ตอนที่ 23  ไม่ใช่โอกาส แต่คือหน้าที่ที่คุณควรทำ

 

หิรัญชะงักไปชั่วครู่เมื่อได้ยินคำพูดนั้นจากลูก‍สาว เขายิ้มกว้างขึ้นโดยไม่พูดอะไรในทันทีเพราะพูดไม่ออก  นอกจากพยักหน้ารับเบาๆ  ชายหนุ่มเงยหน้ามองกัทลีด้วยความรู้สึกขอบคุณก่อนจะก้มลงคุยกับลูก‍สาว

“ได้เลยค่ะลูก  วันเสาร์นี้ดีไหม พ่อจะเตรียมที่ไว้ให้หนูไปเดินเล่นด้วยเลย”

“จริงนะคะ  หนูอยากไปค่ะพ่อ”

“จริงสิครับ”

กัทลียืนอยู่ข้างๆ ฟังการสนทนาของสองพ่อลูกเงียบๆ โดยที่เธอไม่ได้พูดแทรก  ในใจรู้ดีว่าสิ่งที่หิรัญทำในตอนนี้เขาทำเพื่อใจเล็กๆ ของลูกที่เคยบอบช้ำ

เมื่อส่งลูกเข้าโรงเรียนเสร็จ  หญิงสาวกำลังจะเดินกลับไปยังรถ หิรัญเดินตามมาเงียบ ๆ

“ขอบคุณนะกล้วย ที่ช่วยให้โอกาสผมได้ใกล้ลูกอีกครั้ง” เขาเอ่ยเบาๆ

กัทลีไม่ได้ตอบในทันที เธอมองไปยังต้นไม้ข้างทางก่อนจะหันกลับมา

“อย่าเพิ่งขอบคุณค่ะหิน... เพราะนี่ไม่ใช่เรื่องของโอกาส มันคือเรื่องของความรับผิดชอบที่คุณควรทำอยู่แล้ว” 

คำพูดของเธอแม้จะราบเรียบแต่ไม่ได้เย็นชา  หิรัญพยักหน้ารับเงียบๆ เขารู้แล้วว่าคำว่า "พ่อ" ต้องใช้เวลาสร้างความผูกพัน  ไม่ใช่แค่ใช้ความเป็นสายเลือดเดียวกันฉุดรั้งความสัมพันธ์นั้นไว้

เย็นวันศุกร์  หมวกฟางขนาดสำหรับเด็กหนึ่งใบถูกวางเตรียมไว้ที่โต๊ะกลางบ้าน  หิรัญจัดของว่าง ผลไม้ และอุปกรณ์เล็กๆ น้อยๆ สำหรับต้อนรับลูก‍สาว เขาติดป้ายกระดาษแข็งไว้ข้างหน้าต่างกระจกที่เขียนด้วยลายมือของเขาเองมีข้อความว่า ‘ยินดีต้อนรับน้องบัวกลับบ้านของเรา’

เราต้องไม่พลาดอะไรอีกแล้ว  ชายหนุ่มคิดในใจ

เช้าวันเสาร์

รถยนต์ของกัทลีเลี้ยวเข้ามายังถนนเล็กๆ ภายในฟาร์มเม‍ล่อน

น้องบัวเปิดประตูลงก่อนแม่  เธอวิ่งเข้าไปในโดมเม‍ล่อนหาแผ่นไม้ป้ายชื่อบัวชมพูทันทีโดยไม่ต้องรอใครนำทาง

หิรัญรีบออกมาต้อนรับทั้งแม่และลูก  เขามองตามร่างเล็กที่วิ่งหายเข้าไปในโดมก่อนจะหันมายิ้มให้กัทลีอย่างขอบคุณ   ชายหนุ่มเดินตามเด็กหญิงตัวน้อยโดยมีกัทลีเดินตามไปดูลูกด้วย  ภาพที่อดีตคู่สามีภรรยาเห็นพร้อมกันก็คือเด็กหญิงตัวเล็กที่กำลังยิ้มกว้างอยู่ตรงหน้าต้นเม‍ล่อน

“พ่อขา  ลูกเม‍ล่อนโตขึ้นจริงๆ ด้วยค่ะ” เด็กหญิงตะโกน

“ใช่ครับ อีกไม่กี่สัปดาห์ก็จะเก็บได้แล้ว พ่อจะเก็บไว้ให้หนูคนเดียวเลย”

น้องบัวเอามือเล็กๆ ของเธอลูบไปตามป้ายชื่อตัวเองไปมาอย่างเบามือทะนุถนอม  “หนูชอบป้ายนี้จังค่ะ” 

บรรยากาศของฟาร์มวันนั้นอบอุ่นเป็นพิเศษ ทั้งสามคนเดินชมรอบฟาร์มด้วยกัน หิรัญเล่าเรื่องการปลูกเม‍ล่อนแบบไม่ใช้สารเคมีฆ่าแมลงให้ลูกฟัง  และเลยไปมองดูคลิป [1]ผีเสื้อยักษ์ใบกระท้อนตอนออกจากดักแด้  เป็นคลิปจากกล้องวงจรปิดที่จับภาพได้ในตอนกลางคืน

“หนูอยากเห็นตอนน้องผีเสื้อออกจากดักแด้ค่ะพ่อ”

“งั้นหนูต้องมาค้างที่นี่แล้วค่ะลูก  เพราะเขาจะออกจากดักแด้ตอนกลางคืน” 

“อ้าว  ตอนกลางวันไม่มีเหรอคะ”  น้องบัวทำสีหน้าข้องใจ

“เขาเป็นหนอนกลางคืนค่ะลูก  จะออกจากดักแด้ตอนกลางคืนเท่านั้น”  หิรัญอธิบาย

ชายหนุ่มพาลูกลงจากบ้านไปดูผีเสื้อตัวเต็มวัยที่เกาะกิ่งไม้นิ่งที่ต้นกระท้อน  มันเกาะอยู่ตรงนี้ตั้งแต่ออกจากดักแด้เมื่อคืนจนถึงตอนนี้

“แล้วน้องผีเสื้อจะหิวไหมคะพ่อ  เราหาอะไรมาให้น้องกินได้ไหม”  น้องบัวคิดว่าผีเสื้ออาจจะหิวจนไม่มีแรงบินไปไหน  เลยอยู่นิ่งๆ ทำให้คุณพ่อหัวเราะ

“น้องไม่หิวค่ะลูก  ผีเสื้อยักษ์จะไม่กินอะไรเลยตั้งแต่กลายเป็นผีเสื้อเพราะเขากินมาเต็มที่ตั้งแต่ตอนที่เป็นหนอน”

“น่าสงสารจังค่ะพ่อ” 

“มันเป็นธรรมชาติของเขา  เป็นวัฏจักรชีวิตก่อนตายผีเสื้อจะผสมพันธุ์วางไข่แล้วก็วนกลับมาเป็นหนอน เป็นดักแด้ใหม่ไงลูก” 

กัทลีนั่งฟังอยู่ห่างๆ มองเห็นแววตาลูกที่สดใสกว่าเมื่อไม่กี่วันก่อน  และมากกว่านั้นเธอได้เห็นหิรัญคนเดิมที่จากเธอไปนานถึงแปดปี  ความมุ่งมั่นในวันนี้  ความฝันและความหวังที่เขาทุ่มลงไปกับฟาร์มนี่คือเขาคนเดิมที่เป็นคนเดียวกับคนที่เคยจากเธอไปจริงๆ

ตอนเที่ยงหิรัญสั่งแม่ครัวของฟาร์มทำอาหารเพิ่มสำหรับกัทลีและน้องบัว  กัทลีจึงใช้เวลาที่พ่อลูกอยู่ด้วยกันไปดูงานในครัวแทน 

หญิงสาวเห็นด้วยกับการที่เขาจ้างแม่ครัวมาทำอาหารและทำความสะอาดเพื่อที่เขาและคนงานจะได้ทำงานกันเต็มที่  และมีอาหารกินกันอิ่มและถูกใจมากกว่าซื้อทุกมื้อ  ข้อดีที่หิรัญเลี้ยงอาหารเที่ยงคนงานถือเป็นสวัสดิการนั่นก็เป็นการซื้อใจคนทำให้งานเขาไม่สะดุด  

ช่วงบ่ายหลังมื้ออาหารเที่ยง  หิรัญชวนลูกทำขนมง่ายๆ อย่างแพนเค้กกล้วยหอมในโรงครัวของฟาร์ม  

“นี่ไง ขนมที่ใช้กล้วยทำเหมือนชื่อแม่หนูเลย” เขาพูดหยอก

“แต่หนูชื่อบัวนะคะ ไม่ใช่กล้วย” เด็กหญิงตอบพลางหัวเราะ

“พ่อพูดถึงแม่ไงลูก”

หิรัญหันมายิ้มให้กัทลีที่กำลังล้างผลไม้  เธอไม่ได้ตอบอะไร เพียงแต่ส่ายหน้ายิ้มๆ

“คุณแม่ชื่อกัทลี  แล้วกัทลีหมายถึงกล้วยอะไรคะแม่  กล้วยน้ำว้าเหรอคะหรือว่ากล้วยหอม”  จู่ๆ น้องบัวก็เกิดสงสัยเกี่ยวกับชื่อของมารดาขึ้นมา

กัทลีหัวเราะอย่างเอ็นดูลูก‍สาว  “ไม่ใช่กล้วยพวกนั้นหรอกลูก  ชื่อกัทลีของแม่หมายถึงกล้วยกัทลี  เป็นกล้วยประดับน่ะ” 

เด็กหญิงทำหน้าสงสัย  หิรัญจึงเปิดภาพกล้วยกัทลีในระบบอินเทอร์เน็ตให้ลูกดู  “สวยจังเลยค่ะ  สวยเหมือนแม่เลย”

“พ่อจะหาต้นจริงมาปลูก  ถ้าหนูอยากเห็น”  หิรัญเอาใจลูกเต็มที่ทำให้น้องบัวรีบพยักหน้า

“หนูรักพ่อจังค่ะ”  

‘ตาย  กูตายแน่’  หิรัญบอกตัวเอง  แค่ลูกบอกรักเขาก็ไปไหนไม่รอดแล้ว  ตายอย่างสงบศพสีชมพู

เย็นวันนั้นกัทลีบอกว่าจะต้องกลับก่อนค่ำ น้องบัวรีบขออนุญาตแม่ว่าจะนอนค้างที่ฟาร์ม

“แม่ขา หนูขออยู่กับพ่อคืนนี้ได้ไหมคะ หนูอยากช่วยพ่อดูต้นเม‍ล่อนตอนเช้า”

กัทลีชะงักไปเล็กน้อย เธอมองหิรัญซึ่งไม่ได้ตอบ แต่ส่งสายตาขออนุญาตแทนคำพูด

“จะดูต้นเม‍ล่อน  หรือว่าจะรอดูผีเสื้อออกจากดักแด้กันแน่คะลูก”  หญิงสาวรู้ทันทำให้น้องบัวรีบยิ้มเข้ามากอดแขนมารดาประจบ

“รอดูผีเสื้อด้วยค่ะ  แต่หนูจะดูจากกล้องบนบ้านนะคะแม่  แม่ขา”  

หญิงสาวพยักหน้าเบาๆ  อดไม่ได้ที่จะใจอ่อน

“ก็ได้จ้ะ แต่หนูต้องสัญญาว่าจะโทรหาแม่ก่อนนอนนะ”

“เย้ ขอบคุณค่ะแม่”

[1] ผีเสื้อยักษ์ใบกระท้อน  เป็นผีเสื้อกลางคืนที่มีขนาดใหญ่ที่สุดในโลก  โดยที่มีปีกกว้างขนาดประมาณ 25-30 ซม. ผีเสื้อยักษ์ใบกระท้อนหรือมอธกระท้อนมีชีวิตสั้น  ผีเสื้อตัวเต็มวัยจะมีอายุตั้งแต่ออกจากดักแด้ประมาณ  1-2 สัปดาห์  เมื่อผสมพันธุ์แล้วก็จะตายไปโดยที่ตอนเป็นผีเสื้อมันจะไม่กินอาหารอะไรเลย