All Chapters of มิติลี้รัก: Chapter 1 - Chapter 10

ในจักรวาลนี้ นอกจากโลกมนุษย์แล้ว โลกคู่ขนาน ดินแดนลี้ลับ มิติพิศวง มนุษย์ต่างดาว ทุกอย่างที่มนุษย์โลกพูดถึงล้วนมีอยู่จริงในแต่ละห้วงเวลา และสามารถเชื่อมโยงถึงกันได้ด้วยวิธีใดวิธีหนึ่ง แต่จะเป็นวิธีไหนนั้นใครเล่าจะหยั่งรู้‘มายา’ คือดินแดนหนึ่งในจักรวาลนี้ที่ชาวจีนตั้งแต่ยุคโบราณจนถึงยุคสมัยนี้เชื่อว่ามีอยู่จริง โดยมีเรื่องเล่าว่าชาวมายาคือลูกผสมระหว่างเทพกับปีศาจ พวกเขาจึงมีฐานะต่ำกว่าชาวเทพสวรรค์แต่เหนือกว่าชาวปีศาจ ดังนั้นพวกเขาจึงเปรียบเสมือนมิตรก็ไม่ใช่ ศัตรูก็ไม่เชิงของสองดินแดนนี้และผู้ที่แหกกฎรักอันลือลั่นนี้ขึ้นก็คือมหาเทพผู้ปกครองแดนสวรรค์นั่นเอง แต่ด้วยกฎของสองดินแดนที่เป็นปรปักษ์ต่อกันมาตลอดระยะเวลายาวนาน ทำให้บุตรที่เกิดจากคนรักซึ่งเป็นธิดาของราชาปีศาจ ถูกสองดินแดนแย่งชิงกันเลี้ยงดูไม่ใช่เพราะความรักแต่เพราะอยากเป็นผู้ครอบครองพลังเวทจากเด็กที่เกิดมาต่างหาก เพราะต่างก็มั่นใจว่าเด็กจะได้รับพลังจากสองเผ่าพันธุ์มาเต็มๆ และจะกลายเป็นขุมพลังหยินหยางที่ยิ่งใหญ่ต่อดินแดนที่ได้ครอบครองเด็กเอาไว้มหาเทพผู้เป็นบิดาและธิดาราชาปีศาจผู้เป็นมารดา เห็นความขัดแย้งเริ่มบานปลายมากขึ้น จึงต

“ผมเลี้ยงลูกอย่างให้อิสระน่ะอาม่า ไม่อยากบังคับใจอี” เขาอยากบอกอาม่าเหลือเกินว่าอารันหลานของอาม่านั่นน่ะ ใคร ๆ ก็มองออกว่าเป็นพวกแอบ มีแต่อาม่าคนเดียวกระมังที่มองว่าสุภาพเรียบร้อยเพราะถูกอบรมสั่งสอนมาดีแต่ก็ช่างเถอะ ให้จบ ๆ ไปแบบนี้แหละดีแล้ว เพราะเขายังมีเป้าหมายที่สำคัญกว่ารออยู่“เอาเป็นว่าอาม่าเปลี่ยนใจเถอะนะ ลูกสาวผมคงกู่ไม่กลับแล้ว”“รู้แบบนี้แล้วอั๊วก็คงต้องล้มเลิกความคิด แต่อั้วก็ยังชอบอีนะ ก็อีนิสัยดี น่ารัก ถูกใจอั๊วมาก ไม่น่าเลยอาเหม่ยลี่ของอั๊ว”“วันนี้อาม่าจะรับยาบำรุงตัวไหนดี” หยวนตงยิ้มรับ ได้โอกาสตอนที่นางทอดถอนใจก็รีบเปลี่ยนเรื่อง“เอายาบำรุงมาให้ลูกสะใภ้คนเล็กอั๊วหน่อย เอาแบบเดิมเลยนะ อีบอกว่าดื่มแล้วดี” “ได้ครับอาม่า รอสักครู่นะ”“เมื่อกี้ลื้อบอกว่าจะย้ายกลับไปอยู่ที่จีนเหรอ” อาม่าถามชายวัยเดียวกับลูกชายคนเล็ก ที่เห็นกันมาตั้งแต่มาเปิดร้านใหม่ ๆ แต่หน้าตายังดูหนุ่มไม่เปลี่ยนไปจากเดิม ผิดกันคนละเรื่องกับลูกชายของนาง ที่ดูแก่และมีผมหงอกเต็มศีรษะที่ล้านไปครึ่งหัว“ครับ”“แบบนี้อั๊วก็แย่สิ ถ้ายาหมดแล้วอั๊วจะไปหาซื้อที่ไหนได้ล่ะ”“เดี๋ยวผมเขียนเทียบยาไว้ให้ก็ได้ อาม่า

“ลี่กลับก่อนนะทุกคน” สาวหมวยดวงตากลมโต ที่มีความงามโดดเด่นรับกับรูปร่างสมส่วนโบกมือลาเพื่อน ๆ“เดี๋ยวก่อนลี่”หญิงสาวที่เดินเกือบจะถึงรถมอเตอร์ไซค์ของตัวเองหยุดและหันไปมองคนทัก“มีอะไรเหรอพี่ขาว” ถามนักมวยดาวรุ่งที่ไม่ได้ขาวสมชื่อแต่ใจดีน่าคบหาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม“ทำไมรีบกลับล่ะ พี่ตั้งใจจะพาไปเลี้ยงสุกี้เป็นการตอบแทนที่ช่วยเป็นคู่ซ้อมให้ซักหน่อย”“พี่ขาวไม่ต้องเลี้ยงลี่หรอก เก็บเงินไว้เถอะ พี่ขาวเคยบอกว่าอยากซื้อรถเก๋งเท่ ๆ สักคันไม่ใช่เหรอ”“โธ่ลี่ สุกี้มื้อละแค่ไม่กี่บาท พี่เลี้ยงลี่ได้อยู่แล้ว ส่วนเงินเก็บซื้อรถพี่ก็เก็บอยู่เหมือนเดิมนั่นแหละ ให้พี่เลี้ยงหน่อยเถอะนะ พี่อยากใช้เงินเพื่อลี่บ้าง”คำพูดกับสายตามีนัยยะแอบแฝงของเขานั้น ไม่ได้ทำให้หญิงสาวใจเต้นหรือขัดเขินแต่ประการใด แต่กลับรู้สึกลำบากใจมากขึ้นทุกครั้ง ต่อไปนี้เธอคงต้องเว้นระยะห่างกับเขาให้มากอีกสักหน่อยแล้ว เขาจะได้เลิกสนใจเธอสักที“เอาไว้วันอื่นนะพี่ วันนี้ลี่มีนัดว่ายน้ำกับเพื่อน ๆ อีก ต้องรีบไปแล้ว” พูดจบก็โบกมือลาพร้อมรอยยิ้มกว้างแล้วเดินไปขึ้นรถ สตาร์ทจากไปนักมวยดาวรุ่งได้แต่มองตามหญิงสาวที่ตัวเองมีโอกาสได้รู้จักเมื

“เตียไม่ได้พูดเพื่อให้หนูกลัว แต่พูดเพื่ออยากให้หนูเตรียมใจเอาไว้เท่านั้น เตียหวังดีกับหนู อยากให้หนูยอมรับให้ได้นะเหม่ยลี่ หนูจะคิดว่าเตียเห็นแก่ตัวก็ได้ เตียยอม”มือเล็ก ๆ รีบตะครุบมือของบิดา ส่ายศีรษะหน้าตาจริงจังขณะมองท่านด้วยแววตาแน่วแน่“เตียไม่ผิด และหนูก็ไม่ได้โกรธเตียด้วย หนูยอมรับได้” เพื่อพ่อกับแม่ที่เธอรักยิ่งกว่าชีวิต เธอยอมทำได้ทุกอย่าง ต่อให้ต้องข้ามมิติไปอยู่ยุคมนุษย์หินเธอก็จะไป แต่ไปถึงแล้วจะหาวิธีพังงานแต่ง ทำให้ว่าที่เจ้าบ่าวต้องเป็นฝ่ายโบกมือลาให้ได้“นี่ลูกไม่ได้คิดอะไรพิเรนทร์ ๆ อยู่ใช่ไหม” เห็นสายตาครุ่นคิดของลูกสาวก็เดาอย่างรู้ทัน“ไม่ได้คิดอะไรเลยนะเตีย” รีบปฏิเสธสีหน้าสงสัยของบิดาน้ำเสียงขึงขังบิดาลังเลกับความจริงจังที่มากเกินไปของลูกสาว ผิดวิสัยคนที่ชอบทำตัวสบาย ๆ ของเธอมาก ถึงแม้จะเป็นคนง่าย ๆ เข้าหาคนอื่นเก่ง แต่เธอก็ไม่ชอบทำอะไรฝืนใจตัวเองมาแต่ไหนแต่ไร ดังนั้นเรื่องที่เธอยอมรับง่าย ๆ แบบนี้ก็ผิดไปจากที่คาดการณ์เอาไว้“เตียไม่รู้หรอกนะว่าหนูกำลังคิดตุกติกอะไร แต่ในเมื่อหนูยอมรับง่าย ๆ แบบนี้เตียก็จะยอมเชื่อใจ ไม่ว่าหนูจะคิดอะไรเอาไว้ เตียก็หวังว่าสุดท้าย

ชานเมืองมณฑลหูเป่ย ประเทศจีน“เหนียง”“หือ”“หนูถามเหนียงจริง ๆ เถอะนะ เหนียงไม่หวงเตียบ้างเหรอ เตียออกจะหล่อและหนุ่มกว่าอายุจริงขนาดนั้น ทำไมเหนียงถึงกล้าให้เตียไปอยู่เมืองไทยคนเดียว” หญิงสาววัยสิบเก้าที่กำลังอุ้มหลานชายวัยเกือบ ๆ สองขวบ ถามมารดาที่กำลังทำอาหารอยู่หน้าเตาไฟฟ้า“อยู่คนเดียวที่ไหน เหนียงก็ส่งหนูไปอยู่เป็นเพื่อนด้วยแล้วไง”“มันไม่เหมือนกันนะ หนูเป็นลูกแต่เหนียงเป็นเมีย ผัวเมียก็ต้องอยู่ด้วยกันสิ นี่อะไร แยกกันอยู่คนละขั้วโลก ปี ๆ หนึ่งเจอกันแค่ไม่กี่ครั้ง ถ้าเป็นหนูนะ หนูไม่ยอมหรอก จะเกาะแข้งเกาะขา ขี่คอตามติดเหมือนผีสิงวิญญาณหลอนเลย แล้วถ้ามีสาวมาเหล่ใส่นะ จะเจาะตาให้ทะลุเลย” นิ้วเรียวสองนิ้วทำเป็นตะขอประกอบคำพูดที่จริงจัง แต่สุดท้ายก็หัวเราะเสียงดังด้วยความขบขันสีหน้าของมารดา“ต่อให้มีหญิงงามจนมัจฉาจมวารี ปักษีตกนภามายั่วเตีย เหนียงก็ไม่กลัวหรอก เพราะเหนียงเชื่อความรู้สึกของเหนียงพอ ๆ กับเชื่อใจเตียหนูนั่นแหละ”“หนูไม่เข้าใจว่าเกี่ยวกับความรู้สึกตรงไหน ในเมื่ออยู่กันคนละที่ก็ต้องมีช่องโหว่อยู่แล้ว”“ลูกมีเพื่อนสนิทบ้างไหม”“มีสิเหนียง”“แล้วลูกรู้นิสัยของเพื่อนดีแค่ไห