ตอนที่ 25  พายุในคืนหนึ่ง

 

ฟ้าคำรามลั่นตั้งแต่ช่วงเย็น ลมแรงพัดเอาใบไม้ปลิวว่อนทั่วฟาร์มเม‍ล่อนในอำเภอเล็กๆ แห่งนี้

หิรัญยืนอยู่กลางโดมเพาะปลูก ตรงจุดที่เขาเพิ่งเปลี่ยนอุปกรณ์โครงหลังคาโรงเรือนไปเมื่อไม่กี่เดือนก่อน เขาเคยไว้ใจคำโฆษณาของเบญจา เชื่อว่าสิ่งที่เธอเสนอมาแม้จะแพงกว่าย่อมคุณภาพดีกว่า

ทว่าเมื่อพายุฤดูร้อนเริ่มมา  ชายหนุ่มก็ได้ยินเสียงโครมดังสนั่นเมื่อเขาวิ่งฝ่าฝนมาที่โรงเรือน  ก็ได้เห็นภาพโครงเหล็กบางส่วนพังครืนลงตรงหน้า  สิ่งพวกนี้บอกกับเขาอย่างชัดเจนว่าเขาคิดผิด

“พี่หิน ออกมาก่อนพี่  อันตรายนะพี่”

สิงห์ คนงานประจำฟาร์มตะโกนลั่นกลางสายฝนแต่ชายหนุ่มยังยืนอยู่ตรงนั้น  เขาตะโกนเรียกให้ลูกน้องรีบตัดไฟและหาทางปิดทางน้ำที่ไหลทะลักเข้ามาในโดม

เสียงผ้าใบที่หลุดลงจากโครงเหล็กตีกับลมอย่างน่ากลัว  เสียงพายุโหมฟ้าลงเหมือนปีศาจกำลังโกรธ  ต้นยางนาที่มีหลายต้นกิ่งเริ่มหักตกลงมาที่พื้น  รวมถึงต้นเม‍ล่อนในโดมที่กำลังออกผลล้มระเนระนาดเกือบทั้งแปลง  กลิ้งกระจายเต็มพื้น

เขาไม่แน่ใจว่าสะโพกของตัวเองกระแทกกับอะไรตอนที่พยายามจะยกต้นเม‍ล่อนของน้องบัวขึ้นมา  ทุกอย่างพังพินาศในพริบตาเหมือนความหวังที่กำลังเริ่มก่อตัวแต่แล้วมันก็หายไปดื้อๆ

ในตอนเช้าพายุผ่านไปแล้ว  ฟ้าหลังฝนนั้นสดใสสวนทางกับใจของหิรัญที่กำลังหมดหวัง  เขายังไม่ได้นอนตั้งแต่เมื่อคืนชายหนุ่มช่วยกันเก็บของกับคนงานในฟาร์ม  จากนั้นพวกเขาก็รอดูสถานการณ์อีกทั้งคืน

เขานั่งอยู่เงียบๆ หน้าบ้านไม้ในฟาร์ม เสื้อเปียกชื้นแห้งไปแล้วแต่แววตาเหนื่อยล้ายังปรากฏอยู่ชัดเจน

น้องบัวลงจากรถของแม่  วิ่งเข้ามาในฟาร์มเหมือนทุกเช้าวันเสาร์ที่เธอมาที่นี่   แต่สิ่งที่เห็นเบื้องหน้าทำให้เด็กหญิงชะงัก  ไม่มีโดมปลูกเม‍ล่อน  เหลือเพียงกองซากเหล็กและผ้าใบที่พังลงมาไม่มีชิ้นดีต้นไม้ยืนต้นหลายต้นบางต้นกิ่งหัก บางต้นก็ล้มทั้งต้น  รวมถึงต้นเม‍ล่อนที่ไม่เหลือเลยสักต้น 

ไม่มีป้ายชื่อของเธอที่เคยอยู่หน้าต้นเม‍ล่อนและไม่มีรอยยิ้มของพ่อที่รอรับเธออยู่ตรงหน้าบ้านเหมือนทุกที

“พ่อขา...” เด็กหญิงเรียกเสียงแผ่ว วิ่งเข้าไปหาชายหนุ่มที่นั่งก้มหน้าอยู่ที่หน้าบ้าน

หิรัญเงยหน้าขึ้นช้าๆ แววตาเขาแดงก่ำ  “ต้นเม‍ล่อนของลูก...มันตายหมดแล้วลูก พ่อขอโทษนะ”

น้องบัวไม่ตอบในทันที เธอเหลียวไปมองแปลงปลูกที่พังจนหมด  แล้วหันกลับมาหาพ่อ เธอค่อย ๆ ยกมือเล็กขึ้นแตะใบหน้าของหิรัญอย่างปลอบโยน

“ไม่เป็นไรนะคะพ่อ  เราปลูกกันใหม่ได้ค่ะ”

หิรัญชะงัก รู้สึกเหมือนบางสิ่งบางอย่างกำลังแตกออกภายในตัวเขา ความอ่อนแอทั้งหมดที่เคยสะสมมาเหมือนถูกมือเล็กๆ นั้นคลี่ออกอย่างแผ่วเบา

“ลูกไม่โกรธเหรอคะ” เขาถาม

“ไม่เลยค่ะ  หนูอยากช่วยพ่อทำอีก  คราวนี้หนูจะปลูกเองตั้งแต่ต้นเลยนะคะ”

เขายิ้มออกมาได้ในที่สุด น้ำตาซึมโดยไม่รู้ตัว เขาดึงลูกเข้ามากอดแน่น  กัทลีมองภาพสองพ่อลูกก่อนจะมองไปรอบๆ  เธอเดินไปถามอะไรบางอย่างกับพวกคนงาน  หญิงสาวพยักหน้ารับรู้และตัดสินใจบอกพวกเขาว่าฝากดูลูก‍สาวส่วนตัวเธอเองขับรถออกไปจากฟาร์ม

หญิงสาวหายไปราวครึ่งชั่วโมงเศษ  รถยนต์ของกัทลีก็กลับเข้ามาจอดที่เดิม  หญิงสาวลงมาเปิดท้ายรถและเรียกแม่ครัวและคนงานให้มาช่วยกันขนอาหารสำเร็จในกล่องแบบพร้อมกิน  และของสดบางส่วนที่เธอไปเหมาซื้อมาจากตลาดเช้าที่อยู่ห่างจากฟาร์มไปไม่กี่ร้อยเมตร

หญิงสาวมาเรียกน้องบัวให้ไปกินข้าวที่เธอจัดไว้ให้แล้ว  เมื่อเห็นสภาพโรงเรือนชัดๆ  เธอก็ถึงกับยืนอึ้งอีกรอบ

“ฟ้าลงที่นี่เมื่อคืนเลยสินะ…” เธอพึมพำเบาๆ  หญิงสาวแตะที่ต้นแขนของหิรัญ

“หิน  ไปกินข้าวพักผ่อนก่อนนะ  ค่อยมาคิดกันว่าจะทำอะไรต่อ” 

ชายหนุ่มหันมามองหน้าเธอเหมือนเพิ่งหลุดจากภวังค์  กัทลีจึงย้ำ  “เดี๋ยวเรามาคิดด้วยกันนะว่าจะทำยังไงต่อ” 

หิรัญเดินตามมาที่โต๊ะรับประทานอาหารในโรงครัว  ที่คนงานช่วยกันทำความสะอาดกันไปส่วนหนึ่ง  เขานั่งลงและรับอาหารจากมือเธออย่างเงียบๆ 

“กล้วย  ผมขอบคุณมากๆ นะ”  เมื่อท้องอิ่มชายหนุ่มก็เริ่มได้สติกลับมา  เขามองกัทลีที่ช่วยเข้ามาจัดการเคลียร์พื้นที่ในส่วนที่ทำได้เลยอย่างขอบคุณ  มองลูก‍สาวตัวเล็กที่ช่วยเข้ามาเป็นกำลังใจแม้ว่าเธอเองก็มีสิ่งที่ต้องเสียใจเช่นกัน

เขาไม่รู้จะพูดอะไรอีก  เป็นอีกครั้งที่ผู้หญิงสองคนนี้ช่วยตอกย้ำว่าในวันที่เขามีปัญหา  พวกเธอก็คือคนที่อยู่เคียงข้างและช่วยเขาแก้ปัญหาโดยที่ไม่พูดอะไรมากมาย

กัทลีมองไปยังลูกที่นั่งจัดเรียงกระป๋องเมล็ดพันธุ์ที่กระจัดกระจายให้อยู่ด้วยกัน  โดยวางเรียงบนตะกร้าใบเดียวกันซึ่งเป็นงานที่เด็กทำได้

“คุณรู้ไหมหิน  ว่าลูกของเราเข้มแข็งกว่าที่เราคิด”

“ก่อนหน้านี้ผมไม่รู้  แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วกล้วย”

“ฉันอยากบอกว่าแค่คุณยังอยู่ตรงนี้  แค่ไม่ยอมถอดใจ  ไม่ทิ้งฟาร์ม  ไม่ทิ้งแกไปไหน  น้องบัวก็จะไม่มีวันทิ้งคุณให้เจอปัญหาอยู่คนเดียว” 

ชายหนุ่มพยักหน้าช้าๆ ดวงตาสั่นไหวด้วยความรู้สึกผิดที่ครั้งหนึ่งเขาเคยทิ้งเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนี้และแม่ของแก

“ขอบคุณนะกล้วย  ขอบคุณที่คุณกับลูกไม่ทิ้งผมไปไหน”

“ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะท้อและไม่ใช่เวลาที่คุณจะรู้สึกผิดอะไรกับสิ่งที่ผ่านมาแล้ว  แต่คุณมีคนงานที่ต้องรับผิดชอบ  ฉันเข้าใจถ้าคุณจะผิดหวังหรือเสียใจแต่คุณต้องลุกให้เร็วนะหิน”   

ธนนท์เดินเข้ามาพอดี  เขาเห็นภาพกัทลียื่นมือไปตบไหล่หิรัญ

เบา ๆ ดวงตาของเธอไม่ได้แค่ให้กำลังใจ...แต่มันอ่อนโยนจนเกินกว่าคำว่า  “คนเคยรัก”

ธนนท์ยืนมองอยู่เงียบๆ  ไม่มีใครรู้ว่าเขามา  แต่แววตาของเขาเศร้าขึ้นเล็กน้อย...เพราะในที่สุด เขาก็เข้าใจ

          ช่วงบ่ายปู่เหมและนางจันทร์‍หอมมาที่ฟาร์มเพราะได้ข่าวพายุดังกล่าว  ชายสูงวัยทำท่าตกใจเมื่อบุตรชายบอกว่าจะขายรถหรูที่เคยหวงมาก

“จะขายทำไมหิน  ถ้าทุนหมดก็เอาที่พ่อใหม่ได้  เรื่องพายุพ่อเข้าใจถ้ากู้แบงก์  แบงก์ก็ให้ใหม่ได้อยู่ดี”          

          “เอาไว้มันก็ไม่ได้ใช้ครับพ่อ  ขายเถอะแล้วผมจะเอาเงินมาลงทุนทำฟาร์มใหม่อีกครั้ง  ผมเคยรักมันมากแต่ตอนนี้ผมมีสิ่งที่รักมากกว่าแล้ว”

          ปู่เหมมองตามสายตาลูกชาย  เห็นหิรัญมองตรงไปยังสองแม่ลูกที่อยู่ในโรงครัวกับแม่ครัวและย่าจันทร์‍หอมก็เข้าใจ  เขามองลูกชายด้วยสายตาแบบใหม่  สายตาที่ภูมิใจและดีใจว่าในที่สุด  หิรัญก็ “รัก” เป็นและรักมากพอที่จะเสียสละอะไรให้ใครได้แล้ว