รักกล้วยกล้วย のすべてのチャプター: チャプター 21 - チャプター 30

หิรัญนั่งเงียบอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ที่เขาใช้มันวางแผนและบันทึกการทำงานทุกอย่างในฟาร์ม ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองปฏิทินแล้วถอนหายใจยาว วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกของลูกเขาได้ไปส่งตามที่เคยบอกน้องบัวไว้ แต่ในระหว่างเขาและลูกกลับเกิดระยะห่างแบบที่เขาไม่ทันตั้งตัวเสียงโทรศัพท์สั่นมันเป็นแจ้งเตือนการทำงานในฟาร์มไม่ใช่สายโทรเข้าหรือข้อความจากใครที่เขารอ ไม่มีภาพกิจกรรมของลูกในวันแรกที่ไปโรงเรียนที่ปกติครูจะส่งให้ผู้ปกครอง รวมถึงไม่มีข้อความจากกัทลีแจ้งความคืบหน้าใดใด ชายหนุ่มมองมันนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะลุกขึ้น เดินไปยังโดมปลูกที่มีต้นเม‍ล่อนของน้องบัวอยู่ เขาตรงไปหาต้นเม‍ล่อนต้นนั้นมองดูต้นไม้ที่ผลผลิตกำลังโตขึ้นทุกวัน“วันนี้หนูเปิดเทอมแล้วนะครับน้องบัว…” เขาพูดกับต้นเม‍ล่อนเบาๆ“พ่อขอโทษนะลูก ที่ปล่อยให้เรื่องมันกลายเป็นแบบนี้” เขาตัดสินใจโทรไปหากัทลี เพื่อไขข้อข้องใจว่าระหว่างเขากับน้องบัวมันเกิดอะไรขึ้นบ่ายวันนั้นเบญจามากับคนงาน เพื่อเอาอุปกรณ์การเกษตรที่เจ้าของฟาร์มหนุ่มสั่งมาส่งด้วยตัวเอง“เราว่าหินน่าจะทำห้องเก็บของเป็นเรื่องเป็นราวนะ จะได้เก็บของได้แบบดีๆ ตอนนี้ของยั

เสียงจิ้งหรีดร้องระงมอยู่ใต้ชายคาบ้านน็อกดาวน์ที่ตั้งอยู่ท่ามกลางโรงเรือนปลูกเม‍ล่อน หลอดไฟแบบโซลาร์เซลที่หิรัญติดอยู่หลายจุดในฟาร์มส่องสว่างไปทั่วบริเวณทำให้บรรยากาศของฟาร์มผิดไปจากช่วงกลางวันพอสมควร หิรัญนั่งอยู่ข้างเตียงเล็กในห้องที่เขาเพิ่งจัดเตรียมใหม่สำหรับลูก‍สาว มันไม่หรูหราแต่เต็มไปด้วยความตั้งใจ เขาเป็นคนเลือกผ้าปูที่นอนลายกระต่ายกับหมอนหนุนใบเล็กสีชมพูพร้อมหมอนข้าง และคืนนี้จะเป็นคืนแรกที่น้องบัวชมพูนอนค้างที่ฟาร์ม“พ่อขา หนูปิดไฟเลยไหมคะ” เสียงเล็กเอ่ยขึ้น“รอเดี๋ยวก่อนครับลูก” หิรัญพูดเสียงเบา เขานั่งลงข้างเตียง ก่อนจะเอื้อมมือจับมือลูกเบาๆ“คืนนี้พ่อมีเรื่องอยากพูดกับหนูหน่อยได้ไหมครับ”เด็กหญิงพยักหน้า สีหน้าที่เคยสดใสเมื่อช่วงเย็นพลันเปลี่ยนเป็นสงบลง เธอหันมาสบตาพ่อ“หนูยังโกรธพ่อเรื่องวันนั้นอยู่ใช่ไหมครับ”น้องบัวไม่ตอบทันที เธอนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าเบาๆ“หนูไม่ชอบให้ใครพูดแบบนั้นกับหนู แล้วพ่อก็ไม่อยู่ด้วย พ่อไม่ช่วยหนูเลย”หิรัญใจหายเมื่อได้ยินคำพูดของลูก เขากุมมือลูกแน่นขึ้นเล็กน้อย น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด“พ่อขอโทษนะลูก พ่อไม่รู้เลยว่า

แสงแดดอ่อนสาดส่องไปทั่วฟาร์มเม‍ล่อนอีกครั้งในวันฟ้าเปิด พายุผ่านไปฟ้าย่อมสดใสและคราวนี้เป็นความสดใสที่หิรัญสามารถรู้สึกได้จริง กัทลีก้าวลงจากรถพร้อมกล่องอาหารเช้าที่เตรียมมาให้ลูกและทีมงานในฟาร์ม เสียงหัวเราะเบาๆ ของน้องบัวที่วิ่งเล่นไล่จับแมวหน้าโรงเรือนทำให้หญิงสาวยิ้มออกโดยไม่รู้ตัวหิรัญยืนอยู่กลางพื้นที่ที่แทบมองไม่ออกว่าเคยเสียหายอย่างหนัก เพียงไม่กี่วันหลังเหตุการณ์พายุถล่มตอนนี้มันกลายเป็นโรงเรือนใหม่ที่แข็งแรงกว่าเดิม เขากำลังชี้ตำแหน่งให้คนงานตั้งเสาและผูกเชือกเหล็กโยงคานเตรียมรองรับต้นเม‍ล่อนชุดใหม่หลังเหตุการณ์พายุถล่ม ในทุกวันหยุดน้องบัวก็ขอมาหาพ่อแทบทุกวัน กัทลีเองมาช่วยงานในส่วนที่เธอทำได้เช่น การออกแบบครัวใหม่หรือช่วยหิรัญทำบัญชีรับ-จ่าย การเก็บเอกสารซื้อขายต่างๆ และด้วยความเป็นแม่ที่มีในตัวสูง เวลาไปไหนเจออะไรถูกไม่ว่าจะเป็นผักผลไม้หรืออุปกรณ์ครัวหญิงสาวก็มักจะซื้อมาให้แม่ครัวของที่นี่ทำกับข้าวให้คนงาน จนหิรัญต้องตั้งงบในส่วนนี้ให้เธอจัดการซึ่งในตอนแรกหญิงสาวไม่เห็นด้วย แต่ชายหนุ่มก็ขอร้องให้เธอช่วยวางระบบหากว่าเธอไม่ยุ่งงานหลักจนเกินไปหิรัญเข้ามาล้าง

หลังจากวันที่กัทลีระเบิดอารมณ์ใส่แม่และหิรัญ หญิงสาวก็กลับบ้านกับลูกในคืนนั้น ไม่ได้พูดคุยกับหิรัญอีกแม้แต่คำเดียวมันเป็นความเงียบที่ไม่ได้เกิดจากความโกรธ แต่เกิดจากความเหนื่อยล้าและความกลัวว่าจะต้องเจ็บซ้ำอีกหิรัญนั่งอยู่ที่ศาลาเดิมคืนนั้นอีกครั้ง ผ้าเช็ดหน้าที่เขายื่นให้เธอยังคงวางอยู่ตรงข้างตัวเขา เธอลืมหรือไม่อยากเก็บไว้ เขาไม่รู้...ในความเงียบของฟาร์มยามค่ำคืน หิรัญหลับตาแล้วปล่อยใจให้ภาพอดีตย้อนคืนมาภาพหญิงสาวที่วิดีโอคอลคุยกับเขา เธอยืนอยู่หน้าบ้านปู่ย่าและกำลังท้องแก่ใกล้คลอด ส่วนตัวเขาในตอนนั้นใจไม่อยู่กับการสนทนาด้วยซ้ำ“ช่วงนี้หินใกล้สอบแล้วกล้วย จะให้หินกลับไปโน่นพากล้วยไปหาหมอทำไม ถึงไปหินก็ไม่รู้เรื่องอะไรหรอก กล้วยไปกับแม่ได้ไหมเดี๋ยวหินบอกแม่ให้นะ” เสียงเขาในวันนั้นยังดังก้องในหัวตัวเองภาพอีกครั้ง วันที่เขาเห็นภาพลูกครั้งแรกที่กัทลีส่งมาให้ดูทางข้อความ เขาชมแกว่า “น่ารักมาก น้องบัวน่ารักเหมือนแม่” แล้วเขาก็รีบขอตัว"หินมีงานกลุ่มต้องทำ งานนี้สำคัญมากยังไงเดี๋ยวหินโทรหาลูกกับกล้วยใหม่นะ"ตั้งแต่หลังแต่งงานและเขาออกจากบ้านเพื่อไปเรียนต่อ เขาไม่เคยกล

เช้าวันพุธในเดือนธันวาคม อากาศเริ่มเย็นลงอย่างเห็นได้ชัด ลมหอบความสดชื่นจากยอดเขามาแตะริมรั้วโรงเรียนของน้องบัว วันนี้เป็นวันก่อนวันพ่อแห่งชาติหนึ่งวัน และทางโรงเรียนจัดกิจกรรมให้เด็ก ๆ เขียนเรียงความหรือวาดภาพถึงคุณพ่อของตนเองกัทลีลางานในช่วงเช้าเพื่อมาร่วมกิจกรรมกับลูก แม้จะไม่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์ในความหมายเดิม แต่วันนี้เธอรู้สึกว่าตัวเองมีความสุขมากกว่าที่เคยเป็นมา พวกเขาเดินทางมาพร้อมกันสามคนพ่อแม่ลูกตั้งแต่เช้า หิรัญสวมเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีฟ้าอ่อนที่น้องบัวเป็นคนเลือกให้ กัทลียืนอยู่มุมหนึ่งของห้องประชุมโรงเรียนเงียบๆ คอยมองลูกและรอให้กำลังใจพิธีเริ่มต้นอย่างเรียบง่าย มีครูใหญ่ขึ้นมากล่าวถึงความสำคัญของวันพ่อ และเปิดเวทีให้นักเรียนบางคนที่กล้าแสดงออกได้อ่านเรียงความของตนเองหน้าชั้นน้องบัวนั่งกอดกระดาษแผ่นเล็กๆ ของตัวเองแน่น พอถึงคิวของเธอ คุณครูก็เอ่ยเรียกชื่อ เด็กหญิงลุกขึ้นอย่างกล้าๆ กลัวๆ แล้วเดินขึ้นเวทีไปด้วยรอยยิ้มเขินอาย“สวัสดีค่ะ วันนี้หนูจะมาเล่าเรื่องคุณพ่อของหนูนะคะ คุณพ่อของหนูชื่อหิรัญค่ะ”เด็กหญิงเริ่มต้นเรียบง่าย เสียงของเธอดังกังวานแต่สั