Lahat ng Kabanata ng พ่ายตัณหาคุณอาคลั่งรัก: Kabanata 1 - Kabanata 10

ในหมู่บ้านจัดสรรแถบชานเมืองที่ดูเงียบสงบที่ศิลา ชายหนุ่มวัย 36 ปี ยืนอยู่กลางสนามหญ้าหน้าบ้านสองชั้นสไตล์โมเดิร์นบ้านหลังนี้อยู่ค่อนข้างไกลจากย่านธุรกิจเพราะเขาต้องการ ความเงียบสงบและเป็นส่วนตัว หลังจากที่ใช้ชีวิตอยู่ในคอนโดมิเนียมใจกลางเมืองที่เต็มไปด้วยความวุ่นวายมานาน ศิลาทิ้งทุกอย่างไว้ข้างหลังรวมทั้งเรื่องข่าวลือเกี่ยวกับเขาและอดีตภรรยาที่มีมาไม่หยุดแม้จะหย่าขาดจากกันมาสองปีแล้วก็ตามเสียงรถบรรทุกคันใหญ่จอดที่หน้าบ้าน ตามมาด้วยเสียงผู้คนกำลังขนย้ายเฟอร์นิเจอร์และกล่องใบใหญ่ลงจากรถ ศิลายืนกอดอกมองการทำงานของพนักงานขนส่งด้วยใบหน้าที่เรียบเฉยและแววตาที่เย็นชาจนน่าเกรงขาม ไม่มีรอยยิ้มปรากฏบนที่เต็มไปด้วยเสน่ห์ หลายคนมักจะมองว่าเขาเป็นคนเย็นชาและหยิ่งยโส แต่คนที่รู้จักจริงๆ เท่านั้นจะรู้ว่านั่นก็แค่กำแพงที่เขาสร้างขึ้นเพื่อปกป้องตัวเองจากความเจ็บปวดในอดีตตลอดหลายปีที่ผ่านมา ชีวิตของเขาผูกติดอยู่กับคอนโดมิเนียมหรูใจกลางเมืองที่เต็มไปด้วยแสงสีและความวุ่นวาย แต่แล้ววันหนึ่งเขาก็ตัดสินใจที่จะซื้อบ้านที่นี่ หมู่บ้านจัดสรรแห่งนี้ขึ้นชื่อเรื่องความเป็นส่วนตัวและเงียบสงบ ไม่มีเสียงรถราดังรบ

ปณาลีใช้เวลาเกือบสองชั่วโมงในการทำอาหารมื้อเย็นสำหรับต้อนรับเพื่อนบ้านคนใหม่ เธอตั้งใจทำทุกเมนูอย่างพิถีพิถันและจัดวางอย่างสวยงามบนโต๊ะอาหารในห้องทานข้าว บรรยากาศภายในบ้านอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมของอาหารและเสียงเพลงเบาๆ ที่เธอเปิดคลอไว้เพื่อสร้างบรรยากาศ“พี่ยี่หวาครับ ใกล้ถึงเวลาแล้วนะ” ปณวัฒน์ตะโกนบอกจากห้องรับแขก“รู้แล้วจ้า ปัณก็ไปเตรียมตัวได้แล้วนะ” ปณาลีตอบกลับไปขณะกำลังจัดจานสุดท้ายให้เข้าที่เข้าทางก่อนจะเดินออกมาจากห้องครัว เธอเห็นน้องชายในชุดเสื้อกล้ามตัวโปรดกับกางเกงขาสั้น เธอก็รีบปรามทันที“ผมไม่ต้องเตรียมตัวอะไรเลยพี่”“พี่ว่าเปลี่ยนเสื้อหน่อยดีไหม”“อาศิลาเขาเป็นคนสบายๆ นะพี่ผมว่าใส่แบบนี้ก็ได้”“ใส่เสื้อกล้ามกินข้าวกับคนที่เพิ่งรู้จักพี่ว่ามันไม่ค่อยสุภาพเท่าไหร่ ถ้าอยากใส่จริงเอาไว้ครั้งหน้าดีไหม”“ก็ได้ครับแม่” เขาพูดประชดก่อนจะรีบเข้าไปเปลี่ยนเสื้อหลังจากนั้นไม่นานเสียงกริ่งจากหน้าบ้านก็ดังขึ้น“อาศิลามาแล้ว” ปณวัฒน์บอกพี่สาวด้วยน้ำเสียงดีใจ ก่อนรีบวิ่งไปที่หน้าประตูรั้วทันทีด้วยความตื่นเต้นปณาลีถอดผ้ากันเปื้อนออกแล้วเดินตามน้องชายไปที่ประตูรั้ว เธอเห็นร่างสูงโปร่งของชาย

บริษัทของศิลาเติบโตอย่างมั่นคงและขยายใหญ่ขึ้นในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ด้วยทีมพนักงานที่มีประสิทธิภาพสูง ทำให้ศิลาไม่จำเป็นต้องเข้าบริษัททุกวันเหมือนเมื่อก่อน เขาสามารถบริหารจัดการงานส่วนใหญ่ผ่านระบบออนไลน์ได้จากที่บ้านในหมู่บ้านจัดสรรอันเงียบสงบแห่งนี้เย็นวันพุธพระอาทิตย์กำลังใกล้จะตกดิน ศิลาอยู่ในชุดลำลองสบายๆ กำลังรดน้ำต้นไม้อย่างใจเย็นที่สวนหน้าบ้าน เขาถือสายยางฉีดน้ำไปตามกระถางต้นไม้เล็กใหญ่ที่เรียงรายอยู่รอบๆ ใบหน้าคมคายของเขายังคงนิ่งเรียบดูผ่อนคลายกว่าทุกวัน“สวัสดีค่ะอาศิลา ทำอะไรอยู่คะ” เสียงหวานใสทักทายขึ้นจากรั้วบ้านที่สูงเพียงแค่หนึ่งเมตร“สวัสดียี่หวา อากำลังรดน้ำต้นไม้ ยี่หวาเพิ่งกลับมาเหรอ” ศิลาตอบรับด้วยรอยยิ้มก่อนจะเดินมาใกล้“ค่ะ” ปณาลีตอบสั้นๆ ก่อนจะยกมือที่ถือถุงพะรุงพะรังเต็มสองมือขึ้นมาให้เขาดู“แล้วนั่นถืออะไรมาเยอะแยะล่ะ ไปทำงานไปช้อปปิ้งกันแน่ล่ะ ถึงได้ซื้อของมาเยอะแยะขนาดนี้” ศิลาถามแล้วหัวเราะเบาๆ เมื่อเห็นว่าเธออยู่ในชุดยูนิฟอร์มทำงาน แต่ในมือกลับมีถุงใส่ของเต็มไปหมด“ทั้งสองอย่างค่ะ ไปทำงานด้วยพอเลิกงานก็แวะซื้อของด้วยค่ะ ของในตู้หมดไปเยอะเลย ก็เลยซื้อวัตถุด

คืนวันเสาร์ศิลาเลือกจะออกมาพบปะสังสรรค์กับเพื่อนสนิททั้งสองคนอย่างธีรวัฒน์หรือธีร์ลูกชายผู้ถือหุ้นใหญ่ของธนาคารแห่งหนึ่งและจิรกิตต์หรือกิตต์เจ้าของผับที่พวกเขามานั่งรวมตัวกันวันนี้ พวกเขามีนัดดื่มกันเป็นประจำเพื่ออัปเดตชีวิตและเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้น“ไงศิลา” จิรกิตต์เอ่ยทักทายพลางยื่นแก้ววิสกี้ให้ศิลาเมื่อเขานั่งลงที่โต๊ะประจำซึ่งเป็นโต๊ะในมุมส่วนตัวที่สุดของร้าน“ก็ดีนะ คืนนี้คนเยอะเหมือนกันนะ” ศิลาตอบรับสั้นๆ เขามองไปทั่วผับก่อนจะยกแก้วขึ้นจิบเล็กน้อย สีหน้าของเขาดูผ่อนคลายเมื่อได้ออกมาดื่มกับเพื่อนสนิท“ชีวิตนายเป็นไงบ้างวะย้ายไปอยู่ชานเมืองแล้ว” ธีรวัฒน์ถามพลางจิบวิสกี้ในแก้วอย่างสบายอารมณ์ เขาเป็นห่วงเพราะปกติแล้วศิลาจะอยู่แต่คอนโดมาตลอด“ก็ดี เงียบสงบดี” ศิลาตอบอย่างสบายๆ พลางเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ ดวงตาคมกริบของเขากวาดมองไปทั่วบริเวณผับที่เต็มไปด้วยผู้คน“แล้วนายคิดยังไงของนายวะถึงย้ายไปอยู่หมู่บ้านจัดสรรแถวนั้น คอนโดนายก็อยู่ใจกลางเมือง” จิรกิตต์ถามด้วยความสงสัย“ฉันอยากเปลี่ยนบรรยากาศเฉยๆ อยากได้บ้านที่มีสวนเล็กๆ ให้ฉันได้ปลูกต้นไม้บ้าง” เขาตอบอย่างเซ็งๆ“ถ้าเบื่อก็ขายทิ้ง

เมื่อวางสายจากเพื่อนแล้วปณาลีก็ทรุดตัวลงนั่งกับพื้นข้างถนนอย่างไม่สนสายตาใคร เธอปล่อยให้ตัวเองร้องไห้ออกมาอย่างหนักด้วยความเสียใจ หัวใจของเธอแตกสลายเป็นเสี่ยงๆ ความรักที่เธอทุ่มเทไปตลอดสามปีที่ผ่านมามันจบลงแล้วจริงๆไม่นานนัก รถของภัทรมนก็ขับมาจอดลงตรงหน้าเธอรีบลงจากรถและตรงเข้ามาสวมกอดเพื่อนด้วยความรู้สึกเห็นใจ“ไม่เป็นไรนะแก…ไม่เป็นไร” ภัทรมนปลอบโยนพลางลูบหลังปณาลีอย่างอ่อนโยนปณาลีร้องไห้ซบกับอกของเพื่อนอย่างหนักจนตัวโยน“มน…ฉันผิดอะไร…ทำไมเขาถึงทำแบบนี้กับฉัน” เธอถามทั้งน้ำตาด้วยเสียงที่ขาดห้วง“แกไม่ได้ผิดอะไรเลยยี่หวาเขาผิดเองที่ทิ้งแกไป ไปที่บ้านฉันก่อนนะ”ภัทรมนขับรถพาปณาลีมาที่บ้าน ระหว่างทางก็โทรศัพท์ไปหาวนรัตน์“รัตน์ แกมาที่บ้านฉันได้ไหม”“มีอะไรหรือเปล่ามน ฉันได้ยินเสียงเหมือนคนร้องไห้”“มาที่บ้านฉันก่อนเดี๋ยวค่อยคุยกันนะ”“ฉันจะรับไปนะไม่เกินสิบห้านาทีเจอกัน”บ้านของภัทรมนและวนรัตน์อยู่ไกลเท่าไหร่การมาเจอกันจึงใช้เวลาไม่นานปณาลียังร้องไห้ไม่หยุดแต่ภัทรมนก็ไม่ได้พูดอะไรเธอปล่อยให้เพื่อนได้ร้องไห้ออกมาเพราะเข้าใจถึงความผิดหวังและเสียใจดี บางคนอาจอยากให้ใครสักคนอยู่ข้างๆ แ