ตอนที่ 28  สิ่งที่หิรัญไม่เคยรู้

 

หลังจากวันที่กัทลีระเบิดอารมณ์ใส่แม่และหิรัญ หญิงสาวก็กลับบ้านกับลูกในคืนนั้น ไม่ได้พูดคุยกับหิรัญอีกแม้แต่คำเดียว

มันเป็นความเงียบที่ไม่ได้เกิดจากความโกรธ  แต่เกิดจากความเหนื่อยล้าและความกลัวว่าจะต้องเจ็บซ้ำอีก

หิรัญนั่งอยู่ที่ศาลาเดิมคืนนั้นอีกครั้ง ผ้าเช็ดหน้าที่เขายื่นให้เธอยังคงวางอยู่ตรงข้างตัวเขา  เธอลืมหรือไม่อยากเก็บไว้ เขาไม่รู้...

ในความเงียบของฟาร์มยามค่ำคืน  หิรัญหลับตาแล้วปล่อยใจให้ภาพอดีตย้อนคืนมา

ภาพหญิงสาวที่วิดีโอคอลคุยกับเขา  เธอยืนอยู่หน้าบ้านปู่ย่าและกำลังท้องแก่ใกล้คลอด  ส่วนตัวเขาในตอนนั้นใจไม่อยู่กับการสนทนาด้วยซ้ำ

“ช่วงนี้หินใกล้สอบแล้วกล้วย  จะให้หินกลับไปโน่นพากล้วยไปหาหมอทำไม  ถึงไปหินก็ไม่รู้เรื่องอะไรหรอก  กล้วยไปกับแม่ได้ไหมเดี๋ยวหินบอกแม่ให้นะ”  เสียงเขาในวันนั้นยังดังก้องในหัวตัวเอง

ภาพอีกครั้ง  วันที่เขาเห็นภาพลูกครั้งแรกที่กัทลีส่งมาให้ดูทางข้อความ   เขาชมแกว่า  “น่ารักมาก  น้องบัวน่ารักเหมือนแม่”  แล้วเขาก็รีบขอตัว

"หินมีงานกลุ่มต้องทำ  งานนี้สำคัญมากยังไงเดี๋ยวหินโทรหาลูกกับกล้วยใหม่นะ"

ตั้งแต่หลังแต่งงานและเขาออกจากบ้านเพื่อไปเรียนต่อ  เขาไม่เคยกลับไปหาเธอเลย  ไม่เคยอยู่ตรงนั้นแม้ในวันที่เธอต้องการเขาที่สุด

ไม่เคยแม้แต่จะมองว่ากัทลีกำลังเจ็บหรืออ่อนแอ

ไม่เคยสนใจว่าเธอจะล้มในขณะที่แบกลูกทั้งคนบนหลัง

เขาไม่เคยเห็นเลยว่าในวันที่ตัวเอง “ไม่อยู่” ใครคือคนที่ต้อง “อยู่ให้ได้”  เขาเคยคิดว่าเธออดทนเพราะเธอเข้มแข็งแต่วันนี้เขาเพิ่งรู้ว่า  เธออดทนเพราะไม่มีทางเลือกต่างหาก

และในทุกความเงียบของเธอ มันคือเสียงที่เขาไม่เคยฟังมาก่อนเลย

วันต่อมาหิรัญตื่นแต่เช้า  เตรียมของที่ต้องใช้สำหรับฟาร์ม ให้คนงานทำงานต่อ  แม้จะเป็นวันหยุดแต่ที่ฟาร์มจะมีการจัดเวรอยู่เฝ้าตลอดเวลา  ในวันอาทิตย์งานก็จะน้อยกว่าวันปกติ  คนงานที่อยู่เวรจะมีหน้าที่ดูปั๊มน้ำ เครื่องสูบน้ำหรือเครื่องปั่นไฟให้ทำงานตามปกติโดยที่ชายหนุ่มจ่ายค่าล่วงเวลาให้  

เมื่อเคลียร์งานที่ฟาร์มเสร็จแล้ว  ชายหนุ่มก็ขับรถไปยังตลาดใกล้บ้านกัทลี

หิรัญไม่ได้โทรหาเธอ ไม่ได้บอกอะไรล่วงหน้า  แต่เขาแค่อยาก “ช่วย”  โดยไม่ต้องรบกวนเธอให้วุ่นวาย  เขาเข้าใจหากระยะนี้เธออาจจะต้องการเวลาเพื่ออยู่กับตัวเองและทบทวนอะไรหลายๆ เรื่อง

เขาแวะซื้อของใช้จำเป็นให้ลูก‍สาว  ขนมไทยห่อเล็กๆ ที่เธอชอบสำหรับทั้งแม่และลูก  รองเท้าใหม่หนึ่งคู่และหนังสือนิทานภาพที่กัทลีเคยบอกว่าอยากซื้อให้แต่ไม่มีเวลา

ชายหนุ่มเจอพี่เลี้ยงของน้องบัวที่ตลาด  เขาจึงฝากของไว้ แล้วขอให้บอกน้องบัวว่า  "พ่อเอามาให้ ไม่ต้องโทรกลับก็ได้"

ชายหนุ่มเลยกลับไปคุยกับบิดามารดาเรื่องงาน  เนื่องจากนายเหมผู้เป็นบิดาเห็นด้วยกับการขยายฟาร์ม  และได้อนุมัติให้ใช้ที่ดินแปลงข้างๆ จำนวนยี่สิบไร่   

เมื่อคุยเรื่องงานจบเขาจึงถามเรื่องเมื่อแปดปีก่อนตอนที่กัทลีท้องน้องบัวว่ามีอะไรมากกว่าที่เขารู้หรือไม่

นายเหมทำท่านึก  “ตอนกล้วยท้องน้องบัวเหรอ  พ่อไม่แน่ใจนะว่าแต่ทำไมเพิ่งถาม” 

หิรัญชะงัก  เขาตัดสินใจเล่าเรื่องที่นางโนรีมาที่ฟาร์มให้พวกท่านฟัง  สีหน้าของมารดาดูโกรธเคืองอย่างยิ่งเมื่อรู้เรื่อง

“มันยังไงนะ  เป็นแม่ประเภทไหนเห็นแก่ตัวจนตอนนี้ก็ยังไม่สำนึก  จะว่าไปก็นึกถึงตอนนั้นนะที่กล้วยท้องแปดเดือนยายแม่ก็มาแบบนี้  โวยวายจนลูกเจ็บท้องต้องเข้าโรงพยาบาลเพราะภาวะแท้งคุกคาม  แอดมิตตั้งหลายคืน” 

ว่าแล้วนางจันทร์‍หอมก็ยกมือขึ้นปิดปากเมื่อนึกได้ถึงเรื่องที่หิรัญถาม  นายเหมก็เช่นกัน

“เออใช่ล่ะแม่  หนูกล้วยเคยมีภาวะแท้งคุกคามเสี่ยงทั้งแม่ทั้งลูกตอนท้องแก่ใกล้คลอด  นี่หรือเปล่าที่เอ็งถาม” 

หิรัญหน้าเผือด  นี่เป็นอีกเรื่องที่เขาไม่เคยรู้เลย

“แล้วทำไมไม่มีใครบอกผมเลยล่ะ” 

นางจันทร์‍หอมถอนใจแรงๆ 

“จะอะไรล่ะ  กล้วยบอกว่ากลัวว่าแกจะเสียสมาธิเดี๋ยวสอบไม่รู้เรื่อง  ก็คงเป็นกรรมของหลานฉัน ของสะใภ้ฉันเนอะ  มีผัวมีพ่อทั้งทีก็ทั้งโง่ทั้งบ้า” 

ชายหนุ่มกลับออกจากที่นั่นด้วยความผิดหวังในตัวเองอย่างที่สุด  เขาไปจอดรถห่างจากบ้านของกัทลีพอสมควร  แอบมองสองแม่ลูกด้วยดวงตาแดงก่ำ 

“พ่อขอโทษนะน้องบัว  ผมขอโทษนะกล้วย  ผมมันเลวมากๆ  สมแล้วที่คุณจะยังไม่ให้อภัย”

วันหยุดถัดมากัทลีพาลูกกลับมาที่ฟาร์ม น้องบัววิ่งไปหาพ่อทันที หิรัญยังคงยืนรออยู่หน้าบ้านไม้เหมือนทุกครั้ง

“คุณพ่อ  วันนี้หนูมาแล้วค่ะ”  ชายหนุ่มอุ้มร่างเล็กขึ้นมา  เด็กหญิงหัวเราะคิกคัก

“พ่อคิดถึงหนูจัง   วันนี้ใส่ชุดใหม่เหรอคะ เอชุดนี้พ่อไม่เคยเห็นเลย”  ชายหนุ่มคุยกับลูก

          “ใช่ค่ะ  ชุดนี้แม่ซื้อใหม่ส่วนรองเท้าของพ่อไงคะ  หนูชอบมากเลยค่ะ” 

“พ่อดีใจที่หนูชอบนะคะ”

น้องบัวเข้าไปในส่วนโรงเรือนโดยมีพี่เลี้ยงเดินตามไปด้วย  ชายหนุ่มจึงมีจังหวะได้คุยกับแม่ของลูก

“พ่ออนุมัติเรื่องแผนขยายงาน  ผมอยากให้กล้วยกับลูกมีส่วนในฟาร์มนี้ด้วย  เราพอจะเป็นหุ้นส่วน เป็นเจ้าของฟาร์มนี้ด้วยกันได้ไหมกล้วย  ผมสัญญาว่าจะไม่มีอะไรผูกมัดให้คุณอึดอัดใจเลย”

เขายื่นถุงผ้าหนึ่งใบให้กัทลี เป็นถุงใส่เอกสารบัญชีและใบเสร็จทั้งหมดของฟาร์ม

“ผมทำบัญชีไว้ละเอียด กล้วยช่วยดูให้ด้วยได้ไหม  ผมอยากให้ฟาร์มโปร่งใสทุกอย่าง เพราะมันคือของเราทุกคน”

กัทลีเงียบไปเล็กน้อยก่อนจะรับถุงเอกสารมาโดยไม่พูดอะไร เธอรู้ว่าเขาพยายามเปลี่ยน  แต่เธอยังไม่พร้อมที่จะเชื่อใจอีกครั้งง่ายๆ

“กล้วย...  ผมเพิ่งรู้ว่าคุณเคยมีภาวะแท้งคุกคาม  ผมขอโทษ” หิรัญเอ่ยเป็นการขอโทษอย่างจริงจังที่สุดในชีวิตเท่าที่เขาเคยพูดคำนี้  

“ผมรู้ว่าคำขอโทษมันมาช้าไปมากแต่ผมรู้สึกผิดจริงๆ  แล้วผมก็ไม่รู้ว่าอะไรจะทำให้คุณหายเจ็บได้ แต่ผมจะอยู่ข้างๆ  จะชดใช้ให้คุณจนกว่าความรู้สึกคุณจะดีขึ้น”

หญิงสาวชะงัก แวบหนึ่งในใจเธอรู้ว่าเขาพูดความจริง  และแม้ว่าหิรัญจะยังไม่ใช่คนใหม่ทั้งหมด แต่เขากำลัง "เริ่มใหม่" อย่างช้า ๆ

“ฉันไม่ได้อยากให้คุณเจ็บ”  

เธอตอบในที่สุด น้ำเสียงไม่ได้โกรธ ไม่ได้โทษอะไรเขาอีก  แต่มันก็ไม่ได้อ่อนโยนแบบที่เขาเคยจำได้

“แต่ฉันก็ไม่สามารถทำเหมือนไม่เคยเจ็บได้หรอกหิน  ขอเวลาฉันหน่อยนะ  ในเรื่องที่คุณเคยขอโทษฉันฉันเข้าใจและยกโทษให้  ถ้าใจคุณติดตรงนี้ฉันก็อยากบอกว่าคุณสามารถมีชีวิตของตัวเองได้เลย  เราแค่ทำหน้าที่พ่อกับแม่ก็พอ”

“ผมไม่ได้อยากได้แค่นั้นกล้วย   ไม่มีอะไรหรือใครสำคัญกับผมเท่าคุณกับลูกอีกแล้ว  คุณอยากได้เวลาเท่าไหร่ผมไม่มีปัญหา  ผมรอได้คุณไม่ต้องคิดมากเรื่องนี้” 

เขาได้เรียนรู้แล้วว่าความรักที่เร่งให้ได้มันมาก่อนเวลา  ย่อมส่งผลในระยะยาว  ดังนั้นหิรัญจึงบอกตัวเองว่าเขาพร้อมที่จะรอ  รออย่างไม่มีเงื่อนไขอะไร

ไม่มีใครพูดอะไรอีกในตอนนั้น  แต่เป็นครั้งแรกที่ระยะห่างระหว่างสองคนนี้ดูเหมือนจะเริ่มแคบลงเล็กน้อย  ลมเย็นต้นฤดูฝนพัดโชยผ่านหน้าโรงเรือนเม‍ล่อนชายผ้าใบกระเพื่อมไหวเหมือนจะกระซิบว่า... ความสัมพันธ์บางอย่าง แม้จะช้าก็ยังงอกงามได้เสมอ