Lahat ng Kabanata ng หนีรัก: Kabanata 51 - Kabanata 60

เช้าตรู่ที่บ้านสวนของไพลิน คุณดรุณีตื่นมาทำข้าวต้มเป็นอาหารเช้าสำหรับทุกคน โชคดีในตู้เย็นมีอาหารสดที่ไพลินตุนไว้มากมาย เมื่อคืนคุณดรุณีแทบไม่ได้นอน ประสาคนเป็นแม่คอยปลอบโยนลูกชาย แดนไทยเมามายพร่ำพูดโทษตัวเองว่าโง่ ซ้ำเติมตัวเองสมแล้วที่ไพลินทิ้งไป พูดขอโทษไพลินซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทั้งที่รู้ว่าสายเกินไปแล้ว กว่าเขาจะหมดแรงและหลับไปก็เกือบเช้าแดนไทยยังไม่ตื่นเขานอนอยู่ในห้องของไพลิน คุณทัตเทพและคุณดรุณีนอนที่ห้องรับแขก ดารณีนอนห้องทำงานของไพลินคุณอำพลรีบเดินทางมาที่บ้านสวน เขานัดกับทนายความของไพลินเพื่อขอดูเอกสารที่ไพลินเซ็นไว้ เจ้านายเขาเจอของจริง เขารู้ตั้งแต่ได้คุยกับไพลินแล้ว เขายอมรับว่าไพลินเป็นผู้หญิงที่ใจเด็ดมาก นิสัยใจคอก็เข้มแข็ง กล้าได้กล้าเสีย ต่างกับเจ้านายของเขาไม่เคยรู้ใจตัวเองเลย เอาแต่ใจ ใจร้อน ใจน้อย เห็นแก่ตัว คุกคาม ไม่มีใครบอกหรือสอนได้ ต้องให้ได้รู้สึกเองแบบนี้ นึกสมน้ำหน้าที่ไม่เคยรู้ใจตัวเองสักที แพ้ผู้หญิงตัวเล็กๆ จนได้“ทุกคนนั่งที่ชานบ้านตรงตั่งที่เคยนั่งกินข้าว แดนไทยถูกปลุกให้มานั่งฟังด้วย เพราะสำคัญมาก“ผมขอแจ้งทุกท่านนะครับ เอกสารฉบับนี้คุณไพลินได้ว่าจ้างให้ผ

ไพลินลงเรือกลับไปที่เกาะ ทั้งถือทั้งหอบอุปกรณ์งานวาดงานถักมากมาย เธอตั้งใจที่จะอยู่เกาะต่ออีกสักเดือน มือเร็วเท่าสมองหญิงสาวโอนเงินค่าห้องพักสำหรับเดือนหน้าไว้เลย ชอบที่อยู่ที่นี่แล้วเธอทำงานได้เยอะ ส่งของปุ๊ปลูกค้าโอนเงินทันที ชีวิตช่วงนี้มีความสุขที่สุด นึกอยากโทรหากรองกาญเหมือนกัน เพราะตั้งแต่คืนที่เธอเจ็บข้อมือ หญิงสาวก็ไม่ได้เข้าบริษัทฯอีกเลย แต่เธอก็เชื่อในความสามารถของกรองกาญ หัวหน้าเธอเป็นผู้หญิงเก่ง ทำงานจนไม่มีเวลาหาแฟน กว่าเรือจะถึงเกาะก็เกือบห้าโมงเย็น ได้เวลาอาหารเย็นพอดีหลังจากอิ่มข้าวเย็นแล้ว ไพลินเร่งถักงานที่ค้าง พรุ่งนี้เรือต้องออกไปรับลูกค้าตั้งแต่เช้า เธอจะฝากคนเรือให้ส่งไปรษณีย์ให้ เรือที่ใช้ขึ้นฝั่งเป็นเรือสปีดโบ๊ทนั่งได้เกือบยี่สิบคน มีนักท่องเที่ยวชุดใหม่มาพักเพิ่มอีกหลายหลัง เป็นต่างชาติทั้งนั้น พรุ่งนี้คงมีบางครอบครัวเดินทางกลับบ้านขณะที่กำลังถักงานอย่างมุ่งมั่น มีสายแปลกๆ โทรเข้ามาไพลินรับไม่ทันและไม่โทรกลับ เหมือนเดิมถ้าเธอไม่รู้จักจะไม่รับสายเลย คืนนี้ตั้งใจว่าจะทำงานไม่ดึก เพราะพรุ่งนี้เธอจะไปว่ายน้ำ อยู่ที่นี่สุขภาพดีแข็งแรง ทำงานได้เยอ

ไพลินยังคงนอนนิ่งๆ อยู่ที่เดิม จมูกได้กลิ่นมาม่าที่แดนไทยกำลังทำ ปกติเธออยู่คนเดียวเวลาปวดขาเพราะนั่งนานเธอจะวางขาพาดไว้บนเตียง ลดการปวดได้ดี เวลานี้ทำได้เพียงนอนเหยียดตัวตรง เพราะมีแดนไทยอยู่ในห้องด้วยกลัวว่าจะไม่เหมาะ“ไพลินดีขึ้นไหม กินมาม่าเถอะจะอืดแล้ว”“ดีขึ้นแล้วค่ะ หอมจังเลยใส่ไข่ด้วยเหรอคะ”“ครับคนละฟอง มาม่าเยอะมากเลยนี่กินบ่อยขนาดไหนเนี้ย” แดนไทยส่งมาม่าปรุงเสร็จแล้วให้ไพลิน“ก็ไม่บ่อยหรอกค่ะ ปกติก็กินที่ร้านแต่ถ้าฝนตกขี้เกียจก็กินมาม่าที่นี่” ไพลินลุกขึ้นนั่ง ยกมือไหว้เขาก่อนรับถ้วยมาม่ายกขึ้นสูดดมกลิ่นหอมแดนไทยนั่งลงกับพื้นติดกับประตูบานเลื่อนกระจกใสมองออกไปด้านนอกฝนยังคงตกอย่างสม่ำเสมอ ไกลสุดสายตาเป็นทะเล“มื้อเย็นเรากินอะไรดีคะ ที่ร้านส่วนมากเป็นอาหารทะเล” เธอกินมาม่าหมดก่อนเขาเพราะตั้งใจกิน ต่างกับอีกคนที่ค่อยๆ เพราะมัวแต่มองไพลินซดน้ำมาม่าอย่างเอร็ดอร่อย“อะไรก็ได้ครับ อร่อยหมด”ไพลินสำลักน้ำมาม่า จากนั้นก็ไอติดต่อกันแดนไทยส่งทิชชู

ช่วงเวลาที่อยู่บนเกาะกับไพลิน แดนไทยมีความสุขมาก เขาทำงานได้ติดต่อธุรกิจได้เหมือนเดิมไม่มีปัญหาเลย ต่อไปนี้ไม่ว่าไพลินจะไปที่ไหน เขาก็จะตามไปทุกที่ ฝนซานักท่องเที่ยวเริ่มขึ้นไปทำธุระบนฝั่ง รวมทั้งแดนไทยกับไพลิน ทั้งสองเก็บเสื้อผ้าทุกอย่างไปหมด ไพลินคิดว่าจะไม่กลับมาแล้ว เธอจะแวะไปดูบ้านที่กำลังสร้าง หลังจากนั้นจะกลับบ้านสวนไปใช้ชีวิตปกติของเธอ พิเศษหน่อยที่ครั้งนี้เธอมีคนติดตาม เชื่อว่าเขาไม่ปล่อยให้เธอไปไหนมาไหนคนเดียวแน่ๆ เริ่มกังวัลกับบ้านที่จะกำลังสร้าง ในเมื่อบ้านสวนยังเป็นของเธอ ก็ไม่อยากมีบ้านที่นี่แล้ว ตัวคนเดียวจะมีทำไมหลายหลังแดนไทยจองโรงแรมใกล้ๆ กับหมู่บ้านของไพลิน เขาเป็นคนจ่ายทั้งหมดห้ามไม่ให้ไพลินจ่าย เขาเห็นแบบบ้านแล้วชอบ ไพลินกับเขาชอบอะไรคล้ายๆ กัน ไม่ได้คิดเข้าข้างตัวเองหรอกมันเป็นแบบนั้นจริงๆ ที่เมืองนี้โรงแรมเยอะสมกับเป็นเมืองท่องเที่ยวรถของรีสอร์ทไปส่งทั้งสองคนที่โรงแรมที่จองไว้ แดนไทยประทับใจเขาได้พูดคุยกับเจ้าของรีสอร์ท มีโอกาสเขาต้องกลับไปอีกแน่“ฉันขอแวะซื้อเสื้อผ้าใหม่สักชุดนะคะ ของคุณด้วยว่าจะซักผ้าที่มาจากเกาะค่ะ ติดทรายเต็มเล

แดนไทยกับไพลินพักที่โรงแรมหกวันแล้ว ระหว่างที่อยู่ด้วยกัน เขาให้เกียรติหญิงสาวทุกอย่าง คอยดูแลไม่ให้ขาดตกบกพร่อง บางครั้งคิดน้อยใจไพลินนิ่งมาก ถึงจะให้ความสนิทสนมกับเขาเหมือนว่าจะมีใจ แต่ก็นิ่งเกิน ยิ่งเวลาที่ทำงาน เหมือนไม่มีเขาอยู่ด้วย“เป็นอะไรไปคะ เงียบจัง” ไพลินเริ่มรู้สึกว่าเงียบ ปกติแดนไทยจะเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับตัวเขาและเรื่องงานให้เธอฟังตลอด“กลัวหนูพายรำคาญ เดี๋ยวไม่มีสมาธิทำงาน” แดนไทยนอนอยู่ข้างๆ ไพลินที่กำลังนั่งถักกระเป๋า“ไม่รำคาญหรอกค่ะ กลัวคุณเบื่อมากกว่า วันๆ นั่งๆ นอนๆ เฝ้าฉันทำงาน” ไพลินวางมือจากการทำงานเอียงตัวมามองคนที่นอนข้างๆ อยู่แบบนี้ทุกวันตั้งแต่ขึ้นจากเกาะ“ขอดูมือหน่อยได้ไหม ทำไมขยันจังเลยตั้งใจจะทำถึงเมื่อไหร่กันเชียวไม่เบื่อหรือไงนะไพลินยื่นมือให้เขาอย่างว่าง่าย ทำเอาคนที่นอนอยู่ยิ้มจนตาหยีดึงมือของไพลินมาวางไว้ที่หัวใจตัวเอง“ข้างนี้ใช่ไหมที่ซ้นหายดีแล้วนะ” เขาถามทั้งที่หลับตาอยู่“หายดีแล้วค่ะ ทำงานได้สบายๆ เลย”“วันพรุ่งนี