All Chapters of เกลียดเธอที่สุด: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่ 11เรือนกระจก หลังจากวันนั้น ความสัมพันธ์ระหว่างมาลารินกับชวลิตคล้ายจะวนกลับมาเหมือนเมื่อสองปีก่อน ในยามค่ำคืนที่เธออยู่คนเดียว ชวลิตมักจะไปหาเธอที่บ้านพักหลังเล็ก บ่อยครั้งที่บริษัทเขามักจะเรียกหาเธอโดยวิธีการที่แนบเนียนด้วยมอบหมายงานผ่านวารีเพื่อไม่ให้มีใครสงสัย ภายในห้องลับหลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่ ในช่วงเวลาที่ใคร ๆ กำลังยุ่งกับหน้าที่ของตัวเอง มาลารินถูกเรียกให้มาช่วยงานวารี และทุกสิ่งทุกอย่างก็เกิดขึ้นตามความต้องการของเขาอีกเช่นเคย วันนี้เธอมาหาเขาตั้งแต่ช่วยบ่าย จนเวลาล่วงเลยมาถึงสามโมงเย็น ความต้องการที่มากล้นทำให้เขาไม่ยอมหยุดง่าย ๆ “พอแล้วค่ะคุณต้น” มาลารินร้องห้ามเสียงกระเส่าเมื่อเขาทำท่าจะสอดใส่เข้ามาในตัวเธออีก “ฉันต้องไปรับน้องที่โรงเรียน” เธอรีบพลิกตัวหนีจากเขา “ให้คนอื่นไปรับแทนสิ ฉันยังไม่พอ” เขาบอกอย่างเอาแต่ใจ ก่อนจะกดร่างบางลงกับที่นอน “ฉันไม่ได้บอกยายไว้ล่วงหน้า ไม่ได้หรอกค่ะ” มาลารินออกแรงดันตัวเขาออกห่าง ชวลิตถอนหายใจออกมา นิ่วหน้ามองหญิงสาวที่รีบลุกขึ้นใส่เสื้อผ้าอย่างรีบร้อน เขายกมือขึ้นเสยผมอย่างไม่สบอารม

บทที่ 13บทลงโทษปัง! ชวลิตใช้เท้าปิดประตูด้วยความรีบร้อน ร่างแบบบางของมาลารินถูกกระชากเข้ามาด้านในห้องสลัว มีเพียงแสงไฟจากด้านนอกสาดส่องเข้ามา เธอถูกผลักลงบนเตียงกว้าง ทำให้ชายกระโปรงเลิกขึ้นไปกองอยู่บั้นเอว ร่างสูงโถมตัวตามลงมา มือหนาบีบคางเล็กของหญิงสาวแล้วกระแทกจูบลงมา บดขยี้ริมฝีปากบางแนบแน่น “อื้อ” หญิงสาวครางประท้วงอยู่ในลำคอ เธอรับรู้ได้ถึงความฉุนเฉียวจากชายหนุ่ม เพราะสัมผัสนั้นรุนแรง “กล้าดียังไง ถึงเมินสายฉัน” เขาผละจูบออกมา ดวงตาคู่คมจ้องลึกลงในดวงตาของหญิงสาวที่สะท้อนความสั่นไหว “ตอบมาซิ” เขาเอ่ยชิดริมฝีปาก แต่เธอนิ่งเงียบ ริมฝีปากหนาเม้มเข้าหากันเล็กน้อย ดวงตาคู่คมยังคงจับจ้องคนใต้ร่าง “ทำไม ไม่ได้โดนเอาหลายวันคงอยากสินะ ถึงได้เที่ยววิ่งไปอ้าข้าให้ใครต่อใครน่ะยัยตัวดี!” เสียงทุ้มกดต่ำ กรามหนาบดเข้าหากันแน่นอย่างคนสะกดกลั้นอารมณ์ “พูดอะไรของคุณ?” หญิงสาวนิ่วหน้ากับถ้อยคำดูถูกของเขา “ฉันพูดผิดหรือไง ถ้าคืนนี้ฉันไม่เรียกเธอมา คืนนี้เธอคงไปจบกับไอเวรนั่นบนเตียงใช่มั้ย!” เสียงของเขาเข้มขึ้นอย่างคนไม่พอใจ

บทที่ 15ควบคุมไม่ได้ ช่วงพักกลางวัน อากาศที่นี่ไม่ได้ร้อนจัด เพราะยังมีลมทะเลคอยพัดให้ความสดชื่นอยู่ตลอดเวลา พนักงานต่างทยอยไปยังโซนรับประทานอาหารที่ถูกจัดไว้เป็นแบบบุฟเฟ่ต์ โต๊ะยาวและเก้าอี้ไม้ถูกเรียงเป็นระเบียบใต้ร่มผ้าสีครีม พนักงานตักอาหารแล้วมาจับจองที่นั่ง มาลารินกับกรกฏตักอาหารใส่จานแล้วชวนกับมานั่งที่โต๊ะปลายสุดรวมกับพี่ ๆ ในแผนก และไม่ไกลออกไปในนั้น โซนพักสำหรับผู้บริหารถูกแยกออกไปอย่างเป็นส่วนตัว แต่ก็ยังพอมองให้เห็นกันอยู่ดี บนโต๊ะอาหารที่ชวลิตนั่งอยู่ เขานั่งนิ่งไม่แตะอาหารตรงหน้าเลย แก้วน้ำแข็งตรงหน้าก็เริ่มละลาย ขณะที่สายตาของเขามองไปยังโต๊ะที่มาลารินนั่งอยู่ข้าง ๆ กรกฏ พวกเขาพูดคุยกันอย่างสนิทสนม มีรอยยิ้มแทบทุกประโยค นั่นทำให้เขาหงุดหงิดใจขึ้นมา ร่างสูงลุกขึ้นจากโต๊ะอาหารไปโดยไม่พูดจา ชวลิตมาหยุดที่มุมระเบียงด้านข้าง หยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ เพื่อดับความฟุ้งซ่านในจิตใจ ทว่าควันสีขาวที่พวยพุ่งออกมาซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่อาจหยุดความว้าวุ่นในใจของเขาไปได้เลยตอนนี้เขารู้สึกไม่เป็นตัวเองเลยสักนิด เขาคิดว่าทุกอย่างควรอยู่ภายใต้การควบคุมของเขา ท

บทที่ 17เกลียดเธอที่สุด “ลุกขึ้นมา ให้ฉันใส่เข้าไปในตัวเธอ...” ชวลิตกลืนน้ำลายลงคอ มองมาลารินเธอใช้มือสอดเข้าไปใต้กระโปรงรูดกางเกงชั้นในออกไป ก่อนที่เธอจะขึ้นมานั่งทับบนตัวเขา บดเบียดกลางกายที่เปียกลื่นสัมผัสกับท่อนเอ็นของเขาไปมา แสงไฟสีส้มสะท้อนเป็นแสงนวลอยู่บนใบหน้าหญิงสาว ทำให้เธอดูอ่อนโยนยิ่งขึ้น เขายกมือขึ้นลูบแก้มใสบางเบา จ้องหน้าเธอราวกับถูกสะกด “เธอสวยมากเลยรู้สึกมั้ยลาริน” เขาสอดมือเข้าไปลูบไล้แผ่นหลังบอบบาง ปลดตะขอชั้นในออก ดึงเสื้อของเธอออกไปจนพ้นศีรษะ ก่อนเขาจะฝังใบหน้าลงบนเต้าอวบที่ยังเต็มไปด้วยร่องรอยของเขา “คุณต้น...” เสียงหวานร้องเรียกชื่อของเขา เธอซบหน้ากับบ่าแกร่งพร้อมกับยกสะโพกขึ้นแล้วจับท่อนเอ็นของเขากดลึกเข้ามาในตัวของเธอ “แน่นชิบ” เขาสบถเบา ๆ มาลารินเริ่มขยับสะโพกขึ้นลง ร่างสองร่างแนบชิดกันมากขึ้น เสียงครางต่ำในลำคอของเขาดังออกมาเป็นระลอก เสียงเนื้อกระทบกันเป็นจังหวะ ประสานกับเสียงคลื่นทะเลที่สาดซัดเข้าฝั่ง เขาจับเอวบางไว้มั่น พร้อมกับเด้งสวนทุกครั้งที่เธอขยับกายขึ้นลง ร่าง

บทที่ 19ถึงเวลาแล้ว ช่วงเวลาพลบค่ำ ท้องฟ้าคล้ายถูกระบายด้วยสีหม่น ๆ ของความรู้สึกที่ไม่มีชื่อ แสงสุดท้ายของวันตกกระทบบนหน้าต่างบานเล็กที่เปิดออก บ้านพักหลังเล็กที่มาลารินอาศัยอยู่กับน้องชายเงียบงัน ราวกับถูกตัดขาดจากโลกภายนอก ชวลิตมาหยุดยืนที่หน้าบ้านหลังเล็ก ในมือข้างหนึ่งถือถุงกระดาษสีขาว ซึ่งข้างในนั้นมีโทรศัพท์มือถือเครื่องใหม่ที่เขาตั้งซื้อมาใช้คืนให้กับเธอแทนเครื่องที่เขาได้ทำพังไปดวงตาคู่ของเขามีร่องรอยความคิดบางอย่าง ทั้งที่บอกกับอรรณพว่าจะปล่อยมาลารินไป แต่เขากลับมายืนอยู่ที่นี่ ประตูบานเล็กถูกเปิดออก หัวใจของชวลิตเต้นระรัว สายตาของเขามองเด็กชายวัยสิบขวบที่ถือตะกร้าผ้าออกมาจากห้อง มาธารินมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความสงสัย ครั้งก่อนเคยเห็นเขาที่นี่ ตอนนั้นอีกฝ่ายอยู่กับมาลารินตรงนี้ สายตาสองคู่ประสานกัน ชวลิตพินิจใบหน้าของเด็กชายวัยสิบขวบที่มีส่วนคล้ายกับมาลารินอยู่มาก ทว่าก็ยังมีบางส่วนที่คล้ายกับพ่อของเขา นั่นก็คือดวงตากลมใสที่กำลังจ้องมองมาที่เขาเช่นเดียวกัน ชวลิตกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก หากเด็กชายที่อยู่ตรงหน้าเขาคือลูกชายอีกค