All Chapters of เกลียดเธอที่สุด: Chapter 21 - Chapter 30

บทที่ 20คนที่เหมาะสม ร้านอาหารอิตาเลียนสุดหรูใจกลางเมือง ตกแต่งด้วยแซนเดอเรียระย้าที่ส่องประกายแสงทองสลัว เสียงเปียโนคลอเคล้าไปกับเสียงกระซิบกระซาบของผู้คน บรรยากาศหรูหราและดูผ่อนคลายไปในคราเดียวกัน ชวลิตมาถึงก่อนเวลานัดหมาย เขานั่งอยู่ที่โต๊ะริมกระจกใสที่สามารถมองออกไปเห็นวิวในเมืองใหญ่ ในใจของเขาไม่ได้คาดหวังอะไรในค่ำคืนนี้นัก ท่าทีก็ไม่ได้ดูเบื่อหน่ายแต่อย่างใด เขาเหมือนคนที่เคยชินกับการวางตัวในสถานการณ์ที่หลีกเลี่ยงไม่ได้อยู่แล้ว ไวน์แดงถูกรินใส่แก้วโดยบริกรหนุ่ม กลิ่นหอมหวานของมันกลับทำให้เขานึกถึงใบหน้าของเขาบางคน พลันเสียงส้นสูงที่กระทบกับพื้นหินอ่อนดังเข้ามากใกล้ ก็ดึงเขาออกจากความคิดบางอย่างนั่นทันที พีรชญาก้าวเข้ามาในร้าน ราวกับแสงไฟสว่างขึ้นเฉพาะจุดที่เธอยืนอยู่ หญิงสาวปรากฏกายด้วยเดรสผ้าลินินสีครีมเรียบ ๆ ที่ช่วยขับผิวของเธอให้ดูนวลเนียนยิ่งขึ้น ผมดำยาวถูกรวบครึ่งศีรษะหลวม ๆ ดูเป็นธรรมชาติ ใบหน้าสวยแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางที่ไม่ฉูดฉาด แต่เธอกลับดูสวยและมีเสน่ห์โดยไม่ต้องพยายาม ชวลิตลุกขึ้นยืนโดยอัตโนมัติ เขายิ้มให้เธออย่างเป็นม

บทที่ 22รู้สึกผิด “คุณคิดจะทำอะไรกันแน่?” ความหวาดกลัวสะท้อนผ่านทางแววตาของมาลาริน ชวลิตโน้มตัวเข้ามาใกล้ แววตาของเขาฉายแววขบขันเหมือนว่าสนุกที่ทำให้เธอกลัวกลิ่นหอมอ่อน ๆ จากกายบางทำให้เลือดในกายของเขาพลุ่งพล่าน ลมหายใจอุ่นแตะผิวแก้มใส ริมฝีปากหนาสัมผัสเบา ๆ และทิ้งรอยบางอย่างไว้ที่ข้างแก้มของเธอร่างกายของมาลารินแข็งทื่อเหมือนถูกตรึงไว้ที่เบาะ หัวใจของเธอเต้นระส่ำ ดวงตากระพริบถี่เพื่อซ่อนความหวั่นไหว สัมผัสเมื่อครู่ของเขาทำให้เธอเผลอกลั้นหายใจไปชั่วขณะสายตาสองคู่ประสานกันท่ามกลางความมืดสลัว ชวลิตรู้สึกพร่าเบลอไปชั่วขณะ ความพยายามตลอดสองเดือนนี้ไร้ความหมาย ราวกับว่าเขาลืมสิ้นแล้วทุกอย่าง เขาขยับเข้าใกล้เธออีกแล้วกดจูบลงมาบนริมฝีปากบางอย่างอัดแน่นไปด้วยอารมณ์ปรารถนาที่เขาได้เคยพยายามกดมันเอาไว้หญิงสาวร้องอึกอักในลำคอ มือดันแผงอกเขาออกด้วยความตกใจ แต่ชายหนุ่มกลับไม่ยอมถอยห่างง่าย ๆ เขาบดขยี้ริมฝีปากลงมาอีกด้วยแรงที่มากขึ้น เหมือนจะฉุดรั้งความต้องการของเขาเอาไว้ไม่ได้แล้ว“คุณต้น อย่าค่ะ” มาลารินพยายามเบี่ยงหน้าหนี แต่มือหนากลับคว้าปลายคางเธอมารับจูบอีกมาลารินตัวสั

บทที่ 24ตราบาป ท้องฟ้าเริ่มตั้งเค้าเป็นเมฆครึ้ม ลมเริ่มพัดแรงขึ้นเรื่อย ๆ อนงค์ยังคงนั่งนิ่งอยู่ใต้ต้นพิกุล ใบหน้าของหญิงชรามีร่องรอยความของเศร้า ดวงตาแดงก่ำจากการร้องไห้ “ฝนจะมาแล้วค่ะคุณท่าน” สมจิตรเอ่ยเบา ๆ เธอช่วยประคองอนงค์เข้าไปนั่งด้านใน “จิตร...” น้ำเสียงของอนงค์เต็มไปด้วยความรู้สึกบางอย่างที่อัดแน่นอยู่ในใจ “หลายปีที่ผ่านมา ลารินมองฉันเป็นผู้มีพระคุณมาโดยตลอด ถ้าเค้ารู้ว่าฉันคือคนที่ทำให้แม่ของเขาต้องตาย ลารินจะกราบฉันลงอยู่หรือเปล่า” สมจิตรเงียบ เธอก้มหน้าลง ปล่อยให้คำพูดนั้นลอยวนอยู่ในอากาศ ดวงตาสะท้อนความเศร้าในอดีตที่ไม่เคยจางหายไป ยังคงเป็นตราบาปที่ตามหลอกหลอนอยู่ในใจของเธอ “คุณท่านคะ...” สมจิตรเงยหน้าขึ้นมองอนงค์ “ดิฉันอยากจะกราบลาคุณท่าน” อนงค์นิ่งไป เผยยิ้มเศร้าออกมา รู้ดีว่าสมจิตรอยากจะไปจากที่นี่นานแล้ว เพียงแต่ที่ยังอยู่เพราะเป็นห่วงมาลาริน ตอนนี้มาลารินไม่อยู่แล้ว ไม่มีเหตุผลที่จะต้องอยู่ที่นี่ต่อไป “จะทิ้งฉันไปอีกคนแล้วใช่มั้ย” สมจิตรค่อย ๆ ถอยออกไป อนงค์มองตามแผ่นหลังคนสนิทที่ค่อยหายลับออกไ

บทที่ 26พนักงานใหม่ ภายในห้องทำงานของผู้จัดการฝ่ายบริการลูกค้า พีรพลนั่งเอนหลังพิงเก้าอี้อย่างอารมณ์ดี จากซีอีโอหนุ่มดีกรีลูกชายประธานบริษัท วันนี้เขาสวมเป็นบทบาทเป็นพนักงานทั่วไป สวมยูนิฟอร์มสำหรับพนักงานที่มีโลโก้ปักที่อกข้างซ้ายอย่างชัดเจน “นายกำลังใช้หน้าที่การงานในทางที่ไม่ชอบ” ผู้จัดการสาว ที่เป็นเพื่อนเก่าสมัยมหาวิทยาลัยของเขาเอ่ยอย่างรู้ทัน เดิมทีพีรพลจะเข้ามาศึกษาระบบงานภายในตำแหน่งผู้ช่วยผู้จัดการอยู่แล้ว แต่เขากลับเปลี่ยนแผนตั้งใจจะเข้ามาเป็นพนักงานใหม่ แถมยังเจาะจงให้เธอเลือกพนักงานหญิงคนหนึ่งให้เข้ามาสอนงานเขาได้โดยตรง “เธอก็พูดเกินไป ถ้าฉันลงไปเป็นพนักงานเองฉันก็จะได้รู้ความต้องการของลูกค้าที่แท้จริงไง ได้คุยลูกค้า ฟังความเห็นลูกค้าด้วยหูของตัวเอง ไม่ใช่แค่รายงานที่ส่งขึ้นไป” เขายักไหล่ ผู้จัดการสาวแค่นเสียงในลำคอ แม้เหตุผลของเขาจะฟังขึ้น แต่เธอเชื่อวี่คนอย่างเขาต้องมีอะไรแอบแฝงอย่างแน่นอน “เอาน่า โบนัสปีนี้ฉันจะให้ให้คุณพ่อพิจารณาให้เธอเป็นพิเศษเลย” เขายักคิ้วให้เธอ ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น พีรพ

บทที่ 28หมั้นหมาย ห้องโถงกลางบ้านของเรือนหลังใหญ่ที่เคยเงียบเหงา บัดนี้พื้นที่ตรงนี้ถูกเนรมิตให้กลายเป็นพิธีหมั้นหมายของสองครอบครัว เดิมทีงานหมั้นหมายจะถูกกำหนดจัดที่โรงแรมหรู รายชื่อแขกยาวเหยียด ทว่าหลังกำหนดการออกมาไม่นาน อนงค์ผู้กลับล้มป่วย งานหมั้นจึงเปลี่ยนมาจัดอย่างเรียบง่ายตามความเหมาะสม อย่างไรก็ตาม แม้งานหมั้นหมายนี้จะถูกจัดอย่างเรียบง่าย แต่บรรยากาศในงานก็เต็มไปด้วยความอบอุ่นท่ามกลางความยินดีของญาติใกล้ชิดและเพื่อนสนิทของทั้งสองฝ่ายที่ถูกเชิญมาร่วมงาน ขณะที่เสียงพุดคุยของผู้คนดังขึ้นเบา ๆ ในงาน พีรพลในฐานะพี่ชายของพีรชญาก็ปรากฏตัวขึ้น เขาสวมชุดสูทสากลสีสุภาพ ท่าทางดูดีไม่น้อย เขากวาดสายตามองหาใครบางคน ก่อนจะหยุดที่อรรณพ เพื่อนของเขาที่อยู่ห่างจากบริเวณพิธีออกไปเพียงเล็กน้อย “ไม่เจอนานเลยนะมึง” อรรณพทักทายเพื่อนที่ช่วงหลังมานี้เขาไม่ค่อยเจอพีรพลในกลุ่มสังสรรค์สักเท่าไร “ติดหญิงเหรอวะ?” พีรพลหัวเราะร่วน เขายกเครื่องดื่มในมือขึ้นจิบ นึกสงสัยเหมือนกันว่าในสายตาของเพื่อนเห็นเขาเป็นคนอย่างไรกัน “ติดหญิงอะไร ก