All Chapters of เด็กลับสัมพันธ์ร้าย (NC 18+): Chapter 51 - Chapter 60

นีรนาเดินเล่นในสวนหลังบ้านมองพืชผักสวนครัวของแม่ที่ปลูกไว้เต็มสวนแล้วยิ้ม ผักปลอดสารพิษ บ้านที่ไม่ได้กลับมาหลายเดือนแต่บ้านก็คือบ้านความอบอุ่นยังคงเหมือนเดิม“เบียร์ไหม” ภีมยื่นกระป๋องเบียร์ให้น้องสาว แล้วเขาก็หย่อนตัวลงนั่งข้าง ๆ“ขอบคุณค่ะ ทำไมถึงยอมให้น้องดื่ม ทุกทีไม่เห็นให้ดื่มนี่นา” นีรนาเอ่ยถาม ปกติพี่ชายเธอหวงมากกับเครื่องดื่มแอลกอฮอล์เขายอมให้เธอแตะที่ไหนกัน“เราโตแล้ว” ภีมพยายามบอกกับตัวเองหลายต่อหลายครั้งว่าน้องโตแล้วอีกแค่ไม่กี่เดือนก็จะเรียนจบแล้ว อีกอย่างนีรนาย้ายไปเรียนไกลบ้านตั้งแต่อายุสิบแปดซึ่งเธอก็ทำได้ดี“เพิ่งเคยได้ยินเฮียบอกว่าน้องโตแล้ว เปิดให้หน่อยค่ะ” เพราะใช้งานได้แค่มือเดียวนีรนาจึงต้องการตัวช่วยภีมเปิดกระป๋องเครื่องดื่มแอลกอฮอล์แล้วยื่นให้น้องสาว ตอนเด็กเขาเปิดน้ำอัดลมให้เธอใครจะคิดว่าโตมาเขาจะเปิดเบียร์ให้ด้วย“เฮียกับใบบัวเป็นไงบ้าง” นีรนาถามหาแฟนสาวของพี่ชาย ซึ่งอายุอานามก็เท่ากับนีรนา“ก็ดี มีทะเลาะกันบ้าง เถียงกันบ้างแต่โดยรวม ๆ ก็ดี”คนฟังพยักหน้าเข้าใจ“แล้วบัวจะเรียนต่อไหมคะหรือว่าจะแต่งงาน” ภีมหัวเราะกับคำถามของน้องสาว“แต่งงานคงอีกนาน เพิ่งเรียนจ

แต่ที่เขายังไม่เข้าใจ คือทำไมเธอต้องร้องไห้และกอดมัน“เจ็บมากหรือเปล่าวะ” เท่าที่มองการที่เธอใส่เฝือกอ่อนก็ไม่น่าจะบาดเจ็บมากถึงขั้นร้องไห้ กดโทรศัพท์โทรหาอีกครั้งก็ยังติดต่อไม่ได้เวลานี้เขาอยากบุกไปถึงบ้านเธอ อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด แต่เมื่อคิดถึงหน้าเพื่อนเขาก็ไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม กลัวได้ไม่คุ้มเสีย“แต่ใช่เหรอที่ไปกอดกับมันทั้งที่เป็นวันเกิดกู” เมื่อไม่สามารถระบายกับใครได้ สิ่งที่ทำได้คือการระบายกับตัวเอง ไม่มีใครเข้าใจเขาเท่ากับตัวเขาเอง‘เดี๋ยวเธอก็กลับมาไม่ต้องเครียด’ เทวดาขาวผู้มีจิตใจบริสุทธิ์ปลอบใจให้คนกังวลได้คลายความกังวลลงไม่น้อย‘คิดว่าน่าจะยังมีเยื่อใยกับคนเดิมอยู่ ไม่งั้นจะไปหาถึงโรงพยาบาลเหรอวะ คนเราเลิกกันแล้วต้องห่วงกันขนาดนั้นเหรอ แล้วไอ้ที่ร้องไห้นั่นไม่ได้เจ็บแขนหรอก คงเสียใจเรื่องนังพิมนั่นแหละ’เมื่อเทวดาขาวออกมาทำให้เขาสบายใจได้ไม่นาน จิตใจฝ่ายอธรรมย่อมออกมาทำงานด้วยเช่นกันความคิดฝ่ายดำมืดทำให้เอกภพกังวลไม่น้อย ถึงตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันนีรนาจะไม่มีเรื่องของพิมมาดามาทำให้เขาไม่สบายใจ แต่ลึก ๆ แล้วเขาเองก็ไม่แน่ใจว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่เป็นอย่างไรการลืมคนรั

“เฮียคิดว่าเอไอมันสร้างได้เองเหรอที่เอามาใช้ทำน่ะ ไปขโมยภาพใครมายำบ้าง อีกอย่างไม่เห็นจะมีเอกลักษณ์ออกมาหน้าเหมือน ๆ กันหมด บางทีเจนออกมามีสามแขนก็มี” ในฐานะคนสร้างสรรค์ผลงานเธอรู้สึกราวกับว่ากำลังโดนละเมิดลิขสิทธิ์อย่างไม่เป็นธรรม แต่เธอคงไม่สามารถขวางโลกที่เปลี่ยนแปลงไปได้ จากใจคนสร้างสรรค์ผลงานศิลปะหวังให้มีคนชื่นชมลายเส้นที่เราวาดและติดตามผลงานเรา ผลงานที่เกิดจากความคิดสร้างสรรค์ เกิดจากจิตวิญญาณของเราเอง หาใช่จากการก๊อบปี้วางหรือการนำผลงานของศิลปินมาขยำรวมกันแล้วออกเป็นงานชิ้นหนึ่ง ภีมเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้างในสิ่งที่น้องสาวอธิบายเรื่องของเอไอ เพราะสายงานของเขาทำให้ไม่ถนัดเรื่องงานศิลปะมากนัก แต่สิ่งที่ภีมรับรู้ในเวลานี้คือ น้องสาวตัวน้อยของเขาโตขึ้นเยอะ เป็นผู้ใหญ่จนเขาใจหาย อีกไม่กี่ปีน้องก็จะเรียนจบและอีกไม่นานก็อาจมีครอบครัว เขายังจำเหตุการณ์ในวันหนึ่งเมื่อนานมาแล้วได้ดี “เฮียภีม โอ๊ตแกล้งนีน่า” เด็กผู้ชายข้างบ้านที่น้องสาวเขาเล่นด้วยประจำ เมื่อได้ยินว่ามีคนมาแกล้งน้อง พี่ชายอย่างภีมก็ขู่เด็กชายโอ๊ตจนร้องไห้วิ่งกลับบ้านแทบไ

เพื่อนก็ช่วยได้แค่นี้แหละ เป็นเรื่องของเพื่อนกับผู้ชายแล้วว่าเขาจะตามหาไหม “กูโพสต์ขนาดนี้ถ้าเขาไม่มาตามมึง ก็ทำใจเถอะ สิ่งที่มึงคิดคงเป็นอย่างนั้นแหละ เขาคงกลับไปหาคนเก่าแล้ว” ชาร์มมี่บอกคนที่เวลานี้ยกไวน์ขึ้นดื่มอีกแก้ว น้ำตารื้น “กูอยากตัดใจนะ อยากเลิกแบบที่กูเคยเลิกกับคนอื่น ๆ ก่อนหน้านี้ แต่ใจมันเจ็บมากเลย กูไม่อยากเลิกกับเขา แค่คิดว่าจะไม่มีเขาอยู่ในชีวิตใจมันก็เจ็บแล้ว” นีรนาปาดน้ำตาที่ไหลอาบทั้งสองแก้มออก แรงสะอื้นทำให้เธอต้องหยุดพูด เพื่อนทั้งสองขยับเข้ามาโอบไหล่คนสะอื้นไว้ “ตอนแรกแค่คิดว่าคบกันขำ ๆ พอเรียนจบต่างคนต่างแยกย้าย แต่พอได้อยู่ด้วยกันทุกวัน ตอนกูสิบแปดกูคิดว่ากูรักเขามาก เสียใจมากตอนที่อกหักจากเขา แต่ถ้าเทียบกับตอนนี้ กูโคตรรักเขาเลย เหมือนใจจะขาดถ้าไม่มีเขา” “นีน่า” เห็นเพื่อนสะอื้น สองสาวก็สะอื้นตาม สงสารเพื่อนจับใจ ไม่ว่าเพื่อนจะเลือกทางใด เธอทั้งสองก็พร้อมจะซัปพอร์ตและอยู่เคียงข้างเพื่อนเสมอ“มึงมีพวกกูอยู่นี่ ไม่ว่ายังไง พวกกูก็อยู่กับมึงนะนีน่า” การรอคอยสิ้นสุดลงเมื่อนีรนาล้มพับกองกับพื้น เธอไร้เรี่ยวแรง

“กินพิซซาอีกไหมครับ” “เอ่อ น้องซันพอก่อนครับ เพื่อนพี่เป็นคนไม่ใช่หมอน น้องจะให้เพื่อนพี่กินแบบยัดนุ่นไม่ได้นะคะ” ชาร์มมี่เอ่ยห้ามเมื่อเห็นว่าน้องปีหนึ่งหน้าใสเสนอของกินให้เพื่อนเธอไม่หยุด “โอเคครับ” ซันตอบ มือเขายกเกาท้ายทอยอย่างเขิน ๆ เพราะตื่นเต้นเกินไป เขานับว่านี่เป็นเดตที่สามของเขากับเธอครั้งแรกร้านอาหารเหนือ ครั้งที่สองที่ผับและครั้งนี้ครั้งที่สาม ครบสามครั้งแล้วขอเป็นแฟนได้เลยไหมนะตื่นเต้น!“แล้วเรียนเป็นไงบ้าง” นีรนาเอ่ยถามคนที่นั่งข้างกาย“ก็ดีครับ สนุกดี ดีที่ได้เห็นหน้าพี่นี่แหละครับ”“โห รุกแรง” ชาร์มมี่กับพิชชี่ที่นั่งอยู่ไม่ไกลกระซิบกระซาบเพราะได้ยินบทสนทนาของคนทั้งสอง“ถ่ายรูปสิมึง ถ่ายข้างหลังนะ” พิชชี่กระซิบบอกกับชาร์มมี่“มึงหันหลังมาสิ เดี๋ยวกูถ่ายให้”ชาร์มมี่ผลักไหล่เพื่อน พร้อมทั้งตั้งโทรศัพท์มือถือเตรียมถ่ายรูปให้เพื่อน ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องถ่ายข้างหลังแทนที่จะเป็นข้างหน้าอย่างที่เพื่อนชอบ“อีง่าว กูหมายถึงข้างหลังนีน่ากับน้องซัน มึงจะสั่งสอนพี่หมอเอกไม่ใช่เหรอ” พิชชี่ผลักศีรษะเพื่อน ให้ถ่ายรูปข้างหลังนีรนากับซัน แต่เพื่อนดันไม่เข้าใจจะมาถ่าย