All Chapters of คุณพี่ที่(ร้าย)รัก: Chapter 1 - Chapter 10

บ้านเมษารักษ์มีสมาชิกทั้งหมดห้าคน นั่นคืออรรถพร วริษา พราวนภา วินณภัทร และ วรเชษฐ์ เพราะการแต่งงานใหม่ของบิดากับอดีตคนรักของท่านอย่างวริษา ทำให้พราวนภาที่เป็นลูกสาวคนเดียวมาตลอด มีน้องชายเพิ่มขึ้นมาถึงสองคน คนแรกคือวินณภัทร ลูกติดสามีเก่าของแม่เลี้ยง และวรเชษฐ์ ลูกที่เกิดจากพ่อของเธอ แม้วินณภัทรจะไม่ใช่น้องแท้ๆ แต่เธอก็ดูแลไม่ต่างกับน้องชายอีกคนอย่างวรเชษฐ์ จนกระทั่งเธอโตขึ้น ความรู้สึกรักและเอ็นดูแปรเปลี่ยนไปมาก คงไม่ผิดนักถ้าเธอจะรักน้องชายอย่างวินณภัทร ในฐานะผู้ชายคนหนึ่ง แต่เธอเป็นคนที่เก็บความรู้สึกเก่ง(?) ไม่เคยแสดงออกอะไรที่เกินกว่าที่เคยทำ(?) โชคดีที่ตอนนี้วินณภัทรเรียนอยู่มหาลัย การพบกันเลยน้อยลง เพราะเขาอยู่หอซะส่วนใหญ่ มีกลับมานอนบ้านบ้าง ช่วงเสาร์- อาทิตย์ หรือไม่ก็ตอนที่พ่อกับแม่ต้องบินไปทำงานต่างประเทศ แต่โอกาศให้เจอกันแทบจะไม่มี เพราะเธอเองก็ต้องทำงาน กลับบ้านไม่ค่อยตรงเวลาอยู่แล้ว พราวนภาเป็นผู้หญิงร่างสูงเพรียว หุ่นไม่ต่างจากนางแบบนัก เพราะสูงถึง 173 เซนติเมตร เสื้อผ้าที่สวมใส่ทันสมัยเพราะทำงานในวงการ เธอทำงานเป็นสไตล์ลิสส่วนตัวให้กับดาราหลายคน

“อ๊ะ โอ้ย!” “กัดทำไมวะพราว!” พราวนภาเงยหน้าขึ้นไปมอง คนที่ร้องโอดโอยเพราะโดนเธอกัดหัวนม ก็อยากมาทำให้เธอหวั่นไหวทำไม แล้วยังโผล่มาในตอนที่เธอกำลังมีอารมณ์สุดๆอีก เธออยากจะทำมันมากๆ แต่กลัวว่าตัวเองจะจำเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้ เธอยอมรับว่าเมาหนักมาก แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่มีสติ แต่พรุ่งนี้ไม่มีใครรู้ เธออาจจะจำเรื่องที่ทำอยู่ตอนนี้ไม่ได้ “ทำยังไงก็ได้ ให้พี่ไม่ลืมเรื่องในคืนนี้” พราวนภามองด้วยสายตาจริงจัง ขยับนั่งหลังตรงอยู่บริเวณเอวสอบ จ้องมองดวงตาหนุ่มลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่น ไม่วางตา วันนี้สีตาของริวสวยที่สุด “อือ” คิริวรับคำ จับจ้องใบหน้าสวย ก่อนจะดึงเธอเข้ามากอด เมื่อความรู้สึกของเขาถาโถมมากขึ้น เขารักเธอมานานหลายปี ทำไมจะทำในสิ่งที่เธอขอร้องไม่ได้ จะทำให้จำได้ไม่ลืมเลย ว่าต่อจากนี้ นี่คือผัว! คิริวขยับตัวเร็วๆ ส่งให้คนตัวเล็กกว่าไปนอนอยู่ใต้ร่าง นั่งคร่อมทับขาเรียวยาวไว้ กันพี่พราวมันบ้าจี้ยกขึ้นถีบ เลื่อนมือขึ้นไปขยุ้มหน้าอกคัพ c เต็มไม้เต็มมือ เมื่อทนเกะกะลูกตาของบราไม่ไหว ก็เกี่ยวตะขอดึงมันออกไปให้พ้นตัว โน้มลงไปใกล้ ใช้ปากครอบครองสองเต้าอวบสลับกันไปมา “ซี๊ด! อ๊

คิริวขับรถพาพี่พราวมาซื้อยาไกลโข เพราะกลัวคนมองเธอไม่ดี ที่จริงเขามาซื้อเองก็ได้แหละ แต่อยากมีส่วนร่วม ไม่อยากทำอะไรตามใจ เพราะคิดว่ามันจะง่าย แต่มันดันไม่ง่ายเหมือนที่ตกลงกับเธอเมื่อคืน “จะกินข้าวไหม” “ไม่หิว” “ไม่หิวก็ต้องกินไหม จะเที่ยงแล้ว” ว่าจะไม่พูดด้วยแล้วนะ แต่อดห่วงสุขภาพไม่ไหว ตอนนี้เขาขับรถมาถึงช่วงถนนที่มีร้านค้าข้างทางมากมาย อยากจะแวะ แต่ไม่อยากตัดสินใจเอง แต่เมื่อถามแล้วได้คำตอบแบบนั้น จึงหักรถ เลี้ยวเข้าร้านขาหมูใกล้ๆทันที ร่างสูงเดินลงจากรถไปนั่งรอเงียบๆ เมื่อเห็นพราวนภาเดินตามลงมา ก็กดล็อกรถไว้ บรรยากาศตอนนี้กำลังดี แม้จะเป็นช่วงเที่ยงของวัน แต่ฟ้าครึ้มเหมือนฝนจะตก การนั่งกินข้าวมองหน้าบึ้งๆของพี่พราว เลยไม่ได้แย่! “เอาขาหมูสอง” “พี่ไม่ชอบขาหมู” “สั่งให้ตัวเองเถอะ อยากกินอะไรก็สั่งดิ ตามสั่งก็มี นู้น มีให้เลือกเยอะแยะ” คิริวพยายามทำตัวให้เหมือนปกติที่สุด เพราะไม่อยากให้ทุกอย่างแย่ลง เขาไม่ได้สั่งให้เธอจริงๆ เพราะรู้ไงว่าเธอไม่ชอบ แต่ตรงนี้มีร้านค้าให้เลือกกินเยอะแยะไง เดินไปสั่งเอาดิ ถ้าไม่อยากกินขาหมูอะ จะรู้ไหมว่าอยากกินอะไร! “เจ็บ!”

“พราว? ไม่สบายเหรอ?” พราวนภาส่ายหน้าให้ปุรินทร์ เจ้าของสตูดิโอการถ่ายทำในครั้งนี้ ไม่รู้ตัวเลยว่าเขาอยู่ใกล้ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ใกล้จนเธอได้กลิ่นบุหรี่อ่อนๆจากตัวเขา “เปล่าค่ะพี่ปุรินทร์” พราวนภาพูดปฎิเสธย้ำไปอีกครั้ง เมื่อคนตรงหน้าดูเหมือนจะไม่เชื่อและขยับเข้ามาใกล้ ปุรินทร์ตัวสูงพอๆกับคิริว แต่หุ่นล่ำกว่ามากเพราะเขาเข้าฟิตเนสเป็นประจำ เขาเข้ามาใกล้แบบนี้ทำให้เธอรู้สึกกลัวแปลกๆ “แต่พี่เห็นเราตาแดง เหมือนจะร้องไห้” ใบหน้าคมก้มลงไปใกล้ผู้หญิงที่ตัวเองสนใจ เขารู้จักพราวนภามานาน เพราะสตูดิโอของเขานั้น มักมีคนมาเช่าถ่ายแบบอยู่ประจำ ทำให้มีโอกาสเจอเธอที่ทำงานเป็นสไตล์ลิสอยู่บ่อยๆ ชวนคุยจนค่อนข้างสนิทกัน แต่เขาดันไม่มีความกล้าที่จะจีบเธอ นั่นเพราะเธอเป็นคนสวย เขาคิดว่าคนสวยแบบเธอคงมีคนจับจองเป็นเจ้าของแล้วนั่นเอง “ไม่ได้ร้องค่ะ แสงไฟมันส่องตาค่ะ” “เหรอครับ ? พี่ไม่เคยเห็นริวรับงานกลุ่มเลย ถือว่าเป็นบุญตานะเนี่ย” ปุรินทร์มองตามสายตาคู่สวยไป เมื่อเห็นว่าใครอยู่ที่ปลายสายตาของเธอ ก็เหยียดยิ้ม คำพูดเอ่ยชม แต่แววตากลับแข็งกระด้างน่ากลัว ถ้ามีคนสังเกตเห็นนะ แต่เพรา

“ทำหน้าแบบนี้เดี๋ยวก็โดนจูบหรอกพราว ถอยไปห่างๆเลย” “ริวเป็นคนเดินมาใกล้พี่เองนะ แล้วอยากจูบทำไมจะจูบไม่ได้ ในเมื่อพี่เป็นของริว” พูดจบก็รีบก้มหน้ามองเท้า สมองเธอยังปกติอยู่หรือเปล่า ทำไมถึงได้สั่งการให้ปากพูดอะไรแบบนี้ออกมา บ้าไปแล้วสินะ! “พูดเองนะพราว!” คิริวยิ้มมุมปาก ไม่รออะไรก้มลงทำตามที่คนตรงหน้าพูดทันที ใช่สิ เธอเป็นของเขา พี่พราวเป็นของริวคนเดียว จำได้แล้วใช่ไหม! “อื้อ” พราวนภาครางรับจูบเร่าร้อน เธอมั่นใจว่าตัวเองจูบเก่งมากนะ แต่ทำไมเด็กนี่ถึงดูเก่งกว่า ลิ้นร้อนขยับรัวเร็ว เกี่ยวลิ้นของเธอจนเธอเริ่มตามไม่ทัน จูบของเขาไม่ได้ดุดันรุนแรง แต่รวดเร็วเหมือนพยายามกระตุ้นให้รู้สึกอยากทำอะไรที่มากกว่าจูบ “อือ พอก่อนพราว! ตรงนี้ไม่ได้” คิริวผละออกไปอย่างรวดเร็ว เพราะรู้สึกว่าเริ่มคุมอารมณ์ไม่ไหว แม้จะเสียดายรสจูบของพี่พราวอยู่ แต่สถานที่มันไม่เอื้ออำนวยให้ทำต่อจากนั้น ป่านนี้คนข้างนอกตามหาเขากับเธอกันให้ขวักแล้วมั้ง “ถ้าเป็นที่อื่นได้งั้นเหรอ” เป๊าะ! “เจ็บนะ!” “คิดก่อนพูดหน่อยเหอะ!” คิริวดุคนที่ลูบหน้าผากตัวเองปอยๆ เพราะฝีมือการดีดนิ้วของเขาเอง พ