All Chapters of หนีรัก: Chapter 21 - Chapter 30

ที่สำนักงานทนายความ เลิศวัฒนากิจ คุณอำพลได้รับเอกสารสำเนาโฉนดที่ดินจากไพลินแล้ว เขารีบส่งเอกสารโฉนดของไพลินให้แดนไทยตรวจสอบทันทีที่ได้รับ ไม่ลืมที่จะแจ้งให้หญิงสาวทราบ“สวัสดีครับคุณไพลิน ผมได้รับเอกสารแล้ว ทั้งโฉนดที่ดิน คอนโด รถยนต์ เครื่องประดับ ขอผมตรวจสอบรายละเอียดสักครู่นะครับได้เรื่องยังไงจะรีบแจ้งให้คุณไพลินได้ทราบทันที”"เอ่อ...คุณอำพลคะ ฉันขอด่วนหน่อยได้ไหมคะ จะได้วางแผนเรื่องเงินที่จะต้องเตรียมรักษาพ่อ ฉันอยากจ่ายหนี้ให้หมดเร็วๆ ไม่อยากปวดหัวหลายทาง นอกจากพ่อที่นอนอยู่ในห้องไอซียูแล้ว ฉนยังมียายที่แก่มากและสุขภาพไม่ดีที่จะต้องดูแลอย่างเอาใจใส่อีกคน""ครับคุณไพลิน ผมจะพยายามเร่งให้เร็วที่สุดนะครับ"“ขอบคุณมากค่ะคุณอำพล”คุณอำพลวางสายจากไพลินแล้วหันมามองหน้าแดนไทย ส่งเอกสารทั้งหมดให้กับเจ้านายเพื่อให้เขาตรวจสอบ“เอายังไงดีครับคุณแดนไทย ทรัพย์สินในส่วนของคุณไพลินเธอยืนยันต้องการขายทั้งหมดเหมือนเดิม ตามที่ได้ยินเมื่อกี้เลยครับ” คุณอำพลเปิดลำโพงระหว่างที่คุยกับไพลิน แดนไทยได้ยินทั้งหมด“จริงๆ คุณพายัพไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร แต่เพราะเพื่อนและเมียไม่ดีชีวิตเขาถึงได้เป็นแบบนี้ แต่ก็ไม่

แดนไทยถือโอกาสเช็คโทรศัพท์ของไพลิน ไม่มีใครเลยจริงๆ มีเบอร์คุณอำพล และโรงพยาบาลเพิ่มเข้ามาแค่นั้นเอง เขาสบายใจอย่างน้อยก็รู้ว่าไพลินยังไม่มีใคร เวลาที่อยู่ใกล้ๆ เด็กไพลินนี่หัวใจเขาตื่นเต้นนักชุ่มชื่นใจอยู่ตลอดเวลา แดนไทยส่งภาพเครื่องประดับของไพลินให้แม่ของเขาดู คุณดรุณีแม่ของเขาชอบเครื่องประดับ ซื้อเก็บไว้มากมาย ซื้อมาขายไปชุดไหนที่สวยก็จะเก็บไว้สวมใส่เอง เขาพอจะรู้ว่าแบบไหนสวยไม่สวย รู้ว่าชุดเครื่องประดับของไพลินเป็นของเก่า ดูเหมือนว่าเจ้าของจะไม่รู้สึกเสียดายเลย อยากจะขายใช้หนี้ให้ผู้เป็นพ่อให้หมดๆ ไป“แม่ช่วยดูเครื่องประดับพวกนี้ให้หน่อยได้ไหมครับ” แดนไทยส่งรูปภาพถ่ายเครื่องประดับทั้งหมดให้คุณดรุณีดู“ฝนจะตกแล้วมั้งลูกชายแม่ที่หายตัวไปเกือบห้าเดือน อยู่ๆ ก็โทรหาแม่” คุณดรุณีแปลกใจนานหลายเดือนมากแล้วที่ลูกชายคนโตหายตัวไปเลย“แม่ครับสบายใจได้ ผมไม่ได้ไปอยู่กับใครที่ไหนเลย ทำแต่งานครับ”“ไม่เป็นไรแม่ก็ไม่ได้ว่าอะไร ชีวิตเป็นของลูก จะทำอะไรแม่ก็ห้ามไม่ได้หรอก แล้วแต่ลูกเลย ว่าแต่หาลูกสะไภ้ให้แม่ได้รึยังล่ะ แม่เบื่

หกโมงเช้าที่บ้านสวนของยายจัน หลังใส่บาตรเช้าเสร็จแล้วแดนไทยกับไพลินออกเดินทางเข้ากรุงเทพฯทันที บัวชมพูใช้รถของไพลินขับไปทำงานที่โรงพยาบาล แดนไทยทิ้งเสื้อผ้าและของใช้ทั้งหมดไว้ที่บ้านสวน เพราะถ้าเขากลับมาก็ต้องใช้อยู่ดี รู้ว่าไพลินไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่ จริงๆ ไม่เคยพอใจเขาเลยด้วยซ้ำแต่แค่ขัดยายจันไม่ได้ระหว่างทางทั้งสองแวะกินข้าว ไพลินพูดน้อยถึงแดนไทยจะพยายามชวนคุย เธอเลือกตอบบางคำถาม ถอนหายใจบ่อยครั้ง การที่จะต้องเดินทางกับคนที่ไม่ได้สนิทและไม่ชอบนี่มันลำบากใจจริงๆหลังกินข้าวเสร็จแล้ว ทั้งสองคนออกเดินทางต่อ ไพลินนั่งกอดอกมองข้างทาง ภายในรถเงียบมากกว่าเดิม การที่แดนไทยเงียบและขับรถอย่างเดียว นั่นทำไพลินสบายหูอยากให้ถึงโรงพยาบาลเร็วๆ ใจของเธอเวลาอยู่ที่พ่อเท่านั้น“ไพลินเป็นอะไรก็พูดออกมาซิ นี่จะให้ฉันพูดคนเดียวรึไง” แดนไทยนึกโมโหขึ้นมาบ้าง เขาอยากให้บรรยากาศผ่อนคลายพยายามชวนคุยนั่นนี่ แต่เด็กนี่ก็เหลือเกินจะรังเกียจอะไรกันนักหนา ไม่เคยมีใครแสดงท่าทางแบบนี้กับเขาเลย“คุณก็รู้นี่ว่าฉันไม่พอใจที่ต้องนั่งรถมากับคุณ”“แล้ว

ที่โรงพยาบาลมีพนักงานเก่าแก่สองสามคนที่อาสาอยู่เป็นเพื่อนไพลิน หญิงสาวใช้เวลาพูดคุยเรื่องของพ่อเรื่องโรงงานเรื่องการทำงานกับเหล่าพนักงานอย่างเป็นกันเอง ครึ่งวันเช้าจนเที่ยงทุกคนขอเลี้ยงข้าวเธอที่ห้องอาหารของโรงพยาบาล แดนไทยไม่ว่าอะไรเขาคอยดูอยู่ห่างๆ กินข้าวเที่ยงเสร็จแล้วทุกคนขอตัวกลับ ยืนยันว่าจะมาเยี่ยมพ่อเธอทุกวัน นั่นทำให้ไพลินรู้สึกอบอุ่น เหมือนทุกคนเป็นญาติผู้ใหญ่ หญิงสาวน้ำตาคลอตลอดเวลาที่ได้พูดคุยกับเหล่าพนักงานโรงงานของพ่อหลังทุกคนลากลับ ไพลินจ่ายค่ารักษาพยาบาลของพ่อ เงินของยายเธอยังไม่ได้ใช้ยังพอมีเงินเก็บอยู่บ้าง เธอยังไม่อยากกลับคอนโด ดีที่โรงพยาบาลที่นี่มีทุกอย่างพร้อม ร้านอาหาร คาเฟ่ เหมือนห้างสรรพสินค้ามากกว่า หมอ พยาบาลเดินกันขวักไขว่ ตึกที่พ่อเธออยู่มีร้านสะดวกซื้อไว้บริการสำหรับญาติคนป่วย และคนที่ทำงานในโรงพยาบาล เธอเดินกลับไปหาแดนไทยที่นั่งอยู่อีกฝั่งเขานั่งตั้งแต่เธอกินข้าวกับเพื่อนๆ ของพ่อ“ฉันต้องแวะไปที่ทำงานสักหน่อยเธอเสร็จรึยัง”“ฉันขออยู่ที่นี่จนถึงเย็นได้ไหมคะ เดี๋ยวสักสองทุ่มฉันกลับเองก็ได้”“งั้

คืนที่สอง ไพลินกับบัวชมพูยังสู้มาก มีหลายคนคอยช่วยงาน ยายจันให้จ้างทุกอย่าง ทำให้ไพลินกับบัวชมพูมีเวลาได้พักบ้าง เหนื่อยน้อยกว่าคืนแรก คาดว่าคืนนี้แขกคงเยอะเหมือนเดิม ยายจันจัดเครื่องประดับมาให้สองสาวครบวันที่ต้องทำงาน แยกของใครของมัน สมหน้าตาลูกสาวอดีตเจ้าของบริษัทฯมาก ไพลินไม่น้อยหน้าใครเลยใกล้เที่ยงปรากฎรถของแดนไทยเลี้ยวเข้ามาภายในบริเวณวัด เขามาพร้อมผู้หญิงหน้าตาคล้ายกัน ชังน้ำหน้านักแต่ก็อยู่ระหว่างงานพ่อจะแสดงออกมากกว่านั้นก็ไม่ได้ หลายคนในงานจับตามองดูเธออยู่ ไพลินยืนอยู่ภายในศาลาเมื่อเห็นว่าสองคนนั้นเดินเข้ามา เธอลุกขึ้นยืนสบตากับฝ่ายหญิงเท่านั้น“สวัสดีค่ะน้องพายใช่ไหมคะ พี่ชื่อดารณีเป็นน้องพี่แดนไทย พี่แสดงความเสียใจด้วย เรียกพี่ดาก็ได้นะคะ มีอะไรให้พี่ช่วยบ้าง วันนี้พี่ว่างทั้งวัน” ดารณีแนะนำตัวเองกับไพลิน แค่เห็นหน้าเธอก็รู้สึกถูกชะตากับผู้หญิงคนนี้แล้ว สวยหุ่นดีมาก ถึงแม้จะอยู่ในอาการเศร้าหมองก็ตาม“เอ่อ สวัสดีค่ะขอบคุณมากนะคะ ตอนนี้ยังไม่มีอะไรให้ช่วยเลยช่วงเย็นแขกมาเยอะจะยุ่งหน่อยค่ะ” หญิงสาวยกมือไหวดารณี ไม่แม้แต่จะมองหน้