Lahat ng Kabanata ng My Possessive Zillionaire Ninong (SPG): Kabanata 1 - Kabanata 10

Napalunok ako nang magtama ang tingin namin. Ang bigat ng mga mata niya, walang bahid na emosyon. “W-Wala po,” sagot ko, nagkanda-utal. “Good. Bawal pa.” B-Bawal? Eh twenty-three years old na ako. Bawal pa rin ‘yon? Tumabi sa akin si Jun, inakbayan ako sabay gulo sa buhok ko. "Jun naman, eh!" Tiningala ko siya at sinamaan ng tingin. "Kaka-ayos ko lang sa buhok ko kanina tapos ginulo mo na naman." Tumawa siya bago inabot ulit ang tasa. "Parang buhok lang, eh. Bakit 'di mo kasi gupitan? Ang haba na. Saka Kuya Rad, bawal pa talaga ‘to magka-boyfriend. Takot lang nila sa akin!” Mas sumama ang timpla ng mukha ko. "Ewan ko sa’yo! Inaalagaan ko nga 'to! Alis!" Tinulak ko siya pero tinawanan lang ako. “S-Saka h-hindi naman ako interesado magka-boyfriend.” Napayuko ako. "Huwag mong gupitan. Sayang. Maganda pa naman," singit ni ninong na nagpakabog ng matindi sa dibdib ko. “And having a boyfriend is no good to you," strikto at mariin niyang dagdag. Hindi ko dapat nararamdaman 'to dahil

Hindi niya sinagot ang tanong ko bagkus tumalikod siya at diretsong naglakad pauwi, dala-dala ang bayong. Pagdating sa bahay, dire-diretso siyang umakyat sa taas, sa attic kung saan siya naka-kwarto. Napakagat labi ako. Sa unang pagkakataon, nakaramdam ako ng panlalamig at hindi ko alam bakit parang nasasaktan ako. Ang bigat sa dibdib. Lumipas ang mga araw, napansin kong iniiwasan niya ako. Wala imik. Kumakain kami nang magkakasama pero walang pansinan, hindi katulad ng dati. Kapag lumalabas ako, sumusunod naman siya, nakabantay, pero malamig pa rin. At sa bawat gabi, habang nakahiga ako, hindi ko maiwasang umiyak. Hindi ko alam kung bakit ang bigat-bigat sa dibdib. Nasanay ako na lagi siyang nasa tabi ko, kahit strikto, kahit nakakasakal minsan. Ngayon na nanlalamig siya sa akin, pakiramdam ko nawawasak ako. Isang gabi habang kumakain kami, bigla siyang nagsalita. “I need to go back to the city,” malamig niyang anunsyo. “May trabaho akong naiwan. Hindi ko na pwedeng ipagpaliba

Pinilit kong magpanggap na kalmado. Inabot ko ang envelope at inilapag iyon sa mesa niya. “Sir, here are the documents from HR,” malamig kong sabi, pilit pinipigilan ang panginginig ng boses. Tahimik lang siya, nakatitig pa rin sa akin. Parang hindi makapaniwala na nandito ako sa harap niya. Ilang segundo bago niya kinuha ang envelope, saka mahinang nagpasalamat. “Thank you…” Tumango ako at agad na nagpaalam. “Babalik na po ako sa department, Sir.” Pagkalabas ko ng opisina, halos manghina ang tuhod ko. Napasandal ako saglit sa pader ng hallway, pilit humihinga nang malalim. Pakiramdam ko, bumalik lahat ng alaala, ang gabing pinagsaluhan namin, at ang sakit ng umagang iniwan niya ako na parang wala lang. Bakit ganito? Bakit sa dinami-dami ng kumpanya sa mundo, dito pa ako napunta? At bakit siya pa ang boss? Kinabukasan. Pinatawag ang department namin para sa isang meeting. Akala ko normal lang, pero sinabi ng supervisor na para raw i-welcome ako. Nagulat ako. Ako lang nama

Mula nang araw na 'yon, mas pinili kong umiwas. Sa tuwing may meeting, tahimik lang ako sa sulok, halos hindi na nagsasalita maliban kung talagang kailangan. Kapag may dokumentong kailangan pirmahan, ipinapadaan ko sa isa kong officemate. “Makikisuyo lang, pakidala na lang kay Sir, ang dami ko pa kasing gagawin,” palusot ko. At tuwing dumadaan siya sa department namin, sinasadya kong yumuko at kunwari’y abala sa computer, kahit wala naman talaga akong tinatype. Para lang talaga may makita siya, na focus lang ako sa trabaho, na wala akong pakialam sa kanya. Ito naman ang gusto niya, eh. Ramdam ko ang panlalamig niya. Hindi na siya tumitingin ng diretso sa akin kapag kasama ang iba. Pero minsan, nahuhuli ko siyang nakatingin mula sa malayo, saglit lang, bago bumalik sa pagiging pormal at malamig. Lumipas ang ilang araw na gano’n ang sitwasyon. Sa tuwing naririnig kong tinatawag niya ang pangalan ko, nagagawa kong magpalusot, na busy ako, may ginagawa, o kaya ipinapakiusap kong iba

Pagkatapos ng nakakapagod na trabaho sa umaga, finally, makakapagpahinga na rin. Halos pabalik-balik ako sa opisina ni Radleigh dahil sa papipirmahan na hindi ko alam kung para saan. I was like a walking puppet controlled by my boss. Wala siyang awa! Pinapamukha at pinaparamdam niya sa akin ang parusa niya sa pamamagitan ng pagtatrabaho at ngayon, drained na drained ako. Hindi ko alam kung kayanin ko pa mamaya. Maliban doon, sunod-sunod din ang meeting namin at lahat ng iyon, kasama ako. Minsan ako pa ang nag-p-present. Pakiramdam ko nga ako 'yong secretary niya—well, acting secretary? Sa pagkakaalam ko kaya wala ang secretary niya dahil manganganak daw ito, so ako yata ang pinalit pero kasi hindi naman ganito kalala! Nahilot ko ang sentido at napabuntong hininga. I'm exhausted. Ayoko nang magtrabaho. Pagod na ang katawang lupa ko. Sana weekends na. Bakit kasi ang tagal? Sumalampak ako sa swivel chair ko at pikitmatang sumandal sa sandalan no'n. Lunch time na and honestly I don'