป้ายไม้กลับถูกมอบให้แก่สตรีที่ไม่ได้อยู่ในสายตาผู้ใดมาก่อนอย่างคุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกง เฉินเซียงหรง กองป้ายสูงเกือบสามเท่าตัวคนทำให้นางกลายเป็นผู้ชนะไปอย่างขาดลอย ได้ครอบครองตำแหน่งโฉมงามยอดเมธีในปีนี้

เซียงหรงยิ้มน้อยๆ อย่างสงบเสงี่ยมเช่นเดิม นางเองก็รู้สึกดีใจไม่น้อย แต่ไม่ได้เสียกิริยาเพียงเพราะเสียงปรบมือกึกก้องแต่อย่างใด

ทว่าเพียงครู่เดียว ก็ได้ยินเสียงเย้ยหยันจากใครบางคนในกลุ่มฝูงชนที่มาชมการแข่งขัน

“โฉมงามยอดเมธีในปีนี้ เป็นเพียงสตรีที่แปดเปื้อนราคีคาว! น่าอับอายยิ่งนัก!” 

เสียงคำกล่าวหยามเหยียดนั้นไม่ดังมาก แต่ชัดเจนพอที่จะทำให้ทั้งลานแข่งขันเงียบลง

สีหน้าของเฉินกั๋วกงทั้งเจ็บแค้นทั้งโศกสลด เช่นเดียวกับอนุหาน หานชิงเยว่ ที่ลุกขึ้นมาในทันใด

“ผู้ใดกล่าวหาบุตรีข้า! คุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกง!” นางตะเบงเสียง ยิ่งเอ่ยก็ยิ่งดัง “องครักษ์จวนสกุลเฉินอยู่ที่ใด รีบตามหาตัวคนพูดเดี๋ยวนี้! ข้าจะทำให้แน่ใจว่ามันจะไม่ได้พูดพล่อยๆ ออกมาอีก!”

ท่าทางเฉียบขาดและผดุงความยุติธรรมเรียกสายตาชื่นชมจากบรรดาสตรีบรรดาศักดิ์ได้มากมาย ภายในใจอนุหานกระหยิ่มยิ้มย่องไม่หยุด

ชื่นชมข้าสิ ฮึ! พวกโง่เง่า พวกเจ้าไม่มีทางหาคนพูดเจอหรอก ก็เขาเป็นคนของข้าเองนี่!

คนอื่นๆ เริ่มจับกลุ่มวิพากษ์วิจารณ์กันเสียงดัง บ้างก็พยักหน้าเห็นด้วย บ้างกลับหันไปซุบซิบเรื่องราวในอดีตเกี่ยวกับคุณหนูสาม เฉินเซียงหรง ทว่ามีผู้คนที่เฉลียวฉลาดไม่น้อยเริ่มคิดตามนัยแห่งคำพูดของอนุหาน

เพียงห้ามไม่ให้พูด...ไม่ได้ปฏิเสธว่าไม่ใช่ความจริง

ช่างเป็นสตรีที่จิตใจน่ากลัวยิ่งนัก

ระหว่างนั้น บรรดาราชบัณฑิตผู้ทรงภูมิ ซึ่งเป็นคณะกรรมการในงานครั้งนี้เริ่มกระซิบหารือกันอย่างเคร่งเครียด ก่อนที่หัวหน้าราชบัณฑิตที่มากด้วยความน่าเกรงขามจะลุกขึ้นกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น  “ราชบัณฑิตทุกท่านได้ลงความเห็นกันแล้ว ว่าความบริสุทธิ์หรือไม่บริสุทธิ์นั้น อยู่ที่ใจใช่ร่างกาย! โฉมงามยอดเมธีนั้นคือตำแหน่งที่มอบให้สตรีงดงามทรงภูมิอันดับหนึ่งของเทียนจินเรา มิได้วัดกันที่เรื่องอื่นเรื่องไหน หากเป็นสตรีที่เฉลียวฉลาด ไม่ว่าร่างกายจะเป็นอย่างไร ก็ย่อมนับได้ว่าเป็นปราชญ์เมธี!” 

คำกล่าวนั้นแม้จะทรงพลัง แต่ก็ไม่ได้ทำให้เสียงซุบซิบลดลงเลยแม้แต่น้อย ทว่าเฉินเซียงหรงที่ยืนสงบนิ่งอยู่กลางลานแข่งขันกลับนิ่งงัน

ข้าไม่หาเรื่อง เรื่องก็มาหาข้าจริงๆ เลย!

หากนางไม่แสดงตน ข่าวคาวนี้ย่อมเป็นเกราะบังไม่ให้ตระกูลใดต้องการได้ตัวนาง นับแต่นี้นางจะได้เป็นอิสระดังใจหมาย...

แต่อิสระจะมีประโยชน์ใดหากต้องแลกมาด้วยความสุข เกียรติยศ และศักดิ์ศรีของคนอื่นนอกเหนือจากนาง

คนที่กล้าทำลายชื่อเสียงของบิดานาง ว่าร้ายการอบรมสั่งสอนของมารดานาง เหยียบย่ำใบหน้าของจวนตระกูลเฉินเช่นนี้ นางยังจะปล่อยให้ลอยนวล ไม่ตอบโต้ เพียงเพราะเห็นแก่อิสระของตนเองได้หรือ

นางทำไม่ได้

เฉินเซียงหรงเงยหน้าขึ้น ก่อนส่งเสียงอย่างองอาจ

“หม่อมฉันทูลขอต่อไท่โฮ่ว หวงโฮ่ว และขอกล่าวต่อเหล่าราชบัณฑิตทุกท่าน ณ ที่นี้” นางเอ่ยเสียงดังชัดเจน ดวงตาหงส์คู่งามแฝงไว้ด้วยความมุ่งมั่นที่ไม่มีใครลบล้างได้ “แม้ตำแหน่งโฉมงามยอดเมธี จะไม่เกี่ยวพันถึงเรื่องความบริสุทธิ์หรือแปดเปื้อนราคีคาว แต่เด็กสาวเช่นหม่อมฉัน และจวนเฉินกั๋วกง ไม่อาจแบกรับคำปรามาสที่ไร้หลักฐานเช่นนี้ได้” 

ผู้คนในลานเริ่มซุบซิบกันเสียงดังขึ้น แต่เซียงหรงยังคงยืนหยัดอย่างมั่นคง 

“เพื่อพิสูจน์ความจริง หม่อมฉันทูลขอให้หวงโฮ่วโปรดประทานคำสั่งให้มีการตรวจสอบความบริสุทธิ์ของหม่อมฉัน โดยหมอหญิงและนางกำนัลผู้เชี่ยวชาญ ณ ที่นี่ และเวลานี้ ขอทรงมีเมตตาด้วยเพคะ”

ความกล้าหาญและเด็ดเดี่ยวของเซียงหรง ทำให้หวงโฮ่วทรงมองนางด้วยความชื่นชมอย่างปิดไม่มิด พระนางเหลียวสบพระเนตรแม่สามี เมื่อเห็นสวีไท่โฮ่วพยักหน้าน้อยๆ ก็กล่าวด้วยเสียงดังฟังชัด “ได้! ถ่ายทอดคำสั่ง จัดเตรียมพื้นที่ศาลากลางน้ำให้กลายเป็นห้องตรวจ นำหมอหลวงหญิงและหมอหญิงผู้เชี่ยวชาญ นางกำนัลอาวุโสมาทำการตรวจสอบความบริสุทธิ์ของคุณหนูสาม หากนางยังคงไร้ราคีจริง ข้าจะคืนความบริสุทธิ์ให้นางเอง”

ใช้เวลาไม่นาน ศาลากลางน้ำก็ถูกผ้าหนาสีเข้มพันรอบ กลายเป็นห้องตรวจสอบ ผู้คนต่างส่งเสียงฮือฮา เพราะได้เห็นการเตรียมการตั้งแต่ต้นจนจบ เรียกว่าไม่อาจเล่นตุกติกได้อย่างแน่แท้

เซียงหรงเดินเข้าสู่ห้องที่ถูกจัดเตรียมไว้โดยสง่างาม หัวใจนางแม้จะสั่นไหวด้วยความอับอาย แต่ก็ยังมั่นคงในความจริง นางรู้ดีว่าตัวเองบริสุทธิ์ ทว่าความกล้าที่จะยืนหยัดเพื่อความจริงย่อมสำคัญยิ่งกว่า