ตอนที่ 21  ไปเที่ยวสวนสัตว์  ความพยายามของธนนท์

 

กลับถึงบ้าน  กัทลีบอกลูกว่าธนนท์ชวนไปเที่ยวสวนสัตว์ตามที่ชายหนุ่มบอกไว้  ซึ่งเด็กหญิงก็ตอบตกลงทันทีว่าจะไปตามประสาเด็กๆ ที่ชอบไปทั้งสวนสัตว์และสวนสนุก

“หนูอยากไปค่ะแม่  แม่กับลุงนนท์จะพาไปจริงๆ นะคะ”  เธอถามสีหน้าดูเบิกบาน

“ใช่ค่ะ  ไปกันจริงๆ  สวนสัตว์ก็อยู่ไม่ไกลด้วยลูก ขับรถไปไม่กี่นาทีก็ถึงแล้ว  แล้ววันนี้หนูอารมณ์ไม่ดีเรื่องอะไรบอกแม่ได้ไหมคะ”  กัทลีตะล่อมถาม

น้องบัวเงียบไปครู่หนึ่ง  ก่อนจะบอกช้าๆ

“หนูไม่ชอบป้าคนนั้นเลย  เขามองหนูไม่ดีพูดกับหนูก็ไม่ดีด้วยค่ะ” 

กัทลีขมวดคิ้ว  “ไม่ดียังไงคะลูก  เล่าให้แม่ฟังได้ไหม”

“ก็เขาถามว่าทำไมหนูต้องมาหาพ่อทุกวันเลยเหรอ  ทำไมไม่ไปทำงานกับแม่บ้าง” 

กัทลีค่อนข้างงง  เพราะนี่ไม่ใช่เรื่องของเบญจาที่จะมาถามแบบนี้กับเด็ก  มันดูไม่น่าเชื่อว่าผู้ใหญ่ที่โตแล้วจะทำแต่เธอเชื่อว่าลูกเธอไม่เคยโกหก

“แล้วมีอะไรอีกไหมลูก  เขาว่าอะไรอีกไหม”

น้องบัวพยักหน้า 

“ค่ะแม่  เขาบอกว่าหนูต้องหัดอยู่กับแม่หรือไม่ก็อยู่คนเดียวที่บ้านได้แล้ว  เพราะอีกหน่อยถ้าพ่อแต่งงานมีลูกใหม่  หนูจะกลายเป็นหมาหัวเน่าพ่อเขาจะไม่รักหนูแล้วเหมือนเมื่อก่อนค่ะ” 

น้องบัวเล่าจบก็น้ำตาร่วงเผาะทำให้คนเป็นแม่โกรธมาก

“แล้วหนูบอกพ่อไหมคะว่าเขาพูดแบบนี้” 

เรื่องของหิรัญกับเบญจาจะเป็นอย่างไรก็ช่าง  เธอไม่สนใจจุดนี้แต่ว่าหากหิรัญจะแต่งงานใหม่  ก็อย่าฝันว่าเขาและเมียใหม่จะมาทำร้ายลูกของเธอได้อีก

น้องบัวส่ายหน้า  “พ่อคุยกับเขาตลอด  พ่อไม่สนใจหนูเลย  ปล่อยหนูมานั่งรอแม่หน้าบ้านคนเดียว”    

กัทลีสงสารลูกจับใจ  “ลูกแม่  แม่ขอโทษนะคะที่ปล่อยให้หนูเจอเรื่องแบบนี้”

“หนูไม่ไปหาพ่อแล้วค่ะ  หนูจะอยู่บ้านกับพี่แหม่มแล้วรอแม่กลับจากทำงาน”  เด็กหญิงพูดเสียงอู้อี้ปนสะอื้นไปด้วย

วันรุ่งขึ้นและวันต่อๆ มาน้องบัวไม่ยอมไปหาพ่อจริงๆ แม้ว่าหิรัญจะโทรมาถามกัทลีว่าเกิดอะไรขึ้น  เหตุใดเธอจึงไม่ให้ลูกไปอยู่ที่ฟาร์มอีกจนกว่าจะเปิดเทอมตามที่เคยสัญญากันไว้  ซึ่งหญิงสาวก็บอกไปว่าเหลืออีกแค่ไม่กี่วัน  เธออยากให้น้องบัวมีเวลาทบทวนบทเรียนที่บ้านมากกว่า  ชายหนุ่มจึงทำอะไรไม่ได้นอกจากยอมรับ 

จนกระทั่งถึงสุดสัปดาห์ต่อมา  กัทลีและลูกไปสวนสัตว์กึ่งสวนสนุกชื่อดังของจังหวัดสระบุรีตามที่ธนนท์เคยชวนสองแม่ลูกไว้   ซึ่งน้องบัวก็มีท่าทีกระตือรือร้นอยากไปมาก

“ลุงนนท์ขา  หนูอยากไปดูอัลปาก้าค่ะ”

บัวชมพูพูดเสียงใส มือเล็กๆ กระตุกชายเสื้อของธนนท์เบาๆ  เธออยากเห็นอัลปาก้าตัวจริงมานานแล้ว  อยากรู้ว่ามันจะน่ารักแบบในหนังสือนิทานหรือไม่

“งั้นเราไปดูกันเลยครับสาวน้อย แต่ระวังอย่าเดินห่างแม่นะ เดี๋ยวแม่เป็นห่วง” เขาหันไปยิ้มให้กัทลีซึ่งเดินตามหลังห่างๆ 

ภาพที่เห็นทำให้หญิงสาวเผลอยิ้มบางๆ ธนนท์เคยบอกว่าเขาไม่ถนัดเรื่องเด็ก แต่ดูเหมือนวันนี้เขาเต็มใจเรียนรู้ทุกอย่างจากลูกของเธอตั้งแต่ชื่อสัตว์หายาก จนถึงท่าทางที่น้องบัวใช้เรียกหาสัตว์แต่ละตัว

“ลุงนนท์  ตรงนี้มีเต่าตัวใหญ่ด้วยหนูชอบค่ะ  เหมือนที่พ่อเลี้ยงไว้ที่ฟาร์มเลย”

เด็กหญิงหัวเราะคิกคัก  แต่นั่นทำให้กัทลีและธนนท์ต่างชะงักไปเมื่อเด็กหญิงพูดถึงพ่อของเธอ

“ถ้าหนูชอบเต่างั้นเดี๋ยวเราไปดูเต่าอัลลิเกเตอร์ไหมครับ  มันเป็นเต่าสายพันธุ์ดึกดำบรรพ์เลยนะ”  ธนนท์เบี่ยงเบนความสนใจ

“ยังไงเหรอคะคุณลุง  แปลว่าอะไร”  น้องบัวทำหน้าอยากรู้

“กลุ่มเต่าดึกดำบรรพ์ก็หมายถึงว่ามันมีชีวิตอยู่ตั้งแต่ยุคไดโนเสาร์และยังสืบเผ่าพันธุ์มาถึงปัจจุบัน”

น้องบัวทำตาโต  “โอ้โฮ  ตั้งแต่ยุคไดโนเสาร์เลยเหรอคะ  แล้วเรารู้ได้ยังไงคะคุณลุง” 

“ที่รู้ก็เพราะเราเคยพบฟอสซิลของมันตั้งแต่ยุคนั้น  โดยการตรวจสอบอายุเราเชื่อกันว่ามันมีวิวัฒนาการมาตั้งแต่เก้าสิบล้านปีก่อน”   ธนนท์อธิบายต่อ

“จริงๆ  ที่นี่มีโซนไดโนเสาร์ด้วยครับ  ถ้าวันนี้เราดูไม่ทั่วเอาไว้เรามากันใหม่ก็ได้นะครับน้องบัว” เขาชวนน้องบัวรีบพยักหน้า 

“จริงด้วยค่ะ  แม่ๆ คราวหน้ามาด้วยกันอีกนะคะ”

กัทลีพยักหน้ารับเบาๆ เธอรู้สึกว่าชายหนุ่มข้างตัวเหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่าง  แต่ก็ยังเก็บเอาไว้

หลังจากเดินชมในโซนสวนสัตว์จนทั่วแล้วก็ได้เวลาเที่ยงพอดี   พวกเขานั่งพักที่คาเฟภายในสวนสัตว์โดยที่ร้านนั้นมีบริการทั้งอาหารและเครื่องดื่ม  เด็กหญิงดูดนมชมพูสมูทตี้อย่างอารมณ์ดี  ขณะธนนท์ยื่นทิชชูให้กัทลีเช็ดมือลูก  เขาถามเบาๆ

“วันนี้สนุกไหมครับ”

“สนุกค่ะ  ไม่คิดเลยนะคะว่าที่นี่จะมีอะไรน่าดูเยอะแยะเลย” เธอตอบและเผลอหลุดหัวเราะเมื่อเห็นลูกเลอะนมเต็มปาก

ธนนท์จ้องเธอครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดเสียงเบา  “พี่ไม่เคยคิดว่าจะมีช่วงเวลาดีๆ แบบนี้ได้เลยนะกล้วย…”

เธอชะงักนิดหน่อย  เขาจึงพูดต่อ

“พี่ไม่อยากเร่งอะไร... แต่คิดว่าพี่กำลังเริ่มเข้าใจว่าการมีครอบครัวจริงๆ นั้นเป็นยังไง”

กัทลีเงียบเธอไม่ตอบอะไรในตอนนั้น  แต่ในใจเธอก็เริ่มคิดมากและกังวลเพราะคำว่า “ครอบครัว”  มันเคยเป็นแค่ภาพจำเจ็บปวดจากอดีตทั้งจากครอบครัวเดิมของตัวเองและทั้งจากหิรัญ  เธอจึงไม่เคยกล้าหวังว่าตัวเองจะมีครอบครัวที่อบอุ่นได้จริงๆ

จนถึงวันเปิดเทอมระหว่างที่กัทลีกำลังเตรียมของจะไปส่งลูกที่โรงเรียน   ธนนท์โทรเข้ามาชายหนุ่มใช้น้ำเสียงสุภาพ  ชวนพูดเรื่องงานกิจกรรมของชุมชนที่เคยวางแผนร่วมกัน  ซึ่งกัทลีก็ตอบกลับอย่างสุภาพเช่นกัน

แต่เมื่อธนนท์ถามขึ้นมาว่า

“กล้วยครับ... ถ้าวันหนึ่งเราไม่ต้องทำงานร่วมกันแล้ว  พี่ยังจะโทรหาเราได้ไหม?”

คำถามนั้นทำให้กัทลีชะงัก  เธอเงียบไปเพียงครู่และตอบว่า

“เราก็เป็นเพื่อนกันได้นะคะพี่นนท์ถ้าพี่ไม่รังเกียจ  แต่เราอาจต้องพูดกันให้ชัดเจนว่าขอบเขตของความสัมพันธ์เราอยู่ตรงไหน”

ปลายสายเงียบไป ก่อนจะพูดเสียงอ่อนลงว่า

“พี่เข้าใจครับ  ขอบคุณที่กล้วยพูดตรงๆ  แต่พี่ยังไม่หมดหวังใช่ไหม”

“พี่นนท์คะ  กล้วยรู้สึกดีมากเลยค่ะกับเรื่องของเราในแบบที่เป็นอยู่ตอนนี้  แต่กล้วยยังไม่อยากคิดอะไรมากกว่านี้  อยากดูแลน้องบัวก่อนค่ะ” 

หลังจากวางสายกัทลียังนิ่งอยู่ตรงนั้น  เธอเงยหน้ามองไปหน้าบ้านเห็นหิรัญยืนอยู่ตรงนั้น  ชายหนุ่มไม่ได้ยินบทสนทนาแต่สีหน้าของเธอก็เพียงพอจะบอกว่า  คนที่อยากเป็นคนที่อยู่ในใจเธอไม่ได้มีแค่เขา

เมื่อกัทลีขับรถออกจากบ้านไปส่งลูกที่โรงเรียน  ชายหนุ่มขับรถตามไปด้วยและได้ยืนส่งน้องบัวพร้อมกัน  เด็กหญิงไหว้ลาทั้งพ่อและแม่และเดินเข้าโรงเรียนไปกับคุณครู   หิรัญถอนใจเบาๆ  เขารู้สึกว่าลูกห่างจากเขาไปมากกว่าเดิมแต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร 

กัทลีแยกตัวไปทำงานโดยที่เธอไม่ได้พูดอะไรกับเขา  หิรัญจึงกลับไปที่ฟาร์มเม‍ล่อน  ทำงานตามปกติที่ต้องทำในทุกวัน  เขาเช็กต้นเม‍ล่อนและเมื่อเดินไปจนถึงต้นที่น้องบัวจองไว้  ผลของมันโตขึ้นมากแต่เขาถอนใจเบาๆ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น  เรื่องที่กำลังจะดีกลับเปลี่ยนไป

การได้อยู่ในแปลงเพาะชำวันนี้ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกเป็นเกษตรกรแต่ทำให้เขารู้สึกว่าการเป็น “พ่อ” นั้นไม่ง่าย  เฉกเช่นกับการเป็นสามีที่ดีก็ไม่ง่ายเช่นกัน

เขาเหนื่อย เขาล้า เขายังไม่รู้ว่าจะได้หัวใจของลูกและเมียกลับคืนมาไหม   แต่เขารู้ว่า...เขาต้อง “อยู่”

อยู่ให้ถึงวันที่พวกเธอแน่ใจว่า เขาเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ  และเขายังเชื่อว่าเมล็ดพันธุ์บางเมล็ด…  แม้จะงอกช้าแต่มันยังมีวันผลิบานถ้าเราไม่เลิกรดน้ำมันกลางคัน