All Chapters of เด็กลับสัมพันธ์ร้าย (NC 18+): Chapter 41 - Chapter 50

ครั้งแรกเขาเผลอบีบคอเธอแรงจนขึ้นรอยแดงอยู่หลายวัน ครั้งที่สองกัดหน้าอกเธอจนเลือดออก และครั้งที่สามเมื่อไม่กี่นาทีก่อนคือเขาตบหน้าเธอระหว่างที่มีเซ็กซ์“ไม่ทำอีกแล้วครับ ไม่ทำอีกแล้ว” รัชชานนท์กอดขาเธอไว้แน่น น้ำตาเขาพรั่งพรูเพราะรู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำ“ต่อไปกูจะมัดมึง ถ้ามึงตบกู กูจะตบมึงคืน” พิมมาดาว่าอย่างหัวเสีย กระแทกกระเป๋าที่เก็บเสื้อผ้าและเตรียมจะหนีลงกับพื้นอย่างโมโหรัชชานนท์ยิ้มร่าเมื่อเห็นว่าพิมมาดาเปลี่ยนใจไม่หนีเขาไป ชีวิตเขาไม่เหลือใครแล้วทุกคนต่างทิ้งเขาไปหมด มีเพียงพิมมาดาเท่านั้นที่เป็นทุกอย่างของเขาเวลานี้เขามักจะลืมตัวทุกครั้งในเวลาที่เมาหรือว่ามีเซ็กซ์ ราวกับว่าคนที่ควบขี่ที่บีบคอ ที่กัดหน้าอกและที่ตบหน้าพิมมาดานั้นเป็นใครอีกคน ในเวลานั้นเขารู้สึกราวกับไม่ใช่เขาเป็นใครก็ไม่รู้ที่อยู่ในร่างเขา โดยที่เขาไม่อาจห้ามสิ่งที่อีกฝ่ายทำได้ เขาแค่เฝ้ามองและพยายามห้ามปรามแต่กลับไม่เคยได้ผลพิมมาดาต้องอยู่กับเขา ไม่มีทางที่เขาจะปล่อยเธอไป เขารักเธอ รักมาก ไม่อาจทนให้เธอกลายเป็นของคนอื่นได้เธอต้องอยู่กับเขา อยู่กับเขาจนกว่าเราจะตายจากกัน****แม่บ้านวัยกลางคนอย่างป้าอ้อยเข้าม

ปลายจุกแข็งเป็นไตสู้ทั้งมือและปลายลิ้นที่เขาไล้เลียในโพรงปากนุ่ม“อย่า อื้อ...อย่า”ปากบอกว่าอย่าแต่ว่าอกกลับแอ่นรับแรงดูดและแรงบีบคลึง ขาเรียวทั้งสองข้างอ้ากว้างและเปิดรับให้เขาได้เสียดสีลำกายแกร่งที่เปลือยเปล่าให้ท่อนเนื้อเสียดสีกับกลีบสาว แม้ว่าจะมีเสื้อผ้าขวางกั้นแต่ความเร่าร้อนนั้นไม่อาจกางกั้นได้เลยกายสาวรุ่มร้อนทั้งร่าง ส่วนอ่อนไหวตอดตุบและหลั่งไหลความต้องการออกมาไม่หยุดหย่อน เธอเปียกชื้นและฉ่ำแฉะเสียงกริ๊กดังขึ้นเมื่อเขาปลดเข็มขัดเส้นเล็กของเธอ ในจังหวะนั้นเขาชันตัวขึ้นนั่ง เพื่อจะจัดการกับกางเกงของเธอไม่ให้ขวางทางความสุข“รอแป๊บนะคนสวย”เขาปลอบเธอเมื่อเห็นว่าเธอหอบสะท้าน นอกจากนี้เธอยังเอื้อประโยชน์ให้เขาโดยการยกสะโพกขึ้นเล็กน้อย เพื่อให้เขาถอดเธอได้ง่ายขึ้นและก็ง่ายจริง ๆ อย่างที่เธอคิด เพราะเพียงไม่นาน เสื้อผ้าอาภรณ์ทุกชิ้นบนกายเธอก็ร่วงหล่นไปอยู่ข้างเตียง“เด็กดื้อต้องโดนลงโทษ” เขาว่าทั้งยังวางมือไว้บนเนินอวบอูม ฝ่ามือวางบนเนินงาม เขาใช้หัวแม่มือเขี่ยเล่นกับติ่งสวาท สะโพกงามแอ่นรับกับสัมผัสเสียวร่างกายของเธอเร่าร้อนรวดเร็วเพียงแค่เขาสัมผัสกลางกายสาว เขาจับจ้องใบหน้างาม

ภาพสะท้อนในกระจกทำให้เธอและเขาแดงไปทั้งร่างด้วยความสุขสุดยอด ที่ไม่อาจลืมเลือน“ดีจัง” เธอพิงหลังอย่างหมดแรงกับร่างหนา“ชอบไหม” เขากระซิบถามประคองให้นอนลงพร้อมกันโดยที่สองกายยังสอดประสาน“ที่สุดค่ะ อื้อดีอะ” เธอกับเขายังนอนกอดกัน ในท่านอนตะแคงโดยที่ร่างหนาโอบกอดเธอจากด้านหลังมือเขายังคงลูบไล้เนื้อตัวเธอด้านหน้าอย่างหลงใหลในผิวเนื้อ“พี่ไปด้วยนะครับ” ไม่ยอมปล่อยเธอไปเที่ยวคนเดียวด้วยเสื้อที่เหมือนผ้าเช็ดหน้าอย่างนั้นแน่นอน“หวงเหรอคะ”“ที่สุด” เขาตอบทั้งยังบีบก้อนเนื้อนุ่มของเธอเล่น“ทำไมไม่ห้ามให้ใส่ละคะ”“ถ้าเป็นความสุขของหนู พี่ไม่กล้าห้ามหรอกครับ ถึงจะหวงแต่พี่ก็เคารพสิทธิ์ของน้อง” ทั้งที่ในใจของเขาอยากฉีกไอ้เสื้อผ้าเช็ดหน้านั่นทิ้ง แต่เมื่อคิดว่าเป็นสิ่งที่เธอชอบทำไมเขาจะทำเพื่อเธอไม่ได้“น่ารักที่สุด หนูรักคนไม่ผิดจริง ๆ” ชาร์มมี่มองดูเวลาในสมาร์ตโฟนแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ นีรนาบอกกับเธอว่าไงนะอ๋อ กำลังจะออกมา นี่ผ่านมาแล้วเกือบชั่วโมง ขับจากเชียงใหม่ไปลำพูนแล้ววกกลับมาที่นี่ยังต้องมาถึงแล้ว นี่อะไร ยังไร้เงาของแม่ตัวดี“พี่นีน่าจะมาไหมครับ” น้องซันหลานรหัสของนีรนาถามขึ้น“คงม

“น่าภูมิใจตรงไหนน่าอายมากกว่า” ชาร์มมี่บ่น สายตายังส่องออกไปนอกรถเป็นห่วงทั้งสองคนที่โดนหิ้วปีกออกไป“พี่เอกกับซันจะเป็นอะไรไหม” นีรนาถามอย่างกังวล จริง ๆ เรื่องนี้ก็เป็นเธอนี่แหละที่ผิด ไม่น่าสะบัดแขนจนทำให้ตัวเองล้มไปหาหลานรหัสเลย“ไม่เป็นอะไรมากหรอก ไม่ได้มีอะไรเสียหายนี่” พิชชี่เอ่ยปลอบใจคนคิดมากห้องทำงานเจ้าของผับหรูกลางเชียงใหม่ มีชายหนุ่มสองคนอยู่คนละมุมห้อง“ไม่คิดว่าคู่กรณีของน้องผมจะเป็นคุณหมอนะครับ”“ผมก็ไม่คิดว่าคุณพก[1]จะให้คนอายุไม่ถึงเกณฑ์เข้าสถานที่แบบนี้” เอกภพจ้องหน้าอีกฝ่ายเช่นกัน เขากับพกรู้จักกันเพราะผ่านการแนะนำจากรุ่นพี่อีกที คนอายุสิบเก้าค้อนควักให้คุณหมอหนุ่ม เขาแค่อยากนั่งข้าง ๆ นีรนา นั่งเงียบ ๆ เหล้าก็ไม่ดื่ม ทีใบขับขี่ยังทำได้ตั้งแต่อายุสิบแปด ซันไม่เข้าใจว่าทำไมผับต้องรอให้อายุครบยี่สิบด้วย “น้องผมแค่อยากมานั่งกับรุ่นพี่แค่นั้นเองครับ” พกตอบด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ ใจจริงแล้วเขาอยากถีบไอ้น้องชายตัวดี บอกแล้วว่าไม่ให้ก่อเรื่องเพราะอายุยังไม่ถึงเกณฑ์จะเข้าผับ “หึ” เอกภพแค่นยิ้มทำเสียงลอดไรฟันเป็นสัญญาณว่าเขาไม่เชื่อถือสักนิดเลย

ไออุ่นคอมเมนต์ด้วยสติกเกอร์หน้ายิ้มนีรนากดออกจากหน้าจอนั้น ทนดูไม่ไหว“เจ็บกว่าเดิมอีกแฮะ” เธอบ่นกับตัวเอง วางมือบนอกข้างซ้ายที่เวลานี้มันปวดแปลบอย่างบอกไม่ถูกนีรนาตัดสินใจวางโทรศัพท์ไว้และเดินเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำแต่งตัว วันนี้ออกไปหาอะไรกินกับเพื่อนดีกว่า อยู่คนเดียวก็ฟุ้งซ่านอีกกลับออกมาจากห้องน้ำก็ต้องขมวดคิ้วกับหน้าจอที่มีสายเรียกเข้าหลายสาย ลังเลอยู่ว่าจะโทรกลับไปดีไหม ไม่แน่ใจว่าใช่พวกมิจฉาชีพหรือเปล่าแต่ยังไม่ทันที่จะโทรออก เบอร์เดิมก็โทรเข้ามาอีกครั้ง“ฮัลโล”“คุณนีน่าหรือเปล่าคะ” นีรนาขมวดคิ้ว ถ้ามิจฉาชีพไม่น่าจะใช้ชื่อเล่น“ค่ะ” เธอตอบรับตามสายไปอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ“ไม่ทราบว่าคุณเป็นญาติของคุณพิมมาดาหรือเปล่าคะ ตอนนี้เธออยู่โรงพยาบาลไม่ได้สติ” ปลายสายแจ้งชื่อโรงพยาบาล นีรนานิ่งค้างกับสิ่งที่ได้ยินมือบางสั่นเทา เมื่อได้รับรู้ว่าเวลานี้พิมมาดากำลังอยู่บนเส้นของความเป็นและความตายนีรนาไม่เคยรู้ว่าญาติหรือเพื่อนของอดีตคนรักอยู่แห่งหนใด เธอจึงมืดแปดด้านที่จะตามหาคนรู้จักของพิมมาดาสุดท้ายเธอก็ต้องพาตัวเองมาถึงโรงพยาบาลพร้อมกับชาร์มมี่ อย่างน้อยก็ขอให้รู้อาการของอีกฝ่ายก่อนว