All Chapters of ภรรยาห้าอีแปะ: Chapter 81 - Chapter 90

“ล้วนเป็นครอบครัวเดียวกัน คุณชายใหญ่เกรงใจเกินไปแล้ว” จวิ้นหวังกล่าวเสียงนุ่ม“ถูกแล้ว” จวิ้นหวังเฟยยิ้มน้อยๆ พลางกล่าวเสริม “ธรรมดาสตรีที่ยังเยาว์นักก็เป็นเช่นนี้ ป้าสะใภ้ได้แต่หวังว่าอาการของคุณหนูใหญ่จะดีขึ้นในเร็ววัน”เห็นเฉินจิ้งอี้ค้อมศีรษะน้อมรับคำกล่าวเหล่านั้นด้วยสีหน้าสะท้อนสะเทือนใจนัก ผู้คนที่เหลือในโถงจัดงานก็ได้แต่ทอดถอนใจบุตรสาวบุตรชายจวนเฉินกั๋วกงที่เกิดจากภรรยาเอกที่ล่วงลับ กับอนุทั้งสาม ช่างแตกต่างกันลิบลับ ทายาทตระกูลนี้นอกจากคุณชายใหญ่ เฉินจิ้งอี้ คุณชายสาม เฉินจิ้งเสียน คุณหนูสาม เฉินเซียงหรง ที่เหลือแม้ภายนอกจะดูดี ที่แท้แล้วกลับไม่ได้ความ ช่างน่าเสียดายรูปลักษณ์ที่งดงามและพื้นเพยิ่งนักข้างฝ่ายเรือนเหมยฮวา ทันทีที่ถึงที่หมาย เฉินชิวเยว่รีบสอบความสาวใช้เสียงขุ่น “เสียงเอะอะโวยวายเมื่อครู่มาจากที่ใด?”“สะ...เสียงบ่าวเองเจ้าค่ะ...”“จวนเรากำลังต้อนรับแขกเหรื่อ ไม่รู้หรือ! เกิดเรื่องไม่ดีใดกันแน่ เหตุใดต้องหวีดร้องโวยวายเช่นนั้น!”“คะ คือ

ไม่ทันที่จางเหม่ยเหม่ย หานชิงเยว่ และเฉินชิวเยว่จะได้เอ่ยอะไร ในห้องกลับมีเสียงบุรุษสบถบ่นไม่เป็นภาษา เมื่อมองไปตามเสียงก็เห็นว่าเสียงนั่นไม่ได้เกิดจากคนเพียงหนึ่ง แต่มีถึงสองนอกจากบนเตียงแล้ว ในห้องยังมีบ่าวชายนอนเปลือยร่างกองอยู่ที่มุมห้องอีกสองคน!จางเหม่ยเหมยคิดจะเดินไปปิดประตู ซ่อนภาพอันน่าอุจาดนี้จากคนทั้งหมด ทว่าไม่ทัน“ผู้ใดมั่วสุมอยู่ในห้อง กระทำเรื่องต่ำทรามในวันดีๆ ของน้องสาวข้า ใส่ร้ายป้ายสีน้องสาวข้า ไปลากตัวออกมาให้หมด!”สิ้นเสียงเฉินจิ้งอี้ องครักษ์ที่ล้วนเป็นคนของเฉินจิ้งอี้ก็ปราดเข้ามาในห้องจางเหม่ยเหมยรีบควานหาเสื้อผ้ามาคลุมร่างให้บุตรสาว แม้จะคับแค้นใจก็ทำได้เพียงตวัดสายตามองสองแม่ลูก หานชิงเยว่ เฉินชิวเยว่ อย่างอาฆาตมาดร้ายชั่วอึดใจนั้น นางตะโกนเสียงดัง “คุณชายใหญ่ บุตรสาวของข้าถูกคนชั่วทำร้าย ยามนี้ยังคงไม่ได้สติ ตัวนางในยามนี้ ปกป้องตนเองก็ยังทำไม่ได้ แล้วจะเอาปัญญาที่ใดไปใส่ความคุณหนูสามของท่าน!” ในเมื่อยามนี้ตระกูลนางตกต่ำไม่อาจพึ่งพาได้ อีกทั้งในจวนก็ไร้ผู้รักใคร่ให้ความคุ้มครอง หากวันนี้นา

ถัดจากส่งสินสอดให้เจ้าสาว ก็คือพิธีหมั้นหมายเพื่อให้ผู้คนเห็นว่าแม้จวนเฉินกั๋วกงจะเกิดเรื่อง ก็ไม่ได้กระทบถึงสถานะของว่าที่เจ้าสาวและความสัมพันธ์อันดีระหว่างตำหนักจวิ้นหวังกับจวนตระกูลเฉิน หลังจากแบกเรื่องทุกข์ใจนี้เข้าวังไปขอพระราชทานคำแนะนำจากฝ่าบาทเป็นนัยว่าจะขอพระราชทานอนุญาต และฝ่าบาทก็พระราชทานคำแนะนำให้ “จัดงานเลี้ยงรับขวัญว่าที่ลูกสะใภ้ให้ยิ่งใหญ่สักหน่อย” สมใจ ทั้งยังมอบอักษรภาพมงคล ‘ฝู’ ที่สื่อถึงมิ่งมงคลและความสุขมาให้ จวิ้นหวังก็มอบหมายให้จวิ้นหวังเฟยจัดเตรียมงานเลี้ยงฉลองการหมั้นหมายใหญ่โต ทั้งยังทำบุญแจกทานให้เหล่าคนยากไร้เมื่อเห็นว่าตำหนักจวิ้นหวังทั้งยิ่งใหญ่มั่งคั่งและได้รับความโปรดปรานจากฝ่าบาทเพียงใด ในวันยกน้ำชาหมั้นหมาย คนมากมายแม้ไม่ได้รับเชิญเข้าร่วมงานเลี้ยงก็ยังส่งพ่อบ้านและคนสนิทให้นำของขวัญและคำอวยพรมามอบให้ ด้านหน้าตำหนักจวิ้นหวังเถี่ยเม่าจื่อทิศบูรพามีผู้คนหลั่งไหลมาร่วมแสดงความยินดีมืดฟ้ามัวดิน หลังจากพิธีหมั้นหมายอันยิ่งใหญ่เป็นที่ประจักษ์ หลี่จือหลินก็ไม่คิดถอยห่างจากเฉินเซียงหรงแม้

บุตรสาวคนรองที่ถูกทำร้าย หากไม่กรีดร้องไวยวายก็ร่ำไห้ เพียงมีคนเผลอเอ่ยถึงเรื่องวันนั้นให้ได้ยินก็ถึงขั้นจะวิ่งโหม่งเสาปลิดชีวิต บ่าวชายเหล่านั้นที่รุมทำร้ายบุตรสาวคนรองต่างชิงฆ่าตัวตายหนีความผิด สาวใช้ปากพล่อยที่กรีดร้องโวยวายเรียกคนในงานเลี้ยงมาดูเรื่องสลดและปรักปรำคุณหนูสามของจวนถูกพบเป็นศพในสระน้ำ ชิงเสียที่ซู่ซินสาวใช้ข้างกายบุตรสาวคนที่สามลอบรายงานว่าอาจเป็นผู้หนึ่งที่เกี่ยวข้อง แม้จะถูกข่มขู่ทรมานเพียงใดก็กล่าวเพียงว่าตนเองถูกปรักปรำ ต่อมาไม่นานก็ชิงฆ่าตัวตายหนีความอัปยศที่ถูกกล่าวหาในเรื่องที่ไม่ได้กระทำตามคนอื่นๆ ไปอีกราย...สืบสาวเรื่องราวที่เกิดในจวนยังไม่ทันแจ้งกระจ่าง กลับย่างเข้าช่วงเวลาที่จะต้องตรวจราชการต่างเมืองอีกครั้งหนึ่งครั้งนี้ก็เช่นเคย เฉินกั๋วกงได้รับการแต่งตั้งจากฝ่าบาทให้เป็นผู้ตรวจราชการทางหัวเมืองฝ่ายเหนือ ผู้คนในจวนต่างเร่งรีบเก็บข้าวของตระเตรียมให้เจ้านายได้ใช้สอยระหว่างการเดินทาง ทั่วทั้งจวนแม้จะวุ่นวาย แต่ก็ยังมีความเป็นระเบียบนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เฉินกั๋วกงต้องออกเดินทางไปราชการต่างเมือง เหตุที่ทุกอย่างดูวุ่นวายเล็กน้อย เป็นเพราะครั้งนี

หานชิงเยว่จิบชา ก่อนจะเอ่ยถามถึงมารดาของเขา “อนุซูเป็นอย่างไรบ้าง พักนี้นางไม่ค่อยได้มาพูดคุยกับข้าเลย ไม่รู้ว่าสบายดีหรือไม่ ครั้นข้าจะไปหานางที่เรือน ก็กลัวว่านางจะยุ่งอยู่ เลยไม่ได้ไปเสียที”“ท่านแม่สบายดีขอรับ” ชายหนุ่มยกชาขึ้นจิบอีกครั้ง วงหน้าหล่อเหลาคมคายคล้ายผู้เป็นบิดาขมวดคิ้วเล็กน้อย “เพียงแต่ว่าช่วงนี้นางเริ่มยุ่งกับการตัดอาภรณ์ฤดูใบไม้ผลิให้ข้า หากแม่รองต้องการไปเยี่ยมเยียนนางก็ไปเถิดขอรับ”“นั่นสิ พักนี้ข้าเองก็มีสิ่งที่กังวลใจอยู่บ้าง ไปคุยกับนางบ้างก็คงดี”“มีเรื่องใดทำให้แม่รองกังวลใจหรือ” เฉินจื้อเฉิงถามอย่างไม่ใส่ใจนักเขาก็เพียงแต่ถามไปตามมารยาทเท่านั้น“เรื่องของน้องหญิงสามของเจ้า”มือที่ยกแก้วชาของเฉินจื้อเฉิงชะงักกึก“น้องสาม...ท่านหมายถึง...หรงเอ๋อร์?”“จะยังมีใครอีกเล่า...” หานชิงเยว่ทอดถอนใจ “สวรรค์ช่างเล่นตลก ช่างน่าเสียดายนักที่สุดท้ายก็ต้องประกาศหมั้นหมายกับจวิ้นหวังจ๋างจื่อ...แม่ทัพผู้นั้น”