Semua Bab หนีรัก: Bab 41 - Bab 50

ตีห้าของวันใหม่ไพลินตื่นเช้าทำกับข้าวใส่บาตรตามปกติเธอใส่บาตรคนเดียว ด้วยความรีบเธอลืมกรวดน้ำ แต่ไม่เป็นไรหรอก ยายเคยสอนไว้ว่า การกรวดน้ำไม่ได้ทำให้ใครได้บุญ บุญสำเร็จด้วยใจของเราแล้ว การกรวดน้ำถือเป็นกุุศโลบาย เธอจำได้ จริงๆ ยายอธิบายมากกว่านี้เจ็ดโมงเช้าทั้งสองคนกินข้าวเช้าด้วยกันเสร็จแล้ว ไม่นานช่างเข้ามาทำการติดเหล็กดัดและมุ้งลวด ช่างเข้ามาทำงานหลายคนมาก บ่ายสามโมงทุกอย่างก็เสร็จเรียบร้อย ไพลินโอนจ่ายค่าแรงทั้งหมดเพราะไม่อยากให้แดนไทยจ่าย“อะไรคะ” ไพลินรับกระดาษจากแดนไทยมาหนึ่งแผ่น เธอก้มหน้าอ่านเอกสารนิ่งๆ“เอกสารชุดนี้เธอเก็บไว้หนึ่งชุด และภายในหกเดือนที่เธอทำงานที่บริษัทฯฉันจะไม่มาวุ่นวายกับเธออีกสบายใจได้ ทุกอย่างคุณอำพลจะเป็นคนคุยกับเธอ ส่วนเอกสารในกล่องนี่เดี๋ยวจะมีพนักงานมารับไป ช่างทำงานเสร็จแล้วฉันจะกลับเลย ไม่ต้องห่วงว่าฉันจะมาวุ่นวายอีก เสื้อผ้าและของใช้ฉันเก็บหมดแล้ว”“ขอบคุณสำหรับสัญญา ฉันไม่ส่งนะคะ” ไพลินยกมือไหว้เขาแดนไทยหิ้วกระเป๋าลงบันไดไป ไม่นานไพลินลงไปปิดประตู้รั้วหน้าบ้าน รู้สึกสบายใจ พรุ่งนี้ไปทำบุญที่วัดแล้วกวาดลานวัดดีกว่าหญิงสาว เดินชมสวนด้วยความสบายใจสั

บ้านสวนเวลาสี่ทุ่มสิบนาที ไพลินที่กำลังนั่งวาดรูปเหมือนของลูกค้าต่างประเทศเพลินต้องตกใจกับเสียงแตรรถ พร้อมเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น หญิงสาวมองหาโทรศัพท์ เธอแทบจะไม่ได้พกติดตัวเพราะอยู่บ้านตลอด ไม่ได้ติดต่อใคร คุยกับลูกค้าแค่ทางเมลเท่านั้น“สวัสดีค่ะ”“ไพลินฉันเอง ลงมาเปิดประตูรั้วให้หน่อย”“คุณมากับใครคะ”“ทำไม จะไม่ให้ฉันเข้าบ้านเหรอ นี่กี่ทุ่มแล้วไพลิน อย่าใจดำนักเลยฉันเหนื่อย”ไพลินวางโทรศัพท์ไว้ที่เบาะ ลงไปเปิดประตูรั้วบ้าน เธอเหมือนจะลืมเขาไปแล้วจู่ๆ เขาก็โผล่มา คราวนี้มีเรื่องอะไรอีก เขามาแบบนี้ เธอจะได้ทำงานแบบมีความสุขไหม หญิงสาวสูดลมหายใจลึกๆ เข้าปอด ก่อนที่จะไขกุญแจรั้วปล่อยให้รถเขาเข้ามาจอดด้านใน“สวัสดีค่ะ” ไพลินยกมือไหว้คนที่เพิ่งลงมาจากรถแดนไทยรับไหว้เขามองไพลินไม่วางตา ถ้าอีกฝ่ายสังเกตจะเห็นว่าดวงตาของเขาเป็นประกายฉายแววดีใจออกมาชัดเจนมาก“ส่งมาค่ะฉันช่วยถือ” ไพลินยื่นมือไปรับสัมภาระของเขาที่ขนลงจากรถเต็มสองไม้สองมือ“ส่งกุญแจมา เดี๋

รถเลี้ยวเข้าประตูบ้าน เลิศวัฒนากิจ ไพลินพยายามปรับอารมณ์ ทำได้ดีเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา การมีสติทำให้เธออยู่ได้ในทุกสถานการณ์และใช้มาตลอด“สวัสดีค่ะคุณลุง คุณป้า พี่ดา”“คิดถึงจังเลยหนูพายสบายดีนะลูก” คุณดรุณีเข้ามากอดไพลิน“สบายดีค่ะคุณป้า”“ดีใจนะหนูพาย ป้าเขาลงมือทำกับข้าวเองเลยนะ” คุณทัตเทพทักทายไพลิน“มาน้องพายคิดถึงจังเลย นี่พวกเราคุยกันอยู่นะว่าจะไปเยี่ยมน้องพายที่บ้าน พ่อบอกว่าจะไปหาดูที่ดินแถ้วบ้านน้องพายจ๊ะ ปีหน้าว่าจะไปอยู่ต่างจังหวัดแล้ว”“เหรอคะ เรื่องที่ทางนี่พายไม่รู้เลยค่ะ ปกติก็อยู่แต่บ้าน”“ไม่เป็นไรหรอกลูก ลุงกับป้าแค่จะรบกวนช่วงที่ไปดูที่ดิน จะแวะพักที่บ้านหนูพายสักคืนสองคืนแค่นั้นแหละ เห็นว่าเสาร์ อาทิตย์ หนูพายกลับบ้านใช่ไหมลูก”“เอ่อ....ค่ะ” ไพลินจำต้องตามน้ำผู้ใหญ่พูดขนาดนี้แล้วจะปฎิเสธได้ยังไงระหว่างที่ทุกคนทักทายพูดคุยกัน มีอีกคนที่นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ท่าทางสบายใจมากกว่าใคร หลังจากนั้นไพลินก็เหมือนหล

หลังจากทักทายกับเจ้าของบ้านแล้ว ดารณีพาไพลินขึ้นไปบนชั้นสองของบ้าน สรุปว่าไพลินนอนห้องติดกับดารณี เพราะแดนไทยอ้างว่าไพลินทำงานดึก ส่วนดารณีนอนหัวค่ำเกรงว่าน้องสาวจะนอนไม่หลับ ข้อนี้ดารณีเห็นด้วย ซึ่งไพลินก็ไม่ได้ติดใจอะไร อย่างน้อยก็ได้นอนห้องติดกันก็ยังดี มีอะไรก็สามารถเรียกดารณีได้ห้องนอนของแดนไทยอยู่ตรงข้ามกับห้องดารณี มีห้องรับแขกอยู่ตรงกลาง กระเป๋าเสื้อผ้าแดนไทยนำมาวางไว้ให้แล้ว เขาคงพอใจไม่ต้องตามเธอไปที่ไหนๆ เพราะยังไงตอนนี้เธอก็มาอยู่บ้านเดียวกับเขาแล้ว ถ้าจะมานอนเฝ้ากันอีกคงไม่ไหวหรอก เฝ้าเหรอหญิงสาวคิดทบทวน ทำไมถึงคิดว่าเขาต้องมาเฝ้าเธอ แล้วเขาจะเฝ้าเพื่ออะไร เฮ้ยช่างเถอะไม่อยากคิดแล้วปวดหัวดารณีขอตัวกลับไปที่ห้อง ปล่อยให้ไพลินอยู่ส่วนตัวหญิงสาวเริ่มจัดการจัดเก็บข้าวของที่ขนมา เธอจัดเสื้อผ้าแขวนในตู้ รื้ออุปกรณ์งานถักออกมา ภายในห้องสะอาดสะอ้าน เธอเริ่มทำงานต่อทันทีหญิงสาวอยู่ในภวังค์อีกครั้ง ไม่ได้ดูเวลาเลยว่ากี่โมงกี่ยามแล้วเที่ยงตรงมีเสียงเคาะประตู ช่างตรงเวลาจริงๆไพลินรู้สึกตัว ต้องละสายตาจากงานที่ทำ เดินไปเปิดประตูห้องจริงอย่างที่คิดไว้เ

"แต่นี่มันเป็นงานของผู้หญิงนะคะ พาฉันไปร้านดีกว่า สะดวกกว่าแล้วก็ง่ายกว่าด้วย ที่นี่ไม่มีเตียงสระผม""เถอะน่า เชื่อฉันซิ "แดนไทยทำกับข้าวเอง เขาก็พอทำได้แหละแต่ก็ไม่ได้ทุกอย่าง ถ้าหมดเมนูแล้วเห็นทีต้องออกไปซื้อข้างนอก ถึงหญิงสาวจะไม่พอใจเขานัก เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น ทำทุกวันจะไม่เห็นใจกันบ้างเลยรึไง ไล่หนีเขาก็ไม่ไปไหนหรอก อยากรู้เหมือนกันตัวเล็กๆ แบบนี้ใจจะแข็งได้ขนาดไหน“จะสระยังไงคะ ไม่สะดวกก็บอกแล้วว่าที่นี่ไม่มีเตียงนอนสำหรับสระผม” ไพลินนั่งอยู่ในห้องน้ำ พยายามคิดว่าจะทำยังไงดี เขาจะเอายังไงเขามีเหตุผลอะไร ในเมื่อไล่ก็ไม่ไป ทนไปก่อนไพลินรอให้แขนหายดีก่อน ช่วงนี้เขาก็ดูจะสำนึกอยู่หรอก“ไพลิน เป็นอะไรหรือเปล่าทำไมเงียบจังเลย”เข้ามายังไม่ถึงห้านาทีเลยเรียกแล้ว ไพลินลุกลำบากจังเลย เมื่อไหร่จะหายสักทีอยากเอาเฝือกออกแล้ว หนัก คัน อยากสระผม คงต้องให้เขาพาไปร้านสระผมจะขับรถไปเองเขาก็คงไม่ยอมแน่ๆ ยิ่งเจ็บยิ่งไม่สะดวกยิ่งทำให้รู้สึกรังเกียจคนต้นเหตุที่ทำให้เธอเจ็บตัว“ฉันอยากไปสระผม กินข้าวอิ่มแล้วพาไปหน่อยนะคะ”