ตอนที่ 24   พ่อขอโทษ

 

เสียงจิ้งหรีดร้องระงมอยู่ใต้ชายคาบ้านน็อกดาวน์ที่ตั้งอยู่ท่ามกลางโรงเรือนปลูกเม‍ล่อน   หลอดไฟแบบโซลาร์เซลที่หิรัญติดอยู่หลายจุดในฟาร์มส่องสว่างไปทั่วบริเวณทำให้บรรยากาศของฟาร์มผิดไปจากช่วงกลางวันพอสมควร 

หิรัญนั่งอยู่ข้างเตียงเล็กในห้องที่เขาเพิ่งจัดเตรียมใหม่สำหรับลูก‍สาว  มันไม่หรูหราแต่เต็มไปด้วยความตั้งใจ  เขาเป็นคนเลือกผ้าปูที่นอนลายกระต่ายกับหมอนหนุนใบเล็กสีชมพูพร้อมหมอนข้าง และคืนนี้จะเป็นคืนแรกที่น้องบัวชมพูนอนค้างที่ฟาร์ม

“พ่อขา หนูปิดไฟเลยไหมคะ” เสียงเล็กเอ่ยขึ้น

“รอเดี๋ยวก่อนครับลูก” หิรัญพูดเสียงเบา เขานั่งลงข้างเตียง ก่อนจะเอื้อมมือจับมือลูกเบาๆ

“คืนนี้พ่อมีเรื่องอยากพูดกับหนูหน่อยได้ไหมครับ”

เด็กหญิงพยักหน้า สีหน้าที่เคยสดใสเมื่อช่วงเย็นพลันเปลี่ยนเป็นสงบลง เธอหันมาสบตาพ่อ

“หนูยังโกรธพ่อเรื่องวันนั้นอยู่ใช่ไหมครับ”

น้องบัวไม่ตอบทันที เธอนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าเบาๆ

“หนูไม่ชอบให้ใครพูดแบบนั้นกับหนู  แล้วพ่อก็ไม่อยู่ด้วย พ่อไม่ช่วยหนูเลย”

หิรัญใจหายเมื่อได้ยินคำพูดของลูก เขากุมมือลูกแน่นขึ้นเล็กน้อย น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

“พ่อขอโทษนะลูก  พ่อไม่รู้เลยว่าเขาจะพูดอะไรแบบนั้นกับหนู ถ้าพ่อรู้พ่อจะไม่มีวันปล่อยให้หนูต้องเจอคำพูดแย่ๆ แบบนั้นคนเดียวแน่นอน”

น้องบัวเม้มปาก สีหน้าเด็กหญิงดูเหมือนกำลังชั่งใจ

“หนูร้องไห้แต่พ่อไม่รู้เลย”

“ใช่ครับ  พ่อผิดเอง   พ่อไม่ควรไว้ใจให้ใครมาอยู่ใกล้หนูถ้าพ่อยังไม่แน่ใจว่าเขาจะดีกับหนูจริงๆ พ่อผิดที่ไม่อยู่ตรงนั้นตอนที่หนูต้องการพ่อ  หนูยกโทษให้พ่อได้ไหมลูก”

เด็กหญิงยื่นมือเล็กๆ มาจับแขนพ่อไว้

“แล้วตอนนี้ถ้ามีเรื่องแบบนั้นอีก  พ่อจะอยู่กับหนูใช่ไหมคะ”

หิรัญยิ้มและพยักหน้า “พ่อจะอยู่ครับลูก อยู่จนหนูมั่นใจว่าพ่อจะไม่หายไปอีก  พ่อจะอยู่ทีมน้องบัวเสมอไม่ว่าใครจะทำอะไร”

น้องบัวยิ้มก่อนจะพึมพำเบาๆ

“งั้นหนูไม่โกรธพ่อแล้วก็ได้ค่ะ   แต่ถึงยังไงหนูยังไม่ชอบป้าคนนั้นอยู่ดี”

“ไม่เป็นไรค่ะลูก  พ่อไม่ให้เขามาที่นี่อีกแล้ว”

“จริงเหรอคะ”

“จริงที่สุดเลยครับ คนที่ไม่ชอบลูก‍สาวพ่อพ่อก็ไม่ซื้อของเขาหรอกเนอะ  งั้นหนูเข้านอนเลยนะลูกพ่อห่มผ้าให้”  หิรัญยิ้มให้ลูกก่อนจะห่มผ้าให้เธอ

“ฝันดีนะคะพ่อ”

“ฝันดีครับเจ้าหญิงของพ่อ”

แสงไฟถูกปิดลงความเงียบสงบมาเยือน  แต่ในหัวใจของชายคนหนึ่งกลับสว่างไสว  แต่เป็นเพราะเขาได้กลับมาเป็น 'พ่อ' อีกครั้งอย่างเต็มใจและเต็มหัวใจ   ชายหนุ่มมองน้องบัวอยู่แบบนั้นราวอยากหยุดเวลาไว้  ตรงที่เขาและลูกได้เปิดใจพูดคุยกัน 

เมื่อแน่ใจว่าเด็กหญิงหลับสนิท  เขาก้มลงหอมที่เรือนผมนุ่มสลวยของน้องบัว  ในใจนึกถามตัวเองว่าแปดปีก่อนผีห่าซาตานอะไรสิงใจตัวเองจนทอดทิ้งกัทลีและลูก  ลูกที่แสนน่ารักอย่างเด็กผู้หญิงคนนี้ ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นช้าๆ  และเดินออกมาด้านนอกห้องหิรัญกดโทรศัพท์หากัทลีเมื่อนึกอะไรออก  รอไม่นานอีกฝ่ายก็รับสาย

“กล้วยเหรอ  ลูกเข้านอนเมื่อกี้แล้วผมลืมให้แกโทรหาคุณเลยรีบโทรมาบอก  กลัวคุณจะรอ”  เขารีบบอกทันทีที่เธอรับสาย

“อ๋อ  ไม่เป็นไรค่ะ  แล้วแกโอเคไหมกับที่นั่น”  หญิงสาวถาม

“โอเคมาก  กล้วย...” 

ชายหนุ่มเรียกชื่ออดีตภรรยาและรีบพูดต่อ  “เมื่อกี้ผมขอโทษน้องบัวแล้ว  เรื่องของจ๋าผมเคลียร์กับผู้หญิงคนนั้นเรียบร้อยแล้วด้วย  ต่อไปผมจะไม่ดีลซื้ออะไรจากเขาอีก”

หิรัญไม่ได้คิดอะไรกับเบญจา  นอกจากเห็นว่าเพื่อนทำกิจการค้าขายและเธอมีขายในสิ่งที่เขาต้องการซื้อ  แม้ว่าบวกลบคูณหารแล้วราคาที่ซื้อจากเพื่อนจะแพงกว่าเจ้าอื่นแต่เขาไม่เคยคิดเล็กคิดน้อย  แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่น้ำใจของเขาทำให้บ้านเขามีปัญหา  ชายหนุ่มก็พร้อมตัดทันที

“ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้มั้งหิน  ถ้าของเขาดีคุณก็ซื้อไปโตๆ กันแล้ว แยกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวก็คงได้อยู่หรอก”  กัทลีท้วง

“ถ้าแบบนั้นผมก็ยิ่งแน่ใจว่าการไม่ซื้อต่อน่ะถูกแล้ว  เพราะผมกับจ๋าไม่มีเรื่องส่วนตัวอะไรกัน” 

กัทลีถอนใจ  “งั้นก็แล้วแต่คุณนั่นมันกิจการของคุณนี่  ถ้าคุณไม่มีอะไรแล้ว...”  เธอยังพูดไม่ทันจบชายหนุ่มก็แทรกทันที

“อย่าเพิ่งวางนะกล้วย  ผมมีเรื่องสำคัญ” 

หญิงสาวแปลกใจ  เขามีเรื่องอะไรอีก

“เมื่อกี้ผมขอโทษลูกไปแล้ว  แต่ผมยังไม่เคยขอโทษคุณเลย

ขอโทษนะกล้วย”

กัทลีงง  “เดี๋ยวๆ คุณจะมาขอโทษอะไรฉัน”

“ขอโทษทุกเรื่องที่เคยทำ  ขอโทษที่ทิ้งคุณกับน้องบัวไป ขอโทษที่ผิดสัญญา  ขอโทษที่... ผมไม่เคยอยู่ข้างๆ ในเวลาที่กล้วยกับลูกต้องการผมที่สุด”  น้ำเสียงของหิรัญจริงจังกว่าทุกเรื่องที่เคยพูดมา 

หญิงสาวไม่ได้ตอบอะไร  เธอนิ่งอึ้งจากนั้นก็น้ำตาไหลช้าๆ เมื่อคิดตามคำพูดของเขา  เหมือนถูกสะกิดแผลเก่าที่เธอทำได้เพียงปิดแผลไว้โดยที่มันไม่เคยได้รับการรักษาให้หายดี

หิรัญพูดต่อแม้ว่าเธอจะไม่ตอบอะไรกลับมา

“กล้วยอาจจะไม่เชื่อว่าผมรู้สึกผิดและเสียใจจริงๆ  แต่ผมจะพิสูจน์ให้เห็นว่าผมไม่ใช่คนเดิมอีกแล้ว”

กัทลีเงียบไป เธอไม่เคยได้ยินน้ำเสียงของเขาแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ   น้ำเสียงของคนที่ไม่ได้อยากเอาชนะแต่ยอมรับผิด  และยอมถอยให้เธอ  กัทลีวางสายลงช้าๆ  เธอหยิบกระดาษมาซับน้ำตา  เพิ่งรู้ว่าตัวเองยังหวั่นไหว  เพิ่งรู้ว่าการกระทำของหิรัญยังคงมีผลต่อใจเธออยู่

เช้าวันรุ่งขึ้น กัทลีกลับมารับลูกที่ฟาร์มในตอนสายๆ  น้องบัววิ่งมากอดแม่อย่างสดใส

“แม่ขา หนูได้ดูน้องผีเสื้อตอนออกจากดักแด้แล้วนะคะ  มันสวยมากเลยตอนขยับปีกครั้งแรก”

“ดีจังเลยลูก  แล้วเมื่อคืนหนูนอนหลับสบายดีไหมคะ”กัทลียิ้มอ่อนโยนให้ลูก  ดีใจที่ทุกเช้าของลูกยังคงเริ่มต้นด้วยรอยยิ้มและความสุข  

“สบายมากค่ะ เพราะพ่ออยู่ด้วย”

หญิงสาวหันไปมองหิรัญซึ่งยืนอยู่ไม่ห่าง สีหน้าเขาผ่อนคลายกว่าหลายวันที่ผ่านมา  สายตาของเขามองมาที่เธอแบบที่ไม่ปิดบังความรู้สึกอีกต่อไป

“ขอบคุณนะหิน ที่ดูแลลูกเมื่อคืน”

“ผมต่างหากที่ต้องขอบคุณ  สำหรับทุกเรื่องเลย”

กัทลีพยักหน้าเบาๆ เธอรู้ว่าแม้ความสัมพันธ์ของเรายังไม่อาจเรียกได้ว่าเหมือนเดิม   แต่มันกำลังเปลี่ยนแปลงในทางที่ดีขึ้น  แต่เธอจะไม่เร่งรัดหรือคาดหวังว่าวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไร 

ในห้องทำงานของธนนท์  ชายหนุ่มกำลังอ่านรายงานผลการประเมินโครงการ  ‘ทักษะชีวิตในโรงเรียนพื้นที่เสี่ยง’  ที่เขากับกัทลีร่วมผลักดันกันมาแต่สิ่งที่เขาครุ่นคิดกลับไม่ใช่ในเรื่องงาน

สายตาของเขาหยุดอยู่ที่ภาพถ่ายใบเล็กๆ ที่เด็กหญิงส่งให้เขาวันก่อนผ่านทางมารดาของเธอ   ภาพที่น้องบัวกำลังหัวเราะในโรงเรือนเม‍ล่อน  พร้อมกับเขียนข้อความ

“ลุงนนท์ขาขอบคุณนะคะที่พาหนูไปสวนสัตว์  วันนี้หนูส่งภาพผีเสื้อยักษ์มาให้คุณลุงดูค่ะ”

รอยยิ้มจางๆ ปรากฏบนใบหน้าชายหนุ่ม และในหัวใจเขามีคำถามหนึ่งผุดขึ้น

"ถึงเวลาแล้วหรือยัง ที่เราจะพูดถึงเรื่องของเรา...อีกครั้ง"