All Chapters of หรือรักจะร้าย: Chapter 11 - Chapter 20

เช้าวันหยุดของร้านขนมไทย ทุกคนพักผ่อนอยู่กับบ้าน และลุ้นว่าน้องชายจะกลับมาบ้านไหม ประภาษเรียนจบครบหนึ่งเดือนแล้ว แรกเลยอยากให้น้องหางานทำที่กรุงเทพฯไปพลางๆ ก่อน แต่เวลานี้ปัทมาอยากให้น้องกลับมาอยู่บ้าน เริ่มรู้สึกว่าตัวเองไม่ค่อยปลอดภัย เมื่อวานก่อนลงไปเก็บใบเตย กับดอกอัญชัญในสวน กลับออกมาเจอราวีมายืนรออยู่หน้าสวนแล้ว เธอใจหาย บ้านเธอไม่มีรั้วถึงสวนจะอยู่ไม่ไกลจากบ้าน แต่ถ้าเกิดอะไรขึ้นมีหวังเธอคงไม่รอดราวีแสดงออกว่าชอบเธอมาก เขาไปทำงานวันจันทร์-วันศุกร์ หยุดเสาร์ อาทิตย์ มักหาโอกาสมาพูดคุยกับเธอเสมอ แต่เธอก็เลี่ยงเกือบทุกครั้ง อ้างว่าต้องทำงานตัดเย็บไม่มีเวลา เขาก็ยังอุตสาห์ขอเข้ามานั่งในห้องทำงานของเธอ ซึ่งแน่นอนเธอไม่เคยอนุญาต เช้าๆ ไปส่งย่ากับแม่ที่ตลาด รู้ว่าเขาแอบมองลงมาจากห้องของเขาบ่อยๆ เวลาที่เธอขับรถผ่านหน้าบ้านเขา เขามักจะคอยซื้อของและดักรอยื่นให้ประจำ ไม่ว่าจะเป็นขนม ดอกไม้ เป็นแม่ที่รับแทน บ้านเธอและบ้านย่า สามารถมองเห็นเวลาที่คนจะเข้ามาหาที่บ้าน ปัทมาเป็นต้องหลบทุกครั้ง เมื่อเห็นราวีเดินมา พอเกิดขึ้นบ่อยเธอเริ่มที่จะรำคาญ และดูว่าราวีจะตื้อซะจริงๆ“ย่าค่ะ แม่ ปัทมีเรื่อ

โยธินเดิมตามหลังปัทมา เขาสังเกตุเห็นว่ามีใครบางคนด้อมๆ มองอยู่แถวหน้าบ้าน เขาสังเกตุเหตุตั้งแต่เดินมาจากบ้านปัทมาแล้ว ผู้ชายรูปร่างผอมสูงเดินไปเดินมาหลายรอบ เหมือนว่าอยากจะเข้ามาภายในบ้าน แต่ก็ไม่ได้เข้ามา เขารู้ว่าผู้ชายคนนั้น สงสัยว่าเขาเป็นใคร เข้ามาทำอะไรที่บ้านของบ้านหลังนี้ บางทีอาจจะเห็นตั้งแต่เขาลงไปในสวนกับปัทมาแล้วก็ได้ ยังไงก็ดูออกว่าไม่ปกติ เล่นเดินจากหัวมุมมาชะเง้อคอยืดคอยาวเข้ามาในเขตร้ัวบ้าน ทำแบบนั้นหลายรอบ“ปัทมาอย่าหันไปหน้าบ้านนะ พี่ว่า คนที่ชื่อราวี มาแอบดูแน่เลย”“พี่โยธินรู้จักเขาด้วยเหรอคะ”“เปล่า พี่จำได้ว่าเขามีลักษณะแบบนี้ แม่กับย่าเล่าให้ฟัง”ปัทมาปรายตามองไปที่บริเวณหน้าบ้าน เป็นราวีจริงๆ หญิงสาวถอนหายใจรีบเดินนำโยธินเข้าไปบ้านย่าย่ากุลเห็นหน้าหลานสาวแล้วเข้าใจ เพราะนั่งอยู่ในห้องอาหารนี่มองออกไปด้านนอกก็ยังเห็นราวีมาเดินป้วนเปี้ยน หญิงชราเริ่มรู้สึกว่าเพื่อนบ้านรายนี้ไม่ธรรมดา นี่คงเห็นว่ามีผู้ชายมาที่บ้านตั้งแต่เช้า คงสงสัยว่าเป็นใครแถมยังดูสนิทสนมกับปัทมา“เขามาตั้งแต่เช้าแล้วนะลูก แต่คงไม่กล้าเข้ามาแม่เห็นมาเดินวนไปวนมาหลายรอบแล้ว ชะเง้อมองตั้งแต่หนูคุ

ปัทมาก็เดินทางเข้ากรุงเทพฯโดยมีน้องชายมาส่ง สองพี่น้องออกจากบ้านตั้งแต่เช้ามืด หยิงสาวแอบดูแล้วบ้านของราวียังไม่เปิดไฟ เธอรู้ว่าวันหยุดราวีตื่นสาย เลยอาศัยช่วยเวลานี้ออกเดินทาง หญิงสาวขนสัมภาระมาไม่มาก เอาแค่ที่จำเป็น เพราะห้องเธอที่กรุงเทพฯยังมีเสื้อผ้าที่พอใช้ได้อีกหลายชุด ไหนจะชุดของแม่ที่ยกให้เธอทั้งตู้ไม้ใบใหญ่นั่นอีก เหลือเฟือ ประภาษอยู่เป็นเพื่อนพี่สาวหนึ่งคืน รุ่งเช้าเขาเดินทางกลับทันที“พี่ปัท ดูแลตัวเองด้วยนะครับ มีอะไรก็โทรหาภาษได้เลย แต่ที่นี่ภาษว่าปลอดภัย ผู้ชายคนนั้นไม่รู้หรอกว่าบ้านเราที่กรุงเทพฯนี่อยู่ตรงไหน”“ขอบใจนะภาษ ขับรถดีๆ ล่ะ ฝากบ้านด้วยนะ ดูแลย่ากับแม่ด้วย”“ครับพี่ปัท ไม่ต้องห่วงอะไรเลย พี่ปัทตั้งใจเรียนนะครับแล้วจะได้กลับบ้านเรา”หลังจากประภาษกลับไป ปัทมาล็อคบ้าน เริ่มทำความสะอาด พรุ่งนี้สายๆ เธอมีเรียนทำกาแฟ อยู่ไม่ไกลจากบ้านมากนัก ที่บ้านมีรถเก๋งคันเก่าของพ่อกับแม่ ทุกคนตั้งใจเอาไว้ที่นี่เพื่อจะได้ใช้เวลาที่ขึ้นมากรุงเทพฯปัทมาเลือกทำความสะอาดห้องทำงาน เมื่อวานเธอกับน้องทำความสะอาดห้องนอน น้องชายเธอเป็นคนสะอาด บ้านไม่รก เขาเป็นคนมีระเบียบ เอ็นดูน้องชาย แอบ

โยธินใช้เวลาเซ็นเอกสารที่บริษัท เกือบสองชั่วโมง จากน้ันเขาพาปัทมาไปบ้านพักส่วนตัว บ้านที่แทบไม่ได้อยู่ “รกหน่อยนะครับ พี่ไม่ค่อยได้อยู่” “ไม่เป็นไรค่ะ” “บ้านนี้เป็นบ้านส่วนตัวของพี่ ไม่ค่อยได้มาอยู่ส่วนมากพักที่คอนโด เมื่อก่อนนานๆ ถึงกลับๆ ปเยี่ยมพ่อกับแม่พี่เยาวภา พี่มีหน้าที่รับผิดชอบงานที่กรุงเทพฯส่วนพี่ภารับผิดชอบดูงานที่ต่างจังหวัด และดูแลพ่อกับแม่ด้วย” “ค่ะ” “พี่รบกวนปัทมาจัดกระเป๋าให้พี่สองชุดได้ไหมครับ พี่จัดไม่ค่อยเป็น” โยธินเปิดห้องนอนของเขา และปล่อยให้หญิงสาวจัดเสื้อผ้าให้ ส่วนตัวเขา เดินวนเวียนทำโน้นทำนี่อยู่แถวนั้นปัทมาจัดเสื้อผ้าตามที่เห็นเขาใส่ คิดว่าเขาน่าจะใส่ประมาณนี้ ใช้เวลาไม่นานก็เสร็จเรียบร้อย สองกระเป๋าเท่าๆ กัน เสื้อผ้าสำหรับใช้หนึ่งสัปดาห์ หญิงสาวไม่ได้คิดอะไร ปกติเธอก็ซักผ้า ตัดผ้า พับผ้า เป็นประจำอยู่แล้ว และส่วนมากเธอจะเป็นคนเตรียมเสื้อผ้า ดูแลเสื้อผ้าให้กับทุกคน โดยเฉพาะน้องชาย เลยคิดว่าไม่แปลกอะไร “เสร็จแล้วค่ะ “เร็วจัง นี่ถ้าให้พี่เก็บคงยัดๆ เข้าไป เดี๋ยวพี่เลี้ยงข้าวนะครับตอบแทนที่จัดกระเป๋าให้” “ได้เลยค่ะ ปัทเริ่มหิวแล้ว เมื่อตอนที่เลี้ย

ตีสามโยธินสะดุ้งตื่น ได้กลิ่นน้ำยารีดเรียบ และเห็นปัทมายีนรีดผ้า “ปัทมานี่กี่โมงแล้ว ยังไม่เสร็จเหรอ” “ขอโทษนะคะที่ทำให้ตื่น อีกนิดเดียวค่ะ จะเสร็จแล้ว พี่โยธินนอนต่อเถอะค่ะ หรือจะไปนอนที่ห้องก็ได้” โยธินลุกขึ้นแต่ไม่ได้ไปนอนที่ห้องตามที่ปัทมาบอก แต่เขากลับเดินไปหาหญิงสาว “อะไรคะพี่โยธิน” ปัทมางงที่อยู่ๆ โยธินมายืนอยู่ข้างๆ ปิดเตารีด จากนั้น ดึงแขนเรียวให้ลุกขึ้น “ไปนอนเดี๋ยวนี้เลย ร่างกายจะไม่ไหวเอานะ นี่แขนเล็กลงไปมากเลย ผอมจะแย่แล้ว ไปพักผ่อนนะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยมาทำต่อ” “แต่ว่า...” โยธินไม่ฟัง เขาจูงมือของปัทมาตรงไปที่ห้องนอน พาไปนอนที่เตียง ห่มผ้าให้ เปิดแอร์ ปิดไฟ” “นอนนะอย่าดื้อ แล้วพรุ่งนี้ก็ไม่ต้องรีบตื่น รู้สึกตัวเมื่อไหร่ก็ค่อยลุก” ปัทมาหลับตา เหลืออีกนิดเดียวเอง แต่ไม่เป็นไรทำต่อพรุ่งนี้ก็ได้ เธอเองก็จะไม่ไหวแล้วเหมือนกัน โยธิน ปิดประตูห้อง เมื่อคืนเขาทำงานเสร็จแล้วนั่งๆ นอนๆ เฝ้าปัทมาทำงาน สลับกับเดินไปดูราวีที่จอดรถอยู่อีกฝั่งห่างออกไปเกือบยี่สิบเมตร ใกล้มาก ราวีคงแปลกใจว่าทำไมคืนนี้ปัทมานอนดึก และมีรถมาเพิ่มอีกคัน ปัทมาบอกว่าเขาจะมาเฝ้าอยู่สองชั่วโมง