ตอนที่ 27  สิ่งที่อยู่ในใจ

 

“แม่  อีกล้วยมันกลับไปคืนดีกับผัวมันแล้วเหรอ  ชาวบ้านเขาพูดกันให้แซ่ด”  พี่ชายของกัทลีรีบกลับบ้านมาถามมารดาหลังจากได้ยินชาวบ้านพูดเรื่องดังกล่าวจนเข้าหู

“อ้าวเอ็งไปได้ยินมาจากไหน  ทำไมแม่ไม่รู้เรื่อง”  นางโนรีถาม

“จริงสิแม่  ฉันได้ยินอีแม่ค้าในตลาดนัดมันเล่า  มันบอกว่าวันก่อนมันไปขายที่ตลาดของป้าจันทร์ในเมือง  เลยเจออีกล้วยมันมาช่วยผัวมันเอาผักที่ฟาร์มมาขาย  ลูกมันก็มาด้วยนะ” 

“โห  อีลูกเนรคุณ  นี่มันโกหกกูว่าเลิกกับผัวจะได้ไม่ต้องส่งเงินให้กูสินะ  อีลูกชั่ว”  นางโนรีก่นด่า

“จริงแม่  มันโคตรเห็นแก่ตัว  หนีไปสุขสบายคนเดียวมันคิดว่าแค่ในตัวเมืองเราตามไปไม่ได้มั้ง” 

“เออนั่นสิ  เอ็งรู้ไหมว่าน้องเอ็งอยู่ไหน รู้จักบ้านใหม่มันไหม”  นางหันมาถามลูกชาย

“ทำแบบนี้โอเคละ  นายก็ปลูกพวกผักไฮโดรเสริมเข้าไป  ขายทางหน้าเพจหรือส่งตามร้านอาหารก็ยังได้”  จิรัชเป็นคนหนึ่งที่ให้คำแนะนำหิรัญเกี่ยวกับการทำฟาร์มมาตั้งแต่ต้น  และเข้ามามีบทบาทมากขึ้นในช่วงหลังการเกิดพายุ

“ตกลงแกโอเคนะหิน  เรื่องให้ฉันพาเด็กๆ มาทัศนศึกษาในฟาร์มของแก  เดี๋ยวฉันจะไปขอหนังสือเข้าเยี่ยมชมมาส่งให้”  สไบนางผู้มีอาชีพเป็นครูโรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่ง  อยากสนับสนุนให้ฟาร์มของหิรัญเป็นที่รู้จักในวงกว้างมากขึ้น  ด้วยการให้เจ้าของฟาร์มเปิดรับรายได้อีกทางด้วยการให้คนเข้าเยี่ยมชมฟาร์ม

“ถ้าเธอว่าดีฉันก็โอเค  ขอบใจมากนะ”  หิรัญมองเพื่อนๆ อย่างขอบคุณ  วันนี้กลุ่มเพื่อนเก่าแท็กทีมกันมาเยี่ยมเขาที่ฟาร์มแบบพร้อมหน้าพร้อมตา 

“ดีนะ  นายก็ขยายฟาร์มได้แล้วหิน  ตอนนี้ที่ทำอยู่ก็เริ่มนิ่งแล้วแบ่งงานลงตัว”  ราณีเพื่อนอีกคนออกความเห็น 

“เออจริง  ตอนนี้ทำแค่ห้าไร่แต่ข้างๆ นี่ก็ที่พ่อนายหมดใช่ไหม  รวมเป็นผืนใหญ่น่าจะเป็นร้อยไร่”  วาตะเห็นด้วยกับราณี

“จริงๆ ก็คิดอยู่  แต่กล้วยเขาอยากให้คิดดีๆ กลัวว่าสเกลงานมันจะใหญ่ไป  ฉันเลยคิดว่าค่อยๆ ขยับขยายไปน่าจะดีกว่า ไม่ต้องเครียดด้วย” 

“เออพูดถึงกล้วย  ตกลงกลับมาคืนดีกันแล้วเหรอ”  จิรัชถามพลอยทำให้เพื่อนคนอื่นๆ รอฟังคำตอบเพราะอยากรู้เหมือนกัน

ทว่า... หิรัญส่ายหน้าไปมา  ถึงกับทำให้ทุกคนร้อง “อ้าว”  พร้อมกัน  ในความเป็นเพื่อนแม้จะตำหนิกันบ้าง ด่ากันนิดหน่อย  แต่ทุกคนก็หวังดีและอยากให้กัทลีและหิรัญกลับมาเป็นครอบครัวกันอีกครั้ง  ส่วนหนึ่งก็คือเพื่อน้องบัว อีกส่วนก็คือเพื่อนๆ เห็นว่าในสมัยมัธยมสองคนนี้เคยรักกันมากๆ  และเสียดายหากความรักนั้นจะจบลง

“กล้วยเขายังไม่โอเค   เขาคงยังไม่เชื่อใจฉันแต่นั่นล่ะ  รอได้ไม่เป็นไร”  หิรัญส่งยิ้มที่ทุกคนมองออกว่าฝืนและบรรดาเพื่อนก็ไม่มีใครออกความเห็นอีก  เพราะถ้ามองในมุมกัทลีพวกเขาก็เข้าใจเธอเช่นกัน

เสียงรถมอเตอร์ไซค์จอดลงที่หน้าฟาร์มในช่วงบ่ายวันหนึ่ง  ตอนนั้นหิรัญกับน้องบัวกำลังนั่งพับกล่องที่ใช้บรรจุเม‍ล่อนอยู่ที่ศาลาหน้าบ้าน   ขณะที่กัทลีกำลังทำรายการซื้อของส่งให้แม่ครัวและเด็กทำงานในบ้านซึ่งส่วนมากเป็นรายการของใช้ในบ้านทั่วไป

“นั่นใครมาคะพ่อ”

น้องบัวถามเมื่อเห็นใครบางคนลงจากรถและตรงเข้ามาในฟาร์ม โดยไม่กดกริ่งหรือเรียกหาใคร

หิรัญขมวดคิ้วก่อนจะลุกขึ้นยืน “คุณยายของหนูไงลูก”

น้องบัวทำหน้าสงสัยและเมื่อเห็นหน้านางโนรีชัดๆ เธอก็ร้อง  “อ๋อ  จริงด้วยค่ะพ่อ  แล้วคุณยายมาทำไมคะ” 

เหตุการณ์ที่พบกันครั้งสุดท้าย  และความรุนแรงที่คุณยายทำต่อแม่ของแกทำให้น้องบัวระแวงขึ้นมาทันที

กัทลีกำลังเดินออกมาจากโรงครัว  เมื่อเห็นแม่ตัวเองเดินตรงเข้ามาเธอชะงัก  หญิงสาวไม่ได้พบแม่มาหลายเดือนแล้วและทุกครั้งที่เจอกันก็ไม่เคยมีเรื่องดี

“กล้วย  แม่มีเรื่องจะคุยด้วย” น้ำเสียงแหลมของนางเรียกความสนใจจากทุกคนในฟาร์ม

“ไม่เป็นไรค่ะหิน  ฉันออกไปคุยกับแม่เอง” กัทลีรีบบอกเมื่อเห็นหิรัญขยับตัว  เธอเดินออกไปรับหน้าแม่ด้วยสีหน้าเรียบเฉย

นางโนรีกวาดตามองไปรอบฟาร์มและพูดเสียงดังพอจะให้หิรัญได้ยิน  “นี่แกกับผัวกลับมาอยู่ด้วยกันแล้วเหรอ งั้นดีเลย ช่วยใช้หนี้ให้แม่หน่อยสิลูก”

กัทลีนิ่ง เธอไม่ได้ตอบในทันที  หิรัญเดินเข้ามาใกล้โดยไม่พูดอะไร เขามองดูสถานการณ์อย่างเงียบๆ

“แม่มาทางนี้ดีกว่าค่ะ  เราไปคุยกันตรงโน้นเถอะ” หญิงสาวพานางไปคุยที่ศาลาริมบ่อน้ำ ไม่อยากให้น้องบัวได้ยินคำพูดไม่ดีที่อาจจะออกมาจากปากยาย

“แม่จะเอาเงินเท่าไหร่”  กัทลีถามตรงๆ

“ห้าหมื่นก็พอ แกกลับมาคืนดีกับผัวแล้วนี่  เงินแค่นี้ไม่น่าลำบาก  ได้ดีแล้วก็ช่วยๆ กันหน่อยเถอะ”

“แม่เอามาจากไหนว่าฉันคืนดีกับพ่อน้องบัว  แล้วพูดแบบนี้เพราะคิดว่าฉันจะได้เงินจากเขาเหรอ”  กัทลีเสียงเย็น

“ก็ใช่น่ะสิ  ถ้ามันไม่ให้เงินแกจะไปให้ใคร  ฉันพูดหลายทีแล้วว่าแกจะไปนอนแบให้ใครเอาฟรีๆ ไม่ได้  หรือว่าแกไม่เคยจำฮะ  แล้วจะยังไงก็แล้วแต่แกอย่าลืมนะว่าถ้าฉันไม่บังคับให้มันรับผิดชอบแก   แกจะได้มีวันนี้เหรอ”

หญิงสาวนิ่งอึ้งแล้วน้ำเสียงของกัทลีก็เปลี่ยนไป  มันเต็มไปด้วยอารมณ์ที่อัดแน่นมาเนิ่นนาน

“ทำไมแม่ถึงคิดว่าฉันจะสุขสบาย  ทำไมถึงคิดว่าฉันจะได้ดีแล้วไม่คิดถึงใคร  แม่เคยถามฉันไหมว่าฉันกินอยู่ยังไง  ฉันเลี้ยงลูกเหนื่อยไหม  ฉันต้องเรียนไปด้วยทำงานไปด้วยเลี้ยงลูกไปด้วยแม่คิดได้ยังไงว่าฉันสุขสบายดี   กว่าฉันจะสอบติดข้าราชการแม่คิดไหมว่าฉันเหนื่อยแค่ไหน  ชีวิตแต่งงานที่ผัวไม่เคยกลับมา  ลูกเขาก็ไม่เคยมาอุ้ม ไปคลอด  ลูกป่วย  ฉีดวัคซีนถ้าไม่มีพ่อแม่ผัวที่เขาเมตตาฉัน  แม่คิดว่าฉันจะเอาชีวิตรอดมาได้ยังไง”

เสียงของเธอสั่น  วันนี้ความอดทนที่มีต่อคนในครอบครัว  ต่อคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสายเลือดมันหมดแล้ว

“เขาไม่รักฉันเลยแม่  เขาเคยบอกกับคนอื่นด้วยซ้ำว่าฉันน่ารำคาญ  แม่เคยรับรู้บ้างไหมว่าทุกคืนที่ฉันร้องไห้ ไม่มีแม่ ไม่มีผัว ไม่มีใครเลย มีแค่ลูกตัวเล็กๆ คนเดียว”

น้ำตาเธอไหลออกมาในที่สุด แม่ของเธออึ้งไป มองหน้าลูก‍สาวที่กำลังสั่นไปทั้งตัว

“แม่ไม่เคยเห็นฉันเป็นลูกนอกจากเครื่องผลิตเงินใช่ไหม”

“กล้วย...” หิรัญที่ยืนอยู่ห่างๆ เงียบไปนาน เขาก้าวเข้ามาในจังหวะนั้น เขาได้ยินทุกคำที่เธอพูด

หญิงสาวหันมามองเขา น้ำตาไหลแต่ตาแน่วแน่

“แล้วคุณก็เหมือนกันหิน  คุณก็เห็นฉันเป็นแค่คนที่ถูกบังคับให้รับผิดชอบ  คุณไม่เคยคิดเลยว่าฉันจะรู้สึกยังไง  กับคนที่มองว่าฉันเป็นตัวถ่วงตัวขัดขวางไม่ให้คุณมีอนาคต”

หิรัญพูดไม่ออกเขาเคยคิดว่าเธอเข้มแข็ง  รับมือได้กับทุกปัญหาที่เจอ  เขาไม่เคยรู้เลยว่าภายใต้ความเงียบนั้นคือความเจ็บปวดที่ไม่เคยได้รับการเยียวยา 

“ผมขอโทษ...” เขาพูดได้แค่นั้น

“ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ แต่ได้โปรดอย่าทำเหมือนฉันไม่เจ็บไม่รู้สึกอะไร  อย่าทำเหมือนทุกอย่างจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมง่ายๆ  เพราะทุกสิ่งที่ฉันเจอมันไม่เคยง่าย”

กัทลีหันกลับไปมองแม่ของเธอ

“แม่กลับไปเถอะ  ฉันไม่มีเงินให้แม่อีกนอกจากค่าใช้จ่ายประจำเดือนที่ฉันจะโอนให้ทุกเดือน  ถ้าแม่ไม่เล่นไม่ดื่มมันก็จะพอใช้และต่อไปนี้ฉันไม่มีให้แม่มากกว่านั้นอีกแล้ว”

นางโนรีทำหน้างอ แต่สุดท้ายเมื่อเห็นว่ากัทลีเอาจริงนางก็ไม่พูดอะไรอีก  หันหลังกลับเดินออกจากฟาร์มไป

กัทลีนั่งลงที่ม้านั่ง  หิรัญไม่พูดอะไรเขาทำได้แค่นั่งลงข้างๆ และยื่นผ้าเช็ดหน้าให้เธอ

หญิงสาวรับไปอย่างเงียบๆ  นี่คือครั้งแรกที่เขาได้รับรู้ว่าสิ่งที่เขาทำลงไปด้วยความไม่คิด  มันมีผลให้มีใครบางคนต้องคิดมากกว่าเดิมเป็นสองเท่าเสมอ