ตอนที่ 29  อดีตคือสิ่งที่ผ่านมาแล้ว  แต่ชีวิตเราต้องเดินต่อไป

 

 

หลังจากเหตุการณ์ที่กัทลีเปิดใจอย่างเจ็บปวดในวันนั้น เธอกลับมาใช้ชีวิตเงียบๆ กับลูกที่บ้าน โดยไม่ได้ตัดขาดจากฟาร์มเสียทีเดียว แต่เปลี่ยนเป็นการเว้นระยะ  ไม่ไปทุกสัปดาห์เหมือนเดิม และเมื่อไปก็ไม่ได้ค้างคืน

ในส่วนของน้องบัวเองก็เช่นกัน  เด็กหญิงได้ไปที่นั่นน้อยลงแต่หญิงสาวก็มีเหตุผลที่บอกกับลูกคือช่วงกลางเทอม  เธออยากให้ลูกตั้งใจเรียนก่อนซึ่งเด็กหญิงก็เข้าใจได้ดี

แต่ถึงจะน้อยลงอย่างไรเฉลี่ยในหนึ่งเดือน  น้องบัวจะได้ไปฟาร์มของพ่อไม่น้อยกว่าสองถึงสามครั้ง เพียงแต่ว่าไม่ได้ไปค้างนั่นเอง

จนกระทั่งเด็กหญิงสอบปลายภาคเทอมหนึ่งเสร็จเรียบร้อย  เธอก็ได้รับอนุญาตจากมารดาให้ไปค้างกับหิรัญได้ 

ในเช้าวันเสาร์แรกหลังปิดเทอม   เด็กหญิงบัวชมพูลากกระเป๋าเดินทางใบเล็กออกมาหน้าบ้าน กัทลีมองลูกแล้วก็ปรายตามองหิรัญที่ยืนรออยู่ข้างรถปิกอัพคันเดิม เขาไม่ได้เร่งรัด ไม่ได้ทวงคำตอบอะไร เพียงแต่รอให้เธอเป็นคนตัดสินใจ

"แน่ใจนะคะน้องบัวว่าหนูอยากไปค้างกับคุณพ่อสองคืน"  กัทลีถามย้ำ

"แน่ใจค่ะ หนูอยากไปดูต้นกล้าต้นทานตะวันที่พ่อกับป้าศรีช่วยกันเพาะไว้ด้วย  วันก่อนพ่อถ่ายรูปมาให้ดู"  เนื่องจากลูก‍สาวอยากได้ทุ่งดอกไม้  หิรัญจึงชวนลูกทดลองปลูกแปลงเล็กก่อน  หากพันธุ์ที่เลือกใช้งอกงามดี  ให้ดอกสวย บานทนเขาจึงจะทำแปลงใหญ่ให้ลูก

แม่ไม่ได้พูดอะไรอีก เธอพยักหน้าเบาๆ และเดินไปส่งลูกที่รถ หิรัญยกกระเป๋าของลูกขึ้นวางบนเบาะหลัง  แล้วหันมามองเธอด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยคำขอบคุณ  ขอบคุณที่เธอเชื่อใจเขามากพอที่จะยอมให้น้องบัวมาค้างที่ฟาร์มอีกครั้ง

"แค่สองคืนนะกล้วย  ถ้าเธอไม่โอเคหรือว่าเปลี่ยนใจอยากไปหาลูกโทรหาได้เลย  เดี๋ยวผมมารับก็ได้" เขาพูดเสียงเบา

กัทลีมองเขานิ่ง แล้วพยักหน้า  "ไม่เป็นไร  ฉันเชื่อใจคุณกับลูก"

แค่นั้น  หิรัญก็ยิ้มได้ในแบบที่เขาไม่ได้ยิ้มมานาน

คืนวันนั้น เด็กหญิงบัวชมพูนอนหลับอยู่ในห้องนอนเล็กด้านในของบ้านไม้กลางฟาร์ม  หิรัญนั่งอยู่ที่ชานบ้าน ค่อยๆ เปิดสมุดระบายสีที่ลูกวางทิ้งไว้ระหว่างวัน ในนั้นมีหน้ากระดาษหนึ่งที่เขาเห็นแล้วถึงกับหยุดมือ

“วันนี้คุณพ่อพาหนูไปดูต้นทานตะวันที่เพิ่งงอก  หนูดีใจมาก แม่บอกว่าคุณพ่อทำดีที่สุดแล้ว หนูเชื่อแม่ เพราะหนูเห็นว่าคุณพ่อพยายามจริงๆ ”

แค่คำพูดเพียงเท่านั้นที่ลูกเขียนไว้  หิรัญก็นิ่งงัน เขาค่อยๆ ปิดสมุดบันทึกลงด้วยหัวใจที่สั่นไหวด้วยความตื้นตันใจ  เพราะทั้งหมดหมายความว่าความพยายามของเขาที่ผ่านมา  กัทลีและลูกมองเห็นและรู้สึกถึงมันได้จริงๆ

เขาวางสมุดลงเบาๆ แล้วลุกไปเปิดประตูห้องของลูกแง้มออกช้าๆ แสงไฟจากโคมหน้าบ้านส่องเข้ามาเป็นเงาอ่อนๆ บนผ้าห่มสีชมพู เด็กหญิงบัวชมพูยังคงนอนหลับสนิท มือข้างหนึ่งโอบตุ๊กตาไว้แน่น

หิรัญก้าวเข้าไปนั่งข้างเตียง หยิบตุ๊กตาอีกตัวหนึ่งที่ตกอยู่ข้างเตียงมาวางไว้ตรงปลายหมอน แล้วดึงผ้าห่มขึ้นให้คลุมบ่าเด็กหญิงอีกนิด  เสียงจิ้งหรีดข้างนอกดังระงม แต่ภายในใจเขากลับสงบเงียบอย่างน่าอัศจรรย์

เช้าวันอาทิตย์ หิรัญพาลูกออกไปเดินดูแปลงผักด้วยกัน  หิรัญพาลูกเก็บไข่ไก่ตอนเช้า ช่วยกันนับแล้วใส่ตะกร้า เด็กหญิงยืนเขียนตัวเลขลงกระดาษยับๆ ว่า

“เก็บไข่ 6 ฟอง” แล้วยิ้มกว้างราวกับได้เหรียญรางวัล

ตอนบ่ายพ่อพาไปเด็ดผักบุ้งริมร่องน้ำ ทั้งคู่หัวเราะเมื่อโดนน้ำกระเด็นเปื้อนเสื้อ ถึงแค่สองวัน แต่มันก็เหมือนกับฤดูหนึ่งที่หัวใจเขาเริ่มผลิบานอีกครั้ง   ลูก‍สาวถามว่า

“พ่อคะพอลูกเม‍ล่อนโตแล้ว  เราจะเอาไปขายไหม”

“ขายสิลูก  แล้วเราจะแบ่งเงินเป็นสามส่วน ส่วนหนึ่งไว้เป็นทุนปลูกต่อ ส่วนหนึ่งให้แม่  ส่วนหนึ่งไว้ให้ลูกเรียนหนังสือ”

“แล้วแม่จะดีใจไหมคะ”

“แม่ต้องดีใจแน่ๆ เพราะนี่คือฟาร์มของพวกเราทุกคน” หิรัญตอบอย่างมั่นคง

เด็กหญิงยิ้มรับ  แล้วหันไปดูต้นกล้าทานตะวันที่เพิ่งงอกราวกับกำลังตั้งใจฟังเสียงพวกมันเติบโต

“เหมือนที่แม่เคยเอามาผัดเลยค่ะพ่อ”  น้องบัวสังเกต

“ใช่ลูก  ต้นอ่อนทานตะวันกินได้เหมือนผักอื่นๆ  สารอาหารสูงกินเป็นสลัดได้  เป็นผักปรุงสุกก็ได้  เดี๋ยวพรุ่งนี้พ่อแบ่งใส่ถุงให้หนูเอากลับไปฝากคุณแม่นะลูก” 

“ดีจังค่ะพ่อ  หนูขอเห็ดด้วยได้ไหมคะ  หนูชอบกินเวลาแม่ผัดพร้อมกัน”  เด็กหญิงขออีกอย่างที่เธอหมายตาไว้

หิรัญมองลูกอย่างเอ็นดู   “ได้สิลูก  เอ๊ะ... ถ้าแบบนี้พ่อซื้อกุ้งตัวใหญ่ๆ ไปด้วย  คุณแม่จะผัดเผื่อให้พ่อกินด้วยไหมคะ” 

“แน่นอนเลยค่ะ  เดี๋ยวหนูโทรไปบอกแม่เองนะคะว่าพรุ่งนี้พ่อจะไปส่งแล้วกินข้าวด้วย”  

สองวันผ่านไปไวอย่างยิ่ง  สมกับที่มีคนมักจะบอกว่าเวลาแห่งความสุขมันจะผ่านไปอย่างรวดเร็วเสมอ   หิรัญพาลูกกลับมาส่งกัทลีที่หน้าบ้าน หญิงสาวออกมารับลูกเงียบๆ ไม่ได้พูดอะไรมากนัก

ก่อนหิรัญจะกลับ เขายื่นสมุดบัญชีฟาร์มเล่มล่าสุดให้เธอ “ผม

อัปเดตไว้หมดแล้วนะ ถ้าว่างลองดูให้หน่อย”

กัทลีพยักหน้าแล้วรับมันไว้   หิรัญไม่คาดหวังอะไรมากไปกว่านั้น เพราะสำหรับเขาการที่กัทลีให้ลูกไปอยู่ด้วยอย่างเต็มใจ มันคือของขวัญที่มีค่าที่สุดแล้ว

แต่เมื่อหิรัญทำท่าจะขอตัวกลับเธอก็พูดขึ้นว่า

“ลูกบอกว่าคุณจะอยู่กินข้าวด้วยกันไม่ใช่เหรอ  ไหนว่าจะซื้อกุ้งกับเอาผักมาจากฟาร์มไงล่ะ” 

หิรัญหันขวับเขามองเธออย่างดีใจ  “ใช่ๆ ผมซื้อกุ้งมาแล้ว  ส่วนผักผมเอาต้นอ่อนทานตะวันกับเห็ดนางฟ้าภูฐานมา  กล้วยจะให้ผมเข้าไปช่วยในครัวไหม” 

กัทลียิ้มอ่อน  “ไม่เป็นไร  แต่ฉันคงต้องรบกวนคุณฝากดูแลลูกระหว่างที่ฉันทำกับข้าวนะ” 

ชายหนุ่มรับคำแบบไม่ต้องคิด  “ได้เลยครับ  ผมจะดูแลลูกให้ดีที่สุดเลย” 

เธอเดินนำเขาเข้าไปในบ้าน  และเมื่อกัทลีบอกลูกว่าพ่อจะอยู่กินข้าวด้วย  ให้น้องบัวอยู่กับพ่อไปก่อนระหว่างแม่ทำอาหารเด็กหญิงก็ส่งเสียงเฮอย่างดีใจ 

“น้องบัวไปเอาน้ำให้คุณพ่อสิลูก”  เธอบอกทำให้เด็กหญิงนึกขึ้นได้  วิ่งปรู๊ดเข้าครัวไปทันที

“ขอบคุณนะครับกล้วย  ผมขอบคุณจริงๆ” 

การที่หญิงสาวต้อนรับเขาให้เข้าบ้าน  นั่นคือสัญญาณที่ดีอย่างมากในความคิดของหิรัญ

และสำหรับกัทลี  การได้เห็นลูกกลับมาพร้อมรอยยิ้มคือความสุขที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเธอ