Semua Bab เพลิงร้ายใต้เงารัก: Bab 11 - Bab 20

เวลาเกือบสามทุ่ม เมื่อนดลพารถเข้ามาจอดหน้าบ้านปูนชั้นเดียวขนาดกระทัดรัด ภายใต้รั้วสีขาวสูงพอดีอก ชายหนุ่มยังไม่ดับเครื่องยนต์เพราะคนที่โดยสารมาด้วยยังหลับสนิท ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคุณเดียร์ถึงหลับยาว เพราะนอกจากแอร์เย็นๆเบาะนุ่มๆ ในหูเล็กยังมีหูฟังที่เปิดเพลงในมือถือกล่อมมาตลอดทาง จะปลุกก็กลัวตื่นขึ้นมาแล้วโวยวาย จนชาวบ้านแถวนี้แตกตื่น จึงตัดสินใจอุ้มคนตัวเล็กลงจากรถ ในสภาพที่หลับแบบนั้น โดยมีลุงใบกับป้าฝนสองผัวเมียที่เขาจ้างให้มาดูแลทำความสะอาดบ้าน ช่วยเปิดประตูรถให้"ไม่ปลุกให้ลุกมาอาบน้ำสักหน่อยเหรอคะ"ป้าฝนถาม เมื่อตามเจ้าของบ้านเข้ามาในห้อง"อย่าเลยป้า ผมกลัวบ้านแตก"ชายหนุ่มหันมาตอบ ก่อนจะดึงผ้าห่มมาคลุมช่วงล่างของเธอเอาไว้"ไปฉุดลูกสาวใครมาคะ"ป้าฝนถามติดตลก"หน้าอย่างผมต้องฉุดเหรอครับ""ป้าว่าคนที่เต็มใจมา คงไม่เป็นแบบนี้หรอกค่ะ กระดุมเสื้อน่าจะอยู่ครบ กระโปรงก็ไม่น่าจะขาดเป็นทางยาวขนาดนั้น"ป้าฝนพูดกับชายหนุ่ม เพราะเห็นร่องรอยบนตัวของหญิงสาว"ป้าไปต้มข้าวต้มให้ผมดีกว่า เผื่อคุณเดียร์ตื่นมากลางดึกจะได้มีอะไรรองท้อง""ชื่อคุณเดียร์เหรอคะ สวยน่ารักสมชื่อหน้าเหมือน ลูกกวางเลยค่ะ""ผิดแ

ดารินทร์อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ามาเป็นเสื้อเชิ้ตสีเข้มของเขา นดลเป็นคนตัวสูงเสื้อของเขาจึงยาวจนถึงหัวเข่า ถึงจะไม่มีชุดชั้นในแต่ความหนาของเนื้อผ้าก็ทำให้เธอสบายใจ หญิงสาวสำรวจตัวเองในกระจก ก่อนจะขมวดผมยาวสยายเป็นมวยง่ายๆ มองผลงานของเขาที่ฝากไว้บนลำคอ ถ้ากลับบ้านสภาพนี้แม่กับป้าแก้วต้องสงสัยแน่ๆ คงต้องกบดานอยู่ที่คอนโดจนกว่ารอยพวกนี้จะจางลงร่างบางพาตัวเองนอกมาด้านนอก กลิ่นหอมของอาหารที่ลอยมาเข้าจมูก ส่งผลให้ท้องร้องออกมาอัตโนมัติ ตั้งแต่เมื่อวานยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเธอเลยสักนิด ป่านนี้กระเพราะเธอคงทะลุไปแล้ว นึกแล้วก็โมโห เขาทำให้เธออดกินหมูกระทะกับเพื่อนๆ ปิดเทอมแบบนี้กว่าจะรวมตัวกันได้ก็อีกนาน เพราะเพื่อนบางคนกลับบ้านที่ต่างจังหวัด "คุณเดียร์หยิบจานให้หน่อยครับ"ทันทีที่เห็นหน้าเธอ นดลก็เอ่ยปากใช้ เพราะกำลังวุ่นวายอยู่ที่หน้าเตา ดารินทร์กลอกตาถ้าเธอไม่มาเขาจะใช้ใคร คิดแต่ก็เดินไปหยิบจานมาส่งให้เขา"หมึกกระเทียม!"ร้องอย่างดีใจเมื่อเห็นปลาหมึกทอดจนเป็นสีเหลืองทองอยู่ในจาน ด้วยความหิวจึงหยิบตัวที่น่ากินที่สุดขึ้นมา จนลืมไปว่าเพิ่งตักออกมาจากกระทะ"โอ๊ย!"ดารินทร์ร้องลั่นเมื่อสัมผัสกับความร

ร่างบางที่ดิ้นอยู่ในอ้อมแขนหยุดชะงัก เมื่อถูกคนตัวโตรัดแน่นขึ้น ยิ่งเธอดิ้นเขาก็ยิ่งรัดจนแทบหายใจไม่ออก "เดียร์ครับ เดียร์ชอบที่นี่ไหม"นดลถามเมื่อคนในอ้อมแขนสงบลง ตากลมโตช้อนมองหน้าชายหนุ่ม เมื่อได้ยินคำที่เขาใช้เรียกเธอ เขาเรียกชื่อเล่นเธอคำเดียวอีกแล้ว"ไม่ชอบ!"ดารินทร์ตอบเสียงดัง เป็นคำตอบที่ขัดกับความรู้สึกในใจ ที่นี่เงียบสงบมองไปทางไหนก็มีแต่ต้นไม้ ให้ความรู้สึกสบายตา โดยเฉพาะชมพู่ต้นนี้ที่อยู่ๆเธอก็รู้สึกคุ้นเคยกับมันอย่างไม่มีเหตุผล"ชมพู่ต้นนี้ใหญ่จังเลย"ดารินทร์เอ่ยขึ้นเมื่อเงยหน้าขึ้นไปมองข้างบน ตากลมโตมองลูกชมพู่พวงใหญ่ที่ห้อยอยู่ตามกิ่งก้าน พยายามคิดว่าเธอเคยเห็นต้นชมพู่แบบนี้ที่ไหน นดลอมยิ้มก่อนจะถามคำถามที่เขาอยากถามเธอมากที่สุด"เดียร์ไม่รู้สึกคุ้นเคยกับที่นี่บ้างเหรอครับ""ไม่!"ดารินทร์ตอบโดยไม่ต้องเสียเวลาคิด เธอแน่ใจว่าไม่เคยมาที่นี่ ถึงแม้ตอนนี้ในใจกำลังคิดเรื่องชมพู่ต้นนี้แต่เธอก็ไม่บอกให้เขารู้ "ตรงกันข้ามผมกลับรักที่นี่มาก"นดลบอกพร้อมกับฝังจมูกลงบนกลุ่มผมนุ่มสลวย เมื่อเอ่ยคำว่ารักออกมา"เรื่องของนายสิ"ดารินทร์บอกไม่เต็มเสียงนัก "สมัยเด็กๆ พอปิดเทอมครอบครัวผมจะ

นดลพาดารินทร์กลับกรุงเทพในเวลาต่อมา ทั้งๆที่ไม่อยากจากเธอเลยสักนิด ยิ่งรู้จากป้าแก้วว่าดาริกาดูกล้องวงจรปิดโรงจอดรถเขาก็ยิ่งห่วงเธอ เพราะรู้ว่าสร้างความเดือดร้อนให้เธออีกแล้ว แต่ถ้าเขายังอยู่เธอก็จะยิ่งเกลียดเขา การไปของเขาคงทำให้เธอมีความสุขมากขึ้น อย่างน้อยเธอก็ไม่ต้องรู้สึกผิดกับคนเป็นแม่อีกต่อไป "คุณเดียร์ครับ"นดลเรียกหญิงสาวเพราะมีบางอย่างอยากบอกกับเธอ แต่เมื่อเห็นดารินทร์นั่งหลับตา นดลก็ได้แต่ถอนหายใจ"คุณเดียร์..."คนนั่งข้างๆยังคงเงียบเฉยตามเดิม"ถ้าเข้าไปทำงานที่บริษัท อยู่ห่างๆไอ้ภิภพไว้นะครับ""นั่นแฟนฉัน!"ได้ผลทันทีที่ได้ยินชื่อภิภพคนที่แกล้งหลับก็หันมาตวาดใส่เขา"รู้ครับว่านั่นแฟนคุณ!"ตอบกลับไปอย่างไม่สบอารมณ์นัก"เอาเป็นว่าคนที่ต้องอยู่ห่างจากฉันคือนาย นายอย่ามาให้ฉันหน้าอีกจะดีที่สุด เอาตรงๆนะฉันไม่อยากเห็นหน้านายอีกแล้ว ถ้านายยังอยู่ในบ้าน ฉันจะกลับไปอยู่คอนโดตามเดิม เราอย่าเจอกันอีกเลยนะ""ได้!"เพราะความน้อยใจทำให้นดลตอบโดยไม่คิด คำตอบของเขามีผลกับความรู้สึกของเธอ อยู่ๆก็รู้สึกเจ็บหน่วงในอกข้างซ้ายอย่างไม่มีเหตุผลความเงียบเข้าปกคลุมเมื่อทั้งสองไม่มีใครพูดอะไรอีก นดลต

หลายเดือนแล้วที่นดลหันหลังออกมาจากบ้านหลังนั้น เขายังคงรับรู้เรื่องราวของดารินทร์ผ่านคำรายงานของป้าแก้ว และเพื่อนสนิทที่ทำงานอยู่ในบริษัท เพื่อนเล่าให้ฟังว่าดารินทร์เข้าไปเรียนรู้งานในบริษัทมาสักพักหนึ่งแล้ว โดยมีภิภพเป็นคนสอนงานให้ดาริกายังคงทำตัวเหมือนเดิมคั่วทั้งภิภพและศรุตในเวลาเดียวกัน น่าแปลกที่ดารินทร์กลับไม่รู้เรื่องนี้ มุมปากหยักยกยิ้ม เมื่อคิดถึงดารินทร์เธอจะรู้อะไร วันๆก็เอาแต่เรียนหนังสือ และกลับไปปรนนิบัติคุณย่าที่ป่วยมาสักพักหนึ่งแล้ว นี่เป็นอีกเหตุผลที่ทำให้คุณย่าเอ็นดูเธอ ทั้งๆที่ไม่ได้เป็นสายเลือดเดียวกัน พักหลังๆเพลินพิศก็หันมาคุยกับเธอเหมือนเดิม เมื่อคุณวินัยรับปากว่าจะไม่ยุ่งกับดารินทร์อีก เภาพิลาสจะพาคุณย่าไปพักผ่อนที่เชียงใหม่ นดลคิดว่าดารินทร์คงจะตามไปด้วย นี่น่าจะเป็นเหตุผลที่เธอจะยกทุกอย่างให้เป็นกรรมสิทธิ์ของดาริกา เขาเคยได้ยินเธอคุยเรื่องนี้กับดาริกามาแล้ว สิ่งที่นดลกังวลที่สุดก็คือความปลอดภัยของเธอ เขากลัวดาริกาจะรอไม่ไหวแล้วลงมือก่อน ตอนนี้ธุรกิจของบริษัทตกต่ำ หุ้นส่วนเริ่มขายหุ้นทิ้ง เขากลัวดารินทร์จะไม่เหลืออะไรเลย เธอไม่ใช่ลูกหลานที่แท้จริงของคุณย่า นดล