All Chapters of หนีรัก: Chapter 11 - Chapter 20

ไพลินกินก๋วยเตี๋ยวของเธอต่อไปจนหมด กินข้าวเหนียวถั่วดำต่อเงียบๆ อิ่มแล้วลุกเข็นรถที่มีของใช้อยู่เกือบเต็มเข็นตรงไปด้านนอกของห้าง มือข้างที่ไม่เจ็บกดโทรศัพท์เรียกรถ ไม่ได้สนใจคนที่นั่งอยู่โต๊ะเดียวกับเธอเลย เธอเข็นรถออกมาถึงด้านหน้าของห้างพ้นประตูเลื่อนแค่นิดเดียว“อุ้ย” รถที่เธอเข็นมา ถูกแดนไทยกระชากออกไปจนร่างเธอเซไปตามรถเข็น“กลับไปที่โต๊ะอาหาร ลุกหนีมาเฉยๆ แบบนี้ได้ยังไงเสียมารยาท”ไพลินปล่อยให้รถเข็นไปอยู่ในมือเขา ถอยหลังไปชิดริมถนนอีกฝั่งเริ่มกลัว เขาเหมือนคนบ้า หรือเขาเป็นคนบ้าจริงๆ ไม่ปกติแน่ๆ พายเอ้ยไม่น่าเลย ทำยังไงดีหญิงสาวหันซ้ายขวารถที่เรียกมาพอดีเร็วทันใจรถจอดตรงหน้า ไพลินเปิดประตูขึ้นรถทันทีปล่อยให้แดนไทยยืนจับรถเข็นอยู่ตรงนั้น ช่างเถอะของทั้งหมดนั่นเกือบสามพัน ไว้ค่อยซื้อใหม่ ตอนนี้เธออยากไปให้ถึงคอนโดให้เร็วที่สุด ใจเต้นแรงทำไมเธอต้องมาเจออะไรแบบนี้นึกเป็นห่วงยาย ถ้าเกิดเขาบ้าจริงๆ ยายกับเธอต้องไม่ปลอดภัยแน่ๆไพลินจ่ายค่ารถแบบไม่รับเงินทอนรีบขึ้นไปหายายทันที คงอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว“หนูพายเป็นอะไรไปลูก ทำไมหน้าตาตื่นแบบนี้มีอะไรหรือเปล่า”“ยายคะ พายลาออกจากงานแล้วนะคะเร

ไพลินตื่นแต่เช้าพร้อมยายเตรียมตัวกลับบ้านสวนกัน หญิงสาวเก็บเสื้อผ้านิดหน่อย สองคนยายหลานรวมกันก็แค่สองกระเป๋า เธอพายายออกเดินทางแต่เช้า ตั้งใจไว้ว่าจะพายายแวะกินข้าวเช้าระหว่างทาง หรือไม่ก็ซื้อง่ายๆ ขึ้นมากินบนรถ ยายจันดูมีความสุขมากที่จะได้กลับบ้าน รีบโทรหาลุงปานที่ฝากให้เฝ้าสวนเฝ้าบ้านว่ากำลังจะกลับแล้ว และเหมือนว่ายายจะลืมผู้ชายห้องตรงข้ามไปเลย คงเพราะดีใจได้กลับบ้านสักที ดีเธอชอบไพลินขับรถอย่างระมัดระวัง กะเวลาไว้ว่าไม่น่าเกินสองชั่วโมงคงถึงบ้าน เอาเข้าจริงๆ ก็เกือบสามชั่วโมงเพราะสองยายหลานแวะตลอดทาง หญิงสาวพายายแวะคาเฟ่ แวะกินข้าวกลางวัน แวะตลาดต้นไม้ มีพันธ์ุ์ไม้หลายอย่างที่ยายอยากได้ อีกสัปดาห์เธอต้องเอารถกระบะมาขนต้นไม้ที่ยายจองไว้หลายต้นมากมัดจำไว้แล้วด้วย ดูยายมีความสุขมากเธอเองก็ใจฟูที่ได้ทำให้ยายมีความสุข“หนูพายแวะตลาดสดให้ยายหน่อยนะลูก”“ได้เลย อยากอยากซื้ออะไรคะ”“ยายว่าจะหาซื้อพวกวัตถุดิบไว้ทำกับข้าว ดอกไม้ ผลไม้ เตรียมไว้ไปวัด ถ้ายายจำไม่ผิดวันมะรืนนี้วันพระใช่ไหมลูก”“ใช่ค่ะ แต่พายว่าซื้อ

บ้านสวนของยายจันเป็นบ้านไม้เรือนไทย ไม่มีโต๊ะอาหาร เวลากินข้าวต้องวางอาหารไว้บนตั่งสี่เหลี่ยมขนาดกำลังดี ยายจันนั่งข้างแดนไทย อีกฝั่งตรงกันข้าม เป็นบัวชมพูกับไพลินนั่งคู่กันสองสาวทำกับข้าวเสร็จแล้วช่วยกันยกมาวาง อาหารหลายอย่างทั้งต้มผัดแกงทอด ทั้งบัวชมพูและไพลินชอบทำอาหารมาตั้งแต่เด็กๆ ทั้งสองสาวนิ่งมากมีเพียงเสียงของยายจันที่คุยกับแดนไทยเป็นเรื่องเป็นราว เหมือนยายเจอเพื่อนที่คุยกันถูกคอ บัวชมพูเออออไปตามมารยาท ส่วนไพลินนิ่งเงียบตลอดเวลาเช่นกัน“เวลานี้ยังไม่ดึกมาก เดี๋ยวเรื่องเสื้อผ้าหนูพายพาคุณเขาเข้าไปในเมืองหาซื้อหน่อยนะลูก ห้างยังไม่ปิดหรอกมั้ง ที่บ้านเราไม่มีผู้ชายเลยไม่มีเสื้อผ้าสำรองไว้ ไปอีกนิดเดียวก็ถึงห้างแล้ว”“ครับยายขอบคุณมากครับ ผมเลยมารบกวนหลายอย่างเลย” ปากเขาก็พูดกับยายจันแต่สายตามองไปที่ไพลินที่ไม่แม้แต่จะมองหน้าเขา ก้มหน้าก้มตากินข้าวเงียบๆ แดนไทยนึกสนุกยิ่งหนีเขายิ่งอยากตอแย เด็กนี่เป็นผู้หญิงคนแรกที่เขาตาม“ชมพูไปด้วยกันนะแป๊ปเดียว” เมื่อไม่มีทางออกแล้วไพลินหันไปหาชมพู“แล้วใครจะอยู่กับยายล่ะพ

เช้าวันใหม่ ไพลินตื่นแต่เช้าสดชื่นมากมาย เมื่อคืนเธอนอนหลับสนิทแบบมีความสุขมาก สบายใจดีใจที่แดนไทยกลับกรุงเทพฯ ดีเนอะนึกอยากจะมาก็มานึกอยากจะไปก็ไป ก็ดีแล้วไปเสียได้ก็ดี เธอรู้สึกไม่ปลอดภัยเวลาที่อยู่ใกล้ๆ เขาหญิงสาวหุงข้าวทำกับข้าวเสร็จเรียบร้อยแล้ว เข้าไปทำความสะอาดห้องที่เขาพัก เธอปัดกวาดนิดหน่อยปลดมุ้งลงปิดหน้าต่างไว้เหมือนเดิม วันนี้ตั้งใจว่าจะคุยกับยายเรื่องมองหางานใหม่ทำ ไม่อยากทำงานบัญชีแล้ว แต่ยังคิดไม่ออกว่าจะทำอะไร แถวบ้านยายอยู่จะทำอะไรขายได้ ร้านกาแฟก็มากมาย ร้านอาหารก็เยอะแยะ หรืออาจเอาผลผลิตในสวนมาแปรรูปขายดี คงต้องหาข้อมูลสักพัก ถ้าจะมาอยู่เฉยๆ เธอคงอยู่ไม่ได้แน่ๆ ที่สำคัญงานหลักของเธอคือดูแลยายบางทีอาจจะต้องมาเริ่มงานวาดรูปใหม่แล้วล่ะ งานถักที่เธอเคยทำก็น่าลอง ที่ผ่านมาหญิงสาวทำบ้างไม่ทำบ้าง เอาจริงๆ ลูกค้าเธอก็เยอะมาก เสียแต่ว่างานบางตัวอยู่ที่คอนโด อุปกรณ์บางอย่างเธอไม่ได้ขนกลับมาด้วยเลย ไพลินเข้าห้องค้นงานถักและงานวาดออกมาสำรวจอีกครั้ง เปิดเมลที่เคยติดต่องานกับลูกค้าต่างประเทศ มีลูกค้าทักมาหลายคน พายเอ้ยนี่เธอไปทำอะไรอยู่ มัวแต่ทำงานไม่ได้เปิดดูเม

เมื่อคืนกว่าไพลินจะได้นอน เธอต้องอาบน้ำสระผมใหม่เป่าผมกว่าจะแห้ง ถ้าไม่ต้องทำกับข้าวให้แดนไทยกิน เธอก็ไม่ต้องสระผมใหม่ หญิงสาวขึ้นเตียงไม่ลืมที่จะเอามุ้งลง หัวถึงหมอนก็หลับเป็นตาย อาจเป็นเพราะขับรถทางไกลด้วยถึงจะนอนดึกแค่ไหนเธอก็ตื่นเช้าเป็นปกติตีห้าก็ตื่นแล้ว ลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวตีห้าครึ่งทุกอย่างก็เสร็จเรียบร้อย เปิดประตูห้องออกมาห้องเล็กประตูยังปิดสนิท นี่เขาคิดว่าอยู่ห้องตัวเองหรือยังไงนะ อย่าบอกนะว่าเขายังไม่ตื่น ไพลินตรงไปที่ครัวเตรียมอาหารเช้ากิน ต้องทำเผื่อเขาซินะหกโมงเช้าทุกอย่างเรียบร้อย หญิงสาวเขียนโน้ตไว้ให้เขา สำหรับอาหารเช้า ฝากล็อคห้องให้ด้วย ทบทวนเส้นทางที่จะไปตามนัดอีกรอบ เธอกะเวลาไว้แล้ว ว่าคงจะไปถึงทันเวลาหญิงสาวเตรียมใจไว้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเธอต้องมีสติให้มาก ขับรถไปเองเพื่อความสะดวก คิดว่าถ้าไม่มีอะไรมากเสร็จเรื่องแล้วจะเดินทางกลับบ้านสวนเลย โชคดีที่รถไม่ติดทำให้ถึงที่นัดหมายเร็วยิ่งขึ้น“สวัสดีครับคุณไพลิน ถึงไหนแล้วครับ” ทนายอำพลโทรหาหญิงสาว“สวัสดีค่ะฉันกำลังขึ้นไปอีกห้านาทีพบกันค่ะ”ตรงหน้าของเธอ