All Chapters of ภรรยาห้าอีแปะ: Chapter 71 - Chapter 80

“หืม”ร่างใหญ่โตของเขาแนบชิดนางอย่างรวดเร็ว มือข้างหนึ่งคว้าข้อมือบอบบางของนางเอาไว้แน่น คำพูดที่หลุดออกจากปากเขา ฟังราวกับเป็นห่วงกังวลเหลือแสน“ระวัง! เดี๋ยวเจ้าหกล้ม”"ที่ต้องระวังที่สุดก็คือท่านต่างหาก!" นางถอยหนี ดึงแขนกลับแทบไม่ทัน "ท่านจงใจใช่หรือไม่?"หลี่จือหลินกล่าวอย่างจนใจ “เจ้าเข้าใจข้าผิดแล้วจริง ๆ น้องหญิง... แต่เอาเถิด หากเจ้าจะคิดเช่นนั้น ข้าก็ยินดีรับ”            เซียงหรงวางพู่กัน ทั้งใบหน้าและผิวกายแดงก่ำ โทสะและความอับอายแล่นพล่านไปทั่วร่าง“ท่าน...ท่านมัน!!!”“หืม...ข้าเป็นอย่างไรหรือ” เขายิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบเศษกลีบดอกเหมยที่ติดอยู่บนเส้นผมนาง “ดอกไม้สวย แต่ไม่เท่ากับเจ้าเลย”เซียงหรงถอยหลังอีกก้าวทันที แต่หลี่จือหลินไม่ปล่อยให้นางถอยหนี เขาขยับตาม “หรงเอ๋อร์ อยู่นิ่งหน่อย ยังเหลือกลีบดอกไม้อีก”“บอกว่าอย่าเรียกหรงเอ๋อร์”“น

มาเยือนจวนกั๋วกงคราใด โดยเฉพาะครั้งนี้...หลี่จือหลินสุขใจนักทว่าเหล่าพี่หญิงน้องหญิงของเซียงหรงที่ต่างลอบเฝ้ามองอยู่ไกลๆ กลับรู้สึกตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิงในใจพวกนางยามนี้เหมือนมีหม้อน้ำเดือด ทั้งไม่อาจสงบใจและไม่อาจยินยอม“น่าชังนัก คงเพราะทั้งได้รับปิ่นหงส์พระราชทานจากหวงโฮ่ว ทั้งยังใกล้จะได้ไต่ขึ้นสู่ที่สูงเป็นว่าที่จวิ้นหวังเฟยกระมัง จึงได้กล้าวางท่าเช่นนั้น กล่าววาจาเช่นนั้น หึ...ก็แค่มารยาแสร้งปล่อยเพื่อจับชั้นต่ำ ดูก็รู้แล้วว่ากำลังพยายามดึงดูดความสนใจของพี่จือหลินจะแย่!” คุณหนูห้าของจวนเฉินกั๋วกง เฉินเหม่ยเซียง บิดผ้าเช็ดหน้าในมือจนยับยู่ สองตาจ้องมองภาพพี่ชายจวิ้นหวังจ๋างจื่อคอยรินน้ำชาและส่งขนมให้พี่หญิงสามแพศยาของตนอย่างริษยาชิงชังยิ่งเห็นภาพบาดตา เฉินเหม่ยเซียงก็ยิ่งห้ามปากตนเองไม่ได้นางพึมพำเสียงสั่น “ทั้งๆ ที่ก็เป็นบุตรสาวกั๋วกงเช่นเดียวกัน รูปโฉมก็หาได้แตกต่างกันสักเท่าใด หนำซ้ำพวกเราเหล่าพี่น้องล้วนได้เข้าเรียนในสำนักศึกษาอันยิ่งใหญ่ แตกต่างจากนาง...กับแค่โชคดีได้ครองตำแหน่งโฉมงามยอดเมธีในปีนี้แล้วอย่างไร? นางที่เป็นเพียงสตรีในเรือนหลัง ทั้งชีวิตแทบไม่เคยก้าวขาออกจากจ

ไม่นานเท่าที่นางวาดหวัง บิดาก็จัดเตรียมงานเลี้ยงเล็กๆ ต้อนรับการเดินทางมามอบสินสอดอย่างเป็นทางการของตำหนักจวิ้นหวังเซียงหรงถูกซู่ซินและเหล่าสาวใช้จับแต่งตัวอยู่นาน กว่าที่พวกนางจะยอมรามือ ก็เป็นตอนที่บนศีรษะของนางมีปิ่นล้ำค่างดงามที่ไม่คุ้นตาชุดหนึ่งประดับประดาอยู่เต็มไปหมด“ก็แค่การรับสินสอดเท่านั้น เหตุใดจึงถึงกับต้องจัดงานเลี้ยงต้อนรับ”ซู่ซินอมยิ้มตอบ “บ่าวได้ยินมาว่าจวิ้นหวัง จวิ้นหวังเฟย และจวิ้นหวังจ๋างจื่อจะเป็นผู้นำสินสอดมามอบให้ด้วยตนเองเจ้าค่ะ”เซียงหรงอดบ่นงึมงำไม่ได้ “ได้ยินว่าโดยปกติแล้ว ยามมอบสินสอด ฝ่ายชายเพียงส่งแม่สื่อ พ่อบ้าน หรือใครสักคนมามอบสินสอดให้บ้านฝ่ายหญิงเท่านั้นก็ได้ไม่ใช่หรือ”“เพราะตำหนักจวิ้นหวังเห็นความสำคัญของคุณหนูอย่างไรละเจ้าคะ”ฟังคำตอบจากซู่ซินแล้ว เซียงหรงก็ได้แต่ทอดถอนใจ“เหตุใดเรื่องดีๆ เช่นนี้ ไม่ตกไปถึงผู้ที่ต้องการเล่า ข้ากลับไม่อยากได้รับ ‘ความสำคัญ’ เช่นนี้จากผู้ใดทั้งนั้น”“คุณหนู...” ซู่ซินได้แต่ยิ้มอย่างอ่อนใจ “เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว เลิกคิดเรื่องอยู่เป็นสาวเทื้อเถิดเจ้าค่ะ”“พี่ซู่ซินยังทำได้ เหตุใดข้าจะทำไม่ได้”“ล้อบ่าวหรือเจ้าคะ”

จวิ้นหวังเห็นท่าทีบุตรชายแล้วก็พลันหัวเราะ เอ่ยอย่างอารมณ์ดี“บุตรชายของข้าเองก็นับเป็นผู้รักในรสสุราผู้หนึ่งเช่นกัน แม้ปกติยามอยู่ในสนามรบจะไม่แตะต้องสุรา ทว่ายามเสร็จสิ้นสงคราม เป็นต้องร่ำสุราบรรเลงฉินอยู่ผู้เดียวทุกครั้ง”“ดื่มผู้เดียวหรือ” เฉินจิ้งอี้ถามอย่างแปลกใจ“ถูกแล้ว” หลี่จือหลินยิ้มน้อยๆเฉินจิ้งอี้แย้มยิ้ม พอใจยิ่ง “คาดไม่ถึงว่าจวิ้นหวังจ๋างจื่อกับข้าจะคล้ายคลึงกันถึงเพียงนี้”เซียงหรงพลันเข้าใจทันที ที่แท้ก็เพราะต้องการจะ ‘ดูคน’ จริงๆ ด้วย! เซียงหรงมองจอกสุราลูกเหมยตรงหน้าอย่างใคร่รู้ท่านอาจารย์ชายของนางเองก็เป็นผู้ชราที่รักในรสสุราผู้หนึ่ง ครั้งหนึ่งขณะสอนนางแยกแยะกลิ่นสุรา ท่านอาจารย์ของนางกล่าวว่าสุราลูกเหมยเป็นสุรารสอ่อน ซ้ำยังมีฤทธิ์เป็นยา สตรีเช่นนางจะดื่มสักจอกสองจอกก็ไม่เป็นไร ย่อมไม่เมามายเทียนจินเป็นแผ่นดินที่เปิดกว้าง ค่อนข้างให้อิสระสตรี หากวันนี้นางจะลองชิมรสสุรา...เฉินเหม่ยเซียงถามขึ้นราวกับรู้ใจ &ld

เซียงหรงไม่รู้แล้วว่ายามนี้เกิดสิ่งใดขึ้น รู้เพียงยามนี้ร้อนนัก ทั้งร้อนทั้งอึดอัดจนแทบทนไม่ไหวนางพยายามจะปลดถอดเสื้อคลุมตัวนอกที่ทั้งใหญ่และเกะกะออก ทว่ากลับโดนรวบข้อมือไว้“จะทำยังไงกับเจ้าดีนะ” น้ำเสียงที่คุ้นหูนี้ทำให้เซียงหรงจดจำได้ทันที“หลี่...จือหลิน...” นางพยายามเพ่งสายตา เมื่อเห็นว่าเป็นเขาจริงๆ ก็โล่งใจโล่งใจ ทั้งๆ ที่ไม่ควรโล่งใจ“ข้ารู้สึก...ไม่ดีเลย...” เซียงหรงพยายามตั้งสติ “พาข้า...กลับเรือนที...”“กินยานี่ก่อน” หลี่จือหลินพยายามกรอกยาจากขวดใบเล็กให้นาง“ไม่...ยาอะไร...”“เหตุใดคนอื่นให้กินให้ใช้อะไร รับง่ายนัก แต่พอเป็นคู่หมั้นอย่างข้าเจ้ากลับระแวงระวัง”เซียงหรงเม้มริมฝีปากแน่น จะอย่างไรก็ไม่ยอมกลืนของที่ไม่รู้ว่าคืออะไรกันแน่หลี่จือหลินถอนหายใจอย่างระอา“อย่าโทษข้าทีหลังก็แล้วกัน” เขากรอกยาเข้าปากตนเองก่อนจะบังคับ ‘ป้อน’ ให้นางอย่างจนใจ“อึ...อื้อ...” เซียงหรงพ