ตอนที่  30  วันพ่อ

 

เช้าวันพุธในเดือนธันวาคม อากาศเริ่มเย็นลงอย่างเห็นได้ชัด  ลมหอบความสดชื่นจากยอดเขามาแตะริมรั้วโรงเรียนของน้องบัว วันนี้เป็นวันก่อนวันพ่อแห่งชาติหนึ่งวัน  และทางโรงเรียนจัดกิจกรรมให้เด็ก ๆ เขียนเรียงความหรือวาดภาพถึงคุณพ่อของตนเอง

กัทลีลางานในช่วงเช้าเพื่อมาร่วมกิจกรรมกับลูก แม้จะไม่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์ในความหมายเดิม แต่วันนี้เธอรู้สึกว่าตัวเองมีความสุขมากกว่าที่เคยเป็นมา  พวกเขาเดินทางมาพร้อมกันสามคนพ่อแม่ลูกตั้งแต่เช้า   หิรัญสวมเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีฟ้าอ่อนที่น้องบัวเป็นคนเลือกให้   กัทลียืนอยู่มุมหนึ่งของห้องประชุมโรงเรียนเงียบๆ  คอยมองลูกและรอให้กำลังใจ

พิธีเริ่มต้นอย่างเรียบง่าย มีครูใหญ่ขึ้นมากล่าวถึงความสำคัญของวันพ่อ และเปิดเวทีให้นักเรียนบางคนที่กล้าแสดงออกได้อ่านเรียงความของตนเองหน้าชั้น

น้องบัวนั่งกอดกระดาษแผ่นเล็กๆ ของตัวเองแน่น พอถึงคิวของเธอ คุณครูก็เอ่ยเรียกชื่อ เด็กหญิงลุกขึ้นอย่างกล้าๆ กลัวๆ แล้วเดินขึ้นเวทีไปด้วยรอยยิ้มเขินอาย

“สวัสดีค่ะ  วันนี้หนูจะมาเล่าเรื่องคุณพ่อของหนูนะคะ  คุณพ่อของหนูชื่อหิรัญค่ะ”

เด็กหญิงเริ่มต้นเรียบง่าย เสียงของเธอดังกังวานแต่สั่นนิดๆ

“ตอนเด็กหนูไม่ค่อยได้อยู่กับคุณพ่อ เพราะคุณพ่อไปทำงานไกลบ้าน  แต่แม่บอกว่าคุณพ่อไม่ได้หายไปไหน  แค่ยังกลับมาหาหนูกับแม่ไม่ได้  คุณแม่บอกว่าพ่อทำงานหนักมากเพื่อหาเงินมาให้หนู  แต่หนูก็ไม่ได้รู้สึกขาดอะไรเพราะหนูมีแม่  มีปู่มีย่าด้วยค่ะ”

หิรัญก้มหน้าลงซ่อนแววตาที่เริ่มแดงเอาไว้ ข้างตัวเขา พ่อแม่คนอื่นๆ ก็เริ่มเงียบฟัง

“แต่ว่าตอนนี้หนูมีข่าวดีคือคุณพ่อกลับมาแล้วนะคะ  และคุณพ่อปลูกต้นเม‍ล่อนให้หนู  ทำโรงเรือนให้หนูเดินเล่น และทำทุ่งดอกไม้ให้หนูถ่ายรูป”  

น้องบัวยิ้มกว้างขึ้น  น้ำเสียงเริ่มมั่นใจขึ้นเรื่อยๆ

“แม่บอกว่าคุณพ่อพยายามมากเพราะคุณพ่อเป็นวิศวกร  คุณพ่อปลูกอะไรไม่เป็นเลยแต่คุณพ่อก็พยายามเพราะจะได้อยู่กับหนูที่นี่   แม่บอกว่าพ่อเลี้ยงเด็กไม่เป็นแต่แม่ก็ยิ้มทุกครั้งที่เห็นคุณพ่อดูแลหนู ตอนนี้หนูมีความสุขมากๆ   แล้วหนูเลยคิดว่าคุณพ่อของหนูเก่งที่สุดในโลกค่ะ”

เสียงปรบมือดังขึ้นหลังจากเธอพูดจบ  หิรัญยืนขึ้นรับลูกลงจากเวทีด้วยอ้อมแขนอบอุ่น  กัทลียืนอยู่ตรงริมประตูมือเธอกำกระเป๋าแน่นโดยไม่รู้ตัว  น้ำตาไหลเงียบๆ จนเธอต้องรีบควานหากระดาษมาซับน้ำตา มันเป็นน้ำตาที่เกิดจากความอิ่มใจและการปล่อยวางอย่างแท้จริง

หลังจบกิจกรรม  น้องบัววิ่งไปหากัทลีก่อนจะพูดว่า “แม่เห็นหนูพูดไหมคะ”

หญิงสาวย่อตัวลงกอดลูกแน่น “เห็นจ้ะ  หนูเก่งมากแม่ภูมิใจในตัวหนูที่สุดเลย”

“หนูก็ภูมิใจที่เป็นลูกของแม่กับพ่อนะคะ   หนูรักแม่กับพ่อมากเลยค่ะ”  เด็กหญิงชะโงกใบหน้ามาหอมแก้มมารดาฟอดใหญ่  และทำแบบเดียวกันนั้นกับหิรัญเช่นกัน

“คุณครูบอกว่าให้หนูรอรับเกียรติบัตรก่อนแล้วกลับบ้านได้เลยค่ะ   แม่ขา...  เราไปกินข้าวด้วยกันสามคนไหมคะ” 

เด็กหญิงถามเสียงใส  กัทลีหันไปสบตากับหิรัญที่ยืนอยู่ห่างออกไปไม่กี่ก้าว ชายหนุ่มไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่ยิ้มบางๆ แล้วรอคำตอบจากเธอ

“ก็ได้จ้ะ งั้นเราไปนั่งที่เก้าอี้กันรอหนูรับเกียรติบัตรก่อนนะคะ”  กัทลีหิ้วกระเป๋าเป้ของลูกขณะที่คนเป็นพ่ออุ้มลูก‍สาวเดินตามมาไปนั่งยังเก้าอี้ว่างในห้องประชุมนั้น  เพื่อรอพิธีต่อไปบนเวที

“สวัสดีค่ะ  คุณแม่น้องบัว”  ผู้ปกครองของเพื่อนร่วมห้องของเด็กหญิงทักทายกัทลีอย่างคุ้นหน้ากันดี

“สวัสดีค่ะ  คุณแม่น้องโอปอ”  หญิงสาวหันกลับไปยิ้มและทักทายกลับ

“ค่ะ  แล้วนี่จบงานโรงเรียนปิดหลายวัน  คุณแม่น้องบัวจะพาน้องไปเที่ยวที่ไหนกันคะ  นี่บ้านดิฉันว่าจะไปภูเก็ตกันน่ะค่ะไปนอนเล่นริมทะเลสักสองสามคืน”

กัทลียิ้ม  “ช่วงนี้คงไม่ได้ไปไหนไกลหรอกค่ะ  น้องบัวเขาเห่อพวกดอกไม้ผลไม้ที่ฟาร์มของคุณพ่อเขา  ต้องไปดูทุกวัน” 

“น้องบัวเป็นเด็กน่ารักจังค่ะ  จิตใจคงอ่อนโยนรักธรรมชาติขนาดนี้  แต่แหม... ไม่เคยรู้มาก่อนเลยค่ะ  ว่าน้องบัวจะมีพ่อเอ้ยคุณพ่อจะหล่อขนาดนี้” 

จากคำทักทายปกติในทีแรก  แต่ประโยคที่สองสามเริ่มฟังดูแปลกๆ  กัทลีเริ่มขมวดคิ้วแต่ยังไม่ทันได้พูดอะไร  หิรัญก็เป็นคนตอบแทนหลังจากที่ฟังมาสักพัก

“ผมมาส่งลูกทุกเช้า  ถ้าคุณไม่เคยเจอผมแปลว่าแปลกไปหน่อย  สามีคุณผมยังรู้จักเลยว่าเป็นลูกหนี้แม่ผม” 

โอ๊ย...  กัทลีร่ำร้องในใจ  วันดีๆ กำลังจะมีเรื่องรึเปล่าเนี่ย

“คุณพูดอะไรน่ะ  คุณเป็นใคร เจ้าหนี้อะไรพูดดีๆ นะ”  แม่น้อง

โอปอน้ำเสียงเกรี้ยวกราดแต่ไม่กล้าพูดดัง

หิรัญยกสองมือขึ้นปิดหูน้องบัวแล้วหันไปทางด้านแม่น้องโอปอและพูดว่า 

“ผมเป็นลูกชายของคุณนายจันทร์‍หอม  ที่สามีคุณเพิ่งไปทำสัญญาเงินกู้เมื่อสองวันก่อน  เห็นบอกว่าจะเอาเงินไปเที่ยวพาลูกเมียไปภูเก็ตแต่เงินไม่พอเลยต้องมากู้ไง  ผมเป็นคนทำสัญญาให้เองจะให้บอกด้วยไหมว่าสามีคุณชื่ออะไร” 

แม่น้องโอปอหน้าซีดก่อนจะรีบฉวยมือลูก‍สาวลุกขึ้น  “ลูกกลับบ้านเถอะค่ะ  ลานะคะคุณแม่น้องบัว” 

เธอรีบเดินฉับๆ ออกไปอย่างรวดเร็ว  ท่ามกลางเสียงหัวเราะเบาๆ ของผู้ปกครองคนอื่น  กัทลีเอื้อมมือไปหยิกแขนหิรัญอย่างหมั่นไส้  ส่วนชายหนุ่มก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้

“หิน  ทำไมคุณเป็นคนแบบนี้นะ”

ร้านอาหารตามสั่งริมถนนหน้าทางเข้าวัดใกล้โรงเรียนมีโต๊ะไม้ยาวว่างอยู่หนึ่งโต๊ะ  ทั้งสามคนเลือกนั่งตรงม้าหินใต้ซุ้มต้นลดาวัลย์ที่กำลังออกดอกส่งกลิ่นหอมโชยไปทั่วบริเวณ    น้องบัวนั่งตรงกลางระหว่างพ่อกับแม่   เด็กหญิงสั่งไข่เจียวหมูสับกับข้าวผัดกุ้ง  ส่วนหิรัญสั่งต้มยำไก่ใส่เห็ดและกัทลีเลือกส้มตำปูปลาร้าเผ็ดน้อย

ระหว่างรออาหาร หิรัญหยิบสมุดเล่มหนึ่งจากกระเป๋าแล้วส่งให้ลูก “พ่อทำปกให้ใหม่ด้วยนะครับลูก”

เป็นสมุดระบายสีเล่มเดิมที่น้องบัวเขียนข้อความถึงพ่อไว้ก่อนหน้า เด็กหญิงเปิดดูแล้วยิ้มกว้าง

“คุณพ่อวาดรูปปลาทองเก่งมากเลยค่ะ   แม่สอนความหมายของคำ ‘อดทน’ ด้วยนะคะคุณพ่อ”

“จริงเหรอครับ  แม่สอนว่าอะไรบ้าง” หิรัญถามอย่างสนใจ

“แม่บอกว่าอดทนคือการไม่หนี แม้จะเหนื่อย แต่ก็ยังอยู่ตรงนี้เพื่อคนที่เรารัก”

กัทลีเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะหันไปสบตากับหิรัญแล้วพูดว่า “น้องบัวเข้าใจอะไรมากกว่าที่เราคิดนะคะ”

ชายหนุ่มยิ้มตอบกลับด้วยความรู้สึกขอบคุณอย่างลึกซึ้ง และในวินาทีนั้นเอง หัวใจของใครบางคนก็เริ่มอ่อนโยนลงอีกนิดโดยที่ยังไม่มีคำว่ารักเลยสักคำ  แต่ความรู้สึกนั้นกลับฟูในใจของคนทั้งสาม  ที่รับรู้มันด้วยความรู้สึกไม่ใช่ภาษาพูด