ตอนที่ 22  อยากเป็นพ่อที่ปกป้องลูก  แม้ว่าอาจจะดูสายไป

 

หิรัญนั่งเงียบอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ที่เขาใช้มันวางแผนและบันทึกการทำงานทุกอย่างในฟาร์ม   ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองปฏิทินแล้วถอนหายใจยาว   วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกของลูกเขาได้ไปส่งตามที่เคยบอกน้องบัวไว้  แต่ในระหว่างเขาและลูกกลับเกิดระยะห่างแบบที่เขาไม่ทันตั้งตัว

เสียงโทรศัพท์สั่นมันเป็นแจ้งเตือนการทำงานในฟาร์มไม่ใช่สายโทรเข้าหรือข้อความจากใครที่เขารอ  ไม่มีภาพกิจกรรมของลูกในวันแรกที่ไปโรงเรียนที่ปกติครูจะส่งให้ผู้ปกครอง   รวมถึงไม่มีข้อความจากกัทลีแจ้งความคืบหน้าใดใด  

ชายหนุ่มมองมันนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะลุกขึ้น  เดินไปยังโดมปลูกที่มีต้นเม‍ล่อนของน้องบัวอยู่   เขาตรงไปหาต้นเม‍ล่อนต้นนั้นมองดูต้นไม้ที่ผลผลิตกำลังโตขึ้นทุกวัน

“วันนี้หนูเปิดเทอมแล้วนะครับน้องบัว…” เขาพูดกับต้นเม‍ล่อนเบาๆ

“พ่อขอโทษนะลูก ที่ปล่อยให้เรื่องมันกลายเป็นแบบนี้” เขาตัดสินใจโทรไปหากัทลี  เพื่อไขข้อข้องใจว่าระหว่างเขากับน้องบัวมันเกิดอะไรขึ้น

บ่ายวันนั้นเบญจามากับคนงาน  เพื่อเอาอุปกรณ์การเกษตรที่เจ้าของฟาร์มหนุ่มสั่งมาส่งด้วยตัวเอง

“เราว่าหินน่าจะทำห้องเก็บของเป็นเรื่องเป็นราวนะ  จะได้เก็บของได้แบบดีๆ  ตอนนี้ของยังไม่เยอะรีบทำบัญชีไว้จะได้ง่ายๆ”

“ขอบคุณที่แนะนำนะจ๋า”  เขาตอบเป็นงานเป็นการทำให้หญิงสาวค้อนน้อยๆ อย่างมีจริต

“แหม...  พูดซะห่างเหินเหมือนเราเป็นคนอื่นคนไกลกัน  ไม่ต้องเกรงใจกันหรอกหินถ้าเธอไม่ว่างให้เรามาช่วยก็ได้นะ  งานแบบนี้เราถนัด”  เบญจาเสนอตัว

“ไม่เป็นหรอกจ๋า  ขอบใจนะแต่เราทำกันเองได้  อ้อผมมีอะไรอยากถามคุณด้วย”

เบญจาเลิกคิ้ว  หรือว่าเขาจะถามว่าเธอยังโสดไหม  หญิงสาวยิ้มกว้าง  “หินจะถามอะไรเราเหรอ  ถามได้เลย”

“วันก่อนคุณพูดอะไรกับลูกผม” 

หิรัญถามตรงๆ ไม่มีการอ้อมค้อมอะไรทั้งนั้น  ทำเอาเบญจามีสีหน้าตกใจ

“พูดอะไรเหรอ  ก็คงแค่ทักทายธรรมดาไม่มีอะไรนี่หิน”  

หิรัญมองเธอด้วยแววตาไม่เป็นมิตร 

“งั้นเหรอ  แปลว่าน้องบัวคงฟังผิดไปเองหรือไม่ก็คงจำผิดว่ามีใครมาบอกว่าผมจะแต่งงานใหม่  มีลูกใหม่แล้วแกจะกลายเป็นหมาหัวเน่า” 

“ใครจะไปพูดแบบนั้นกับเด็กล่ะหิน  เห็นเราเป็นคนยังไง”  เบญจาเสียงแข็ง 

“เผื่อคุณไม่รู้นะจ๋า  บ้านผมมีกล้องวงจรปิด” 

เบญจาหน้าซีด 

“เดี๋ยวนะหินอย่าเพิ่งโกรธ  เราหวังดีกับน้องบัวกล้วยเองก็เป็นเพื่อนเรานะ  เราแค่หวังดีอยากให้น้องบัวยอมรับความจริงว่าพ่อแม่เลิกกันแล้ว  ก็ต้องอยู่เองให้ได้หลานจะได้เข้มแข็งเราผิดตรงไหน” 

“ความจริงก็คือคุณเป็นคนอื่นสำหรับครอบครัวผมไงจ๋า  เพื่อนก็ต้องมีขอบเขต ส่วนกล้วยถึงผมจะหย่ากับเขาก็เพราะเขาขอหย่า  แต่ผมไม่ได้เป็นคนอยากหย่า  ไม่ว่ายังไงสองคนนั้นก็คือครอบครัวของผมคงไม่ต้องให้คนอื่นแบบคุณมาคอยสอนหรือหวังดี”

หิรัญหยุดหายใจก่อนจะพูดต่อ 

“ผมจะซื้อของที่บ้านคุณเป็นรอบสุดท้าย  ถ้าความหวังดีอยากอุดหนุนเพื่อนถึงจะรู้ว่าคุณขายแพงกว่าเจ้าอื่นสองเท่า  มันทำให้คุณสำคัญตัวผิดเราก็คงดีลธุรกิจกันต่อไม่ได้  คุณส่งของเสร็จแล้วอย่ามาที่นี่อีกเพราะลูกผมไม่ชอบคุณ”

ชายหนุ่มตะโกนเรียกคนงานเสียงดัง  “สิงห์โว้ย  มึงมาเช็กของทีสิกูจะเข้าฟาร์ม”  

เจ้าของชื่อที่ถูกเรียกมารวดเร็วทันใจเพราะคอยสังเกตสถานการณ์อยู่แล้ว  และหิรัญก็หันหลังเดินย่ำลงจากเรือนโดยไม่หันมามองเบญจาอีก

เย็นวันนั้นกัทลีกลับมาถึงบ้านพร้อมกับน้องบัว  ที่เธอไปรับหลังเลิกงาน  เมื่ออาบน้ำแต่งตัวเสร็จเธอก็ได้รับข้อความจากหิรัญ

“น้องบัวสบายดีไหมครับวันนี้  คุณแม่ช่วยบอกน้องหน่อยได้ไหมว่าพ่อคิดถึง”

เธออ่านข้อความนั้นแล้วนิ่งอยู่นาน ก่อนจะพิมพ์ตอบกลับไปสั้นๆ ตามจริง  ช่วงนี้น้องบัวยังไม่พร้อมจะคุยเรื่องพ่อ  เธอลองถามเด็กน้อยก็ทำเป็นไม่ได้ยินและเปลี่ยนเรื่องไปคุยเรื่องอื่นแทน

“ลูกสบายดีค่ะ  แต่ตอนนี้แกยังไม่อยากคุยกับคุณ”

เมื่อใจเย็นลงและได้คุยกันในตอนกลางวัน  ได้รู้ว่าเขาเองก็ไม่ได้ตั้งใจทำให้น้องบัวรู้สึกไม่ดี  เธอจึงคุยกับเขาได้เป็นปกติและยังใจกว้างมากพอที่จะไม่โกรธหิรัญ  

สิ่งที่เบญจาทำไม่ดีกับลูกเขาเองก็ไม่ได้รู้เห็นด้วย  แต่เธออยากให้ชายหนุ่มเข้าใจว่า ความรักนั้นต้องพิสูจน์ ไม่ใช่ด้วยคำพูด  แต่เป็นการกระทำที่จะบอกแทนคำพูดได้ดีที่สุดและสิ่งนี้ต้องใช้เวลา

และแม้สิ่งที่เบญจาพูดเป็นคำโกหก  แต่ความเสียใจของน้องบัวนั้นคือเรื่องจริง  ดังนั้นการที่จะทำให้ลูกกลับไปเชื่อใจอีกครั้ง  มันต้องเริ่มจากความอดทนมากพอที่จะรอให้เวลาเป็นผู้จัดการเรื่องราวให้ดีขึ้นเองได้ในที่สุด

ในตอนกลางดึกวันนั้นหิรัญนอนไม่หลับ  เขาลุกขึ้นมาทำป้ายไม้เล็กๆ เขียนคำว่า “บัวชมพู”  แล้วปักไว้หน้าต้นเม‍ล่อนของน้องบัวชายหนุ่มมองมันนิ่งๆ และคิดเพียงว่า

“หนูอาจยังไม่หายโกรธพ่อ   แต่พ่อรอได้นะลูก” 

เช้าวันต่อมาน้องบัวออกจากบ้าน  เด็กหญิงมองไปรอบๆ เหมือนมองหาใครสักคน  กัทลีสังเกตเห็นเธอจึงถามลูก

“หนูหาอะไรเหรอคะ  หรือว่ารอพ่อ”

น้องบัวสั่นหน้าจนผมกระจาย  เธอรีบปฏิเสธ  “เปล่าค่ะแม่  หนูโกรธพ่ออยู่จะมองหาพ่อทำไม”

กัทลีอมยิ้ม  เธอเปิดโทรศัพท์  “แม่มีอะไรให้หนูดูด้วยล่ะ” 

หญิงสาวส่งหน้าจอโทรศัพท์ที่มีภาพป้ายไม้เขียนชื่อบัวชมพู  ปักไว้ที่หน้าต้นเม‍ล่อนต้นหนึ่งให้เด็กหญิงดู  น้องบัวมองแล้วเผลอยิ้ม

“ชื่อหนูค่ะแม่”

“ใช่ค่ะชื่อหนู  พ่อเขาทำให้เขาทาสีป้ายเองเลยนะ สีชมพูสวยไหมลูก”  กัทลีเล่าเรื่อยๆ  น้ำเสียงอ่อนโยนน้องบัวพยักหน้า

“สวยค่ะแม่”

“ถ้าหนูอยากเห็นเดี๋ยววันหยุดแม่พาไปดูไหมคะ”  เธอถามต่อแต่เด็กหญิงทำท่าลังเล 

“ยังไม่รู้เลยค่ะแม่”

กัทลีอมยิ้ม  เธอไม่มีเหตุผลจะเร่งอะไรลูก  “ไม่เป็นไร  งั้นวันนี้เราไปโรงเรียนกันเถอะแม่ไปส่งค่ะ”

สองแม่ลูกขึ้นรถยนต์  กัทลีใช้เวลาขับรถไม่นานก็ถึงที่หมายเธอจอดรถชิดริมรั้วของโรงเรียนสามภาษาชื่อดัง  หญิงสาวจูงมือลูกเดินไปตามทางเดินเล็กๆ เพื่อเข้าโรงเรียน

อีกไม่กี่ก้าวจะถึงประตูรั้ว  น้องบัวชะงักเมื่อเห็นคนที่มายืนรอหน้าประตู 

“คุณพ่อ”  เด็กหญิงเรียกอย่างลืมตัวว่าโกรธอยู่

หิรัญยิ้มให้ลูก  ในมือเขามีขนมที่ย่าจันทร์‍หอมทำมาฝากให้หลานสาว  มันคือขนมเมอแรงอบหวานน้อยที่เด็กหญิงชอบ

“คุณย่าฝากขนมมาให้หนู  อันนี้หนูชอบใช่ไหมคะ”  เขาชูถุงในมือให้เธอเห็น  น้องบัวพยักหน้าเร็วๆ

“ชอบค่ะ”  เธอรับถุงขนมจากมือพ่อ  “พ่อขาหนูอยากไปดูป้ายที่ต้นเม‍ล่อนด้วยค่ะ”