34 สายตาที่ว่างเปล่า 1

หวู่ไฉตงยิ้มเย็น ถ้าปล่อยตาเฒ่าเจ้าเล่ห์คนนี้สืบสวน คงได้มาเพียงแพะเท่านั้น “นายอำเภอเผิงกลัวสิ่งใดกันแน่ ข้าแค่อยากเข้าไปฟังด้วยเท่านั้น”

“ข้าจะกลัวสิ่งใดกัน เพียงแต่การปฏิบัติหน้าที่ของข้าไม่อาจให้คนนอกยื่นมือเข้ายุ่งได้” นายอำเภอเผิงต่อปากต่อคำไม่ลดละ

หวู่ไฉตงมุมปากกระตุก “ข้าอยากได้คนดูสิใครจะกล้าขวาง”

หน็อยแน่!! เจ้าเด็กคนนี้นี่หัวรั้นไม่เบา “ท่านแม่ทัพกล้าก็ลองดู” นายอำเภอเผิงเชิดหน้าขึ้นอย่างหยิ่งผยอง กับเด็กที่มีแต่ตำแหน่ง ไม่มีผลงานคนนี้ เขาไม่กลัวแม้แต่น้อย

“ข้ากล้าอยู่แล้ว” หวู่ไฉตงชกเข้าที่ใบหน้าเหี่ยวย่นเต็มแรง

“เจ้า...เจ้า...ข้าจะรายงานท่านอ๋อง” นายอำเภอเผิงริมฝีปากสั่นระริก ทั้งเนื้อทั้งตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ กล้าดีนักนะเจ้าเด็กเหลือขอ ไว้เขารายงานท่านอ๋อง เจ้าเด็กนี่ต้องได้รับโทษสถานหนัก ที่ทำร้ายเจ้าหน้าที่ขณะปฏิบัติงาน เขาไม่ยอมเด็ดขาด

เจ้าเด็กบ้าฟันข้าแทบหลุด!! ข้าจะ...ข้าจะเอาคืนแน่

หวู่ไฉตงไม่เพียงไม่หยุดทำร้ายคน ยังเดินเข้าหาอย่างเชื่องช้า แล้วชกซ้ำตรงจุดเดิม ทำให้นายอำเภอเผิงลนลานถอยหนีจนล้มลงพื้น ขดตัวใช้มือสองข้างปกป้องศีรษะไว้อย่างหวาดกลัว

ครั้นเห็นดังนั้นหวู่ไฉตงจึงหยุดชกคน หากแต่เปลี่ยนมาเป็นกระทืบแทน ขอระบายหน่อยเถอะ อัดอั้นมานานแล้ว “เชิญตามสบาย แต่ก่อนใต้เท้าเผิงจะไปฟ้อง ข้าขอเล่นสนุกกับท่านสักหน่อย”

ใครอยากเล่นสนุกกันเจ้าเด็กเหลือขอ คอยดูเถิดข้าจะเอาคืนให้สาสมเลยคอยดู นายอำเภอเผิงเก็บความคับแค้นไว้ในใจ

ซัดคนจนเลือดกบปาก เบ้าตาช้ำ ยังไม่รวมผิวหนังใต้ร่มผ้าที่มองไม่เห็น ดูแล้วคงนอนหยอดน้ำข้าวต้มสักครึ่งเดือน แม่ทัพหนุ่มพึงพอใจกับผลงานขอตนเองแล้วจึงเอ่ย “ทหารไปนำตัวคนร้ายทั้งสี่ไปที่ค่าย” หวู่ไฉตงสั่งการ คนใต้บัญชาทำงานอย่างรวดเร็ว

ครึ่งเค่อต่อมาทุกคนก็กลับถึงค่ายอี๋หลิง ชายหนุ่มมองหญิงสาวที่เงียบมาตลอดทางพลางกล่าวเสียงทุ้มต่ำ “เจ้ารออยู่นี่ข้าจะไปสอบถามคน”

“ข้าจะไปกับท่าน” หญิงสาวก้มหน้าเอ่ยแผ่วเบา ส่วนลึกในใจ ว่านจิ่วซิ่นทั้งหวาดกลัวและคุ้นเคยกับหวู่ไฉตง ช่างเป็นความรู้สึกที่ประหลาดนัก แต่ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาสืบหาความจริง เรื่องสำคัญของนางคือหาหลักฐานให้สามีพ้นผิด

หวู่ไฉตงปรายตามองเล็กน้อยไม่ได้ห้าม ก่อนจะเดินนำไปสอบสวนคนที่ห้องขัง ชายหนุ่มมองคนร้ายในห้องขัง ที่หน้าตาเขียวช้ำ จากการต่อสู้ด้วยสายตาว่างเปล่า แขนสองข้างของพวกนาง ถูกมัดตรึงเหนือศีรษะ เขาเดินเข้าหาแม่นางคนหนึ่ง แล้วกล่าวเสียงเยียบเย็น “แม่นางผู้นี้เจ้าพูดมาผู้ใดบงการอยู่เบื้องหลัง”

หญิงสาวยังคงเงียบไม่ยอมเอ่ยปากสักคำ แม่ทัพหนุ่มจึงสั่งทหารใต้บัญชาเริ่มทรมานคน “ไม่พูดก็ไม่เป็นไร มาดูกันว่าเจ้าจะทนได้นานแค่ไหน...ทหารเริ่มลงมือจนกว่านางจะพูด”

“ท่านแม่ทัพข้าขอสอบถามนางเองเจ้าค่ะ” ว่านจิ่วซิ่นห้ามไว้ เมื่อเห็นอุปกรณ์ทรมานที่เผาอยู่ในถ่านไฟ แผ่นเหล็กนี้ถ้านาบไปบนร่างกายคงทรมานเหลือร้าย ผิวขาวบอบบางเพียงนั้นจะทนรับไหวได้อย่างไร

หากแต่ถ้าคนผู้นี้ยังปิดปากเงียบ นางก็ไม่ติดที่จะทรมานคนปากแข็ง เหตุใดจึงรู้สึกคุ้นเคยวิธีการเหล่านี้ขึ้นมา