All Chapters of จิงซิงอี้ แพทย์จีน 2 ยุค: Chapter 91 - Chapter 100

จิงซิงอี้ เริ่มต้นตรวจร่างกายของเจี่ยฉวน ด้วยการสังเกตสีหน้า ลิ้น การเคลื่อนไหว กล้ามเนื้อ และชีพจร หลังจากนั้น ก็สอบถามอาการที่เกิดขึ้นตั้งแต่ตอนตกจากหลังม้า ว่าตกลงมาในท่าไหน หัวหรือหลังถูกกระแทก และอาการตั้งแต่ช่วงแรกจนถึงปัจจุบัน  เขาใช้เวลาฟังและจดบันทึกลงในสมุดที่เขาทำขึ้นมาเอง ท่ามกลางสายตาของคนที่เฝ้าดูอย่างใจจดใจจ่อ โดยเฉพาะพ่อลูกเจี่ย ในที่สุดเขาก็สรุปว่า        “อาการของท่านเป็นผลกระทบที่เกิดจากการตกม้า จึงมีผลต่อเส้นเลือดในสมอง อาการหลักคือ จ้งจ้างฝู่ ที่มีอาการหมดสติ ร่างกายใช้งานไม่ได้ อาการข้างเคียงที่ คือ ปี้เจิ้ง ทำให้หมดสติไป แขนขาเกร็ง กัดฟันแน่น พอฟื้นขึ้นมา ก็ทำให้แขนขาไม่มีแรง มีอาการเกร็ง เคลื่อนไหวไม่สะดวก และพูดไม่ค่อยชัด  นั่นก็เพราะสมองถูกทำลายและอาจจะมีเส้นเลือดที่สมองบางส่วนถูกทำลายด้วย”        เขารู้ว่าบางอย่างถึงพูดไป พวกเขาก็ไม่เข้าใจ แต่เด็กชายก็ยังอธิบายต่อ “ข้าจะใช้วิธีฝังเข็ม กินยา และกายภาพบำบัด เพื่อให้อวัยวะส่วนต่างๆ ได้เคลื่อนไหวแล

จิงซิงอี้นอนหลับยาวไปจนถึงตอนเย็น เมื่อสะดุ้งตื่นขึ้นมา เขาพบว่าตัวเองนอนอยู่ในห้องที่ไม่คุ้นเคย และอากาศยังหนาวยะเยือกต่างไปจากที่บ้าน เมื่อขยับตัวลุกขึ้น ท้องก็ร้องด้วยความหิว เขาสวมรองเท้าและเดินออกไปนอกห้อง        จิงซิงอี้เดินไปที่ห้องของคนเจ็บ ที่มีคนยืนเฝ้าอยู่หน้าห้อง เมื่อเห็นว่าเป็นจิงซิงอี้ ชายที่เฝ้าประตูจึงยิ้มให้ และรีบเปิดประตูห้อง พร้อมกับบอกคนในห้องเบาๆ ว่า หมอจิงซิงอี้มาแล้วเขาเดินเข้าไปในห้อง ก็พบว่าคนไข้ยังนอนหลับอยู่ ในห้องมีโม่หยวนหลิงนั่งอยู่ที่เก้าอี้ นางยิ้มและถามเขาว่าเป็นอย่างไรบ้าง  จิงซิงอี้ตอบเบาๆว่า เขาไม่เหนื่อยแล้ว และถามอาการคนไข้ หญิงสาวตอบว่า “คนไข้นอนหลับตั้งแต่ช่วงบ่าย ยังคงมีไข้อยู่ พี่คอยเช็ดตัวลดไข้ให้แล้วจ้ะ”        จิงซิงอี้เดินเข้าไปจับชีพจร สังเกตสีหน้าและการหายใจ รวมไปถึงบาดแผลที่ไหล่ โดยรวมแล้ว คนเจ็บหายใจสะดวกขึ้น และสีหน้าที่หมองคล้ำเปลี่ยนมาเป็นสีขาวซีด แสดงให้เห็นว่า ยาพิษที่อยู่ในร่างกายถูกขับออกมาเกือบหมดแล้ว

ในที่สุด ก็ได้เวลาที่จิงซิงอี้จะเริ่มต้นชีวิตใหม่อีกครั้ง เขานั่งรถวัวลากที่มีซัวซีเว่ยและโม่หยวนหลิงขี่มาส่ง พวกเขาเข้ามาในเมืองช่วงบ่ายหลังจากทำธุระที่บ้านเสร็จ ในตอนนี้ต้องหาโรงเตี๊ยมให้จิงซิงอี้พักก่อน เพราะไม่แน่ใจว่าจะได้พบกับหมอเฉินอี้เซิงเลยหรือไม่ การไปพบใคร โดยเฉพาะคนที่มีสถานะสูง ส่วนใหญ่จะต้องขอนัดพบล่วงหน้า หรือไม่ก็ต้องการไปเฝ้ารอเพื่อขอพบ ซึ่งพวกเขาก็ไม่แน่ใจเช่นกันว่า จะพบหมอเฉินอี้เซิงได้อย่างไร        หลังจากขนของเข้าที่พักแล้ว ทั้งสามคนเดินทางไปยังโรงหมอของหมอเฉินอี้เซิง เพื่อส่งจดหมายนัดพบและแนะนำตัว ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายคล้อยแล้ว จิงซิงอี้นั่งอยู่บนเกวียนที่ลากด้วยวัว ได้ยินเสียงล้อเกวียนดังเอี๊ยดอ๊าดตลอดทาง ผู้คนในเมืองไคเฟิงหลายคนกำลังเดินทางกลับบ้าน ร้านค้าข้างทางบางร้าน เริ่มเก็บของเตรียมตัวปิด บางร้านก็เริ่มต้นเปิดทำธุรกิจในช่วงเย็น        พวกเขาสอบถามทางไปโรงหมอกับชาวบ้าน เมื่อมาถึงหน้าโรงหมอซึ่งเป็นอาคารไม้ขนาดใหญ่ ตั้งตระหง่านอยู่ย่านธุรกิจสำคัญ ป้ายชื่อ “โรงหมอหมอเฉ

เมื่อรู้ว่าจิงซิงอี้ผ่านการทดสอบ โม่หยวนหลิงและซัววีเว่ย จึงช่วยกันหาที่พักให้เด็กชาย แต่ก็ยังอดเป็นห่วงจิงซิงอี้ไม่ได้“เจ้าอยู่คนเดียวได้จริงหรือ พี่รู้ว่าเจ้าเก่ง ทำอะไรก็ได้ แต่ที่นี่เมืองหลวง ไม่มีใครมาช่วยเหลือเจ้า พี่เป็นห่วงมากนะ!” โม่หยวนหลิงพูดด้วยความกังวลใจจิงซิงอี้ต้องปลอบใจว่า “พี่หลิง ข้าอยู่ตัวคนเดียวได้จริงๆ แต่ตอนนี้ต้องหาที่พักก่อน”  ทั้งสองคนเสนอให้เขาไปพักอยู่บ้านเฉินอี้เซิง อย่างน้อยยังมีผู้ใหญ่อยู่ด้วยเด็กชายหัวเราะ การไปอยู่แบบนั้น ต้องทำงานแลกที่พักและอาหาร เขาไม่คิดว่าตัวเองจะต้องทุ่มเทและลำบากถึงขนาดนั้น เขามีความรู้อยู่แล้ว แค่ต้องการความรู้ด้านพิษอื่นๆ ที่จะช่วยเหลือจิงเซียวได้นอกจากนี้ เขาไม่อยากระมัดระวังตัวตลอดเวลา เขาจึงเลือกอยู่คนเดียว เพื่อให้มีเวลาศึกษาหาความรู้ โดยไม่ต้องปิดบังตัวตน เมื่อเห็นโม่หยวนหลิงและซัววีเว่ยยังไม่คลายกังวล เขาจึงตัดสินใจพูดตรงๆ ว่า“พี่หลิง พี่เว่ย ข้ารู้ว่าพวกท่านเป็นห่วงข้ามาก แต่ข้าขอพูดตรงๆก็แล้วกัน ข้ามีความรู้ทางการแพทย์อยู่แล้ว อาจ

เฉินอี้เซิงเฉลยอาการป่วยของคนไข้ชายว่า มีอะไรบ้างและควรจะรักษาอย่างไร เขาอธิบายเพิ่มเติมว่า“คนไข้รักษาอาการมานานแล้ว ช่วงนี้มีอาการหนักขึ้น เพราะอากาศหนาวมีส่วนอย่างมาก แต่สิ่งที่จิงซิงอี้วิเคราะห์น่าสนใจมากเช่นกัน โดยเฉพาะกรรมพันธุ์และความเครียด ที่ทำให้อาการเป็นมากขึ้น การซักถามอย่างใส่ใจถึงชีวิตประจำวัน จึงเป็นหัวใจสำคัญ ที่ทำให้เราเห็นสาเหตุของโรคด้วย ที่สำคัญ การรักษาในองค์รวม ที่ต้องดูแลทั้งร่างกายและจิตใจไปด้วย จึงจะช่วยให้โรคแบบนี้ดีขึ้นได้ในภาพรวมได้”หลังจากจบบทเรียนในวันนั้น เฉินอี้เซิงปล่อยให้ทุกคนกลับบ้านได้ จิงซิงอี้เก็บของ และเดินออกมานอกห้องพร้อมกับลั่วเป่ยและจี่หลิว คนที่ไม่พอใจเขาก็เริ่มเงียบไปบางคนเข้ามาทักทายและบอกว่า ไม่นึกเลยว่าเขาจะเป็นหมอเด็กอัจริยะ แต่แล้วเขาก็ได้ยินเสียงแค่นหัวเราะของชายที่มีปัญหากับเขา หรือเค่อหลุน ที่เดินผ่านจิงซิงอี้และพูดว่า “ก็แค่เดาจนถูกนั่นละ!”ทั้งลั่วเป่ยและจี่หลิวขมวดคิ้ว ลั่วเป่ยจึงพูดออกมาว่า “คนอะไร หาเรื่องแม้กระทั่งกับเด็กไม่กี่ขวบ!”จิงซิงอี้มองตามเค่อห